Το μυστήριο Θουκυδίδης ή Θουκιδίδειο Ζήτημα

Luciano Canfora: Το μυστήριο Θουκυδίδης

ή

Θουκιδίδειο Ζήτημα

(σύνοψη κριτικής παρουσίασης)

Ο συγγραφέας Luciano Canfora ασχολείται στην ομώνυμη μονογραφία του με το «μυστήριο Θουκυδίδης», το αμφιλεγόμενο, λόγω της έλλειψης επαρκών ή της ύπαρξης διαστρεβλωμένων ιστορικών πηγών, θέμα, του αν ο Θουκυδίδης είχε εξοριστεί και ήταν εξόριστος κατά τα έτη 424 π.Χ. έως και 404 π.Χ. Ένα θέμα που έχει ονομασθεί «Θουκιδίδειο Ζήτημα» ή ζήτημα Classen – Steup από τους ερευνητές που ασχολήθηκαν διεξοδικά με αυτό.

Αφού παραθέσει τις διάφορες απόψεις που προτάθηκαν από τους αρχαίους και τους σύγχρονους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το θέμα, ο Canfora καταλήγει στο τελευταίο κεφάλαιο, παρά τον ερωτηματικό τίτλο του κεφαλαίου αυτού, στην άποψη και διατυπώνει την θέση του, ότι ο εξόριστος που αναφέρεται στην φερόμενη ως Θουκιδίδεια παράγραφο είναι ο Ξενοφώντας. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει αφού πρώτα αφαιρέσει από το φερόμενο ως θουκιδίδειο κείμενο της παραγράφου 5.26) τις λέξεις «στην Αμφίπολη» και στη συνεχεία το αποδώσει στον Ξενοφώντα. Βλέπε σελίδες 103-105 του βιβλίου.

Θα λέγαμε ότι η θέση αυτή διατυπώνεται κάπως απροσδόκητα, υπό την έννοια ότι ενώ με διεξοδικότητα ο Luciano Canfora παραθέτει όλα τα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν κατά καιρούς για το αν και το γιατί είναι ή δεν είναι ο Θουκυδίδης εξόριστος κατά τα έτη 424 –404 π.Χ. κάνοντας έτσι μια ενδελεχή διερεύνηση από την πλευρά του Θουκυδίδη δεν αναφέρει κανένα ιστορικό τεκμήριο που να απαντά στο θέμα του αν ο Ξενοφώντας υπήρξε εξόριστος. Έτσι η θέση του συγγραφέα τουλάχιστον από την άποψη της ποσότητας επιχειρημάτων δίνει την εντύπωση μιας κάποιας μονομέρειας. Το ερώτημα βέβαια είναι: υπάρχουν ιστορικές πήγες για το αν ο Ξενοφώντας ήταν εξόριστος, που θα μπορούσαν να παρατεθούν εδώ ως στοιχεία διασταύρωσης και επίρρωσης του επιχειρήματος-θέσης του συγγραφέα; Ή μήπως θα πρέπει να αρκεσθούμε στην «απόδειξη» του Luciano Canfora όπως αυτή αναπτύσσεται.

Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το πώς παραθέτει τα στοιχεία και πως με την άρση των λέξεων «στην Αμφίπολη» καταλήγει στην θέση ότι το επίμαχο κείμενο δεν το έγραψε ο Θουκυδίδης αλλά ο Ξενοφώντας και ως εκ τούτου ο Ξενοφώντας είναι ο εξόριστος που αναφέρεται σ’ αυτό.

Ο Θουκυδίδης είναι νικητής στρατηγός στην άμυνα της Ηιόνας επινείου λιμένα της Αμφίπολης της οποίας την ευθύνη άμυνας είχε ο στρατηγός Ευκλής.

Παρ’ όλα αυτά από το κείμενο,

«Έζησα τον πόλεμο αυτό σε όλη την διάρκεια του σε μια ηλικία που είχα την ωριμότητα να κρίνω […]. Μου συνέβη να βρεθώ εξόριστος από την πατρίδα μου επί είκοσι έτη, ύστερα από την στρατηγία μου στην Αμφίπολη, και να παρακολουθήσω τα πράγματα και των δυο πλευρών, και ιδιαίτερα των Πελοποννησίων [δηλαδή των Σπαρτιατών], λόγω της εξορίας μου εκεί, γεγονός που μου έδωσε την ευκαιρία να αντιληφθώ καλύτερα τα γεγονότα»,

που κατά την αλεξανδρινή διαίρεση της Θουκιδίδου Ξυγγραφής βρίσκεται στο πέμπτο βιβλίο (5.26), ορισμένοι συγγραφείς συνάγουν το συμπέρασμα ότι ο Θουκυδίδης είναι εξόριστος κατά τα έτη 424 π.Χ. – 404 π.Χ. ενώ άλλοι φαίνεται να αγνοούν αυτό το γεγονός.

Στην πρώτη ομάδα συγγραφέων συγκαταλέγονται συγγραφείς που ανήκουν στην Αλεξανδρινή Σχολή ενώ στην δεύτερη συγκαταλέγονται περιπατητικοί και ο Αριστοτέλης. Ο συγγραφέας δέχεται την «βιογραφία» του Θουκυδίδη των περιπατητικών και βέβαια του Αριστοτέλη που δεν κάνει καμία αναφορά για εξορία του Θουκυδίδη θεωρώντας την βάσιμη και αξιόπιστη (σελ 77 του βιβλίου), ενώ απορρίπτει την άποψη που προέρχεται από την αλεξανδρινή διαίρεση και τις μαρτυρίες των ιστορικών, αρχαίων ή σύγχρονων, που την ακολούθησαν. Σημειωτέον ότι η βιογραφική άποψη των περιπατητικών είναι χρονολογικά πρότερη και η «αλεξανδρινή» βιογραφία καθιερώθηκε μεταγενέστερα.

