Μπορίς Φιόντοροβιτς Γκοντουνόφ
Η πιο διάσημη όπερα της Ιταλίας, ίσως και του κόσμου, η Σκάλα του Μιλάνου (Teatro alla Scala), άνοιξε τη νέα της σεζόν την Τετάρτη με τη ρωσσική όπερα «Μπόρις Γκοντούνοφ».
Ο Μπορίς Φιόντοροβιτς Γκοντουνόφ υπήρξε ο πρώτος μη ρουρικίδης τσάρος του Ρωσσικού Βασιλείου. Έζησε από το 1552 έως το 1605. Η περίοδος της βασιλείας του (1598 έως το θάνατό του) χαρακτηρίζεται από την είσοδο της χώρας
Ο Μουσόρσκι ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1868 να συνθέτει την όπερά του και την ολοκλήρωσε τον Δεκέμβριο του 1869. Μεταμορφώνοντας το κείμενο του Πούσκιν σε λιμπρέτο, ο συνθέτης επικεντρώθηκε σε δύο θέματα: την τραγωδία του λαού παρακινούμε-νου από μια ιδέα και την «τραγωδία της συνείδησης» του Τσάρου Μπορίς.
Η Οδησσός πήρε το σημερινό όνομα της από την Μ.Αικατερίνη της Ρωσσίας και τον Ποτέμκιν.
Είναι άλλωστε γνωστό ότι η Ρωσσία είναι η κληρονόμος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Τρίτη-και απόρθητη- Ρώμη είναι η Μόσχα, Τσάρος από το Καίσαρας κ.λ.π.).
Η Οδησσός υπήρξε η πανάρχαια πόλη Βορυσθένη, ελλήνων αποίκων, γνωστή αργότερα στους Οθωμανούς σαν Χατζημπέη, αλλά...
Το 1795, η Οδησσός ξεπηδά ολοζώντανη ξαφνικά «σαν ένα μανιτάρι μετά από μια δυνατή βροχή» όπως γράφει ένας Ρώσσος ιστορικός. Γύρω από το όνομα της πόλης υπάρχει η παράδοση του αυτοκρατορικού χορού όπου συζητήθηκε η μετονομασία και η Μ. Αικατερίνη είπε: «Ας φέρει λοιπόν το Χατζήμπεη την αρχαιοελληνική ονομασία Οδησσός, όμως γένους θηλυκού Odessa». Το όνομα δόθηκε με διάταγμα που εκδόθηκε στις 27/1/1795 από την Αυτοκρατορική Ακαδημία Επιστημών προς τιμήν της αρχαιολελληνικής πόλης του Βορυσθένη ή Οδησσού, στα ερείπια της οποίας χτίστηκε η νέα πόλη.
Το σχέδιο
Διαμόρφωση κειμένου: Νίκος Σάμιος
Φιλο-λογική επιμέλεια: Νίκος Παπαδόπουλος (Πλάτων Πισατίδης)
"Μόλις το χρήμα μεσ' τoν δίσκο κυλήσει
η ψυχή στον παράδεισο (απο χαρά) θα πηδήσει"
Ο Γιόχαν Τέτσελ (γερμανικά: Johann Tetzel, 1460 - 11 Αυγούστου 1519) ήταν Γερμανός Δομινικανός μοναχός και είναι γνωστός για την πώληση συγχωροχαρτιών κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα.
Στον Τέτσελ αποδίδεται το δίστιχο που διαβάσατε.
Ο Τέτσελ είχε καταστρώσει τιμοκατάλογο για κάθε είδος αμαρτίας. Οι τιμές ήσαν διαφορετικές ανάλογα με την κοινωνική θέση, π.χ. οι εύποροι έμποροι επλήρωναν ακριβότερα από τεχνίτες ή χωρικούς. Μπορούσε κανείς να πληρώσει προκαταβολικά για αμαρτίες που δεν είχε ακόμα διαπράξει. Τα χρήματα, που συγκέντρωνε το 1517 ο Τέτσελ, προορίζονταν κατά το ήμισυ για την κατασκευή της βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό (ναι, και με τέτοια χρήματα-δεν ήταν λίγα, έκτησαν το Βατικανό) και κατά το άλλο ήμισυ για την κάλυψη του υπερχρεωμένου αρχιεπισκόπου Αλβέρτου Β' (Albrecht II. von Brandenburg (1490–1545).
