Επιτάφιος

 

Θουκυδίδη

Περικλέους Επιτάφιος

Θα αρχίσω από τους προγόνους πρώτα· γιατί είναι δίκαιο και ταιριαστό συνάμα, σε περίπτωση όπως η σημερινή, να τους δίνεται η τιμή αυτής της μνημόνευσης.

Γιατί των επιφανών ανδρών τάφος είναι όλη η γη και δεν το δηλώνει μόνο η επιγραφή μιας στήλης στη γενέτειρά τους, αλλά και στην ξένη χώρα ζει μέσα στην ψυχή του καθενός άγραφη η θύμηση, όχι τόσο των ανδραγαθημάτων τους όσο του φρονήματός τους.

  Γιατί κατοικώντας σε αυτή τη χώρα αυτοί οι ίδιοι πάντα, καθώς η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη, χάρη στην ανδρεία τους την παρέδωσαν ελεύθερη ως σήμερα. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου και ακόμα περισσότερο οι πατέρες μας· γιατί αυτοί, κοντά σε εκείνα που κληρονόμησαν, απέκτησαν την εξουσία που έχουμε, με πολύ μόχθο, και την κληροδότησαν σε εμάς τους τωρινούς.

 

«φιλοκαλοῦμέν τε γάρ μετ' εὐτελείας και φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας»

 

  :απολαμβάνουμε το όμορφο  με λιτό τρόπο, δίχως πολλά χρήματα και πολυτέλειας, και παράλληλα φιλοσοφούμε χωρίς να γίνομαστε μαλθακοί: 

 

Η βιβλιοθήκη στην Αλεξάνδρεια και ο Δημήτριος Φανοστράτους Φαληρεύς

 

Φωτογραφία> ο Δημήτριος Φαληρεύς στην είσοδο της νέας βιβλιοθήκης στην Αλεξάνδρεια.
Ο Διογένης ο Λαέρτιος μαρτυρεί ότι ο Δημήτριος

συζούσε με την αριστοκρατικής καταγωγής εταίρα Λαμία.

Με την εύνοια του Κασσάνδρου έγινε μονάρχης των Αθηνών για δέκα χρόνια. Όπως μαρτυρεί και ο Κικέρων, ο Δημήτριος υποστήριζε αποφασιστικά τα πολιτιστικά δρώμενα της Αθήνας και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στους Αθηναίους. Όταν ο Δημήτριος ο Πολιορκητής κατέλαβε την Αθήνα (307 π.χ.χ.) ο Φαληρέας κατέφυγε στην Αλεξάνδρεια και εντάχθηκε στο άμεσο περιβάλλον του Πτολεμαίου Α΄ του Σωτήρα.

Η παιδεία του ήταν επιμελημένη καθώς υπήρξε μαθητής του Αριστοτέλη. Γι’ αυτό χαρακτηρίζεται περιπατητικός φιλόσοφος.

 Το 309 π.χ.χ. έκανε απογραφή των κατοίκων της Αττικής, η οποία έδειξε ότι στην Αττική κατοικούσαν 21.000 πολίτες, 10.000 ξένοι και 400.000 δούλοι (όχι σκλάβοι, σκλάβους είχαν οι Ρωμαίοι). Οι πολίτες έστεισαν σε διάστημα τριακοσίων ημερών τριακόσιους εξήντα ανδριάντες του, από τους οποίους οι περισσότεροι τον εικόνιζαν έφιππο ή πάνω σε άρμα.

 Η πολιτική σταδιοδρομία του Δημητρίου έληξε το 307 π.x.x., όταν ο Δημήτριος Πολιορκητής έκανε απόβαση στον Πειραιά. Αν και κατείχε τη Μουνιχία και διέθετε σημαντική στρατιωτική δύναμη, ο Δημήτριος ο Φαληρεύς τράπηκε σε φυγή στη Θήβα και από κει κατέφυγε στην Αίγυπτο.

 Οι Αθηναίοι μετά την πτώση του έσπευσαν να καταστρέψουν τους ανδριάντες του, από τους οποίους άλλους έριξαν στη θάλασσα, άλλους πούλησαν και άλλους έκοψαν για να κατασκευάσουν αγγεία, τις λεγόμενες αμίδες.
Στην Αίγυπτο φιλοξένησε τον Δημήτριο ο βασιλιάς Πτολεμαίος ο Σωτήρ.

 Ο Φαληρέας , διαθέτοντας άφθονους πόρους από το βασιλικό ταμείο, ίδρυσε το περίφημο «Μουσείον». Ήταν ένα ινστιτούτο έρευνας που περιείχε εργαστήρια, επιστημονικές συσκευές, ζωολογικό κήπο (Παράδεισος ονομαζόταν), αστεροσκοπείο, αναγνωστήρια και βιβλιοθήκη. Η περίφημη λοιπόν βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, η μεγαλύτερη και πληρέστερη του κόσμου, αυτή που περιείχε όλη την καταγεγραμμένη σοφία της ανθρωπότητας, ξεκίνησε απο αυτόν.