Για να επικρατήσει και να διατηρηθεί η «αλεξανδρινή» άποψη έγιναν από αυτούς που την υποστήριξαν, αρχαίους ή σύγχρονους, ορισμένες αυθαίρετες αλλαγές και παραλήψεις (σελίδα 101 του βιβλίου). Το πέρασμα από την μια στην άλλη άποψη έγινε με την ευθύνη κυρίως του Ερμίππου που είχε μαθητεύσει και στις δυο σχολές και που όταν ανέπτυξε βιβλιογραφική δραστηριότητα ήταν πια από κάθε άποψη αλεξανδρινός. Κατά τον Μαρκελλίνο ο Έρμιππος στην αδυναμία του να εξηγήσει το γιατί ο Θουκυδίδης αν και φέρεται να είναι εξόριστος δεν συμπεριλαμβάνεται στην αμνηστία του 413 για τους εξόριστους εισήγαγε την εικασία ότι «ο Θουκυδίδης καταγόταν από τους τυράννους Πεισιστρατίδες» και εξαιρέθηκε για τον λόγο αυτό από την γενική αμνηστία που δόθηκε για τους εξόριστους. Όμως επειδή τελικά ο Θουκυδίδης παύει να είναι εξόριστος κατασκευάστηκε και η θεωρία μιας ad personam διάταξης μιας απόφασης δηλαδή που αφορούσε προσωπικά τον Θουκυδίδη και που παραχωρούσε αμνηστία ειδικά για το πρόσωπο του (σελίδες 83-85 και 94 του βιβλίου). Με τον τρόπο αυτόν η «αλεξανδρινή» άποψη αντικατέστησε την «περιπατητική».

Εκτός όμως από τις αυθαίρετες αλλαγές που έκαναν οι αρχαίοι υπάρχουν και οι επεμβάσεις των σύγχρονων ερευνητών.

Συμπεράσματα Ο Luciano Canfora δεν χρησιμοποιεί κάποια νέα ιστορική πηγή ή τεκμήριο. Απλώς επαναξιολογεί και επανατοποθετεί τις μέχρι τώρα γνωστές πήγες και δεν διστάζει για να θεμελιώσει την άποψη του να διαπράξει το ίδιο αμάρτημα που διέπραξαν πολλοί από τους προηγούμενους ιστορικούς τους οποίους κριτικάρει, να αφαιρέσει δηλαδή λέξεις από παλαιότερο κείμενο. Η θέση του για το ότι εξόριστος ήταν ο Ξενοφώντας και όχι ο Θουκυδίδης θα ήταν κυριολεκτικά απρόσβλητη αν, όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή της κριτικής μας, είχε παρουσιάσει και κάποια πρόσθετα επιχειρήματα που να αναφέρονται και να τεκμηριώνουν την εξορία του Ξενοφώντα. Πάντως και έτσι παρά την μονομέρεια της έρευνας είναι αρκετά πειστική.

Εκηβόλος

(Γιάννης Αλεξάκης)

Το μυστικό της Χανουκα.

Ο Ιουδαίος ιερέας μεταμφιεσμένος σε Έλληνα φύλακα του ναού εκτελεί τις διαταγές του Ιερατείου.

Κάθε χρόνο εορτάζεται η σφαγή των Ελλήνων, αλλά και της εβραϊκής ελίτ που έγινε στην Ιερουσαλήμ με αρχηγούς τους Μακκαβαίους (ιουδαίοι ιερείς- μαχαιροβγάλτες, όχι κάποιοι απλοί πολίτες...) μετο Χανουκά, που γιορτάζεται για οκτώ ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων ανάβουν σταδιακά τα κεριά της εννιάφωτης λυχνίας, επειδή όταν βεβήλωσαν και λεηλάτησαν τον Ναό του Διός και ο Ιούδας Μακαβαίος αναστηλώνει τον ναό του Σολομώντος στην Ιερουσαλήμ τα κεριά έκαιγαν μια μέρα παραπάνω. Κάθε βράδυ, με εξαίρεση την Παρασκευή που η τελετή γίνεται το μεσημέρι, ανάβει ένα λυχνάρι της λυχνίας. Το ένατο λυχνάρι χρησιμεύει για το άναμμα των άλλων. Το Χανουκά, που σημαίνει «αφιέρωση», είναι γιορτή προς τιμήν των Μακκαβαίων (φανατικοί Ιουδαίοι ιερείς- μαχαιροβγάλτες, το όνομα παράγεται από την λέξη μακάβ που σημαίνει μαχαίρι), που εξεγέρθηκαν εναντίον του Έλληνα Αντίοχου των Σελευκιδών.

Σχετικό θέμα: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ

Μήπως θα δοθεί νόμπελ ειρήνης και για την σφαγή στο Γούντεντ Νι;

Η Μάχη στο Γούντεντ Νι (Wounded Knee).

Συνέβη στις 29 Δεκεμβρίου 1890 στην τοποθεσία Γούντεντ Νι Κρικ (Wounded Knee Creek) της Νότιας Ντακότας και θεωρείται η τελευταία μεγάλη ένοπλη σύρραξη μεταξύ των Ινδιάνων και του Αμερικανικού Στρατού.
Στις αρχές του 1890 οι διακρίσεις σε βάρος των Ινδιάνων στις ΗΠΑ βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, παρά τις αποσπασματικές προσπάθειες της κυβέρνησης να τους εντάξει στην κοινωνία. Ο μεγάλος καταυλισμός των Σιου στη Νότια Ντακότα, που καταλάμβανε σχεδόν το σύνολο της πολιτείας, διαλύθηκε προς όφελος των λευκών εποίκων και των χρυσοθήρων. Στη θέση του δημιουργήθηκαν έξι μικρότεροι. Ο ζωτικός χώρος των Ινδιάνων μειωνόταν και οι κυνηγοί Σιου αντιμετώπιζαν έλλειψη θηραμάτων σε συνδυασμό με την άγονη γη.
Τότε εμφανίσθηκε δίκην προφήτη ένας σοφός Σιου ονόματι Γουοβόκα, που υποστήριξε ότι συνάντησε τον Θεό. Αυτός του είπε ότι πρέπει να διδάξει στους ανθρώπους του την αγάπη για τον πλησίον, την ειρήνη και τη συνεργασία με τους λευκούς και τη σκληρή δουλειά. Ο Θεός του δίδαξε ένα χορό, που θα μπορούσε να φέρει ξανά τη γονιμότητα στη γη και να γεμίσει την περιοχή του με βουβάλια.
Ο Γουοβόκα άρχισε να προσελκύει μεγάλα πλήθη Ινδιάνων και από άλλες φυλές. Αυτό ανησύχησε τους λευκούς, οι οποίοι παρερμήνευσαν το νόημα των λόγων του ινδιάνου προφήτη και διαμήνυσαν στην κυβέρνηση ότι οι Σιου είναι έτοιμοι για εξέγερση. Επί τόπου έφθασαν 3.000 άνδρες του 7ου Συντάγματος Ιππικού με τέσσερα ταχυβόλα τύπου «Χότσκις» και επικεφαλής τον συνταγματάρχη Τζέιμς Φορσάιθ



