Ο Λεωνίδας μαζί με τους συμπολίτες του εκτέλεσε ηρωικές και εκπληκτικές πράξεις. Μολονότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν λίγοι, γιατί είχε κρατήσει μόνο τους Θεσπιείς και συνολικά δεν είχε περισσότερους από πεντακόσιους άντρες, ήταν έτοιμος να υποδεχτεί το θάνατο για χάρη της Ελλάδας. Μετά από αυτά, οι Πέρσες που συνόδευαν τον Τραχίνιοι, αφού έκαναν το γύρο της δύσβατης περιοχής, βρέθηκαν ξαφνικά πίσω από τους άντρες του Λεωνίδα, και οι Έλληνες, έχοντας παραιτηθεί από κάθεελπίδα σωτηρίαςκαι επιλέγοντας την καλή φήμη, ζητούσαν με μια φωνή από τον αρχηγό τους να τους οδηγήσει εναντίον των εχθρών, πριν μάθουν οι Πέρσες ότι οι δικοί τους είχαν κάνει τον κύκλο. Ο Λεωνίδας, αποδεχόμενος την ετοιμότητα των στρατιωτών του, τους παρήγγειλε να ετοιμάσουνγρήγορα το πρωινό τους, αφού το δείπνο τους θα το έπαιρναν στον Άδη. Όσο για τον ίδιο, έφαγε επίσης, σύμφωνα με τη διαταγή που είχε δώσει, πιστεύοντας πως έτσι θα μπορούσε να διατηρήσει τις δυνάμεις του για πολύ χρόνο και να έχει αντοχή στους κινδύνους της μάχης. Μόλις ανέλαβαν μετά από λίγο τις δυνάμεις τους και ήταν όλοι έτοιμοι, ο Λεωνίδας πρόσταξε τους στρατιώτες να επιτεθούν στο στρατόπεδο των αντιπάλων, να σκοτώσουν όσους συναντήσουν και να ορμήσουν στην ίδια τη σκηνή του βασιλιά.
Στη σύγκρουση σωματιδίων που ονομάζονται αδρόνια θα προχωρήσουν σήμερα οι επιστήμονες στο Κέντρο Φυσικών Επιστημών CERN της Ελβετίας, σε υπόγεια σήραγγα μήκους 27 χιλιομέτρων, εκατό μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Γης.
Οι επιστήμονες ευελπιστούν να αναπαράγουν μέσα στις επόμενες ώρες ή μέρες τις συνθήκες των πρώτων στιγμών μετά τη Μεγάλη Έκρηξη της δημιουργίας του σύμπαντος μας.
Συνέχεια από το Ιστορικό μυθιστορηματάκι Δημάρατος
Αφού οι Πέρσες στρατοπέδευσαν κοντά στο Σπερχειό ποταμό, ο Ξέρξης έστειλε αγγελιαφόρους* στις Θερμοπύλες για να ανακαλύψουν, μεταξύ άλλων, τι σκόπευαν να κάνουν οι Έλληνες σχετικά με τον πόλεμο μαζί του. Πρόσταξε επίσης τους αγγελιοφόρους να τους παραγγείλουν ότι ο βασιλιάς Ξέρξης προστάζει να αφήσουν όλοι τα όπλα τους, να επιστρέψουν χωρίς κανένα κίνδυνο στις πατρίδες τους και να συμμαχήσουν με τους Πέρσες·
*Ο μέγας πειρασμός του Λεωνίδα
-Ο Μέγας Βασιλεύς θαυμάζει την ανδρεία σου Λεωνίδα, και χαρίζει την ζωή σε εσένα και τους γενναίους σου!
-Αγνοείται ότι δεν παραδίδουμε τα όπλα;
-Κανείς δεν σου ζητάει τέτοιο πράγμα. Ο Ξέρξης σας αφίνει την τιμή των όπλων.
-Δεν παραδιδόμεθα έστω και πάνοπλοι.
-Δεν σας ζητάμε παρόμοιο πράγμα. Ο Ξέρξης σου προσφέρει σε σένα μόνο ω Λεωνίδα την κυριαρχίαν ολοκλήρου της Ελλάδος.
Δια μέσου των αιώνων, ανά την Ιστορίαν, ανά τον κόσμον ολόκληρο αντιλαλεί η φωνή του Λεωνίδα την απάντηση του οποίου κάθε ελεύθερος και πολιτισμένος άνθρωπος του πλανήτη, πολύ καλά γνωρίζει:
-Είπατε εις τον κύριον σας ότι προτιμώ να πεθάνω υπέρ της πατρίδος μου παρά να την υποδουλώσω!
Αφού οι Πέρσες στρατοπέδευσαν κοντά στο Σπερχειό ποταμό, ο Ξέρξης έστειλε αγγελιαφόρους στις Θερμοπύλες για να ανακαλύψουν, μεταξύ άλλων, τι σκόπευαν να κάνουν οι Έλληνες σχετικά με τον πόλεμο μαζί του. Πρόσταξε επίσης τους αγγελιοφόρους να τους παραγγείλουν ότι ο βασιλιάς Ξέρξης προστάζει να αφήσουν όλοι τα όπλα τους, να επιστρέψουν χωρίς κανένα κίνδυνο στις πατρίδες τους και να συμμαχήσουν με τους Πέρσες· όταν θα τα έκαναν αυτά, τους υποσχέθηκε ότι θα έδινε στους Έλληνες μεγαλύτερη και καλύτερη χώρα από αυτή που κατείχαν τώρα. Ο Λεωνίδας, αφού άκουσε τους αγγελιαφόρους, αποκρίθηκε ότι, ακόμα κι αν συμμαχούσαν με το βασιλιά, θα του ήταν πιο χρήσιμοι με τα όπλα τους, αλλά και αν αναγκάζονταν να πολεμήσουν εναντίον του, θα αγωνίζονταν με αυτά με μεγαλύτερη γενναιότητα υπέρ της ελευθερίας· όσο για τη χώρα που υποσχόταν να τους δώσει, αποκρίθηκε πως είναι πατρογονική συνήθεια στους Έλληνες να μην αποκτούν γη με τη δειλία αλλά με την ανδρεία.