 Εκεί που οι τρεις «αρχαίες» ήπειροι ενώνονται, εκεί που συναντιούνται τα πνεύματα τριών αρχαίων πολιτισμών, μετά από τέσσερεις χιλιάδες χρόνια φαραωνικού πολιτισμού, μια ελληνική δυναστεία, αυτή των Πτολεμαίων, αποφάσισε και δημιούργησε τον «νέο ομφαλό της γης», τον ομφαλό της γνώσης. Η έναρξη της δημιουργίας της οικουμενικής βιβλιοθήκης έγινε όταν ο Δημήτριος ο Φαληρέας, μαθητής του Αριστοτέλη και σύμβουλος του Πτολεμαίου του Α’, εισηγήθηκε την ίδρυση ενός μεγάλου ερευνητικού κέντρου με μια παγκόσμια βιβλιοθήκη, -αν και υπήρχαν βιβλιοθήκες (υπό την έννοια ότι σε κάποιο κτίριο βρισκόταν ένας αριθμός βιβλίων) ήταν συνήθως υπό την επίβλεψη ιερέων του εκάστοτε θρησκευτικού δόγματος της περιοχής. Αν κάποιος ήθελε να τις χρησιμοποιήσει, έπρεπε ή να ήταν μυημένος στο αντίστοιχο δόγμα ή να ήταν στέλεχος του ιερατείου, καθότι αυτές δεν λειτουργούσαν ως πηγές γνώσης και μελέτης για το κοινό, αλλά ως ιερατικά μυσταγωγικά κέντρα. Το ίδιο συνέβαινε και με τις σχολές, όπως για παράδειγμα στην Αθήνα, όπου ήδη λειτουργούσαν η Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη, που όμως δεν είχαν ερευνητικό χαρακτήρα, αλλά καθαρά φιλοσοφικό και οι βιβλιοθήκες τους ήταν μικρές, αφού φιλοξενούσαν ως επί το πλείστον έργα ίων ιδρυτών τους, ένα μικρό αριθμό ποιητικών και φιλοσοφικών έργων, καθώς και μερικές συμπληρωματικές μελέτες-.όπως ακριβώς την ονειρεύτηκε ο μεγάλος στρατηλάτης Αλέξανδρος. Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά, εκπληρωνόταν το όνειρο και η φιλοσοφία του ίδιου του Αριστοτέλη. Σύντομα έγινε φανερό ότι η πρόθεση των Πτολεμαίων δεν ήταν απλώς η καταγραφή και διατήρηση όλης της επιστημονικής και καλλιτεχνικής γνώσεως αλλά και η μεταβολή της ελληνικής γλώσσας σε παγκόσμια, καθώς οι σχέσεις και το εμπόριο των Ελλήνων με τους αυτόχθονες λαούς προϋπέθετε τη γλωσσική επικοινωνία. Για το σκοπό αυτό αποφασίσθηκε και η ίδρυση μεγάλων πολιτιστικών κέντρων γύρω από τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και η μετάφραση των μεγάλων ιστορικών έργων των λαών της ανατολής καθώς και  τη μετάφραση στα ελληνικά της Παλαιάς Διαθήκης από τους Εβδομήκοντα στην ελληνική γλώσσα.

Κυβερνοπόλεμος (Cyberwar) Τατουάζ Δημοκρατία και ο πόλεμος που δεν βλέπεις

 

Ο πόλεμος που δεν βλέπεις

Η «Επιχείρηση: Ολυμπιακοί Αγώνες» -όπως ονομάστηκε- δεν είναι η πρώτη φορά, όπου μία κυβερνοεπίθεση προκάλεσε καταστροφές στους Πέρσες. Οι ΗΠΑ κατόρθωσαν με  Κυβερνοπόλεμο να προκαλέσουν τεράστιες υλικές ζημιές στο ιρανικό *περσικό* πρόγραμμα ̶

Χιλιάδες χρόνια πριν...

 Το 500-499 π.χ.χ., ο τύραννος της Ιωνίας Ιστιαίος της Μιλήτου ήταν αιχμάλωτος του Πέρση βασιλιά Δαρείου. Σε μία προσπάθειά του να παρακινήσει το γαμπρό του, Αρισταγόρα να επαναστατήσει, ο Ιστιαίος ξύρισε κρυφά το κεφάλι ενός αρκετά έμπιστου δούλου του και έγραψε ένα μήνυμα στο κρανίο του με μία βελόνα και μελάνι.  

«Ο Ιστιαίος για τον Αρισταγόρα,» έγραφε το μήνυμα, «παρακινεί την Ιωνία να επαναστατήσει!»

 Σε μερικές εβδομάδες τα μαλλιά του δούλου ξαναμεγάλωσαν και έκρυψαν το τατουάζ-μήνυμα και ο Ιστιαίος έστειλε το «γράμμα του.» Φθάνοντας στον προορισμό του ο δούλος ξύρισε το κεφάλι του. Ο Αρισταγόρας διάβασε το μήνυμα γραμμένο στο κρανίο και ξεκίνησε την επανάσταση που τελείωσε με την Περσική επίθεση στην Ελλάδα.

Αναλυτικά:

 Ο δρόμος προς την Ιωνική Επανάσταση, 500-499 π.χ.χ.