Το πρωί της 29ης Δεκεμβρίου μια ίλη ιππικού από 500 άνδρες περικύκλωσε ένα καταυλισμό των Λακότα Σιου την ώρα που χόρευαν τον χορό του Γουοβάκα και τους ζήτησαν να παραδώσουν τα όπλα τους. Στον καταυλισμό εκείνη την ώρα βρίσκονταν 230 άνδρες και 120 γυναικόπαιδα. Οι περισσότεροι υπάκουσαν στη διαταγή, αλλά ένας Ινδιάνος με το όνομα Μαύρο Κογιότ ζήτησε χρήματα για να παραδώσει το όπλο του. Δημιουργήθηκε μια παρεξήγηση με δύο στρατιώτες, καθότι ήταν κουφός. Ήρθαν στα χέρια και το όπλο του Μαύρου Κογιότ εκπυρσοκρότησε.
Αυτό θεωρήθηκε επίθεση από τους πολυβολητές της ιλαρχίας και τα «Χότσκις» άρχισαν να «κελαηδάνε». Μέσα σε λίγα λεπτά ο καταυλισμός γέμισε από πτώματα. 146 Λακότα Σιου σκοτώθηκαν (84 άνδρες, 44 γυναίκες, 18 παιδιά) και 50 τραυματίστηκαν. Μεταξύ των νεκρών και ο αρχηγός τους, το Μεγάλο Πόδι. Το Ιππικό είχε 25 νεκρούς και 39 τραυματίες, οι περισσότεροι από φίλια πυρά.
Ο επικεφαλής της επιχείρησης συνταγματάρχης Φορσάιθ απαλλάχθηκε πάραυτα των καθηκόντων του με διαταγή του επιτελάρχη στρατηγού Νέλσον Μάιλς, που έκανε λόγο για «ηθελημένο μακελειό στο Γούντεντ Νι». Διαφορετική ήταν η άποψη των πολιτικών του προϊσταμένων, που τον απήλλαξαν από κάθε κατηγορία και τον αποκατέστησαν στη διοίκηση του 7ου Συντάγματος Ιππικού.
Η αμερικανική κοινή γνώμη πήρε το μέρος του στρατού, ενώ υποτυπώδεις ήταν οι αντιδράσεις των Ινδιάνων, εξαιτίας της αδύνατης θέσης τους και των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων. Πολύ αργότερα, το Γούντεντ Νι έγινε σημείο αναφοράς και σύμβολο του αγώνα των Ινδιάνων για αξιοπρέπεια και δικαίωση. Μόλις μετά το 1970 άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα κριτικά κείμενα για το αιματηρό περιστατικό. Πολλοί συγγραφείς θεωρούν τη Σφαγή στο Γούντεντ Νι μία από τις πιο θλιβερές σελίδες στην ιστορία των ΗΠΑ.
Πηγή:http://www.sansimera.gr/articles/374
Ο ουρανός ψηλά, που αμέτρητους αιώνες χύνει δάκρυα συμπόνιας για τον λαό μου...διαβάστε την «ελληνοπρεπή» ομιλία του αρχηγού του έθνους των Ντουάμις εδώ...
Είναι καταπληκτική, διδάσκεται σε αρκετά σχολεία στο εξωτερικό στο μάθημα (αντί θρησκευτικών) Ηθικής.

Φάτνη με μιναρέδες!

Στην εκκλησία Sacro Cuore στην Bellinzona της Ελβετίας υπάρχει φάτνη με μιναρέδες ύψους 2 μέτρων!

Ο Θησέας, η γιορτή Ασούρα και ο...Επιτάφιος!