Ο Δημάρατος
6. Ο βασιλιάς, όταν έμαθε από τους αγγελιαφόρους την απάντηση των Ελλήνων, κάλεσε τον Σπαρτιάτη Δημάρατο, που είχε εξοριστεί από την πατρίδα του και είχε καταφύγει σ’ αυτόν, και, περιγελώντας τις απαντήσεις, ρώτησε το Λάκωνα: «Θα το βάλουν στα πόδια οι Έλληνες γρηγορότερα από τα άλογά μου ή θα τολμήσουν να αντιπαραταχθούν σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;» Λένε πως ο Δημάρατος είπε: «Ούτε εσύ ο ίδιος αγνοείς την ανδρεία των Ελλήνων, γιατί τους βαρβάρους που εξεγείρονται τους πολεμάς με ελληνικές δυνάμεις. Μη φαντάζεσαι λοιπόν ότι εκείνους που μάχονται καλύτερα από τους Πέρσες για να διατηρήσουν τη δική σου εξουσία, για τη δική τους ελευθερία θα διακινδυνεύσουν τη ζωή τους λιγότερο ενάντια στους Πέρσες. Ο Ξέρξης όμως τον περιγέλασε και τον πρόσταξε να ακολουθήσει για να δει τους Λακεδαιμονίους να τρέπονται σε φυγή. Πήρε λοιπόν το στρατό του και βάδισε εναντίον των Ελλήνων στις Θερμοπύλες, τοποθετώντας τους Μήδους μπροστά από όλα τα έθνη· επιλέγοντάς τους είτε λόγω της ανδρείας του ή επειδή ήθελε να τους εξολοθρεύσει. Διότι οι Μήδοι εξακολουθούσαν να έχουν υψηλό φρόνημα, μια που η ηγεμονία των προγόνων τους δεν είχε πολύ καιρό που είχε καταβληθεί. Συνέβη μάλιστα να είναι στους Μήδους αδελφοί και γιοι εκείνων που είχαν πεθάνει στον Μαραθώνα ... πιστεύοντας ότι θα επιζητούσαν με όλη τους την καρδιά να πάρουν εκδίκηση από τους Έλληνες. Οι Μήδοι λοιπόν, αφού συντάχθηκαν για μάχη με τούτο τον τρόπο, επιτέθηκαν στους υπερασπιστές των Θερμοπυλών, ο Λεωνίδας όμως, καλά προετοιμασμένος, συγκέντρωσε τους Έλληνες στο πιο στενό σημείο του περάσματος.
Τα γεγονότα σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Πολύμνια)
208 Πέρσης ιππέας πλησίασε το στρατόπεδο κι έκανε μια προσεκτική επιθεώρηση σε ό,τι μπορούσε να δει —που δεν ήταν, φυσικά, όλος ο στρατός, αφού οι άνδρες στη μέσα πλευρά του τείχους, που το φρουρούσαν μετά την ανοικοδόμηση του, δεν φαίνονταν από κείνο το σημείο. Αυτός, πάντως, περιεργάστηκε αυτούς που είχαν καταλύσει έξω από το τείχος. Εκείνη τη στιγμή, έτυχε να βρίσκονται εκεί οι Σπαρτιάτες και μερικοί απ’ αυτούς γυμνάζονταν, ενώ άλλοι χτένιζαν τα μαλλιά τους Ο Πέρσης κατάσκοπος τους κοίταζε κατάπληκτος· παρ’ όλα αυτά, τους μέτρησε, παρατήρησε ό,τι άλλο έπρεπε να ξέρει και γύρισε με ηρεμία στο στρατόπεδό του. Κανείς δεν έκανε καμία προσπάθεια να τον πιάσει ούτε του έδωσαν καμία σημασία. Εκεί, είπε στον Ξέρξη ό,τι είχε δει.
209. Όταν ο Ξέρξης άκουσε αυτά, δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε, ότι δηλαδή οι Σπαρτιάτες προετοιμάζονταν να σκοτωθούν και να σκοτώσουν όσους μπορούσαν· αυτό του φαινόταν γελοίο. Έτσι, κάλεσε τον Δημάρατο, γιο του Αρίστωνα, που τον ακολουθούσε στην εκστρατεία, και του επανέλαβε την αναφορά του κατάσκοπου, με την ελπίδα ότι θα ανακάλυπτε τι σήμαινε η συμπεριφορά αυτή των Σπαρτιατών. Ο Δημάρατος απάντησε: «Κάποτε άλλοτε, όταν ξεκινούσαμε αυτή την εκστρατεία ενάντια στην Ελλάδα, σου είχα μιλήσει γι’ αυτούς τους άνδρες. Σου είπα τότε πώς προέβλεπα ότι θα κατέληγε αυτή η επιχείρηση κι εσύ με περιγέλασες. Δεν πασχίζω για τίποτα, βασιλιά, περισσότερο από το να σου αποκαλύψω την αλήθεια· γι’ αυτό, άκουσέ με και τώρα. Αυτοί οι άνδρες βρίσκονται εδώ για να υπερασπιστούν το πέρασμα κι ετοιμάζονται για τη μάχη. Είναι συνήθεια των Σπαρτιατών να περιποιούνται σχολαστικά τα μαλλιά τους, όταν πρόκειται να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους. Σε διαβεβαιώ, όμως, ότι αν νικήσεις αυτούς τους άνδρες και τους υπόλοιπους Σπαρτιάτες που βρίσκονται ακόμα στην πατρίδα τους, δεν υπάρχει άλλο έθνος στον κόσμο που θα τολμούσε να σου αντισταθεί ή να κάνει την παραμικρή κίνηση εναντίον σου. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το καλύτερο βασίλειο της Ελλάδας, αυτό που έχει τους γενναιότερους άνδρες». Ο Ξέρξης, ανίκανος να πιστέψει τα λόγια του Δημάρατου, αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να αντισταθεί ένας τόσο μικρός στρατός στη δική του δύναμη. Τότε του είπε: «Βασιλιά, θεώρησέ με ψεύτη, αν δεν γίνει αυτό που προέβλεψα».
