«Σοφός είναι εκείνος, που γνωρίζει αρχαίες απάτες θεών και ανθρώπων». Αβέστα – Γιασνά 29.4.
Ο Ζωροάστρης
Λένε ότι γενήθηκε στις 26. Μαρτίου 1768 π.χ.χ. απο μία 15χρονη παρθένα. Θεωρείται ιδρυτής του Ζωροαστρισμού
ο οποίος είναι μια από τις αρχαιότερες θρησκείες που έχουν ακόμη ενεργούς οπαδούς παρότι διώκονται. Η εμφάνισή του θεωρείται ότι υπήρξε η ριζική αναμόρφωση της πολυθεϊστικής ιρανικής θρησκείας, η οποία επικράτησε στην Περσική Αυτοκρατορία με κρατική υποστήριξη. Θεράπευσε πολλούς ασθενείς,μεταξύ των οποίων και έναν τυφλό, όχι σαν θαυματοποιός αλλά πάντα σαν γιατρός και φρόντισε να παύσει η δισειδαιμονία στην Περσία.
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια! Γεώργιος Σουρής
(Ερμούπολη, 2 Φεβρουαρίου 1853 - Νέο Φάληρο, 26 Αυγούστου 1919) ήταν Έλληνας σατιρικός ποιητής και ένας από τους σπουδαιότερους της νεότερης Ελλάδας, έχοντας χαρακτηριστεί ως «σύγχρονος Αριστοφάνης». Κατά τη διάρκεια της ζωής του προτάθηκε για Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας συνολικά 5 φορές!
Ακολουθεί απόσπασμα από τα ποιητικά «κάλαντα» που έψαλε ο Γεώργιος Σουρής στους βουλευτές από την εφημερίδα του «Ο Ρωμηός» στις 22 Δεκεμβρίου 1884
Ποια είναι η ταινία που κέρδισε 4 Όσκαρ. +1 απο το 1930
Ο τρόμος των ναζί στην αίθουσα που προβλήθηκε το φιλμ, ο
αποκεφαλισμός της αδερφής του συγγραφέα και η αναγνώριση της ιστορίας,
93 χρόνια μετά
Το Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο (αγγλ. All Quiet on the Western Front) είναι κινηματογραφικό αντιπολεμικό έργο του 1930 βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.
Βραβεύτηκε με το Όσκαρ για την καλύτερη ταινία το 1930 και είναι μια
από τις πιο γνωστές αντιπολεμικές κινηματογραφικές ταινίες.
Επειδή
εκείνη την εποχή πολλές κινηματογραφικές αίθουσες ακόμα
δεν είχαν εξοπλιστεί με την τότε καινούργια τεχνολογία, το έργο
κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις. Μία με ήχο και μία ως βουβή ταινία.
Το 1991 η ταινία χαρακτηρίστηκε από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως
«πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να
ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Βρισκόμαστε στη Γερμανία στις αρχές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Γίνεται επιστράτευση και ο κόσμος είναι κατενθουσιασμένος. Στους
δρόμους επικρατεί πανηγυρικός ενθουσιασμός. Οι στρατιώτες φεύγουν
εθελοντές για το μέτωπο συνοδευόμενοι από τους ήχους των στρατιωτικών
εμβατηρίων που παίζουν οι μπάντες, ενώ πλήθος άνδρες γυναίκες και παιδιά
τους χειροκροτεί, τους ρίχνει λουλούδια και τους κουνάει καπέλα και
μαντήλια. Ο ταχυδρόμος Χίμμελστος μοιράζει τα γράμματα βιαστικά για να
πάει και αυτός να παρουσιαστεί, αφού είναι αξιωματικός.
Μόνο σε μια αίθουσα του Γυμνασίου ο καθηγητής Κάντορεκ διδάσκει με
στόμφο τους μαθητές του, αλλά η φωνή του δεν ακούγεται από τα εμβατήρια.
Έχουν αρχαία Ελληνικά και στον πίνακα είναι γραμμένοι οι στίχοι του Ομήρου:
Ἄνδρα μοι ἔννεπε,
μοῦσα, πολύτροπον,
ὃς μάλα πολλὰ
Καθώς οι παρελάσεις έξω από το ανοιχτό παράθυρο για μια στιγμή
λιγοστεύουν και οι ήχοι των εμβατηρίων κάπως απομακρύνονται, η φωνή του
καθηγητή ακούγεται ξανά. Αντί για το μάθημα βγάζει έναν φλογερό
πατριωτικό λόγο και παροτρύνει τους νέους να κάνουν το πατριωτικό τους
καθήκον. Τελικά καταφέρνει να παρασύρει όλη την τάξη και να τους κάνει
να πάνε όλοι σύσσωμοι εθελοντές, σε αντίθεση με τον Ομηρο όπου ο Οδυσσέας δεν ξεκινάει ενθουσιασμένος να πάει στον πόλεμο. *
*Ο μόνος τρόπος να αποφύγει ο Οδυσσέας την επιστράτευση, ήταν να δώσει την
εντύπωση ότι είχε χάσει τα λογικά του. Όταν ο Παλαμήδης έφτασε στο σπίτι
του, βρήκε τον Οδυσσέα να έχει ζέψει το άροτρο του με βόδι και άλογο
παράλληλα και να σπέρνει το χωράφι του με αλάτι.