Ο Ἀλὴς ἦταν ἐξάδελφος τοῦ Προφήτη Μωάμεθ καὶ ἄντρας τῆς κόρης του Φατιμᾶς. Ἀποδέχτηκε τὴ διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ πρῶτος, μετὰ τὴ σύζυγο τοῦ προφήτη Χατιτσὲ ἢ κατ᾿ ἄλλη παράδοση, δεύτερος μετὰ τὸν πεθερὸ τοῦ Προφήτη Ἀμποὺ Μπέκρ. Ὁρίστηκε ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν ἱδρυτικῶν στελεχῶν τοῦ Ἰσλὰμ ὡς τέταρτος Χαλίφης, τοποτηρητὴς τοῦ Προφήτη. Οἱ ὀπαδοί του, οἱ Ἀλῆδες ἢ Ἀλεβίτες ἢ Ἀλαουίτες ἢ Σιίτες, θεώρησαν πὼς ἦταν ὁ νόμιμος διάδοχος τοῦ Μωάμεθ. Οἱ ὑπόλοιποι Μουσουλμάνοι ποὺ θεωροῦν ὅτι ὁ τοποτηρητὴς τοῦ Προφήτη ἔπρεπε νὰ ἐκλέγεται, δέχονται τὸν Ἀλῆ ὡς μεγάλο Ἅγιο τοῦ Ἰσλάμ. Δολοφονήθηκε ἀπὸ ὀπαδοὺς τοῦ ἀντιπάλου κόμματος, ἀλλὰ οἱ Ἀλεβίτες δὲ δέχτηκαν ποτὲ πὼς πέθανε καὶ περιμένουν πὼς θὰ ξαναγυρίσει. Οἱ Ἀλεβίτες ἔδειξαν πάντα περισσότερη ἀνοχὴ ἀπέναντι στὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ ἰδιαίτερα ἀπέναντι στὸν Ἀνατολικὸ Χριστιανισμό. Ἄλλωστε δέχονται τὴν Ἁγία Τριάδα, τὴν ἀρχὴ τῆς τριαδικότητας, ἐνῶ οἱ ἄλλοι Μουσουλμάνοι ἦταν εἴτε μονιστές, σὰν τοὺς Ἰουδαίους, εἴτε δυϊστές, σὰν τοὺς Παυλικιανοὺς τῆς Μικρασίας καὶ τοὺς Μανιχαίους τῶν Βαλκανίων.Ἀσλάνι, ἀπὸ τὴν τούρκικη λέξη «ἀρσλὰν» σημαίνει λιοντάρι. Ἡ παρομοίωση τοῦ Ἀλῆ μὲ λιοντάρι τοῦ Θεοῦ, θυμίζει ἀνάλογη παρομοίωση τοῦ Χριστοῦ: «ἀναπεσὼν ἐκοιμήθη ὡς λέων, τὶς ἐγερεῖ αὐτόν»!Ὁ Χουσεῒν ἦταν δευτερότοκος γιὸς τοῦ Ἀλῆ. Μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ πατέρα του δὲ συμφώνησε μὲ τὴν παραίτηση τοῦ ἀδελφοῦ του πρὸς ὄφελος τοῦ Μωάβια καὶ κήρυξε ἐπανάσταση ἐνάντια στὴν ἐξουσία τῆς Δαμασκοῦ. Ὁ στρατὸς ποὺ ἔστειλε ὁ Γεζίντ, ὁ γιὸς τοῦ Μωάβια, συνάντησε τοὺς Ἀλεβίτες στὴν Κέρμπελα ἢ Καρμπάλα, κοντὰ στὸν Εὐφράτη, στὶς 10 Ὀκτωβρίου τοῦ 680. Στὴ μάχη ἔπεσε ὁ Χουσεῒν μαζὶ μὲ δεκαεννιὰ ἄλλα μέλη τῆς οἰκογένειας τοῦ Ἀλῆ καὶ πολλοὺς ὀπαδούς του. Ἡ ἐπέτειος τοῦ θανάτου του γιορτάζεται κάθε χρόνο σὰν ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, μὲ πένθιμες τελετὲς κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ πιστοὶ αὐτομαστιγώνονται καὶ στηθοχτυπιοῦνται, ὅπως κάνουν σὲ ἔνδειξη πένθους καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπώλεια κάποιου δικοῦ τους ἢ κάποιου ἡγετικοῦ τους στελέχους. Στὶς τελετὲς αὐτὲς παίζεται κι ἕνα μελωδικὸ δράμα, ὀνομαζόμενο «ταζιέ», ἀνάλογο μὲ τὸν Ἐπιτάφιο Θρῆνο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Ο χορός Σεμά των Αλεβήδων
"Τούρνα, τούρνα, μας έπιασε φουρτούνα", λέει το τραγούδι. Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται ότι τούρνα είναι ο γερανός, το αγέρωχο πουλί που αφήνει κάθε φθινόπωρο τον Βορρά για να ξεχειμωνιάσει στο Ιράκ, στο Ισραήλ, στην Τουρκία, στο Σουδάν… Και που, καθώς πετά, ζωγραφίζει σπειροειδή, χορευτικά σχήματα, ακολουθώντας τα ρεύματα του αέρα. Όταν μάλιστα αρχίζει η εποχή των ερώτων του χορεύει έναν χορό δυνατό, αλλά γεμάτο χάρη.
Ο γερανός λοιπόν ενέπνευσε στους ανθρώπους τη διάθεση να μιμηθούν το πέταγμα και τον χορό του. Ο Θησέας –μας παραδίδει ο Πλούταρχος1– πρωτοχόρεψε στη Δήλο έναν «γέρανο χορό» με τα αγόρια και τα κορίτσια της Αθήνας που έσωσε από τον Μινώταυρο. Στο ίδιο νησί, μερικούς αιώνες μετά τον χορό του μυθικού ήρωα, νέοι και νέες χόρευαν τον γέρανο κρατώντας λαμπάδες προς τιμήν της Αφροδίτης2. Οι πηγές μιλάνε επίσης για παρόμοιους γέρανους ή αγέρανους χορούς κατά τα βυζαντινά και νεότερα χρόνια3. Οι γέρανοι αυτοί αναφέρονται ως χοροί μικτοί, για άντρες και γυναίκες που χόρευαν ταυτόχρονα, με κινήσεις γυριστές, κυκλικές, όπως αυτές του γερανού.
Το χορευτικό πέταγμα και το ερωτικό παιχνίδι της τούρνας ενέπνευσαν επίσης, σύμφωνα με τους αλεβήδες της Ανατολίας και της Θράκης, τη σεμά’ (semah4), τον σημαντικότερο τελετουργικό τους χορό. Παρόλο που η σεμά’ διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, όλες οι παραλλαγές της μοιράζονται ορισμένα σταθερά συμβολικά, τελετουργικά και μορφολογικά στοιχεία, τα οποία κωδικοποιούν τις αξίες που χαρακτηρίζουν την αλεβιτική παράδοση. Ο χορός σεμά’ είναι η κορύφωση της τελετής «τζεμ» (cem)5, η οποία αποτελεί την κυριότερη θρησκευτική και κοινωνική εκδήλωση των αλεβήδων. Είναι μάλλον αδύνατο να ξεχωρίσουμε τη σεμά’ από το τζεμ. Οι αλεβήδες χορεύουν βεβαίως και άλλους παραδοσιακούς χορούς, κάποιοι από τους οποίους μάλιστα θυμίζουν έντονα τη σεμά’. Τους χορούς αυτούς όμως τους αποκαλούν «χορούς διασκέδασης», και τους διαχωρίζουν από τη σεμά’, που θεωρείται ιερή. Ακόμα και οι αλεβήδες που δηλώνουν άθεοι (και δεν είναι λίγοι, καθώς ο τουρκικός αλεβισμός συνδέθηκε αρκετά στενά με πολιτικά κινήματα της Αριστεράς, ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70), πιστεύουν ότι η σεμά’ συμπυκνώνει το συμβολικό φορτίο του τζεμ, αγγίζοντας την ουσία της αλεβιτικής κοσμοθεωρίας.
Το τζεμ (που επίσης αναφέρεται ως αϊν-ι τζεμ, ayn-i cem) τελείται τουλάχιστον μια φορά το χρόνο σε κάθε αλεβιτική κοινότητα6. Ο χώρος της τελετής είναι συνήθως ένα μεγάλο σπίτι, κάποια αυλή ή πλατεία ενώ, τα τελευταία χρόνια, πληθαίνουν τα τζεμ σε αίθουσες κέντρων διασκέδασης ή σε δημόσιους χώρους. Στις μεγάλες πόλεις, το τζεμ τελείται κατά κανόνα στα «πολιτιστικά κέντρα»7 των αλεβήδων. Οι άντρες και οι γυναίκες παρίστανται ταυτόχρονα στην τελετή, καταλαμβάνοντας, στις περισσότερες περιπτώσεις, τελετουργικά προκαθορισμένους χώρους, ενώ, σπανιότερα, κάθονται αναμεμειγμένοι όπου θέλουν –κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τους πολύ μικρούς και τους πολύ μεγάλους.
Η όλη τελετουργία διευθύνεται από τον ντεντέ της κάθε περιοχής, που κατά λέξη σημαίνει «παππούς» ή «πρεσβύτερος», ο οποίος κατέχει κεντρική θέση στην αλεβιτική ιεραρχία. Γενικότερα, ο ντεντέ επιτελεί έναν σημαντικό κοινωνικό ρόλο, καθώς είναι επιφορτισμένος με το καθήκον να συμβουλεύει, να συμπαραστέκεται, να οργανώνει την αλεβιτική κοινότητα και να φροντίζει, κατά το δυνατόν, για την τήρηση των αλεβιτικών αρχών. «Συνδιευθυντές», κατά κάποιον τρόπο, του τζεμ είναι δώδεκα ηλικιωμένοι άντρες, που κάθονται σε σειρά (ή ημικυκλικά) εκατέρωθεν του ντεντέ. Το τζεμ περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τραγούδια που είτε αναφέρονται στους «αγίους» και τους «μάρτυρες»του αλεβισμού Oι μάρτυρες αυτοί ταυτίζονται εν μέρει με αυτούς των σιιτών (με κυριότερο τον Χουσεΐν, γιο του Αλή, που σκοτώθηκε στην Κέρμπελα –ή αλλιώς Καρμπάλα– προς το τέλος του 7ου μ.Χ. αι.).
Πηγές http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/xeimerinoi/2005_h_mastorantza_toy_erntempil.htm, http://stepdance.gr/dance/frontArticleShow.jsp?id=55
. Ἡ ἐπέτειος τοῦ θανάτου του Χουσεῒν γιορτάζεται (γιορτή Ασούρα) κάθε χρόνο σὰν ἑβδομάδα τῶν Παθῶν, μὲ πένθιμες τελετὲς κατὰ τὶς ὁποῖες οἱ πιστοὶ αὐτομαστιγώνονται καὶ στηθοχτυπιοῦνται όπως θα δείτε στο βίντεο:

Η γέννηση του Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Η Ολυμπιάδα πριν παντρευτεί τον Φίλιππο ονειρεύτηκε κάτι σημαδιακό. Ένας κεραυνός έπεσε πάνω στην κοιλιά της και ακούστηκε φοβερός κρότος. Στο σημείο που έπεσε ο κεραυνός ξεπήδησε φωτιά και οι φλόγες απλώθηκαν προς κάθε κατεύθυνση και αμέσως μετά έσβησαν.

Αλλά και ο Φίλιππος είδε όνειρο, το ίδιο σημαδιακό. Είδε ότι σφράγιζε την κοιλιά της γυναίκας του με το χρυσό του σφραγιδόλιθο, που είχε έναν πολύτιμο λίθο, πάνω στον οποίο ήταν χαραγμένα ένας ήλιος, μια λεοντοκεφαλή και ένα μικρό δόρυ.

Ο Μάγος Αρίστανδρος ο Τελμησσεύς ερμήνευσε το όνειρο, λέγοντας πως η Ολυμπιαδα θα γεννούσε γιό ανδρείο και λεοντόκαρδο.

Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ για την γέννηση του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ γράφει:

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε στις έξι του μηνός Εκατομβαιώνος, τον οποίο οι Μακεδόνες ονομάζουν Λώο, τη μέρα που κάηκε στην Έφεσο ο ναός της Αρτέμιδας. Ο Ηγησίας από την Μαγνησία ‘επιπεφώνηκεν επιφώνημα ψυχρίας δυνάμενον’, είπε ένα τόσο κρύο αστείο, που θα μπορούσε να σβήσει εκείνη τη φωτιά. Είπε δηλαδή, πως ήταν επόμενο να καεί ο ναός της Αρτέμιδος αφού η θεά ήταν απασχολημένη με τη γέννα της Ολυμπιάδας, μιας και η θεά ήταν προστάτιδα της γέννας.

Όσοι μάλιστα από τους μάγους έτυχε να βρίσκονται, τότε στην Έφεσσο, πίστεψαν πως η πυρπόληση του ναού ήταν σημάδι που προμηνούσε κι άλλη συμφορά και φώναζαν πως η μέρα εκείνη γέννησε μεγάλη συμφορά για την Ασία.Ο Φίλιππος τότε είχε μόλις κυριέψει την Ποτίδαια και του ήρθαν τρεις ευχάριστες ειδήσεις την ίδια στιγμή. Η μία έλεγε πως ο Παρμενίων νίκησε σε μεγάλη μάχη τους Ιλλυριούς, η άλλη πως ανακηρύχθηκε νικητής στους Ολυμπιακούς αγώνες στην ιπποδρομία και η Τρίτη πως γεννήθηκε ο Αλέξανδρος. Ο Φίλιππος χάρηκε γι’ αυτές τις ειδήσεις, αλλά ακόμα περισσότερο όταν του είπαν οι μάντεις πως ο γιος του θα είναι ανίκητος, αφού γεννήθηκε με τρεις νίκες.

Ο ΨΕΥΔΟΚΑΛΛΙΣΘΕΝΗΣ για τη γέννηση του Αλέξανδρου γράφει:
Ο Φίλιππος για τον Αλέξανδρο:
Βλέπω ότι η σπορά είναι θεική!
Γιατί μόλις το παιδί έπεσε στη γη ακούστηκαν αλλεπάλληλες βροντές και αστραπές φώτισαν τον ουρανό ώστε ταρακουνήθηκε ολόκληρο το σύμπαν.
Ο τοκετός συνοδεύτηκε από επίσημα κοσμικά σημάδια…

…Λίγο μετά την γέννηση του Αλεξάνδρου, η Ολυμπιάς τον πήγε στο ιερό του Δαφνίωνος Απόλλωνος. Το ίδιο βράδυ, ο Φίλιππος ονειρεύτηκε τον Θεό Άμμωνα να κρατάει στην αγκαλιά του τον νεογέννητο Αλέξανδρο, και να του λέει πως ο γιος του θα γενεί βασιλιάς όλου του κόσμου.

Σ’ όλη τη Μακεδονία και στην Πέλλα και στη Θράκη έγινε στεφανηφορία.

«Ούτε και εις εμέ φαίνεται ότι άνευ θείας δυνάμεως έγινε ο με κανέναν θνητό όμοιος»

Με την χαρακτηριστικήν αυτήν εκτίμηση για τον Αλέξανδρο, ο Αρριανός, ο μελετητής και ιστορικός του έργου του ολοκληρώνει το βιβλίο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις».