8....Κάποιος όμως από τους Πέρσες ονόματι Τυρραστιάδας, που καταγόταν από την Κύμη, έντιμος άνθρωπος και καλού χαρακτήρα, δραπέτευσε από το στρατόπεδο των Περσών τη νύχτα και πήγε στους άντρες του Λεωνίδα φανερώνοντάς τους τα σχετικά με τον Τραχίνιο που αγνοούσαν.
213. Ο Ξέρξης δεν είχε ιδέα πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ένας άνδρας από τη Μηλίδα, ο Εφιάλτης, γιος του Ευρύδημου, ελπίζοντας μια γενναιόδωρη ανταμοιβή, ήρθε να πει στον βασιλιά τα σχετικά με το μονοπάτι που οδηγούσε πάνω από τα βουνά στις Θερμοπύλες, προκαλώντας έτσι τον όλεθρο των Ελλήνων που κρατούσαν το πέρασμα. Αργότερα ο Εφιάλτης, από φόβο για τους Σπαρτιάτες, απέδρασε στη Θεσσαλία και στο διάστημα της απουσίας του, ορίστηκε αμοιβή για το κεφάλι του από τους Πυλαγόρες τους Αμφικτύονες που ήταν συγκεντρωμένοι στην Πυλαία. Λίγο καιρό αργότερα, επέστρεψε στην Αντίκυρα, όπου φονεύτηκε από τον Αθηνάδη τον Τραχίνιο. Αυτός δεν τον σκότωσε για την προδοσία του αλλά για έναν άλλο λόγο, που θα εξηγήσω πιο κάτω. Οι Σπαρτιάτες, πάντως, τον αντάμειψαν ανάλογα. Έτσι πέθανε αργότερα ο Εφιάλτης.
214. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ήταν ο Ονήτης, γιος του Φαναγόρα από την Κάρυστο κι ο Κορυδαλλός από την Αντίκυρα αυτοί που αποκάλυψαν στους Πέρσες το ορεινό μονοπάτι. Αυτό, πάντως, δεν είναι διόλου πειστικό, αφενός γιατί οι Αμφικτύονες, ασφαλώς μετά από επισταμένες έρευνες, όρισαν αμοιβή όχι για τον φόνο των δυο αυτών αλλά του Εφιάλτη του Τραχίνιου και δεύτερον, γιατί ήταν αναμφίβολα η κατηγορία της προδοσίας αυτή που ώθησε τον Εφιάλτη να το σκάσει. Σίγουρα ο Ονήτης, μολονότι δεν ήταν από τη Μηλίδα, θα μπορούσε να ξέρει το μονοπάτι, αν είχε μείνει καιρό στην περιοχή. Όμως, ήταν ο Εφιάλτης και κανείς άλλος αυτός που έδειξε το δρόμο στους Πέρσες· αυτόν θεωρώ ένοχο.
!Εδώ αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο Ηρόδοτος γράφει όχι ότι είναι ο Εφιάλτης ο προδότης, αλλά ότι αυτός τον θεωρεί προδότη, και ότι όχι ο ελληνικός στρατός τον καταδικάζει, αλλά ότι ορίστηκε αμοιβή (ερήμην) για το κεφάλι του από τους Πυλαγόρες τους Αμφικτύονες που ήταν συγκεντρωμένοι στην Πυλαία. Και ότι φονεύτηκε από τον Αθηνάδη τον Τραχίνιο. -Αυτός δεν τον σκότωσε για την προδοσία του αλλά «για έναν άλλο λόγο που θα εξηγήσω πιο κάτω»- τον οποίο δεν αναφέρει πλέον ο Ηρόδοτος!
Και φυσικά, εάν ο Εφιάλτης ήταν ο προδότης, γιατί δεν έφυγε για την Περσία, όπως άλλοι προδότες;
Ο προδότης σύμφωνα με το Διόδωρο το Σικελιώτη ήταν κάποιος ντόπιος Τραχίνιος, που γνώριζε καλά την ορεινή περιοχή, ο Διόδωρος δεν αναφέρει καν το όνομα του, αλλά κυρίως οι αυτόπτες μάρτυρες Παντίτης και Αριστόδημος όταν επέστρεψαν ως «διασωθέντασαρκία»στην Σπάρτη, δεν έκαναν καμία αναφορά περί της προδοσίας του Εφιάλτη!
Εφιάλτες και προδότες Τα γεγονότα σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Πολύμνια)
218. Η ανάβαση των Περσών έγινε με τον εξής τρόπο· καλύπτονταν από τα δάση από βελανιδιές που πνίγουν όλα αυτά τα βουνά και μόνο όταν έφτασαν αρκετά ψηλά αντιλήφθηκαν οι Φωκείς την παρουσία τους, αφού δεν φυσούσε καθόλου και ακούγονταν τα βήματα των στρατιωτών και τριξίματα των ξερών φύλλων. Οι Φωκείς πετάχτηκαν όρθιοι κι άρπαξαν τα όπλα τους τη στιγμή που έφτασε ο εχθρός. Οι Πέρσες ξαφνιάστηκαν όταν αντίκρισαν στρατιώτες να ετοιμάζονται να υπερασπιστούν το πέρασμα· ενώ δεν περίμεναν καμιά αντίσταση, ο δρόμος τους ήταν κλειστός από οπλισμένους άνδρες. Ο Υδάρνης ρώτησε τον Εφιάλτη ποιοι ήταν, γιατί ανησυχούσε μήπως ήταν Σπαρτιάτες· όταν, όμως, έμαθε την εθνικότητά τους, ετοιμάστηκε να τους επιτεθεί. Τα Περσικά βέλη έπεφταν πυκνά και οι Φωκείς, νομίζοντας ότι αυτοί ήταν ο στόχος της επίθεσης, βιάστηκαν να υποχωρήσουν στο ψηλότερο σημείο του βουνού, όπου ετοιμάστηκαν να αντιμετωπίσουν το θάνατο. Οι Πέρσες, όμως, πάντα μαζί με τον Εφιάλτη, δεν ασχολήθηκαν άλλο μαζί τους, αλλά πήραν το κατηφορικό μονοπάτι με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα.