Το 500 π.χ.χ. ορισμένοι Νάξιοι εξόριστοι, ηγέτες της αριστοκρατικής παράταξης, απευθύνθηκαν στον τύραννο της Μιλήτου, Αρισταγόρα, ζητώντας στρατιωτική βοήθεια για να ανακτήσουν την εξουσία στην πατρίδα τους. Θέλοντας να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής του στις Κυκλάδες, ο Αρισταγόρας ανταποκρίθηκε στο αίτημα και έπεισε με δωροδοκία το σατράπη των Σάρδεων, Αρταφρένη (ή Αρταφέρνη), να του παραχωρήσει στρατεύματα υποσχόμενος επιπλέον την πλήρη χρηματοδότηση της εκστρατείας. Αφού έλαβε την έγκριση του βασιλιά Δαρείου, ο Αρταφρένης διέθεσε στον Αρισταγόρα ισχυρό περσικό στρατό και 200 τριήρεις από υποτελείς ιωνικές πόλεις της Μικράς Ασίας και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου με επικεφαλής τούς κατά τόπους τυράννους, προσβλέποντας φυσικά και αυτός στην κατάκτηση νέων εδαφών στην Ελλάδα. Την άνοιξη του 499 π.Χ. η ελληνοπερσική δύναμη απέπλευσε από τη Μίλητο. Όμως ο Αρισταγόρας ήρθε σε ρήξη με τον Πέρση συναρχηγό του, Μεγαβάτη, ενώ απέτυχε και ο σχεδιαζόμενος αιφνιδιασμός των Ναξίων οι οποίοι προειδοποιήθηκαν ή αντιλήφθηκαν έγκαιρα ότι αποτελούσαν στόχο και προετοιμάστηκαν κατάλληλα. Ύστερα από άκαρπη πολιορκία τεσσάρων μηνών οι εισβολείς αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη Μικρά Ασία.

Ο Αρισταγόρας δυσκολευόταν να καλύψει τα έξοδα της επιχείρησης και, φοβούμενος ότι θα έχανε τη θέση του εξαιτίας της αποτυχίας και της σύγκρουσης με το Μεγαβάτη, σκεφτόταν ως λύση την επανάσταση. Εκείνες τις μέρες αναφέρεται ότι έφτασε ένα μήνυμα από τον Ιστιαίο,(το μήνυμα φέρεται, για λόγους ασφαλείας, να ήταν δερματοστιξία (τατουάζ) στο ξυρισμένο κεφάλι ενός έμπιστου σκλάβου που στάλθηκε στον Αρισταγόρα όταν μεγάλωσαν τα μαλλιά του. Σύμφωνα με τον Πολύαινο 1.24, το μήνυμα έλεγε: «Ἱστιαῖος Ἀρισταγόρᾳ· Ἰωνίαν ἀπόστησον») πρώην τύραννο της Μιλήτου, πεθερό και ξάδελφο του Αρισταγόρα, ο οποίος βρισκόταν τα τελευταία χρόνια στην αυλή του Δαρείου τυπικά ως σύμβουλος αλλά ουσιαστικά υπό επιτήρηση. Ο Ιστιαίος προέτρεπε τον Αρισταγόρα σε εξέγερση ελπίζοντας ότι έτσι ο Πέρσης βασιλιάς θα τον άφηνε να επιστρέψει στην Ιωνία για να αποκαταστήσει την τάξη. Σε σύσκεψη που ακολούθησε, ο Αρισταγόρας και οι υποστηρικτές του αποφάσισαν να επαναστατήσουν παρά τα επιχειρήματα που πρόβαλε ο Μιλήσιος ιστορικός και γεωγράφος Εκαταίος για τη δύναμη του περσικού κράτους. Απορρίφθηκε επίσης η πρότασή του να χρησιμοποιήσουν το θησαυρό του μαντείου του Απόλλωνα στα Δίδυμα της Μιλήτου για την κατασκευή επιπλέον στόλου που θα τους έδινε αδιαμφισβήτητη θαλάσσια κυριαρχία.

Η πρώτη ενέργεια των συνωμοτών, η οποία σήμανε και την κήρυξη της επανάστασης στα τέλη καλοκαιριού/αρχές φθινοπώρου του 499 π.χ.χ., ήταν η σύλληψη των άλλων τυράννων που βρίσκονταν ακόμα με το στόλο στη Μυούντα. Τα πληρώματα ασπάστηκαν την επαναστατική ιδέα. Ο Αρισταγόρας παραιτήθηκε από την τυραννίδα κρατώντας το αξίωμα του στρατηγού και προχώρησε σε εγκαθίδρυση δημοκρατικού πολιτεύματος (ισονομία) στη Μίλητο. Οι συλληφθέντες τύραννοι παραδόθηκαν στις πόλεις τους, όπου τα νέα δημοκρατικά καθεστώτα άφησαν τους περισσότερους ελεύθερους, αλλά ο Κώης της Μυτιλήνης λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου. Οι διάφορες πόλεις εξέλεξαν στρατηγούς και προφανώς ενεργοποίησαν το Πανιώνιο, ώστε να υπάρξει ένα κέντρο λήψης αποφάσεων για την περαιτέρω οργάνωση και διεξαγωγή των επιχειρήσεων. Όπως όμως απέδειξε η εξέλιξη των γεγονότων το Πανιώνιο δε φαίνεται να λειτούργησε πολύ αποτελεσματικά στο θέμα αυτό. Περισσότερο επιτυχής ήταν η προσπάθεια ενιαίας νομισματικής πολιτικής όπως δείχνει η κοπή κοινού νομίσματος από ήλεκτρο, πιθανότατα για την πληρωμή των επαναστατικών στρατευμάτων.

 Σας κατεβάζουμε τα παντελόνια

Χάκερ είχαν καταφέρει να παραβιάσουν το 2008 υπολογιστικά συστήματα του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων, επιβεβαίωσαν  αξιωματούχοι του CERN. Οι εσβολείς, που διαβεβαιώνουν ότι δεν είχαν κακές προθέσεις, αυτοαποκαλούνται «Ελληνική Ομάδα Ασφάλειας» (Greek Security Team).