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, η εφαρμογή του φαινομένου επίδοσης των συγχωροχαρτιών, έγινε, και λένε ότι ήταν αποτέλεσμα πολλαπλών αναγκαιοτήτων, όπως η άσκηση της δικαστικής δικαιοδοσίας που είχε επί τουρκοκρατίας, η ανάγκη για οικονομική στήριξη του έργου και των υποχρεώσεων της, χωρίς να μπορούν να αποκλειστούν και περιπτώσεις προσωπικής αστοχίας ή ευκαιριακής επιδίωξης πλουτισμού. Σε αυτές τις περιπτώσεις ανήκει και αυτή που αναφέρει ο Serhii Plokhy στο βιβλίο του The Cossacks and Religion in Early Modern Ukraine. Ο συγγραφέας αναφέρει ότι η μαρτυρία που παραθέτει προέρχεται από έναν πρώην Ορθόδοξο Επίσκοπο που εγκατέλειψε την Ορθοδοξία για να προσχωρήσει στην Ουνία.
Τιμολόγιο
Σύμφωνα με τη μαρτυρία αυτή, κάποιος εκπρόσωπος του κλήρου της Ορθόδοξης Εκκλησίας "όπως ο έμπορος δείχνει το εμπόρευμά του και το πουλάει μέσα στο ναό, με αυτό τον τρόπο πουλούσε την πλήρη άφεση αμαρτιών για ένα τάλιρο, την μερική για μισό τάλιρο και τη μικρή για έξι γρόσια". Στηριζόμενος στην ίδια μαρτυρία, ο συγγραφέας, ισχυρίζεται τελικά ότι "η πρακτική αυτή έκανε φανερή τη διαφθορά που επικρατούσε σε ολόκληρη την Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία" και ότι οι ιεράρχες της ανατολής (χωρίς να εξαιρεί κανέναν), εξέδιδαν αναθέματα ή πιστοποιητικά άφεσης τα οποία Ορθόδοξοι κληρικοί μετέφεραν στην περιοχή της σημερινής Ουκρανίας για να τα πουλήσουν σε όποιον θα πλήρωνε τα περισσότερα. Μάλιστα ισχυρίζεται η πρακτική αυτή οδήγησε σε ριζικές μεταρρυθμίσεις που παραλληλίζονται με αυτές της προτεσταντικής κίνησης από τον Λούθηρο.
ήταν τόσο αγανακτισμένος από την εμπορευματοποίηση της άφεσης αμαρτιών ώστε αποφάσισε να γράψει τις 95 Θέσεις(απόψεις) του, -τις οποίες είχε θυροκολλήσει στις 31 Οκτωβρίου 1517 στην εκκλησία της Βυρτεμβέργης- εν μέρει, λόγω των ενεργειών του Τέτσελ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Ποιός ήταν όμως ο Λούθηρος, και η εποχή του;
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ Ν. ΣΑΜΙΟΣ
Φίλιππος Μελάγχθων, το «Ελληνάκι» δάσκαλος του Μ. Λούθηρου, που χρησιμοποιούσε τον όρο Ελλάς, Έλλην, κλπ., όταν όλοι έλεγαν Ρωμαίος, Ρωμιός, κλπ. Έμαθε την ελληνική γλώσσα με ένα βιβλίο Γραμματικής του Κ. Λάσκαρη και με κείμενα του Αριστοτέλη -
Η
λέξη γέρας της αρχαίας Ελληνικής που σημαίνει το βραβείο , το δώρο, την
τιμή, το δικαίωμα , το προνόμιο , έχει απόλυτη ετυμολογική συγγένεια με
το γήρας. Το κύριο χαρακτηριστικό που ιστορικά προσδιδόταν στους
πολίτες της τρίτης ηλικίας ήταν το αξιοσέβαστον, διότι έχουν κατακτήσει
το γέρας, το επιστέγασμα του άθλου της ζωής. Για αυτό τον λόγο και η
λέξη γεράσμιος είναι ο αξιοσέβαστος, ο τιμημένος. Αρμόζει σε αυτόν που
κατέχει το γέρας < συγγενές των γέρων και γῆρας>και το γῆρας
Δεινόν τό γῆρας, οὐ γάρ ἔρχεται μόνο/ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΙΟΣ
Όταν ο άνθρωπος ξεκίνησε να μελετά μεθοδικά τον τρόπο πτήσης, ξεκίνησε να καταλαβαίνει τις βασικές αρχές του αέρα και της αεροδυναμικής.