Στο προϊστορικό σπήλαιο της Θεόπετρας, κοντά στην Καλαμπάκα στη Θεσσαλία, εντοπίστηκε το αρχαιότερο τεχνικό έργο στον ελλαδικό χώρο, ίσως και παγκοσμίως. Πρόκειται για ένα πέτρινο τείχος, που κατασκευάστηκε πριν 23.000 χρόνια, δηλαδή κατά την ψυχρότερη περίοδο της τελευταίας παγετώδους εποχής.
Το τείχος περιορίζει την είσοδο του σπηλαίου κατά τα 2/3 και από τις έρευνες προκύπτει ότι κατασκευάστηκε από τους παλαιολιθικούς οικιστές του σπηλαίου για να προστατευθούν από το τότε δριμύ ψύχος.
Η χρονολόγηση του τείχους έγινε με η μέθοδο της οπτικής φωταύγειας, στο εργαστήριο Αρχαιομετρίας του κέντρου «Δημόκριτος», από την ερευνητική ομάδα των Ν. Ζαχαριά, επίκουρο καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και του Δρ. Ι. Μπασιάκου, διευθυντή ερευνών του Ε.Κ.Ε.Φ.Ε. «Δημόκριτος».
....
Μεταξύ άλλων, στο σπήλαιο έχουν βρεθεί λίθινα εργαλεία Παλαιολιθικής - Μεσολιθικής και Νεολιθικής Εποχής, κεραμικά ευρήματα Νεολιθικά, οστέινα εργαλεία, κοσμήματα από όστρεο, ένα μοναδικό για τον ελλαδικό χώρο χρυσό κόσμημα της Παλαιολιθικής, της Μεσολιθικής και της Νεολιθικής περιόδου, καθώς και τα περίφημα ανθρώπινα αποτυπώματα της Θεόπετρας που χρονολογούνται στα 130.000 χρόνια πριν από σήμερα και αποτελούν σπανιότατο εύρημα όχι μόνο για τον ελλαδικό αλλά και για τον ευρωπαϊκό χώρο.
Συνέχεια από το Ιστορικό μυθιστορηματάκι Δημάρατος
-->
«Πολλά γνωρίζει η αλεπού. Ο σκαντζόχοιρος μόνο ένα. Ένα για όλα.» Αρχίλοχος
Πολιτεία, 151
Προετοιμασία πολέμου
Ο Θεμιστοκλής ήταν από τους ελάχιστους που πίστευαν ακράδαντα πως η νίκη τουΜαραθώναδεν ήταν οριστική, αλλά αποτελούσε μόνο ανάπαυλα που έπρεπει να χρησιμοποιηθεί για προετοιμασία. Η σωστή προετοιμασία πρέπει να είναι η ναυπήγηση του ισχυρότερου στόλου που είχε ποτέ ελληνική πόλη. Εδώ, στη θάλασσα, στον στόλο, συναντιούνται τα δύο σκέλη της πολιτικής του. Για τον στόλο που ζητά χρειάζονται χιλιάδες κωπηλάτες (για 200 τριήρεις, περίπου 34.000 αν δεχτούμε 170 για κάθε τριήρη).
Τα ναυτικά πληρώματα μπορούν να προέλθουν μόνο από την κατώτερη κοινωνική τάξη, τους θήτες, που δεν ήταν αρκετά πλούσιοι για να έχουν δική τους πανοπλία, ώστε να πολεμούν σαν οπλίτες. Όταν γίνουν κωπηλάτες, ο στόλος στηρίζεται πάνω τους. Η ναυτική Αθήνα τους έχει ανάγκη όπως δεν τους είχε ποτέ η μέχρι τότε κυρίως στεριανή Αθήνα. Οι θήτες το συνειδητοποιούν, καταλαβαίνουν την ισχύ τους και έχοντας επίγνωση της προσφοράς τους στη σωτηρία της πόλης, θα ζητήσουν και θα αποκτήσουν πολιτικά δικαιώματα που πριν δεν είχαν, όπως την εκλογή στα ανώτατα αξιώματα
«Μιλήτου Άλωσις» και η προειδοποίηση των Αθηναίων
Μετά τον Μαραθώνα, ο Θεμιστοκλής προσπαθεί να εφαρμόσει το σχέδιο του για τη ναυπήγηση του στόλου. Θα συναντήσει, όμως, εμπόδια από τους πολιτικούς αντιπάλους του, τον Ίππαρχο, τον Μεγακλή, αρχηγούς των ολιγαρχικών —οπαδών του Πεισιστράτη— και του Αριστείδη, αρχηγού των συντηρητικών, που αν και ήταν οπαδός του Κλεισθένη, βρίσκει ότι ο Θεμιστοκλής πάει πολύ μακριά. Οι αντίπαλοι του Θεμιστοκλή δεν πιστεύουν στον περσικό κίνδυνο, αλλά οι οπαδοί του Ιππία επιθυμούν την περσική επέμβαση που θα αποκαταστήσει το παλαιό καθεστώς. Όλοι διαβλέπουν τον κίνδυνο που σημαίνει γι' αυτούς η αφύπνιση των θητών, αν πραγματοποιηθεί το ναυτικό πρόγραμμα του Θεμιστοκλή. Έτσι όλοι αντιτίθενται με διάφορες προφάσεις, όπως το υψηλό κόστος και η σπατάλη του δημόσιου χρήματος για άχρηστες δαπάνες. Οι προτάσεις του απορρίπτονται από την Εκκλησία του Δήμου.