«Σχολαριόπαιδα» οι υπεύθυνοι
Όπως αποκάλυψαν οι βρετανικές εφημερίδες Times και Daily Telegraph, οι χάκερ άφησαν πίσω τους μια παραποιημένη ιστοσελίδα που χλεύαζε τους υπεύθυνους ασφάλειας των υπολογιστών ως «σχολιαρόπαιδα». Διαβεβαίωσαν ότι δεν είχαν πρόθεση να διαταράξουν τα σημαντικά πειράματα του LHC και ότι ήθελαν μόνο να καταδείξουν τη... «μαύρη τρύπα» στην ασφάλεια του δικτύου. «Σας κατεβάζουμε τα παντελόνια γιατί δεν θέλουμε να σας δούμε να τρέχετε γυμνοί προσπαθώντας να κρυφτείτε όταν έρθει ο πανικός» έγραφε το μήνυμά τους.

 

 

ΠΑΝικός

 Σε εσένα υπέρμαχε Πολέμαρχε 

Σου αποδίδω με ευγνωμοσύνη
την ένδοξη νίκη, επειδή μας λυτρώσες απο τις
φοβερές συμφορές

 Αλλά Συ, επειδή Έχεις
ακατανίκητη δύναμη, ελευθέρωσέ με από κάθε
είδος κινδύνου, για να Σου φωνάζω δυνατά:
Χαίρε, Μέγα Πάνα! Νίκος Σάμιος

Όλυμπων κορφές και Παρνασσών!

 Κι απ’ τη σκέψη κι απ’ τα μέτρα μας γίνοντ’ άνθρωποι και Παρθενώνες· πέρα ώς πέρα στην ψυχή μια νεκρανάσταση! 

Το μεγάλο Πάνα ολόχαροι ξαναπροσκυνάν οι αιώνες

 Κωστής Παλαμάς (1859-1943)ΛΟΓΟΣ Ε΄ Ο θάνατος των αρχαίων ...(απόσπασμα)

Η ιστορία αρχίζει να ξετυλίγεται τις κρίσιμες ώρες πριν από τη μάχη του Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι χρειάζονται βοήθεια και στέλνουν αγγελιαφόρο στη Σπάρτη τον Φειδιππίδη για να ζητήσει τη συνδρομή των Λακεδαιμονίων. Εκείνοι προφασίζονται πως δεν μπορούν να συνδράμουν τους Αθηναίους λόγω κάποιας θρησκευτικής τελετής. Ο Φειδιππίδης παίρνει τον δρόμο της επιστροφής βαθιά προβληματισμένος για το τι μέλλει γενέσθαι. Στον δρόμο του, όπως μαρτυρεί και ο Ηρόδοτος, συναντά τον Πάνα που του υπόσχεται πως θα στηρίξει τον αγώνα των Αθηναίων.

 Πράγματι εμφανίστηκε στο πεδίο της μάχης και άρχισε να φωνάζει δυνατά και επαναλαμβανόμενα το όνομά του. Οι Πέρσες τρόμαξαν υπερβολικά (η -διεθνής-λέξη πανικός ετυμολογείται από τον Πάνα και υπάρχει μόνο μετά την μάχη του Μαραθώνα)

και οι Αθηναίοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να κερδίσουν τη μάχη. Όταν τελείωσε η πολεμική περιπέτεια, το 490 π.χ.χ., οι Αθηναίοι επέλεξαν το συγκεκριμένο σπήλαιο για να τιμήσουν τον θεό που τους υποστήριξε. Λάξεψαν πάνω στον βράχο μικρές κόγχες για να αποθέτουν τις προσφορές τους: ειδώλια, μικρά γλυκά από μέλι και γάλα, αλλά και ανάγλυφα που απεικονίζουν τον τιμώμενο θεό μαζί με τον —κατά μία εκδοχή— πατέρα του Ερμή ή με Νύμφες, ενώ ίδρυσαν και άλλα μικρά ιερά για τη λατρεία του στην Πάρνηθα, στη Βάρη και τον Μαραθώνα. 

Με την επικράτηση του χριστιανισμού μετατράπηκε —όπως σχεδόν όλα τα αρχαία ιερά— σε εκκλησία και αφιερώθηκε στον Άγιο Αθανάσιο, αλλά με τον καιρό, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, εγκαταλείφθηκε

Τα παιδιά της γειτονιάς που έπαιζαν εκεί γύρω κατά τον 19ο αιώνα ανακάλυψαν μια ξεθωριασμένη τοιχογραφία από την εποχή που το σπήλαιο λειτουργούσε ως εκκλησία, αλλά ουδείς μπορούσε να αναγνωρίσει σε ποιον άγιο ανήκε η μορφή. Έτσι, αποφασίστηκε να βαφτιστεί Άγιος Αλανιάρης, καθώς τον είχαν ανακαλύψει τα αλάνια της περιοχής.

 Και αφού επίσημη γιορτή δεν υπήρχε για αυτό τον ιδιότυπο άγιο οι κάτοικοι είχαν επιλέξει να γιορτάζουν τη μνήμη του το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, όταν έφταναν στον χώρο με αναμμένες λαμπάδες και έστηναν γιορτή με κρασί και φαγητό. Τελετή που διατηρήθηκε έως τα μέσα της δεκαετίας του 1930, οπότε και ο χώρος αποκλείστηκε με περίφραξη.

Ο Κωστής Παλαμάς για τον Πάνα

H αρχαία ψυχή ζεί μέσα μας
αθέλητα κρυμμένη
ο μέγας Παν δεν πέθανε
όχι, ο Πάν δεν πεθαίνει.