Οι αρκούδες έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το Βερολίνο. Το γιατί όμως, δεν είναι εύκολη απάντηση.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποια απόλυτα αποδεκτή από τους ιστορικούς τεκμηρίωση για την επιλογή της αρκούδας ως συμβόλου του Βερολίνου αλλά αρκετές ενδιαφέρουσες θεωρίες. Μια από αυτές εμπλέκει τον Αλβέρτο, τον γνωστό και ως «Αλβέρτος ο Αρκούδος» (Albrecht der Bär) τον πρώτο ηγεμόνα του Βρανδεμβούργου και της ευρύτερης περιοχής γύρω από το σημερινό Βερολίνο από το 1157 ως το θάνατο του το 1170 και Δούκα της Σαξονίας από το 1138 έως το 1142. Όντας μεγαλόσωμος και ψηλός, τον οποίο οι χρονικογράφοι περιγράφουν ως όμορφο, ο Αλβέρτος Ι δικαιολογούσε απόλυτα το παρατσούκλι που του είχε αποδοθεί. Και μια που ο ρόλος του στην περιοχή ήταν καθοριστικός θα μπορούσε να εξηγήσει την επιλογή της αρκούδας ως συμβόλου. Το πρώτο σύμβολο του Βερολίνου ήταν ο αετός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στο οποίο προστέθηκαν αργότερα δυο όρθιες αρκούδες οι οποίες τον κρατούσαν. Ο αετός είχε μετατραπεί σε εκείνον του Βρανδεμβούργου πια οπότε και οι αρκούδες είχαν μια λογική που παρέπεμπε στον Αλβέρτο Ι. Ως επίσημο έμβλημα όμως της πόλης κάνει την εμφάνιση της στα 1709 με την αρκούδα να … πορεύεται μαζί με τους αετούς του Βρανδεμβούργου και της Πρωσίας κερδίζοντας τους μάλιστα σε δημοφιλία σταδιακά.
Και στα 1954 μπήκαν μόνες τους στο έμβλημα της πόλης , ως δυτικό Βερολίνο τότε, με τη μορφή μιας μαύρης αρκούδας μπροστά σε μια λευκή ασπίδα, εικονογράφηση που ισχύει ως τα σήμερα όπως θα διαπιστώσετε σχεδόν παντού με πρώτο και καλύτερο το δημαρχείο του Βερολίνου, το
«Rathaus-ρατ χάουζ»
όπου κυματίζει η σημαία με αυτό το σύμβολο. Η επιλογή της αρκούδας ίσως
προσδιορίζει και το όνομα της πόλης , για το οποίο επίσης δεν υπάρχει
καθολικά αποδεκτή ερμηνεία, καθώς σύμφωνα με μια ενδιαφέρουσα θεωρία ή
παραπέμπει στον Αλβέρτο Ι «τον Αρκούδο» ή στο ίδιο το
όνομα της αρκούδας στα Γερμανικά, το «bar», οπότε η πόλη της αρκούδας
πήρε το όνομα «μικρή αρκουδίτσα» δηλαδή Βερολίνο. Σε
κάθε περίπτωση το γεγονός ότι στα δάση γύρω από την πόλη ζούσαν πολλές
αρκούδες αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την επιλογή του ζώου ως
μασκότ.
Η παλαιότερη γνωστή σφραγίδα του Βερολίνου χρονολογείται από το 1253. Εικονίζει τον αετό, -θυμίζοντας το σύμβολο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας- του Βραδεμβούργου και στο κείμενο διαβάζουμε SIGILLVM DE BERLIN BVRGENSIVM (σφραγίδα των πολιτών του Βερολίνου).
Οι κάτοικοι του Βερολίνου όμως επέλεξαν άλλο σύμβολο και αυτό ήταν η αρκούδα. Άλλοι περί του ονόματος λένε ότι πρόκειται για την πρώτη συλλαβή του ονόματος του Βερολίνου, που ακούγεται σαν «Bär» (αρκούδα στα γερμανικά).