Ο Θεμιστοκλής δεν παραδέχεται ότι έχει νικηθεί. Καταλαβαίνει πως δεν θα έχει την υποστήριξη των άλλων κομμάτων και πολιτικών αρχηγών. Έτσι, αλλάζει τακτική: αφού δεν μπορεί να συνεργασθεί μαζί τους, θα πετύχει παρά τη θέληση τους. Καταλαβαίνει πως πρέπει να εξοντώσει τους αντιπάλους του, να κυριαρχήσει στην Αθήνα, να γίνει κύριος του Δήμου. Τα επόμενα χρόνια θα τα αφιερώσει στον σκοπό αυτό. Και εκείνος και οι αντίπαλοι του μεταχειρίζονται κάθε μέσο, για να επικρατήσουν και να κερδίσουν την εύνοια του Δήμου. Ο Θεμιστοκλής χρησιμοποίησε (είναι ή πρώτη φορά που γινόταν αυτό), τα μαζικά «μέσα ενημέρωσης» της εποχής, για να ενισχύσει τη θέση του. Για να αναγκάσει τους Αθηναίους να συναισθανθούν τον περσικό κίνδυνο, γίνεται χρηματοδότης (χορηγός) ενός θεατρικού έργου πού έγραψε ο Φρύνιχος, του «Μιλήτου Άλωσις». Είναι μία προειδοποίηση προς τους Αθηναίους. Πρέπει να ξέρουν ποια θα είναι η τύχη τους αν βρεθούν απροετοίμαστοι, όταν οι Πέρσες θα φτάσουν στην Ελλάδα: Καταστροφή και υποδούλωση όπως συνέβη με τη Μίλητο το 494 π.Χ.
Η τύχη ήταν η πιο πιστή σύμμαχος του Θεμιστοκλή: Εκείνη την εποχή στα ορυχεία, που λειτουργούσαν ήδη από αιώνες, είχε ανακαλυφθεί μια νέα, πολύ πλούσια φλέβα. Τα έσοδα έφταναν τα 100 τάλαντα ή τις 600.000 δραχμές, όταν το ημερομίσθιο ενός μέσου Αθηναίου ήταν περίπου 1 δραχμή. Τα έσοδα θα μοιράζονταν στους Αθηναίους: Από 10 δραχμές περίπου στον καθένα!
Στο λόγο του ο Θεμιστοκλής θα πρέπει να μίλησε για τον κοντινό κίνδυνο, την Αίγινα, το μακρινό, τους Πέρσες, τα οφέλη για τους θήτες, που θα αποκτούσαν αποφασιστική πολιτική δύναμη, για το λαμπρό μέλλον της θαλασσοκράτειρας Αθήνας, όπως το οραματιζόταν. Και ο λαός πείστηκε, τον ακολούθησε, ψήφισε το ναυτικό πρόγραμμα προσφέροντας τα χρήματα του Λαυρίου. Ήταν μια συγκινητική χειρονομία. Ό Θεμιστοκλής είχε κεντρίσει τον πατριωτισμό και την υπερηφάνεια όλων. Ο νέος στόλος ήταν στόλος κάθε Αθηναίου, γιατί κάθε Αθηναίος είχε προσφέρει χρήματα για τη ναυπήγηση του.
Έτσι την τελευταία σχεδόν στιγμή η Αθήνα απέκτησε το στόλο που θα έκανε τη θαλασσινή αναμέτρηση δυνατή. Ήταν καιρός, γιατί ο περσικός στρατός και στόλος κατευθυνόταν ήδη προς την Ελλάδα. Τα ονόματα των τριηρών του στόλου μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ...
Έτσι, χάρη στη μεγαλοφυΐα του Θεμιστοκλή και την αυταπάρνηση των Αθηναίων, που δέχτηκαν να θυσιάσουν το οικονομικό όφελος του παρόντος για το μέλλον που τους υποσχόταν, η Ελλάδα απέκτησε την τελευταία σχεδόν στιγμή το στόλο που θα την έσωζε. Αν ο λόγος του Θεμιστοκλή δεν είχε πείσει τους Αθηναίους, αν ο στόλος δεν είχε ναυπηγηθεί έγκαιρα, τότε δεν θα είχαν γίνει οι ναυμαχίες στο Αρτεμίσιο και τη Σαλαμίνα και κατά πάσα πιθανότητα η Ελλάδα θα είχε υποδουλωθεί στους Πέρσες. Η εξέλιξη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ιστορίας θα ήταν διαφορετική. Και όμως... Η UNESKO ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κηρύσσοντας τον αγώνα της Ελληνικής Ελευθερίας καλεί δια της επαναστατικής προκηρύξεως (24 Φεβρουαρίου 1821)«να δώσουν οι Ελληνες μάχη μεταξύ Θερμοπυλών και Μαραθώνος»:
«...Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών. Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των Πατέρων μας, oι οποίοι δια να μας αφήσωσιν ελευθέρους επολέμησαν και επέθανον εκεί. Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν του Επαμινώνδου Θηβαίου, και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους∙ εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτονος, oι oπoίoι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικόν ζυγόν, εις εκείνην του Τιμολέοντος ος τις απεκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας, μάλιστα εις εκείνας του Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους του Λεωνίδου και των Τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαρωτέρους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον με πολλά μικρόν κόπον να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου.»
Και πράγματι, προς γενικήν κατάπληξην ο Αθανάσιος Διάκος εκ των πρώτων αρχηγών της Ελληνικής Απελευθερώσεως κρατεί την γέφυρα της Αλαμάνας εντός της Μαλίδος πεδιάδος, δηλαδή του θεάτρου του αγώνος του Λεωνίδα κατά του Ξέρξη και θυσιάζεται μαζί με τα παληκάρια του, αρνούμενος υποχώρηση κατά το παράδειγμα των Θερμοπυλομάχων:
Την27η Μαρτίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος πρωτοστατεί στην κήρυξη της Επανάστασης στην Ανατολική Στερεά (Μονή Οσίου Λουκά), μετά από συνεννόηση με τους Αχαιούς.