Πέρα ως πέρα στην ψυχή μας νεκρανάσταση
τον μεγάλον Πάνα ολόχαροι
ξαναπροσκυνούν οι αιώνες

Φωτογραφία:Το σπήλαιο του Πανός στην Ακρόπολη.Στη βορειοδυτική πλευρά του Ιερού Βράχου

Αγία Γραφή—Είναι Πράγματι «Θεόπνευστη»;

 Σήμερα, η Γραφή είναι το πιο ευρέως μεταφρασμένο βιβλίο στον κόσμο —αλλά λιγότερο  διαβασμένο-  τμήματά της είναι διαθέσιμα σε 2.400 και πλέον γλώσσες.

Είμαι απόλυτα αντίθετος με την άποψη εκείνων που δε θέλουν να μεταφραστεί η Βίβλος στη λαϊκή γλώσσα για να διαβάζεται από τους ανθρώπους του λαού, ωσάν να ήταν τόσο δυσνόητη η διδασκαλία του Χριστού, ώστε μόνο μια χούφτα θεολόγων να μπορούσε να την κατανοήσει, ή ωσάν η χριστιανική θρησκεία να στηριζόταν στην αμάθεια. Θα ήθελα ακόμα και οι πιο ταπεινές γυναίκες να διαβάζουν τα Ευαγγέλια και τις Επιστολές του αποστόλου Παύλου. Έπειτα, θα επιθυμούσα αυτό το βιβλίο να μεταφραστεί σε όλες τις γλώσσες, ώστε οι Σκοτσέζοι, οι Ιρλανδοί, αλλά επίσης και οι Τούρκοι και οι Σαρακηνοί να είναι σε θέση να το διαβάζουν και να το γνωρίζουν.

Έρασμος, Πρόλογος στην Καινή Διαθήκη, 1516.

Οι μεταφράσεις της Αγίας Γραφής αποτελούν γλωσσικές αποδόσεις του ιερού κειμένου των Γραφών σε άλλη γλώσσα ή μεταφορά σε άλλο τύπο της ίδιας γλώσσας.

Υπολογίζεται ότι σήμερα η Αγία Γραφή, ολόκληρη ή τμήματά της, έχει μεταφραστεί σε πάνω από 1.800 γλώσσες. Εντούτοις, ενώ τα πρωτότυπα κείμενα θεωρούνται θεόπνευστα,  στο σύνολο σχεδόν του χριστιανισμού. Κανόνας αποτελεί η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, που στην Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, επικυρώθηκε ως θεόπνευστη από τοπικές και οικουμενικές συνόδους.

 Εάν δε με πείσουν, με επιχειρήματα από την Αγία Γραφή ή με αδιάσειστη λογική, δεν μπορώ να αναιρέσω τις θέσεις μου, γιατί δεν πιστεύω στο αλάθητο του πάπα, ούτε στο αλάθητο των συνόδων, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι πολλές φορές και οι πάπες και οι σύνοδοι έχουν σφάλει και έχουν πέσει σε αντιφάσεις. Εγώ έχω πειστεί από τα βιβλικά επιχειρήματα που έχω ήδη αναφέρει, και είμαι απόλυτα ενωμένος με το λόγο του Θεού. Δεν μπορώ και δε θέλω να ανακαλέσω τίποτα, γιατί δεν είναι ορθό, και αντίθετα είναι επικίνδυνο να πράττει κανείς αντίθετα με τη φωνή της συνείδησής του. Ο Θεός ας με βοηθήσει. Αμήν. Λούθηρος

 Η μετάφραση στα Γερμανικά της Βίβλου από τον Λούθηρο βύθισε την  ευρωπαική ήπειρο στον μεγαλύτερο χριστιανικό αιματηρό θρησκευτικό πόλεμο.

 

Βιβλικός κανόναςονομάζεται η συλλογή των βιβλίων που ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός θεωρούν ιερά και θεόπνευστα. 

  Η ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο') σημείωσε την εμφάνιση του κανόνα αυτού, η οποία μεταφράστηκε με βάση το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης στην Αλεξάνδρεια για να καλύψει τις θρησκευτικές ανάγκες των ελληνιστών Ιουδαίων. 

 Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα αποτελεί τη σπουδαιότερη από τις πρώτες μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης και την πρώτη, στην ουσία, γραπτή μετάφραση από την εβραϊκή στην ελληνιστική κοινή γλώσσα. Η μετάφραση έγινε τον 3ο αιώνα π.Χ. από 72 διγλωσσους Ιουδαίους και μεταγενέστερα περιέλαβε επιπλέον βιβλία, πέρα από αυτά που ανήκουν στον Ιουδαϊκό Βιβλικό κανόνα (Τανάκ). Μερικά ταργκούμ που αποτελούσαν μεταφράσεις ή παραφράσεις των Εβραϊκών Γραφών στην αραμαϊκή έγιναν επίσης εκείνη την εποχή.

Η μετάφραση αυτή συνθέτει τον ομώνυμο «κανόνα των Ο'», που δεν είναι άλλος από τον ελληνικό ή αλεξανδρινό. Περιλαμβάνει επιπρόσθετα βιβλία πέρα από εκείνα του Ιουδαϊκού Κανόνα —τα περιεχόμενα του οποίου ήταν τα μόνα αποδεκτά ως θεόπνευστα από την αρχαιότερη Ιουδαϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης και χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τον Ιησού Χριστό και τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης.

Αποτελείται από 49 βιβλία, 39 πρωτοκανονικά, που είναι αυτά ακριβώς του ιουδαϊκού ή παλαιστίνου κανόνα, και 10 δευτεροκανονικά ή αναγινωσκόμενα ή αντιλεγόμενα, όπως χαρακτηρίζονται. Λόγω της αριθμητικής αυτής υπεροχής τω 10 βιβλίων, είναι γνωστός και ως ευρύτερος κανόνας, σε αντίθεση με τον ιουδαϊκό που ονομάζεται στενός.