Το επώνυμο του Ντμίτρι Μεντβέντεφ ,του Ρώσου αντιπροέδρου, είναι το κτητικό επίθετο του медведь : δηλαδή το επώνυμό του σημαίνει "αρκούδα".
Κάποτε, με «την αλεπού στο κοτέτσι» παρομοίασε η Ελληνοάκαμερικανίδα εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου Τζεν Ψάκη την πολιτική της Μόσχας στην Ουκρανία: «Οπως η αλεπού ουρλιάζει πάνω από το κοτέτσι ότι φοβάται τα κοτόπουλα, έτσι και ο Πρόεδρος Πούτιν ουρλιάζει υπό τον φόβο της Ουκρανίας και των Ουκρανών», είπε η είπε η Ψάκη, αλλά αμέσως της απάντησε ο (τότε) Ρώσσος εκπρόσωπός, Ντμίτρι Πεσκώφ, αντιδρώντας με ευστροφία στα λόγια της Ψάκη: «Παραδοσιακά, η Ρωσσία συγκρίνεται με μια αρκούδα. Και όσο και να το θέλει, δεν μπορεί να σκαρφαλώσει στη στέγη ενός κοτετσιού. Είναι πολύ μεγάλη και βαριά για αυτό» σχολίασε ο εκπρόσωπος του Πούτιν, Ντμίτρι Πεσκώφ.
Αλλά, όχι, δεν θα το κάνει, γιατί θα προσπαθήσουν να την αιχμαλωτήσουν και να της περάσουν αλυσίδες, να της βγάλουν δόντια και νύχια και η αρκούδα θα είναι πλέον τελείως άχρηστη. Ισως μετά την ταριχεύσουν και τέρμα. ΠΟΥΤΙΝ 18.12.2014
Valdai Club Λέσχη ανταλλαγής απόψεων «Βαλντάι»: κάθε φθινόπωρο οι δεξαμενές σκέψεις think tank της Ρωσσίας, δημοσιογράφοι και δημόσια πρόσωπα ακούν και συζητούν με τον Πούτιν.
Επεξεργασία κειμένου Νίκος Σάμιος.
Ο Πύργος του Ηρακλή (ισπανικά και γαλικιανά: Torre de Hércules) είναι ο παλαιότερος φάρος που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα,
Θεωρείται ότι είναι αντίγραφο του Φάρου της Αλεξάνδρειας.
Με το πέρασμα των χιλιετιών, πολλές ιστορίες έχουν ειπωθεί σχετικά με την προέλευσή του. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ο Ηρακλής σκότωσε τον γιγάντιο τύρρανο Γυρηόνη μετά από τρεις μέρες και νύχτες συνεχούς πάλης. Ο Ηρακλής τότε - έθαψε το κεφάλι του Γηρυόνη με τα όπλα του, όπως είχε κάνει και με το κεφάλι της Λερναίας Υδρας
και διέταξε να κατασκευαστεί στο σημείο μία πόλη.
Η ονομασία του είδους είναι Hibiscus esculentus (Ιβίσκος ο εδώδιμος) ενώ η τρέχουσα επίσημη ονομασία του είδους είναι Abelmoschus esculentus (Αβελμόσχος ο εδώδιμος), ενώ παλαιότερα θεωρούνταν είδος Ιβίσκου με την ονομασία Hibiscus esculentus, φυτό της οικογένειας της μολόχας Malvaceae. Είναι ένα ευπροσάρμοστο λαχανικό με χαρακτηριστική γλοιώδη υφή αν τεμαχιστεί και με μια διπλή σειρά από σπόρους. Αυτόχθονο λαχανικό σε περιοχές γύρω από τον Νείλο και την Μέση Ανατολή, ήταν γνωστή στην Αιθιοπία πριν από 3.500 χρόνια. Η λέξη μπάμια είναι αφρικανικής καταγωγής και σημαίνει «γυναικεία
Η Σλαβορωσική (έτσι αποκαλεί ο Πούσκιν τη ρωσική λογοτεχνική γλώσσα) αναμφίβολα υπερτερεί όλων των άλλων ευρωπαϊκών γλωσσών. Η Ρωσική στάθηκε εξαιρετικά τυχερή. Τον 11ο αιώνα η αρχαία ελληνική γλώσσα άνοιξε στη ρωσική τις πύλες του λεξιλογίου της, το θησαυροφυλάκιο της αρμονίας της, της δώρισε τους νόμους της τέλειας γραμματικής της*, τους υπέροχους τρόπους της, τον μεγαλοπρεπή λόγο της, με δυο λόγια η Ελληνική υιοθέτησε τη Ρωσική και τη γλίτωσε από τη διαδικασία της αργής εξέλιξης που επιφέρει ο χρόνος».