Ο Χουρσίτ διατάσσει τον Ομέρ Βρυώνη (ελληνικής καταγωγής-καταγόταν από παλιά ελληνοαλβανική οικογένεια χριστιανών του Μεσαίωνα. Μερικοί ισχυρίζονται ότι οι πρόγονοί του ήταν Έλληνες από τηνΚωνσταντινούπολη, που κατέφυγαν στην Αλβανία μετά την Άλωση-) και τον Κιοσέ Μεχμέτ να καταστείλουν την Επανάσταση στη Ρούμελη και στη συνέχεια να προχωρήσουν από δύο κατευθύνσεις προς την Πελοπόννησο για την άρση της πολιορκίας της Τριπολιτσάς. Στις 17η Απριλίου οι δύο πασάδες με 8.000 άνδρες στρατοπεδεύουν στο Λιανοκλάδι, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Λαμία. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος για τους επαναστατημένους Έλληνες.
Οι οπλαρχηγοί της περιοχής συσκέπτονται στο χωριό Καμποτάδες (20 Απριλιόυ1821) και αποφασίζουν να υπερασπιστούν όλες τις διαβάσεις του Σπερχειού (Αλαμάνας), διαμοιράζοντας τους 1500 άνδρες που διαθέτουν, ώστε να αποκόψουν την πρόσβαση των Τούρκων προς τα Σάλωνα και τη Λιβαδιά. Το εναλλακτικό σχέδιο του Γιάννη Δυοβουνιώτη για την από κοινού αντιμετώπιση των Τούρκων στον Γοργοπόταμο απορρίπτεται.
Το πρωί της 23ης Απριλίου οι Τούρκοι επιτίθενται ταυτόχρονα και στα τρία σώματα των επαναστατών. Ο Πανουργιάς και ο Δυοβουνιώτης υποχρεώνονται να υποχωρήσουν, προ των υπέρτερων δυνάμεων του Ομέρ Βρυώνη, με συνέπεια ο κύριος όγκος των Οθωμανών υπό τον Κιοσέ Μεχμέτ να επιπέσει επί του Διάκου στην Αλαμάνα. Ο Διάκος αρνείται να φύγει και να σωθεί, όπως τον προέτρεψαν οι συμπολεμιστές του και ως άλλος Λεωνίδας με μόνο 48 άνδρες μένει και πολεμά μέχρις εσχάτων. Κατά τη διάρκεια της μάχης, το σπαθί του σπάει (και τα σπαθιά των Σπαρτιατών -από την „κόπωση“ του μετάλλου- σπάσανε) κι ένα εχθρικό βόλι τον τραυματίζει στον δεξιό ώμο, στο οποίο κρατά το πιστόλι. Πέντε Αλβανοί ορμούν στο χαράκωμά του και τον συλλαμβάνουν αιχμάλωτο.
Η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν θάνατος δια ανασκολοπισμού και εκτελέστηκε την ίδια μέρα.
Οι Οθωμανοί πέρασαν από την Αλαμάνα, όπως και οι Πέρσες από τις διπλανές Θερμοπύλες πριν από χιλιάδες χρόνια, αλλά εγκλωβίστηκαν στην περιοχή, αφού στη συνέχεια ανέλαβε δράση ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Έτσι, δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος για το στέριωμα της Επανάστασης.
Συνέχεια από το Ιστορικό μυθιστορηματάκι Δημάρατος
"Εάν δεν πεισθούν με τον χρησμό τον πρώτο, θα τους δώσουμε και δεύτερο, που θα λέει ότι:
« Ο ΠΑΝΘΕΠΟΠΤΗΣ ΔΙΑΣ,
ΞΥΛΙΝΟ ΔΙΝΕΙ ΤΕΙΧΟΣ
ΣΤΟΝ ΘΑΛΑΣΣΟΓΕΝΝΗΜΕΝΟ ΤΟΝ ΛΑΟ
ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ
ΠΟΥ ΑΠΟΡΘΗΤΟ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΖΩΝ
ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΣΙΑ,
ΜΗΝ ΧΑΣΟΜΕΡΑΣ,
ΜΟΝΑΧΑ ΓΥΡΙΣΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ,
ΚΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΟΥ (ΑΠΑΓΚΙΣΤΡΩΣΟΥ) ΑΠ’ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ,
ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΟΠΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙΣ.
ΘΕΙΚΗ ΜΟΥΣΑΛΑΜΙΝΑ,
ΕΣΥ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΘΑ ΦΕΡΕΙΣ »*
Φυσικά, κανένα τείχος δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στην μεγαλύτερη στρατιά της γης...."
"Αυτός ο Ξέρξης τα προνόησε όλα,"
σκέφτηκε ο Δημάρατος,
"μάλλον αδύνατον ο Θεμιστοκλής να μπορέσει να κάνει κάτι. Ας ελπίσουμε στον Λεωνίδα, στην Σπάρτη."
Ο Ξέρξης συνέχισε:
"Αλλά και για τον επικίνδυνο βασιλιά της Σπάρτης, τον Λεωνίδα, φροντίσαμε να σκοτωθεί. Οι Σπαρτιάτες θα πάρουν τον εξής χρησμό:
Ακούστε τη μοίρα σας, κάτοικοι της πλατιάς έκτασης της Σπάρτης,
είτε η ένδοξη, τιμημένη πόλη σας θα λεηλατηθεί από τους γιους του Περσέα
ή, αν δεν γίνει αυτό, ολόκληρη η γη του Λακεδαίμονα
θα θρηνήσει το θάνατο ενός βασιλιά του οίκου του Ηρακλή.
Η δύναμη των λιονταριών ή των ταύρων δε θα τον συγκρατήσει,
αν έρθει εναντίον του, γιατί έχει τη δύναμη του Δία.