Πηγή:

http://alexander-the-great-king-of-macedonia.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

http://www.apodimos.com/arthra/09/Aug/ISTORIKH_ANASKPOPISH_TOY_MEGALOY_ALEXADROY/index.htm

Τα κάλαντα στην αρχαία Ελλάδα

Στα αρχαία Ελληνικά χρόνια υπήρχε το έθιμο της ειρεσιώνης με τους "παίδας τους αμφιθαλείς" (παιδιά που και οι δυο γονείς τους βρίσκονταν στη ζωή) να γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και να εύχονται στους οικοδεσπότες τραγουδώντας ευχές και παινέματα.

Έτσι στη Σάμο , σε κάποια ανοιξιάτικη γιορτή του Απόλλωνα, παιδιά που κρατούσαν την ειρεσιώνη ( ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης που πάνω του στόλιζαν συνήθως καρπούς ,ταινίες, κομμάτια μαλλιού και κρεμούσαν μικρά μπουκάλια γεμάτα κρασί , μέλι και λάδι ) τραγουδούσαν στίχους που παραπέμπουν σε νεοελληνικά κάλαντα , 9 αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού.

"Δώμα προσετραπόμεσθ' ανδρός μέγα δυναμένοιο,ός μέγα μεν δύναται,μεγα δε βρέμει,όλβιος αιεί... αυταί ανκλίνεσθαι θύραι...πλούτος γαρ έσεισι πολλός,συν πλούτω δε και ευφροσύνη τεθαλυία, ειρήνη τ' αγαθή"

(ΟΜΗΡΟΥ ΒΙΟΙ ,εκδ. OXFORD,V5)
Στην Αθήνα, γιορτάζοντας τα Πυανέψια ή τα Θαργήλια ή τα Διονύσια, το μήνα Ποσειδαίωνα (15 Δεκεμβρίου-15 Ιανουαρίου) κρεμούσαν την ειρεσιώνη στο ιερό του Απόλλωνα και στις εξώπορτες των σπιτιών για ένα χρόνο , ενώ στη συνέχεια την έκαιγαν στην τελεστική φωτιά (κάτι που παραπέμπει στα στεφάνια της Πρωτομαγιάς που τα καιμε στις φωτιές του Αϊ Γιάννη).
Επίσης κρατούσαν τους θύρσους , (ραβδιά ξύλινα ή καλάμια, τυλιγμένα με φύλλα κισσού ή αμπελιού και "κορφή" ένα κουκουνάρι πεύκου) και ομοιώματα πλοίων που συμβόλιζαν τον ερχομό του Διόνυσου.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο από την πηγή...

Τα Σατουρνάλια και η παράδοση της γιορτής

Ως ανάμνηση της Χρυσής Εποχής της ανθρωπότητας, μιας μυθικής εποχής που άρχοντας ήταν ο Κρόνος, οι Ρωμαίοι δανειζόμενοι στοιχεία από την ελληνική μυθολογία και θυμούμενοι την ελληνική καταγωγή τους, κατά τους χειμερινούς μήνες και κατά την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια (στις17 Δεκεμβρίου, αλλά η γιορτή κρατούσε έως και μια βδομάδα, μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου), γιορτή προς τιμήν του θεού Σατούρνους ο οποίος ταυτίστηκε με τον Κρόνο και την σχετική γιορτή των Ελλήνων, τα Κρόνια.

Ανήμερα της γιορτής οι δούλοι είχαν αργία, μπορούσαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τους αφέντες τους και γενικότερα είχαν περισσότερη ελευθερία μες στην πόλη, σε ανάμνηση της Χρυσής Εποχής του ανθρώπινου γένους, όταν δεν υπήρχε δουλεία και βαριές εργασίες.

Η ημέρα αυτή ήταν αργία, αφού οι δημόσιες εργασίες (οι δημόσιες υπηρεσίες) παρέμεναν κλειστές και η βουλή δεν συνεδρίαζε.

Στο Κρόνιον Ιερό, στον Ιλισό, κοντά στο Ναό του Ολυμπίου Διός, τελούνταν οι ευχαριστήριες θυσίες για το τέλος της συγκομιδής. Σύμφωνα με τον Φιλόχορο ο βωμός αυτός είχε χτιστεί από τον Κέκροπα, ο οποίος και όρισε ότι κάθε νοικοκυριό θα έπρεπε να προσφέρει θυσία στον Κρόνο στο τέλος της συγκομιδής των δημητριακών και των καρπών των δέντρων. Όρισε δε ότι, αυτή την ημέρα, οι δούλοι θα έπρεπε να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με το αφεντικό ως αποζημίωση για τον τόσο κόπο που έκαναν στην συγκομιδή της σοδειάς.

Η γιορτή δεν περιελάμβανε αιματηρές θυσίες, ούτε και την σφαγή ζώων. Γίνονταν όμως προσφορά άρτου και φρούτων. Είχε γενικά εξοχικό και αγροτικό χαρακτήρα.

Αργότερα, το αγροτικό στοιχείο της εορτής άρχισε να εκλείπει ιδιαίτερα από την υιοθέτηση της εορτής από τους Ρωμαίους ως Σατουρνάλια. Κατά τη διάρκεια της γιορτής αυτής οι άνθρωποι διασκέδαζαν με άφθονο φαγητό και ποτό, αντάλλασσαν σκωπτικούς χαρακτηρισμούς, ρόλους (οι δούλοι με τους αφέντες) αλλά και μικρά δώρα. Η φήμη τους επέζησε μέχρι τους βυζαντινούς χρόνους.

Σίγουρα, λόγω και της χρονικής σύμπτωσης (;)των Χριστουγέννων , τα Σατουρνάλια αποτέλεσαν έμπνευση για διάφορες λαϊκές χριστουγεννιάτικες συνήθειες.

Ο ναός του θεού Σατούρνους στην Ρώμη

Τι μας περιμένει...

Καλή όρεξη...

αλλά:

Εκτός λειτουργίας μέχρι το Φεβρουάριο ο Μεγάλος Επιταχυντής Αδρονίων LHC στο CERN

Εκτός λειτουργίας τέθηκε και θα παραμείνει για τους επόμενους δυόμισι μήνες ο ισχυρότερος επιταχυντής σωματιδίων του κόσμου, ο περίφημος LHC, όπως ανακοίνωσε το Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Φυσικής Σωματιδίων (CERN).