-
έτσι μας τον περιγράφει ο Βαλέριος Αρποκρατίων (Οὐαλέριος ή Βαλέριος Ἁρποκρατίων, έζησε τον 2ο αιώνα μ.χ.χ.) σε ένα λόγο του Λυκούργου (του Αθηναίου). ....καί όμως, οι Αθηναίοι τον τίμησαν με την παροχή πολιτικών δικαιωμάτων καθώς στόλισε, ζωγράφισε την Ποικίλη στοά στην αρχαία Αθήνα και έτσι έγινε Αθηναίος πολίτης. Τότε δεν έδειναν στον κάθε τυχαίο ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα...
Ο Πολύγνωτος ζωγράφισε την εποχή του Κίμωνα ένα έργο με θέμα τη μάχη του Μαραθώνα
Γράφει ο Νίκος Σάμιος
Η κορυφή της Οπερά Γκαρνιέ, είναι αφιερωμένη στον
Στο Παρίσι τη δεκαετία του 1880, η λυρική σκηνή Οπερά Γκαρνιέ, πιστεύεται ότι ήταν (αρκετοί λένε ότι είναι ακόμη) στοιχειωμένη από μια οντότητα, γνωστή ως το Φάντασμα της Όπερας.
Το απόφθεγμα αυτό προέρχεται από
Τα χρώματα της ολλανδικής σημαίας είναι κόκκινα, λευκά και μπλε - δεν υπάρχει καθόλου πορτοκαλί. Αλλά σε όλο τον κόσμο, οι Κάτω Χώρες φοράνε πορτοκαλί.. Το φοράνε στις μέρες της εθνικής υπερηφάνειας και οι στολές των αθλητικών ομάδων τους είναι σχεδόν όλες πορτοκαλί.
Μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία
Γράφει ο Νίκος Σάμιος
Επικοινωνία είναι η διαδικασία της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ δύο ή περισσότερων μελών για τα οποία η πληροφορία έχει νόημα (1) οπότε αποκτά νόημα και η ανταλλαγή της ως μια πράξη. Επικοινωνία έχουμε για παράδειγμα μεταξύ έμβιων όντων με την ανταλλαγή σκέψεων, μηνυμάτων, συναισθημάτων ή πληροφορίας μέσω της ομιλίας, της εικόνας, της γραφής, της συμπεριφοράς μεταξύ ανθρώπων.
Για να πραγματοποιηθεί η διαδικασία της επικοινωνίας
...ἀσκοῦ τὸν προύχοντα ποδάονα, φέρτατε λαῶν,
μὴ λύσῃς, πρὶν ἐς ἄκρον Ἀθηναίων ἀφίκηαι.
[…] βασιλιάς έγινε ο μεγαλύτερος γιος του Ερεχθέα, ο Κέκροπας, ο οποίος παντρεύτηκε τη Μητιάδουσα, κόρη του Ευπάλαμου, και απέκτησε ένα γιο, τον Πανδίονα. Αυτός βασίλεψε μετά τον Κέκροπα αλλά διώχθηκε από τους γιους του Μητίονα που στασίασαν και κατέφυγε στα Μέγαρα, στον Πύλα, και παντρεύτηκε την κόρη του Πυλία. Από αυτήν έγινε σύντομα και βασιλιάς της πόλης· γιατί ο Πύλας σκότωσε τον αδελφό του πατέρα του, τον Βίαντα, παρέδωσε τη βασιλεία στον Πανδίονα, ενώ ο ίδιος με λαό πήγε στην Πελοπόννησο και ίδρυσε την Πύλο.