Και λέγω ότι δε θα σταματήσει, ώσπου να καταστρέψει το ένα απ’ τα δυο."**
"Μα η Σπάρτη έχει δυο βασιλιάδες, τον Λεωτυχίδα και τον Λεωνίδα"
σκέφτηκε ο Δημάρατος.
Ο Ονομάκριτος διαβάζοντας την σκέψη του είπε:
"Ο χρησμός μιλάει για την δύναμη και όχι την τύχη των λιονταριών. Τον Λεωνίδα θα βγάλουμε απ την μέση...Βλέπεις, αν και κάποιος προειδοποίησε τους Έλληνες για την εκστρατεία μας, δεν θα υπάρξει κανένα εμπόδιο."
Και όμως. Ο Θεμιστοκλής επαγρυπνεί.Στο συμβούλιο των Αθηναίων, ο Θεμιστοκλής αργότερα χρησιμοποιώντας επιχειρήματα είπε ότι τα ξύλινα τείχη ήταν ο στόλος τους και ότι αν ο θεός προφήτευε κακό για την Ελλάδα, δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ την λέξη "θεϊκή", αλλά την λέξη "ολέθρια" (σχετλίη). Οι απεσταλμένοι βρήκαν τον Τίμωνα του Ανδροβούλου, έναν από τους σημαίνοντες των Δελφών και εκείνος μεσολάβησε στο ιερατείο και την Πυθία Αριστονίκη, που πείστηκε να δώσει τον δεύτερο χρησμό, με τη θεϊκιά Σαλαμίνα. Ο χρησμός περιείχε τα στοιχεία που ήθελε ο Θεμιστοκλής. Είχε ουσιαστικά ζητήσει ο ίδιος από την αντιπροσωπεία να γίνει αυτό. Το ξύλινο τείχος, δηλαδή τα πλοία, και τη θεϊκιά Σαλαμίνα, που μόνο τότε θα ήταν θεϊκιά για τους Έλληνες, αν προμήνυε ελληνική νίκη, αν τα παλικάρια που θα χάνονταν δεν θα ήταν οι Έλληνες, αλλά οι εχθροί τους.Η Πυθία δεν τόλμησε να διαψεύσει αλλά ούτε να επιβεβαιώσει την ερμηνεία αυτή.…Ήταν μια από τις πρώτες περιπτώσεις που η θρησκεία και το ιερατείο τίθενται, έστω και παρά τη θέληση τους, στην υπηρεσία της πολιτικής και του ελληνικού έθνους.
Ο Αδαμάντιος Κοραής έγραψε περί το 1801 "το Σάλπισμα Πολεμιστήριον "με το ψευδώνυμο Ατρόμητος Μαραθώνιος.
Η πεποίθηση του Κοραή για την ανάγκη απελευθέρωσης από την τουρκική ηγεμονία θα τον οδηγήσει τα σε μια ευρεία εκδοτική δραστηριότητα έργων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Η κίνηση αυτή βασίστηκε στη σκέψη πως η πνευματική πρόοδος των συμπατριωτών του αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την πολιτική τους ανεξαρτησία [Κοραής, 1833: 23].
Aπό το 1821 και με την έναρξη της ελληνικής επανάστασης ο Κοραής θα κατευθύνει τη δράση του σύμφωνα με τη νέα κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Παρόλο που θεωρούσε ότι ο Αγώνας θα έπρεπε να καθυστερήσει κατά τρεις τουλάχιστον δεκαετίες, εξαρχής υποστήριξε ενεργά την προσπάθεια των Ελλήνων για ανεξαρτησία. Θα συμμετάσχει, λοιπόν, ως ιδρυτικό στέλεχος στο ²Φιλελληνικό Κομιτάτο² του Παρισιού (1825), το οποίο συγκροτήθηκε προκειμένου να προβάλει τις ελληνικές θέσεις σε ομογενείς και ξένους και να συγκεντρώσει απαραίτητες υλικές συνδρομές [Άμαντος, 1953: 21]. Ο ίδιος θα αναπτύξει συχνή αλληλογραφία με φιλέλληνες πολιτικούς –μεταξύ αυτών και ο Τόμας Τζέφερσον- και λόγιους, αρθρογραφώντας παράλληλα σε ξένα έντυπα για την ενίσχυση της Επανάστασης. Γι’ αυτές του τις ενέργειες θα λάβει ευχαριστήρια επιστολή (9 Απριλίου 1827) από τα μέλη της τρίτης Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας. Αργότερα επιμελείται της ίδρυσης Λυκείου στο Παρίσι, κίνηση που προωθεί μέσω του ²Φιλελληνικού Κομιτάτου². Εκεί πρόκειται να διδάξουν οι Κ. Πιτσιπιός και Κ.Θ. Ράλλης. [Άμαντος, 1953: 24]
Όσον αφορά τη συγγραφική δραστηριότητα αυτής της περιόδου ο Κοραής θα συνεχίσει την έκδοση των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων επιλέγοντας κατάλληλα για τις περιστάσεις κείμενα πολιτικού περιεχομένου. Έτσι, το 1821 θα κυκλοφορήσει τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, τα οποία συνοδεύει με την εισαγωγή Πολιτικές Παραινέσεις. Θα ακολουθήσουν τον επόμενο χρόνο τα Ηθικά Νικομάχεια του ίδιου συγγραφέα, καθώς και τα κείμενα Στρατηγικός του Ονησάνδρου και Πρώτο ελεγείο του Τυρταίου, που μετέφρασε ο ίδιος. Τα δύο τελευταία αφιερώνει στους μαχόμενους συμπατριώτες του [ΕΕΕ, 1986: 25]. Η επόμενη εκδοτική του προσπάθεια αφορά στις Σημειώσεις εις το προσωρινόν πολίτευμα της Ελλάδος του 1822 έτους και το έργο Πολιτικά του Πλουτάρχου (1824). Σε αυτό θέτει ως πρόλογο το Διάλογοι περί των ελληνικών συμφερόντων, όπου κάνει λόγο για τα πολιτικά προβλήματα της επαναστατημένης χώρας. Το 1825 εκδίδει τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα και τον Γοργία του Πλάτωνα για να κυκλοφορήσει ένα χρόνο αργότερα το Εγχειρίδιο του Επίκτητου καθώς και το Λόγο κατά Λεοκράτους του Λυκούργου. Στα 1827 θα τυπώσει το έργο Αρριανού του Επικτήτου διατριβών, βιβλία τέσσερα [Άμαντος, 1953: 16]. Τα παραπάνω κείμενα επιλέχθηκαν από τον Κοραή για να προβάλλουν στους Έλληνες επίκαιρα ηθικά και πολιτικά ζητήματα. Στα προλεγόμενά τους ο συγγραφέας κάνει λόγο για την εξέλιξη των πολιτικών θεσμών και θεωριών από τους αρχαίους Έλληνες έως και τους νεότερους δυτικούς διανοητές. [ΕΕΕ, 1986: 25]
Το Σεπτέμβρη του 1830, λοιπόν, θα κυκλοφορήσει το φυλλάδιο με τίτλο:
«Τι συμφέρει εις την ελευθερωμένην από Τούρκους Ελλάδα να πράξει, εις τας παρούσας περιστάσεις για να μην δουλωθεί εις χριστιανούς τουρκίζοντας»
«Στις ακρογιαλιές του Ομήρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Καταπού; Ως πότε; Ποιοί κυβερνάνε;» Ο Μικρός Ναυτίλος, Οδυσσέας Ελύτης.