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση ο Μεγάλος Επιταχυντής Συγκρουόμενων Δεσμών Αδρονίων (LHC) τελείωσε τη χρονιά με συγκρούσεις πρωτονίων που δεν έχουν καταγραφεί ποτέ πριν στο παρελθόν. Τις δύο τελευταίες εβδομάδες σημειώθηκαν «περισσότερες από ένα εκατομμύριο συγκρούσεις σωματιδίων».

Ο επιταχυντής θα επαναλειτουργήσει το Φεβρουάριο, μετά από σύντομη διακοπή για τεχνικούς λόγους, εν όψει της προσπάθειας για επίτευξη συγκρούσεων ακόμη μεγαλύτερης ενέργειας και της έναρξης του βασικού ερευνητικού προγράμματος.

Ήδη ο επιταχυντής LHC έχει καταφέρει συγκρούσεις πρωτονίων σε ενέργειες 2.36 TeV, ενώ οι επιστήμονες στο CERN θέλουν να φτάσουν στα 7.0 TeV ώστε να προσπαθήσουν να αναδημιουργήσουν τις συνθήκες του Big Bang.

Ο LHC είχε τεθεί και πάλι σε λειτουργία στις 20 Νοεμβρίου, αφού παρέμεινε εκτός λειτουργίας επί 14 μήνες λόγω της βλάβης που σημειώθηκε λίγες μόλις ημέρες μετά τα επίσημα «εγκαίνιά» του στις 10 Σεπτεμβρίου 2008.

Πηγή: ΑΠΕ, AFP, - Η Φυσική στο Δίκτυο

Σχετικό θέμα: The LHC is back! Ο επιταχυντής σωματιδίων LHC τέθηκε σε λειτουργία

Σύγκρουση στην "μηχανή του Θεού"

Ο Έλληνας στην προστασία του επιταχυντή του CERN

...και του χρόνου...

Ο πυλώνας από γρανίτη που ανακαλύφθηκε στο θαλάσσιο βυθό της Αλεξάνδρειας από την ελληνική αποστολή με επικεφαλής τον κ. Χάρη Τζάλα, μεταφέρθηκε από το Ανατολικό λιμάνι της πόλης στα εργαστήρια του Κομ Ελ Ντίκ για συντήρηση και μελέτη.
Στην επιχείρηση της μεταφοράς ήταν παρόντες ο υπουργός Πολιτισμού της Αιγύπτου Φαρούκ Χόσνι, ο γενικός γραμματέας του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου δρ Ζάχι Χαουάς, ο γενικός διευθυντής του Μουσείου της Αλεξάνδρειας δρ Ιμπραήμ Νταρουίς, ο κυβερνήτης της Αλεξάνδρειας, εκπρόσωπος του γενικού προξενείου της Ελλάδας, εκπρόσωποι της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης και των ξένων αποστολών που πραγματοποιούν ανασκαφές στην Αλεξάνδρεια.
Σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στο φρούριο Κάιντ Μπέι, στο σημείο όπου υπήρξε ο αρχαίος φάρος της Αλεξάνδρειας, και μπροστά σε πολλά αιγυπτιακά και ξένα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ο υπουργός Πολιτισμού της Αιγύπτου και ο γενικός γραμματέας του Ανωτάτου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων εξήγησαν τη σημασία που έχει αυτό το αρχιτεκτονικό μνημείο για την ιστορία της Αλεξάνδρειας και ανακοίνωσαν ότι μετά τη συντήρησή του, η οποία μπορεί να κρατήσει 6-8 μήνες, θα εκτεθεί στο ειδικό τμήμα για τις ενάλιες αρχαιότητες του Ναυτικού Μουσείου που βρίσκεται στο Στάνλεϊ της Αλεξάνδρειας.
Ο πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχαίων και Μεσαιωνικών Αλεξανδρινών Σπουδών και επικεφαλής της ελληνικής αποστολής κ. Χάρης Τζάλας, τόνισε τη σημασία αυτού του ευρήματος, το οποίο επιβεβαιώνει ότι στην πτολεμαϊκή Αλεξάνδρεια τα ελληνικά αρχιτεκτονικά στοιχεία συνυπήρξαν και συχνά συγχωνεύτηκαν με τη φαραωνική παράδοση. Το ίδιο συνέβη με την ελληνοποιημένη θεά Ισιδα, της οποίας η λατρεία επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον ελληνο-ρωμαϊκό κόσμο.
Ο δρ Ζάχι Χαουάς ζήτησε από τον επικεφαλής της ελληνικής αποστολής να ετοιμάσει λεπτομερή έκθεση που αφορά ένα άλλο υπερμέγεθες αρχιτεκτονικό στοιχείο που αποτελείται από κόκκινο γρανίτη, επιστήλιο ή "κατώφλι", το οποίο είναι τμήμα μνημειώδους θύρας και βρέθηκε από Ελληνες αρχαιολόγους-δύτες σε βάθος οκτώ μέτρων κοντά στο σημείο όπου βρέθηκε ο πυλώνας. Πιστεύεται ότι πιθανόν να ήταν τμήμα του Μαυσωλείου της Κλεοπάτρας. Λόγω του βάρους του, που ξεπερνά τους 15 τόνους, η ανέλκυσή του και η μεταφορά του θα εξεταστούν στο πλαίσιο των εργασιών της ελληνικής αποστολής κατά το 2010.
Η ελληνική αποστολή θα επαναλάβει τις ενάλιες έρευνες και τις ανασκαφές σε περιοχές της Αλεξάνδρειας την άνοιξη και το φθινόπωρο του 2010, καθώς οι σχετικές αιτήσεις για την ανανέωση της άδειας έχουν κατατεθεί στις αρχαιολογικές αρχές

Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ/ΑΠΕ ΜΠΕ/STR

Σχετικό θέμα: Πολλά δεν μας λένε οι ...“Αιγύπτιοι“

Ποιος ήταν ο Νικηφόρος Βρεττάκος;

Ὁ ἥλιος μοιράζεται σὲ κομμάτια
μέσα στοὺς ποιητές. Εἶναι τὸ ἀντίδωρο
ποὺ ὁ Θεὸς διανέμει στοὺς ἐντολεῖς του.

Συμμετέχουμε στὴν ὑπόθεση τοῦ φωτός.