Όταν ο Πανδίονας ήταν στα Μέγαρα, απέκτησε γιους, τον Αιγέα, τον Πάλλαντα, τον Νίσο και τον Λύκο. Ορισμένοι λένε ότι ο Αιγέας ήταν γιος του Σκύριου, αλλά ότι το ανέλαβε σαν δικό του ο Πανδίονας. Μετά τον θάνατο του Πανδίονα, τα παιδιά του εξεστράτευσαν εναντίον της Αθήνας, έδιωξαν τους γιους του Μητίονα και χώρισαν την επικράτεια στα τέσσερα· το γενικό πρόσταγμα όμως το είχε ο Αιγέας.
...ἀσκοῦ τὸν προύχοντα ποδάονα, φέρτατε λαῶν,
μὴ λύσῃς, πρὶν ἐς ἄκρον Ἀθηναίων ἀφίκηαι.
Να μη λύσεις το πόδι του ασκιού, πριν να φτάσεις στην Αθήνα» καταγράφει τον χρησμό ο Απολλόδωρος 3,15,5,4
Αντί, όμως, να του τα πει, προτίμησε να ποτίσει τον Αιγέα με τόση πολλή κρασί, ώστε να τον μεθύσει για τα καλά. Και τον οδήγησε σε ένα δωμάτιο, όπου είχε βάλει την κόρη του, την Αίθρα, να τον περιμένει ξαπλωμένη στο κρεβάτι.
Κανένας, εκτός από την ίδια την Αίθρα, δεν μπορούσε να ξέρει αν έγινε τίποτα ανάμεσά τους. Το βέβαιο είναι ότι ο Αιγέας έμεινε κάμποσο καιρό φιλοξενούμενος του φίλου στην Τροιζήνα, ενώ η Αίθρα είδε μια νύχτα στον ύπνο της την θεά Αθηνά να της λέει να πάει στο νησί Σφαίρα (που ταυτίζεται με τη Σαντορίνη, αν και οι Ποριώτες θεωρούν ότι πρόκειται για τον Πόρο που τότε δεν ήταν νησί, καθώς μια λωρίδα γης τον ένωνε με την πελοποννησιακή στεριά) για να κάνει μια σπονδή. Εκεί, την περίμενε ο Ποσειδώνας.
Αν και άγνωστο αν από τον Αιγέα ή από τον Ποσειδώνα, η Αίθρα έμεινε έγκυος για μεγάλη χαρά του βασιλιά της Αθήνας που όμως το είχε παρακάνει με την παραμονή του στην Τροιζήνα. Αποφάσισε πως έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι του, πριν οι Παλλαντίδες κάνουν κάτι ανεπανόρθωτο. Πριν να φύγει, πήρε την Αίθρα παράμερα, πλάι σ’ έναν βράχο κάτω από τον οποίο έκρυψε το σπαθί του με λαβή από ελεφαντόδοντο κι ένα ζευγάρι σαντάλια. Της είπε πως, αν γεννούσε κόρη, θα ’πρεπε να την κρατήσει και να την αναθρέψει αυτή. Αν, όμως, αποκτούσε γιο, να τον μεγάλωνε κι όταν έκρινε ότι ήρθε ο καιρός, να τον έβαζε να σηκώσει τον βράχο, να πάρει σπαθί και σαντάλια και να του τον στείλει στην Αθήνα.
Το μωρό γεννήθηκε μια γενιά πριν από την εποχή του Τρωικού πολέμου και μια γενιά μετά τον Ηρακλή, εκεί γύρω στα χρόνια μετά . Οι πόνοι της γέννας βρήκαν την Αίθρα στον δρόμο που οδηγούσε από το παλάτι του πατέρα της ως το λιμάνι της Κηληντρίδας, στο Γενέθλιο, όπως το είπαν, μπροστά σε ένα ναό του Άρη. Ήταν αγόρι και η Αίθρα το είπε στον Θησέα (από το ρήμα θέτω, καθώς ο Αιγέας είχε «θέσει» σε συγκεκριμένο σημείο το ξίφος και τα σαντάλια, από τα οποία έμελλε να αναγνωρίσει τον γιο του).