Όμως ο έξυπνος Παλαμήδης, κατάλαβε το παιχνίδι του Οδυσσέα
και τον "ξεσκέπασε": άρπαξε τον γιο του Τηλέμαχο και τον έριξε
μπροστά στο άροτρο για να σταματήσει, έτσι ο ο Οδυσσέας σταμάτησε το άροτρο και αναγκάστηκε να πάει στον πόλεμο.
«Στις ακρογιαλιές του Ομήρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Καταπού; Ως πότε; Ποιοί κυβερνάνε;» Ο Μικρός Ναυτίλος, Οδυσσέας Ελύτης.
Το επικήδειο σημείωμα του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη
«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτό που αφήνω πίσω μου, σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής που δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους;»
Άρθρο 120. 4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ των Ελλήνων
Οικονομική κρίση
«Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Καποδίστριας
Εσύ τι είσαι;
«Δεν θα έλεγα αυτά τα λόγια, αν δεν φρόντιζα υπερβολικά για όλη την Ελλάδα εν γένει, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας από παλαιά και δε βαστά η ψυχή μου να βλέπω την Ελλάδα υποδουλωμένη αντί ελευθέρας» O Αλέξανδρος Α', ο επικαλούμενος «Φιλέλληνας», ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, πριν από τον Μ. Αλέξανδρο, πριν από τον Φίλιππο."Η Ελλάδα ποτέ δεν θα δεχθεί ονομασία που θα έχει σαν συνθετικό ή παράγωγο τη λέξη Μακεδονία". Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών 1992
Ας αρχίσουμε το τραγούδι με τις Μούσες τις Ελικωνιάδες που κατέχουν τον Ελικώνα, το ιερό και μεγαλόπρεπο βουνό και χορεύουν με τ’απαλά τους πόδια, γυρ’ από την κρήνη με τους μενεξέδες και τον βωμό του μεγαλοδύναμου γυιού του Κρόνου, και σαν λούσουν τα τρυφερά κορμιά τους στον Περμησσό ή στην Ιπποκρήνη ή στον σεβαστό Ολμειό, στην πιο ψηλή κορφή του Ελικώνα, στήνουν χορούς μαγευτικούς, βάζοντας δύναμη στα πόδια τους. Κι από κει ξεπηδούν μεσ’ τη νύχτα, τυλιγμένες σε πυκνή ομίχλη και πηγαίνουν υμνώντας με πανέμορφη φωνή τον Δία τον Αιγίοχο, την Αργεία την Ήρα τη σεβαστή, τη χρυσοπέδιλη, και την κόρη του Αιγίοχου Δία, τη γλαυκομάτα Αθηνά, τον Φοίβο Απόλλωνα και την τοξεύτρα Άρτεμη, τον αφέντη της γης, τον κοσμοσείστη Ποσειδώνα και τη σεμνή Θέμιδα, την παιχνιδοβλέφαρη Αφροδίτη και τη χρυσοστεφανωμένη Ήβη, την όμορφη Διώνη και τη Λητώ, τον Ιαπετό και τον δόλιο Κρόνο, την Ηώ και τον μέγα Ήλιο, τη λαμπρή Σελήνη και τη Γαία, τον Ωκεανό τον μέγα και τη μαύρη Νύχτα και την ιερή γενιά των αιώνιων άλλων αθανάτων. Αυτές δίδαξαν κάποτε στον Ησίοδο ένα όμορφο τραγούδι, καθώς έβοσκε τ’ αρνιά του κάτω απ’ τον ιερό Ελικώνα. Κι αυτά τα λόγια πρώτα μου αφηγήθηκαν οι Μούσες οι Ολύμπιες, οι κόρες του Δία του Αιγίοχου: «πως εμείς οι αγριοβοσκοί, οι ξεδιάντροποι, που είμαστε μόνο κοιλιές, ξέρουμε ψέμματα πολλά να λέμε που μοιάζουν με αλήθειες, αλλά ξέρουμε, αν το θέλουμε να λέμε και την αλήθεια». Έτσι μίλησαν οι κόρες του μεγάλου Δία με λόγια καθαρά και κόβοντας ένα κλαρί δάφνης, γεμάτο βλαστούς, μου τόδωσαν σκήπτρο. Και μου ενέπνευσαν τραγούδι θεσπέσιο για να τραγουδώ τα μελλούμενα και τα περασμένα και με πρόσταξαν να υμνώ την αιώνια γενιά των μακαρίων, πρώτα όμως ν’ αρχίζω και να τελειώνω το τραγούδι μου μ’ αυτές. Αλλά γιατί μιλάμε για πράγματα που δεν είναι Τόσο σημαντικά;
Γαμήλια τελετή
Στη νήσο Απία της Πολυνησίας,(η Πελοπόννησος πρίν τόν Πέλοπα ονομαζόταν Απία από τόν πρώτο Θεοβασιλέα της Άπιν,μάθετε δε ότι καί σήμερα τήν αχλαδιά στήν Πελοπόννησο τήν λένε απιδιά.)