Ο Εσταυρωμένος

Συνέχεια από το Ιστορικό μυθιστορηματάκι Δημάρατος

Λεωνίδας, ο εσταυρωμένος των Ελλήνων

Η μάχη των Θερμοπυλών 480 π.Χ.

223. Το πρωί ο Ξέρξης έκανε μια σπονδή στον ανατέλλοντα ήλιο και περίμενε μέχρι την ώρα που συνήθως γεμίζει η αγορά, προτού αρχίσει την προέλασή του. Ακολουθούσε απλώς τις οδηγίες του Εφιάλτη, αφού η κάθοδος από την κορυφή είναι πολύ πιο σύντομη και ευθεία από τη μακριά και γεμάτη στροφές άνοδο. Όταν ο περσικός στρατός άρχισε την επίθεση, οι Έλληνες κάτω από τις διαταγές του Λεωνίδα, ξέροντας ότι βάδιζαν σε σίγουρο θάνατο, βγήκαν στο πλατύτερο σημείο του περάσματος, πολύ πιο μπροστά από κει που πολεμούσαν νωρίτερα· πράγματι, στις μάχες των προηγούμενων ημερών υπερασπίζονταν το τείχος κι έκαναν ξαφνικές εξόδους στα στενότερα σημεία του περάσματος. Τώρα, πάντως, εγκατέλειψαν αυτή την τακτική. Πολλοί Πέρσες σκοτώθηκαν εκεί· πίσω τους, οι διοικητές του σώματος χτυπούσαν χωρίς διάκριση τα μαστίγιά τους, σπρώχνοντας τους άνδρες μπροστά. Πολλοί έπεσαν στη θάλασσα και πνίγηκαν κι ακόμα περισσότεροι ποδοπατήθηκαν

ζωντανοί από τους δικούς τους. Κανείς δεν έδινε σημασία στους νεκρούς. Οι Έλληνες, που ήξεραν ότι ο εχθρός ερχόταν από το ορεινό μονοπάτι, άρα δεν είχαν ελπίδα σωτηρίας, επιστράτευσαν όλο τους το θάρρος και πολέμησαν με μανία και απόγνωση.

224. Στο μεταξύ, τα δόρατά τους είχαν σπάσει και σκότωναν τους Πέρσες με τα ξίφη τους. Στη διάρκεια αυτής της μάχης έπεσε ο Λεωνίδας, πολεμώντας ηρωικά, και μαζί του πολλοί διακεκριμένοι Σπαρτιάτες· έμαθα ονόματά τους, ονόματα ανδρών που αξίζουν πραγματικά να μείνουν αλησμόνητοι· για την ακρίβεια, έχω τα ονόματα και των τριακοσίων. Ανάμεσα στους Πέρσες νεκρούς υπήρχαν επίσης πολλοί σπουδαίοιάνδρες ανάμεσά τους ήταν και ο Αβροκόμης και ο Υπεράνθης, γιοι του Δαρείου από την κόρη του Αρτάνη τη Φραταγούνη. Ο Αρτάνης, γιος του Υστάσπη κι εγγονός του Αρσάμη, ήταν αδελφός του Δαρείου· μια και η Φραταγούνη ήταν το μόνο παιδί του, δίνοντάς τη στον Δαρείο ήταν σαν να του δίνει ολόκληρη την περιουσία του.