Τα αιματηρά επεισόδια στην Ελλάδα

ΝΕΚΡΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ

Στις αρχές του 20ου αιώνα, άρχισε να κάνει τη δειλή εμφάνιση της η μεσοαστική τάξη στην πρωτεύουσα της Ελλάδας. Παράλληλα, ένα ανερμάτιστο συνδικαλιστικό κίνημα άρχισε να διαμορφώνεται σταδιακά. Επιπλέον, η νωπή ακόμη η ήττα της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 οδήγησε στην αναθέρμανση του άκρατου εθνικισμού.

Εκείνη την εποχή, ένας λόγιος βαμβακέμπορος του Λονδίνου, ο συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης, «αποδίδει εις την γνησίαν γλώσσαν του ελληνικού Λαού» το Ευαγγέλιο, τις τέσσερις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών της Αγίας Γραφής που τις προσονόμασε Η Νέα Διαθήκη κατά το Βατικανό Χειρόγραφο. Το έργο αυτό εκτυπώθηκε σε «εργαστήριον εν Αλεξανδρεία της Αιγύπτου» το 1901 με έξοδα της βασίλισσας Όλγας. Κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό μεταξύ των Ελλήνων της Διασποράς. Ήδη, βέβαια, η πρώτη μεταφραστική απόπειρα εκείνης της εποχής είχε γίνει το 1898, όταν η βασίλισσα Όλγα έδωσε σχετική εντολή στη γραμματέα της Ιουλία Σωμάκη-Καρόλου, πράγμα που είχε προκαλέσει την οργή των αρχαϊστών.

Όταν έφτασε και στην Αθήνα αυτή η απόδοση των Ευαγγελίων πέρασε εντελώς απαρατήρητη. Τα πράγματα όμως πήραν άλλη τροπή όταν η εφημερίδα Ακρόπολις αποφάσισε τον Οκτώβριο του 1901 να το δημοσιεύει σε συνέχειες, υπό τον τίτλο «Το έργον της Βασιλίσσης η Ακρόπολις το συνεχίζει». Ο ιδρυτής και διευθυντής της εφημερίδας Βλάσης Γαβριηλίδης, φυσιογνωμία προοδευτική, έκρινε ότι «θεάρεστον έργον είναι» να φθάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι και να «γίνει απολύτως αντιληπτόν» από κάθε Ορθόδοξο Έλληνα το Ευαγγέλιο. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο Γαβριηλίδης ενήργησε έχοντας τη σύμφωνη γνώμη τού τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Προκοπίου για τη δημοσίευση του Ευαγγελίου και τη συγκατάθεση του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Εμμανουήλ Ζολώτα.

Το παράδοξο ήταν ότι εκείνοι που αντέδρασαν σε αυτό το έργο ήταν οι φοιτητές «του Αθήνησιν», αλλά και καθηγητές. Μπορεί να γίνει όμως κατανοητή η αντίδραση αυτή έχοντας κατά νου την επικράτηση εκείνη την εποχή του άκρατου εθνικισμού, πράγμα που για το κατεστημένο σήμαινε ότι η βάση και η ουσία του ελληνικού έθνους ήταν η αρχαιολατρία. Έκφραση αυτής της κατάστασης αποτελούσε η αρχαΐζουσα «καθαρεύουσα» γλώσσα. Η απόκλιση από τη χρήση της θεωρούνταν εθνικό έγκλημα και όποιος την υπονόμευε προδότης, ανεξάρτητα από το αξίωμα, την κοινωνική ή πολιτική θέση που μπορεί να κατείχε. Στα πρωτοσέλιδα διαφόρων εφημερίδων οι δημοτικιστές παρουσιάζονταν ως άθεοι, προδότες και Σλάβοι, λόγω της ρωσικής καταγωγής της βασίλισσας.

Απεικόνιση των «Ευαγγελικών» επεισοδίων στον Τύπο της εποχής

Με την παρακίνηση καθηγητών τους, όπως οι «γλωσσαμύντορες» αντιδημοτικιστές ακαδημαϊκοί Κόντος, Βάσης και Μιστριώτης, οι φοιτητές άρχισαν να δραστηριοποιούνται. Η εφημερίδα της εποχής Το Άστυ ανέφερε σχετικά με τους φοιτητές της Ιατρικής Σχολής το μεσημέρι της 2ας Νοεμβρίου ότι «είχον συναθροισθή εις το αμφιθέατρον του Πανεπιστημίου». Και συνέχιζε: «Μετά μικράν συζήτησιν επί του ζητήματος της μεταφράσεως του Ευαγγελίου απεφάσισαν όπως μεταβώσιν εις την δημοσιεύσασαν αυτήν εφημερίδα εν σώματι και ζητήσουν την διακοπήν της δημοσιεύσεως. Αλλά μετά νεωτέραν σύσκεψιν εθεώρησαν καλόν να ενωθώσι και μετά φοιτητών των λοιπών σχολών και όλοι ομού να προβούν εις διαμαρτυρίαν προ των γραφείων των εφημερίδων όσαι έγραψαν υπέρ της μεταφράσεως του Ευαγγελίου».