Σαν θαλάσσια λίμνη που στις ακτές του αναπτυσόταν οι Ελληνικές πόλεις-κράτη. Στην Αθήνα βασιλιάς ήταν ο Αιγέας. Κάθε χρόνο διοργάνωναν αγωνίσματα που λάμβαναν μέρος αθλητές απ’ όλες τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας. Οι Αθηναίοι αθλητές νικούσαν πάντα. Όμως νικήθηκαν απ’ τους αθλητές της Κνωσσού του Μίνωα όταν πήραν μέρος στα αγωνίσματα. Οι Αθηναίοι ζήλεψαν και –δεν θυμάμαι την ιστορία αν έγινε επίσημα ή ανεπίσημα– δολοφόνησαν από φθόνο τους νικητές. Αυτό ήταν μεγάλη προσβολή και αιτία πολέμου. Για ν’ αποφευχθεί ο πόλεμος ο Μίνωας, βασιλιάς της Κνωσσού και ο Αιγέας βασιλιάς της Αθήνας συμφώνησαν κάθε χρόνο ο Αιγέας να πληρώνει φόρο αίματος στον Μίνωα. Ο φόρος αίματος ήταν να στέλνει τα επτά πιο ξακουστά αρχοντόπουλα των Αθηνών στην Κνωσσό να παλέψουν με τον Μινώταυρο μέσα στον Λαβύρινθο. Αν νικούσαν τον Μινώταυρο θα σταματούσαν οι Αθηναίοι να πληρώνουν τον φόρο αίματος δηλαδή να στέλνουν τα παλληκάρια.
Ο Μινώταυρος είχε κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπου και γεννήθηκε απ’ την συνεύρεση της Πασιφάης, γυναίκας του Μίνωα, μ’ έναν όμορφο ιερό ταύρο. Είχε φοβερή δύναμη και ήταν ένα πολύ άγριο τέρας. Τον είχαν κλείσει στον Λαβύρινθο. Ένα δαιδαλώδες κτίσμα με ατέλειωτες διακλαδώσεις που ήταν αδύνατον όταν έμπαινες να ξαναβγείς. Είχε φάει όλα τα αρχοντόπουλα των Αθηνών που πήγαιναν να παλέψουν μαζί του. Αλλά και αυτά που κατόρθωναν να ξεφύγουν απ’ τον Μινώταυρο δεν έβρισκαν την έξοδο και έτσι πέθαιναν μέσα στις στοές του Λαβυρίνθου. (Πόσο μοιάζει ο Μινώταυρος και ο Λαβύρινθος μ’ αυτό που βιώνομε τώρα. Με τα μνημόνια!).
Ο Μίνωας αυτή την φορά ζήτησε να στείλει ο Αιγέας τον μοναχογιό του και διάδοχό του, Θησέα, μαζί με τ’ άλλα αρχοντόπουλα. Ο Αιγέας με πόνο καρδιάς ετοίμασε το πλοίο και του ‘βαλε μαύρα πανιά.
Γυιέ μου, του λέει, περιμένω να γυρίσεις νικητής και γερός. Αλλά δεν θα αντέξω την αγωνία. Αν νικήσεις ν’ αλλάξεις τα πανιά στο καράβι. Να βάλεις λευκά πανιά. Θα είμαι να σε περιμένω στην κορυφή του λόφου. Να δω από μακριά τα λευκά πανιά ν’ ανασάνω! Να ετοιμάσω γιορτές παιδί μου! Για τον γυρισμό σου! Μα αν είναι μαύρα θα ξέρω πως πέθανες και μαζί θα πεθάνω κι εγώ.
Όταν ο Θησέας μαζί με τα άλλα παλληκάρια έφτασαν στην Κνωσσό τους υποδέχθηκαν με βασιλικές τιμές, τραπέζια και γλέντι, όπως τους άξιζε. Μετά απ’ τις τιμές θα πήγαιναν στον Μινώταυρο. Η Αριάδνη, η κόρη του Μίνωα, ερωτεύτηκε τον πανέμορφο Θησέα. Του έδωσε κρυφά ένα κουβάρι με κλωστή, ο «μίτος της Αριάδνης» όπως έμεινε στην ιστορία. Του είπε: – Θα δέσεις την άκρη στην έξοδο και θα μπαίνεις μέσα ξεδιπλώνοντας το κουβάρι. Αν καταφέρεις και νικήσεις το τέρας θα τυλάς το κουβάρι και έτσι θα οδηγηθείς στην έξοδο.