225. Έτσι, τα δύο αδέλφια του Ξέρξη έπεσαν εκεί πολεμώντας. Ακολούθησε άγρια μάχη πάνω από το πτώμα του Λεωνίδα· οι Έλληνες απώθησαν τέσσερις φορές τον εχθρό και, τελικά, το έσωσαν χάρη στην ανδρεία τους. Έτσι συνέχισαν να αγωνίζονται, ώσπου ο στρατός που είχε ακολουθήσει τον Εφιάλτη έφτασε στο πεδίο της μάχης· όταν οι Έλληνες τους είδαν, άλλαξαν πάλι τακτική. Επέστρεψαν στο στενότερο σημείο του περάσματος, πίσω από το τείχος και παρατάχτηκαν σ ένα ενιαίο σώμα — όλοι εκτός από τους Θηβαίους — στο λόφο που υπάρχει στην είσοδο του περάσματος, εκεί όπου σήμερα στέκεται το πέτρινο λιοντάρι στη μνήμη του Λεωνίδα και εκεί αντιστάθηκαν μέχρι τον τελευταίο, με τα ξίφη τους όσοι τύχαινε να τα έχουν ακόμη και με τα χέρια και τα δόντια τους όσοι δεν είχαν ξίφη, ώσπου οι Πέρσες, προχωρώντας από μπροστά αφού σώριασαν το οχύρωμα σε ερείπια και κλείνοντάς τους από πίσω, με κυκλωτική κίνηση τους κατέκλυσαν τελικά χτυπώντας τους.

226. Απ’ όλους τους Σπαρτιάτες και τους Θεσπιείς που πολέμησαν τόσο ηρωικά το πιο εκπληκτικό δείγμα θάρρους δόθηκε από τον Σπαρτιάτη Διηνέκη. Λέγεται ότι πριν από τη μάχη ένας ντόπιος από την Τραχίνα του είπε πως, όταν οι Πέρσες ρίχνουν βέλη, είναι τόσο πολλά ώστε κρύβουν τον ήλιο. Ο Διηνέκης τότε εντελώς ατάραχος μπροστά στο μέγεθος του περσικού στρατού, είπε ότι ήταν ευχάριστη η είδηση που τους έφερνε ο ξένος από την Τραχίνα, γιατί αν οι Πέρσες έκρυβαν τον ήλιο, θα πολεμούσαν με σκιά. Λέγεται ότι διατύπωσε κι άλλες παρόμοιες φράσεις, χάρη στις οποίες θα μείνει αλησμόνητος.

227. Μετά τον Διηνέκη, τη μεγαλύτερη διάκριση κέρδισαν δύο Σπαρτιάτες αδελφοί, ο Αλφεός κι ο Μάρωνας, γιοι του Ορσιφάντη. Από τους Θεσπιείς, αυτός που κατέκτησε τη μεγαλύτερη δόξα ήταν κάποιος Διθύραμβος, γιος του Αρματίδη. (Τα γεγονότα σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, Πολύμνια)

Μια τελευταία λεπτομέρεια έμενε να ολοκληρώσει, ο Ξέρξης τον θρίαμβο του. Διέταξε να βρουν το σώμα του Λεωνίδα και να του το φέρουν μπροστά του. Εστειλε απεσταλμένους μαζί με τον Δημάρατο για το αναγνωρίσουν. Οταν είδε ο Δημάρατος το πτώμα του νεκρού του φίλου, λύγισε από τον αβάσταχτο του ψυχικό πόνο. Οι άλλοι το πρόσεξαν...έπρεπε να τον αναγνωρίσει...Οταν έκανε ο Δημάρατος την αναγνώριση, πήγαν το νεκρό κορμί του Λεωνίδα στον Ξέρξη και εκείνος διέταξε να το αποκεφαλίσουν και να τον σταυρώσουν. Τα οστά του μεταφέρθηκαν μετά την αποκαθήλωση στην Περσία.

Σύμφωνα με μαρτυρία του Παυσανία*, ο στρατηγός Παυσανίας σαράντα χρόνια μετά την ιστορική μάχη μετέφερε τα οστά του Λεωνίδα στην Σπάρτη όπου και υπάρχει μέχρι σήμερα ένας λιτός τάφος, το Λεωνιδαίο, ένα ναόμορφο οικοδόμημα όπου, σύμφωνα με την παράδοση, μεταφέρθηκαν και ετάφησαν τα οστά του ένδοξου βασιλιά που έχει χρονολογηθεί ότι κτίστηκε την εποχή της μάχης των Θερμοπυλών, και έχει συνδεθεί επί χιλιετηρίδες στην λαϊκή συνείδηση με τον Λεωνίδα.