Τα πράγματα δεν έμειναν όμως στα πλαίσια εκείνων που συζητήθηκαν και οι φοιτητές δεν περιορίστηκαν στο αίτημά τους. Περίπου 500 φοιτητές εισέβαλλαν στα γραφεία της Ακροπόλεως, στην οδό Σταδίου, απείλησαν όσους βρήκαν εκεί ότι «θα την πυρπολήσουν [...] και διά βροντωδών φωνών άλλοι από τα παράθυρα άλλοι από τους εξώστας των γραφείων και οι λοιποί από κάτω» έβριζαν τον Γαβριηλίδη, ο οποίος απουσίαζε. Έφτασε εγκαίρως εκεί, όμως, ο διευθυντής της Αστυνομίας Βούλτσος ο οποίος, εντελώς αυθαίρετα, «τους διεβεβαίωσεν ότι δεν θα επαναληφθή η δημοσίευσις της περί ης ο λόγος μεταφράσεως. Αφού δε επανειλημμένως εζητωκραύγασαν υπέρ αυτού οι φοιτηταί απεσύρθησαν εκείθεν».

Αλλά αυτή η δήλωση του αρχηγού της Αστυνομίας δεν σήμαινε ότι η Ακρόπολις θα διέκοπτε τη δημοσίευση της Νέας Διαθήκης. Συνέχισε τη δημοσίευση αλλά αυτό «ηρέθισε την πάλλουσαν εθνικού σθένους Νεολαίαν». Στις 20 Οκτωβρίου διακόπηκε η δημοσίευση της σειράς από την εφημερίδα. Στις 3 και 4 Νοεμβρίου το κέντρο της Αθήνας «επάλετο» καθώς οι εκατοντάδες διαδηλωτές δεν απειλούσαν πλέον μόνο την εφημερίδα, αλλά έκαναν «έκκλησιν» στον Πατριάρχη Ιωακείμ Γ' να επέμβει στην κατάσταση και να αφορίσει τον Αλέξανδρο Πάλλη, ενώ ταυτόχρονα ζητούσαν την σύγκληση της Ιεράς Συνόδου «ίνα επιμεληθή της αποπομπής του Αρχιεπισκόπου».

Οι εφημερίδες της εποχής Εμπρός, Σκριπ και Καιροί κατέκριναν την Ακρόπολη και συστρατεύθηκαν με τους φοιτητές, μιλώντας για υποτιθέμενους «κινδύνους» τους οποίους αντιμετώπιζε το έθνος εξαιτίας της παράφρασης του Ευαγγελίου. Έτσι, στο δρόμο άρχισαν να κατεβαίνουν όχι μόνο φοιτητές αλλά και δάσκαλοι, παπάδες, βουλευτές, χωρικοί με εικόνες και εξαπτέρυγα, έτοιμοι να λιντσάρουν τους εχθρούς της «γλώσσας των προγόνων» μας.

Έτσι το ζήτημα αρχίζει να παίρνει άλλη τροπή. Δεν ήταν πλέον γλωσσικό ή έστω θρησκευτικό θέμα αλλά είχε αναδειχθεί σε πολιτικό θέμα «εθνικών διατάσεων». Υποδαυλίζονταν τα πνεύματα με απόψεις όπως ότι η «μετάφραση» του Ευαγγελίου ήταν έργο των «εχθρών της πατρίδος» και ότι η αιτία ήταν ο «σλαβικός κίνδυνος». Έτσι, δεν άργησαν τα πράγματα να εξελιχθούν σε τραγωδία.

Όταν κάποιοι «εν εθνική μέθυ τελούντες» επιχείρησαν να παραβιάσουν την πύλη της (παλιάς) Βουλής και να ζητήσουν την παραίτηση της κυβέρνησης Γεωργίου Θεοτόκη, και άλλοι θέλησαν να καταλάβουν το κτίριο της Αρχιεπισκοπής «διά να φρονηματίσουν» τον Αρχιεπίσκοπο, η Χωροφυλακή —καθώς δεν υπήρχε Αστυνομία τότε— «εδοκίμασε επί κεφαλών (των διαδηλωτών) άμετρον βίαν». Τα επεισόδια έλαβαν μεγάλες διαστάσεις.

Στις 7 Νοεμβρίου μια ογκώδης και οχλοκρατική συγκέντρωση στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, την οποία συγκάλεσαν αυτόκλητοι «γλωσσαμύντορες» και πολιτικάντηδες της ομάδας Δηλιγιάννη, κατέληξε σε φονικό. Οι χωροφύλακες, χάνοντας τον έλεγχο της κατάστασης, πυροβόλησαν στο πλήθος όταν κάποιοι, παρακινούμενοι από το υβρεολόγιο εναντίον του Αρχιεπισκόπου, άρχισαν να κινούνται προς την Αρχιεπισκοπή.

Θύματα και συνέπειες των επεισοδίων

Ο τραγικός απολογισμός των επεισοδίων αυτών ήταν οκτώ έως έντεκα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, νεκροί. Επίσης, υπήρξαν 70 τραυματίες και 22 συλληφθέντες, οι οποίοι παρέμειναν στα κρατητήρια των στάβλων της Χωροφυλακής τρία εικοσιτετράωρα.

Υπήρξαν όμως και άλλα θύματα. H εφημερίδα Ακρόπολις διέκοψε τη δημοσίευση του Ευαγγελίου και στο φύλλο της 7ης Νοεμβρίου ζήτησε συγγνώμη από τους φοιτητές δηλώνοντας ότι η εφημερίδα παραμένει «πολέμιος αμείλικτος παντός φρονούντως αντεθνικώς και ατίμως ότι το Ευαγγέλιον πρέπει να αναγιγνώσκεται εν ταις εκκλησίαις εις άλλην τινά γλώσσαν πλην εκείνης εις την οποίαν εγράφη υπό των Θεοπνεύστων ανδρών».