Έτσι κι έγινε. Και ο Θησέας κατάφερε και σκότωσε τον Μινώταυρο. Μάζεψε το κουβάρι και βρήκε την έξοδο. Οι Αθηναίοι είχαν σωθεί. Δεν θα ξαναπλήρωναν φόρο αίματος. Ο Θησέας είχε σωθεί. Πήρε μαζί του την Αριάδνη. Απ’ την χαρά τους όμως ξέχασαν ν’ αλλάξουν τα πανιά. Άφησαν τα μαύρα πανιά. Ο πατέρας του ο Αιγέας στον γυρισμό του πλοίου είδε από μακριά τα μαύρα πανιά. Νόμισε πως ο γυιός του σκοτώθηκε απ’ τον Μινώταυρο. Έπεσε λοιπόν ο Αιγέας ο βασιλιάς της Αθήνας στην θάλασσα και πνίγηκε.
Από τότε η θάλασσα ονομάστηκε απ’ το όνομα του Αιγέα, «Αιγαίον Πέλαγος»!!!
Αλήθεια, αναφέρει η μυθολογία των Τούρκων το Αιγαίον Πέλαγος; Εκεί στα βάθη της Ασίας, γνώριζαν το Αιγαίο; Που τώρα εμποδίζουν και παρενοχλούν από τα σκάφη μας μέχρι αεροπλάνα;
Α.Κ.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες, το Αιγαίο και τα προγονικά όπλα τί σημαίνουν.
Κενοσπουδία για πομπές, δράματα πάνω στη σκηνή, κοπάδια και συναγελάσματα, λογχίσματα σε κορμιά,
Μάρκος Αυρήλιος (πατέρας του Κόμμοδου), Εις Εαυτόν, (γ) [7,3], μετάφραση Γ. Σεφέρης
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Την ώρα που ο Αίας απεφάσισε να αυτοκτονήσει, εμπιστεύθηκε τον γιο του, τον Ευρυσάκη στον αδελφό του, τον Τεύκρο.
Ο Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα και αδελφός του Αίαντα, έλαβε μέρος στον τρωικό πόλεμο, όπου διακρίθηκε ως τοξότης. Όταν επέστρεψε στη Σαλαμίνα, ο πατέρας του δεν τον δέχτηκε, γιατί έκρινε ότι δε συμπαραστάθηκε αρκετά στον αδελφό του Αίαντα, που αυτοκτόνησε, επειδή οι Αχαιοί δεν έδωσαν σ' αυτόν ως αριστείο τα όπλα του Αχιλλέα.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΙΑΝΤΑ
Περισσότερο από μια χιλιετία έχει περάσει από εκείνη
Ο Θουκυδίδης ως ο απόλυτος εκφραστής και εισηγητής της realpolitik μάς διδάσκει να βλέπουμε
«Ήταν η ολοένα αυξανόμενη δύναμη της Αθήνας που προκάλεσε φόβο στη Σπάρτη… και κατά συνέπεια τη σύρραξη ανάμεσα στις δύο πόλεις αναπότρεπτα»
Ο Θουκυδίδης αναλύοντας τα αίτια του Πελ/κού Πολέμου (421-404) διαπίστωσε πως το βασικό αίτιο της σύγκρουσης ήταν ο φόβος που κυριάρχησε στην Σπάρτη (ηγέτιδα ως τότε δύναμη) για τυχόν άνοδο της δύναμης – επιρροής της Αθήνας σε επίπεδα μη ελεγχόμενα στο μέλλον. Αυτή η επισήμανση του Θουκυδίδη αποτυπώθηκε με τη σχετική θεωρία ενός αμερικανού καθηγητή ως «Παγίδα του Θουκυδίδη».
Το εθνόσημο της Ουκρανίας (Tryzub= τρία δόντια)
έχει τα ίδια χρώματα με τη σημαία της Ουκρανίας: γαλάζιος θυρεός με κίτρινη τρίαινα, λένε ότι ήταν σύμβολο των αρχαίων σλαβικών φύλων που τελικά υποτάχθηκαν στους Ρως ή αλλιώς
Η Ευρύκλεια είναι η πρώτη που αναγνώρισε τον Οδυσσέα
_-_A_Reading_from_Homer_-_Google_Art_Project.jpg)