Αργότερα, οι πόλεις Πέργαμος, Τευθρανία και Αλίσαρνα, παραδόθηκαν από τον Ξέρξη στο Δημάρατο και ο Ξενοφών αναφέρει τους απογόνους του, Ευρυσθένη και Προκλή, να τις κυβερνούν κληρονομικά. Στις πόλεις αυτές, η ελληνική γλώσσα – η ελληνοφωνία- όπως εύστοχα αναφέρει η κυρία Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ εξακολούθησε να ισχύει μέχρι την αποτυχημένη νεκρανάσταση του Βυζαντίου όταν χιλιάδες χρόνων ελληνικής παρουσίας στην Μικρά Ασία κατέβηκαν οριστικά στον Άδη, το 1922. Κάτι τέτοιες μεγάλες ιδέες και μεγάλες καταστροφές είναι "δίδυμες αδελφές"...

Στο 3:37 του βίντεο, ο «καθαρόαιμος» δημοσιογράφος στο MEGA αποκαλεί τον Δημάρατο προδότη, πουλημένο....Εάν παρατηρήσατε σε όλη την διάρκεια των διαλόγων του με τον Ξέρξη ο Δημάρατος δεν ανέφερε –όσο ζούσε ο Λεωνίδας- ούτε μια φορά το όνομα του. Στον Ξέρξη μάλιστα είπε: "θα μιλήσω επειδή εσύ με διάταξες να το κάνω" (δηλαδή εθελοντικά δεν μιλούσε) και τελικά δεν του είπε τίποτα αρνητικό –από την ελληνική πλευρά-για την εξέλιξη του πολέμου.

Γιατί άραγε τον λένε τόσο εύκολα προδότη; Πού ήταν πουλημένος, ποιόν που και πότε πρόδωσε και ποιοι είναι οι πραγματικοί προδότες;

Μήπως αυτοί που χωρίς κόπο την αναζήτηση της αλήθειας κάνουν, και με τα έτοιμα τρέφονται; (Θουκυδίδης).

Τώρα εάν παίρνουν δίκαια τους μισθούς τους είναι θέμα που αφορά άλλους. MEGAς είσαι κύριε...

*Παυσανίας, ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΩΣ

ΛΑKΩΝΙΚΑ, ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ'

XIV. Ἐκ δὲ τῆς ἀγορᾶς πρὸς ἥλιον ἰόντι δυόμενον, τάφος κενὸς Βρασίδᾳ τῷ Τέλλιδος πεποίηται. Ἀπέχει δὲ οὐ πολὺ τοῦ τάφου τὸ θέατρον, λίθου λευκοῦ, θέας ἄξιον. Τοῦ θεάτρου δὲ ἀπαντικρὺ Παυσανίου τοῦ Πλαταιᾶσιν ἡγησαμένου μνῆμά ἐστι, τὸ δὲ ἕτερον Λεωνίδου· καὶ λόγους κατὰ ἔτος ἕκαστον ἐπ' αὐτοῖς λέγουσι, καὶ τιθέασιν ἀγῶνα, ἐν ᾧ πλὴν Σπαρτιατῶν ἄλλῳ γε οὐκ ἔστιν ἀγωνίζεσθαι. Τὰ δὲ ὀστᾶ τοῦ Λεωνίδου, τεσσαράκοντα ἔτεσιν ὕστερον ἀνελομένου ἐκ Θερμοπυλῶν τοῦ Παυσανίου κεῖται· [ἔστι] δὲ καὶ στήλη πατρόθεν τὰ ὀνόματα ἔχουσα, οἳ πρὸς Μήδους τὸν ἐν Θερμοπύλαις ἀγῶνα ὑπέμειναν.

Νίκος Σάμιος

ΤΕΛΟΣ