Ο Αρχιεπίσκοπος Προκόπιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί, όπως και η κυβέρνηση Θεοτόκη. Τα «Ευαγγελικά» όμως οδήγησαν και σε κλιμάκωση της έντασης των όχι ιδιαίτερα θερμών σχέσεων της βασίλισσας Όλγας με τη σύζυγο του γιου της, διαδόχου Κωνσταντίνου, τη Σοφία. H εθνική και δογματική διαφορά που τις χώριζε τροφοδότησε ακόμη έναν εθνικό διχασμό, καθώς η Ολγα, ρωσίδα μεγάλη δούκισσα, θεωρούνταν εκφραστής των ρωσικών, δηλαδή «σλαβικών», συμφερόντων στην Ελλάδα και η Σοφία, πρώην πριγκίπισσα της Πρωσίας, των γερμανικών.

Ανάλογες αντιδράσεις είχε προκαλέσει λίγο αργότερα η μετάφραση της Ορέστειας του Αισχύλου από τον Γεώργιο Σωτηριάδη, ενός «ευρυμαθούς ελληνιστού και διαπρεπούς αρχαιολόγου». Τον Νοέμβριο του 1903, φοιτητές, υποκινημένοι και αυτή τη φορά από τον καθηγητή τους Γ. Μιστριώτη, διαδήλωσαν απαιτώντας να μη γίνει η παράσταση. Οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε αιματηρά επεισόδια με έναν, ή κατά άλλες πηγές δύο, νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Τα θλιβερά αυτά επεισόδια έμειναν στην Ιστορία ως «Ορεστειακά».

Πηγές:

 Από τη Βικιπαίδεια, Μιχάλης Καλόπουλος, Νίκος Σάμιος

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΥ

 

Άκου * πώς παραπονιέται αυτός ο αυλός,

πώς περιγράφει τον αποχωρισμό.

Λέει ότι: από τότε που με έκοψαν από τον καλαμώνα, άνδρες και γυναίκες ακούνε την κραυγή μου

και θρηνούν. **

Αναζητώ μια καρδιά διάτρητη από το τραύμα του αποχωρισμού, για να της εκφράσω τον πόθο και την νοσταλγία μου. ΜΕΣΝΕΒΙ (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΥ

RUMI JALAL-AL-DIN ***

*Ακου: Η ακοή είναι μια από τις πέντε αισθήσεις. Θεωρείται η πιο σημαντική από τις υπόλοιπες αισθήσεις, γιατί και με αυτήν γίνεται άμεσα αντιληπτός ο εξωτερικός χώρος διευκολύνεται η επικοινωνία και η εκπαίδευση. Συνεισφέρει στην αντίληψη του χώρου και συμπληρώνει την όραση, ενώ την αντικαθιστά ικανοποιητικά στους τυφλούς και τις νυχτερίδες. Ο Αριστοτέλης (384 π.Χ. - 322 π.Χ.) στο έργο του «ΠΕΡΙ ΑΙΣΘΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΩΝ» αναφέρει : ‘ ….. Αλλ’ η ακοή συντελεί τα μέγιστα εις την νόησιν κατά συμβεβηκός , διότι αίτιος της γνώσεως είναι ο προφορικός λόγος, όστις είναι αντιληπτός υπό της ακοής, ουχί όμως καθ' εαυτόν, αλλά κατά συμβεβηκός. Διότι ο λόγος αποτελείται εκ λέξεων εκάστη δε λέξις είναι σημείον (εννοίας). Διά τούτο, εκ των ανθρώπων οίτινες είναι εκ γενετής εστερημένοι της μιας ή της άλλης των αισθήσεων τούτων, οι τυφλοί είναι νοημονέστεροι των κωφαλάλων.» Βλ. και "Περί του Ει εν Δελφοίς", Πλούταρχος.

Ο Γερμανός φιλόσοφος, Εμμάνουελ Καντ, τονίζει ότι : «η απώλεια όρασης απομακρύνει τον άνθρωπο από τα αντικείμενα, ενώ η απώλεια ακοής απομακρύνει τον άνθρωπο από τους ανθρώπους».

**Η βίαια απομάκρυση απο την φύση καθώς και η επεξεργασία του αποτελεί πάντα οδυνηρό γεγονός.

***Στο έργο του Ρουμί υπάρχουν πολλά νεοπλατωνικά στοιχεία. Ο Αφλακί, βιογράφος του Ρουμί, περιγράφει τις φιλοσοφικές συζητήσεις του Ρουμί με τον ηγούμενο της Μονής του Αγίου Χαρίτωνος (κατά τους Τούρκους Ακ Μαναστίρ), κοντά στην ελληνική κωμόπολη Σίλλη του Ικονίου, την οποία μάλιστα αναφέρει ως «μονή του Πλάτωνος» (Ντέιρε Αφλατούν).

Η επιγραφή που βρίσκεται πάνω στον τάφο του Ρουμί στο Ικόνιο

γράφει: «Έλα και πάλι σε μένα, ό,τι κι αν είσαι, έλα πάλι σε μένα. Κι αν ακόμα είσαι Χριστιανός ή Ζωροάστρης ή ειδωλολάτρης, πάλι έλα σε εμένα. Η στέγη μου (ο τεκκές μου) δεν είναι στέγη απελπισίας. Έλα σε μένα ακόμα κι αν δεν τηρήσεις το λόγο σου εκατοντάδες φορές» αποτελεί ένδειξη του φιλελεύθερου πνεύματος του μεγάλου Πέρση ποιητή, ο οποίος λάτρεψε τον άνθρωπο,, αδιακρίτως φυλής, εθνότητας, γλώσσας και θρησκείας.