Ἐνῶ φτιάχνουν ἐκεῖνοι, πουλοῦν, διακινοῦν
ὅπου γῆς κι ὅπου ἄνθρωποι ὄπλα
κι ἀποθηκεύουν αἷμα σκοτώνοντας ὄνειρα
ἐμεῖς προσπαθοῦμε:

Νὰ φτιάξουμε
ἕναν οὐρανὸ μὲ λίγες λέξεις.

Ἀπόκριση στὸν ποιητὴ Θανάση Παπαθανασόπουλο του Νικηφόρου Βρεττάκου –

Τον έφτιαξες Νικηφόρε...

Στην διάταξη του μπλόκ, δεξιά υπάρχουν μερικοί στίχοι για την Ελληνική Γλώσσα του Νικηφόρου Βρετάκου. Ποιος ήταν όμως ο Νικηφόρος Βρεττάκος;

---

Σύντομο Βιογραφικό: Γεννήθηκε τὸ 1913 στὶς Κροκεές τῆς Λακωνίας. Ἐγκατέλειψε τὴν Νομικὴ σχολὴ γιὰ νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά στὴν λογοτεχνία. Ἐξέδωσε περισσότερες ἀπὸ 15 ποιητικὲς συλλογὲς καὶ ἀρκετὰ πεζὰ ἔργα. Στὰ ἔργα του ἐξυμνεῖ ὅσο λίγοι τὴν ἀγάπη, τὴν εἰρήνη, τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Τιμήθηκε μεταξύ ἄλλων, τρεῖς φορὲς μὲ τὸ Πρῶτο Κρατικὸ Βραβεῖο Ποίησης, καθώς καὶ μὲ τὸ Ἀριστεῖο Γραμμάτων ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν (1982), τῆς ὁποίας ἔγινε μέλος τὸ 1989. Πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1991.

Κύρια ἔργα: Κατεβαίνονταs στὴ σιγὴ τῶν αἰώνων (1933), Εἰκόνες ἀπὸ τὸ ἡλιοβασίλεμα (1939), Ἡ ἡρωϊκή συμφωνία (1944), Ἡ παραμυθένια πολιτεία (1947), Τὸ βιβλίο τῆς Μαργαρίτας (1949), Ὁ Ταῢγετος καὶ ἡ σιωπή (1949), Δύο ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου (1949), Στὸν Ρόμπερτ Ὀπενχάϊμερ (1954), Ἡ μητέρα μου στὴν ἐκκλησία (1957), Βασιλική Δρῦς (1958), Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο κόσμους (1958), Τὸ βάθος τοῦ κόσμου (1961), Ἐκλογὴ (1966), Ὀδύνη (1969), Ὁδοιπορία (1972), Διαμαρτυρία (1974), Τὸ Ἀπογευματινό Ἡλιοτρόπιο (1976), Ὁ Προμηθέας ἢ τὸ παιχνίδι μιᾶς μέρας (1979), Λειτουργία κάτω ἀπ᾿ τὴν Ἀκρόπολη (1981), Τὰ ποιήματα (1981), Ὁ διακεκριμένος πλανήτης (1983), Συνάντηση μὲ τὴ θάλασσα (1991).

Ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991), γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης, εἶναι «Ποιητὴς τῆς ἐλεύθερης φαντασίας, ἀφήνεται σὲ λυρικὲς ὀνειροπολήσεις, ἄλλοτε στοὺς κανόνες τῆς μετρικῆς καί, συχνότερα, σὲ ρυθμικὴ διαδοχὴ στίχων. Ἰδιοσυγκρασία εὐαίσθητη, φύση συναισθηματικὴ καὶ γνησίως λυρική, τυλίγει τὰ γραπτά του μὲ μιὰ διάχυση τρυφερότητας, δινοντὰς τοὺς τὸ ἅπλωμα, τὸ γύρισμα καὶ τὴν ἐλαστικότητα τῆς φαντασίας του».

Ποιήματα :

---

Ὁ πράσινος κῆπος Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί Ἕνας μικρότερος κόσμος A smaller world Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα Τhe Greek language Ὁ ἀγρὸς τῶν λέξεων Τhe field of words Ἂν δὲν μοῦ ῾δινες ποίηση Κύριε Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της... Ἡ βρύση τοῦ πουλιοῦ Εἰρήνη εἶναι ὅταν... Διεθνὴς Παιδούπολη Πεσταλότσι Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια Ἐπιστροφή Σοῦ στήνω μία καλύβα Ἐπιστροφὴ στὸ βουνό Δίχως ἐσέ Τὸ παιδὶ μὲ τὴ φυσαρμόνικα Ἐλεγεῖο πάνω στὸν τάφο ἑνὸς μικροῦ ἀγωνιστῆ Γαλήνη Γράμμα Ἀνάμνηση ἀπ᾿ τὸν Ταΰγετο Τῆς Σπάρτης οἱ πορτοκαλιές... Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου Πλούμιτσα Πικραμένος ἀναχωρητής Μεταρσίωση Φιλοσοφία τῶν λουλουδιῶν, τρία ποιήματα Ποιήματα γιὰ τὸ ἴδιο βουνό Οἱ μικροὶ γαλαξίες Ἂν σοῦ λείψω μιὰ νύχτα Μὲς τὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ Τὰ δεκατέσσερα παιδιά Τὸ καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας Δίχως πανί Δειλινά Κάτω ἀπὸ σκιὲς καὶ φῶτα Αὐτοβιογραφία Αὐτοβιογραφία (Ἀποσπάσματα) Μὴν ἀγγίζετε Ἀπόκριση στὸν ποιητὴ Θ. Παπαθανασόπουλο Τὸ παιδὶ μὲ τὴ σάλπιγγα

Πηγή...

ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ

=======================
Απαγγέλει ο ποιητής και τραγουδά ο Βασίλης Σκουλάς

Tο απόγευμα της 19ης Οκτωβρίου 2009 στο Πάρκο Νικηφόρου Βρεττάκου, έμπροσθεν του Παιδικού Σταθμού Σπάρτης, πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου. Η προτομή αποτελεί δωρεά της Δημόσιας Κεντρικής βιβλιοθήκης Σπάρτης. Ακολούθησε η προβολή της ταινίας της Αθανασίας Δρακοπούλου, που αναφέρεται στη ζωή και το έργο του ποιητή, στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Σπαρτιατών. Δείτε το βίντεο από τα αποκαλυπτήρια:

Αφιέρωμα Νικηφόρος Βρεττάκος...