Το επικήδειο σημείωμα του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη
«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτό που αφήνω πίσω μου, σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής που δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους;»
Άρθρο 120. 4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ των Ελλήνων
Οικονομική κρίση
«Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Καποδίστριας
Εσύ τι είσαι;
«Δεν θα έλεγα αυτά τα λόγια, αν δεν φρόντιζα υπερβολικά για όλη την Ελλάδα εν γένει, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας από παλαιά και δε βαστά η ψυχή μου να βλέπω την Ελλάδα υποδουλωμένη αντί ελευθέρας» O Αλέξανδρος Α', ο επικαλούμενος «Φιλέλληνας», ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, πριν από τον Μ. Αλέξανδρο, πριν από τον Φίλιππο."Η Ελλάδα ποτέ δεν θα δεχθεί ονομασία που θα έχει σαν συνθετικό ή παράγωγο τη λέξη Μακεδονία". Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών 1992
Ας αρχίσουμε το τραγούδι με τις Μούσες τις Ελικωνιάδες που κατέχουν τον Ελικώνα, το ιερό και μεγαλόπρεπο βουνό και χορεύουν με τ’απαλά τους πόδια, γυρ’ από την κρήνη με τους μενεξέδες και τον βωμό του μεγαλοδύναμου γυιού του Κρόνου, και σαν λούσουν τα τρυφερά κορμιά τους στον Περμησσό ή στην Ιπποκρήνη ή στον σεβαστό Ολμειό, στην πιο ψηλή κορφή του Ελικώνα, στήνουν χορούς μαγευτικούς, βάζοντας δύναμη στα πόδια τους. Κι από κει ξεπηδούν μεσ’ τη νύχτα, τυλιγμένες σε πυκνή ομίχλη και πηγαίνουν υμνώντας με πανέμορφη φωνή τον Δία τον Αιγίοχο, την Αργεία την Ήρα τη σεβαστή, τη χρυσοπέδιλη, και την κόρη του Αιγίοχου Δία, τη γλαυκομάτα Αθηνά, τον Φοίβο Απόλλωνα και την τοξεύτρα Άρτεμη, τον αφέντη της γης, τον κοσμοσείστη Ποσειδώνα και τη σεμνή Θέμιδα, την παιχνιδοβλέφαρη Αφροδίτη και τη χρυσοστεφανωμένη Ήβη, την όμορφη Διώνη και τη Λητώ, τον Ιαπετό και τον δόλιο Κρόνο, την Ηώ και τον μέγα Ήλιο, τη λαμπρή Σελήνη και τη Γαία, τον Ωκεανό τον μέγα και τη μαύρη Νύχτα και την ιερή γενιά των αιώνιων άλλων αθανάτων. Αυτές δίδαξαν κάποτε στον Ησίοδο ένα όμορφο τραγούδι, καθώς έβοσκε τ’ αρνιά του κάτω απ’ τον ιερό Ελικώνα. Κι αυτά τα λόγια πρώτα μου αφηγήθηκαν οι Μούσες οι Ολύμπιες, οι κόρες του Δία του Αιγίοχου: «πως εμείς οι αγριοβοσκοί, οι ξεδιάντροποι, που είμαστε μόνο κοιλιές, ξέρουμε ψέμματα πολλά να λέμε που μοιάζουν με αλήθειες, αλλά ξέρουμε, αν το θέλουμε να λέμε και την αλήθεια». Έτσι μίλησαν οι κόρες του μεγάλου Δία με λόγια καθαρά και κόβοντας ένα κλαρί δάφνης, γεμάτο βλαστούς, μου τόδωσαν σκήπτρο. Και μου ενέπνευσαν τραγούδι θεσπέσιο για να τραγουδώ τα μελλούμενα και τα περασμένα και με πρόσταξαν να υμνώ την αιώνια γενιά των μακαρίων, πρώτα όμως ν’ αρχίζω και να τελειώνω το τραγούδι μου μ’ αυτές. Αλλά γιατί μιλάμε για πράγματα που δεν είναι Τόσο σημαντικά;
Γαμήλια τελετή
Στη νήσο Απία της Πολυνησίας,(η Πελοπόννησος πρίν τόν Πέλοπα ονομαζόταν Απία από τόν πρώτο Θεοβασιλέα της Άπιν,μάθετε δε ότι καί σήμερα τήν αχλαδιά στήν Πελοπόννησο τήν λένε απιδιά.)
