Η Μεγάλη Μητέρα και η Αφροδίτη των ανθρώπων που ζούσαν με τους δεινόσαυρους

Σχετικό links: Δεν εξαφανίστηκαν μαζικά οι δεινόσαυροι
Η Μεγάλη Μητέρα (Great Mother), η αλλιώς Μητέρα Γη (Earth Mother) είναι ένα μητριαρχικό αρχετυπικό μοντέλο που επαναλαμβάνεται σε διάφορες μυθολογίες ανα τον κόσμο. Σύμφωνα με τη θεωρία του Γιουνγκ το αρχέτυπο της Μεγάλης Μητέρας - Θεάς είναι βαθιά ριζωμένο στον ανθρώπινο νου ακόμα και πριν την κύηση. Συνήθως τη συναντάμε σε τρεις βασικές μορφές - ως Παρθένο, ως Μητέρα και ως Γριά - και ανάλογα με τη μορφή που έχει συμβολίζει την αγνότητα, τη γονιμότητα, τη σοφία.
Σύμφωνα με τον Μίρτσεα Ελιάντε ως τις μέρες μας έχει φθάσει ένας σημαντικός αριθμός δοξασιών, μύθων, τελετουργικών και τέχνεργων σχετικών με τη γη, τις θεότητές της και το αρχέτυπο της μεγάλης μητέρας. Η Μεγάλη Μητέρα στις παραδόσεις του κοσμογονικού ζεύγους είναι η σύντροφος, η θηλυκή όψη που γονιμοποιείται με τρόπο θαυματουργό ή μη και γεννά, αποκαλύπτει τα σιτηρά, τους καρπούς και όλα τα γεννήματα της γης.
Η ανακάλυψη ειδωλίων σε διάφορους πολιτισμούς της προϊστορικής Ευρώπηςείναι ανακάλυψη ειδωλίων γονιμότητας με λειτουργίες της αναπαραγωγής, της γαλούχησης και της αύξησης της ζωής .
Η υπέροχη, Αφροδίτη του Βίλεντορφ,
είναι μια φιγούρα 25.000 ετών, δηλαδή όταν ζούσαν οι δεινόσαυροι (όπως και η „νέα „Αφροδίτη του Χόλε Φελς των τουλάχιστον 35.000 ετών), , που βρέθηκε στην περιοχή του Βαχάου, στην Κάτω Αυστρία Η ανακάλυψή της (1908) συνέπεσε μ' εκείνη του μπούστου της Νεφερτίτης και προκάλεσε αληθινό σοκ στις πουριτανικές δυτικές κοινωνίες των αρχών του 20ού αιώνα. Στις πρώτες επιστημονικές δημοσιεύσεις χαρακτηρίστηκε ως «υπερώριμη, παχιά γυναίκα, με μεγάλους γαλακτοφόρους αδένες και γεμάτους γλουτούς και μηρούς»- εικάζεται ότι αυτός ο τύπος γυναίκας εκείνη την εποχή, αντιπροσώπευε το κάλλος και την γονιμότητα. Τέτοιες γυναικείες; μορφές βρέθηκαν στην Γαλλία, στην Μάλτα και κατά την νεότερη παλαιολιθική περίοδο, στην Θεσσαλία-ωστόσο το ειδώλιο της «Αφροδίτης τού Βίλεντορφ» γνώρισε μεγάλες δόξες σ' όλο τον κόσμο Σε συνέντευξη Τύπου που διοργάνωσε βιεννέζικο μουσείο, ανακοινώθηκαν αποτελέσματα επισταμένων μελετών που διεξήγαγαν ομάδες ειδικών της προϊστορίας με τη βοήθεια συσκευών τελευταίας τεχνολογίας :
Ιδιαίτερα εντυπωσιακές κι ενδιαφέρουσες είναι οι διαπιστώσεις του γεωλόγου Αλεξάντερ Μπινστάινερ, που πέντε φορές εξέτασε το ειδώλιο κάτω από μικροσκόπιο σε 30-55πλή μεγέθυνση. Κι ανακάλυψε πως:*

εκδορές και ίχνη επεξεργασίας δείχνουν ότι το ύψους μόλις 11 εκατοστών ειδώλιο
υπέστη επεξεργασία από κοπίδι πυριτόλιθου,* φέρει «φιλέ» για τα μαλλιά ή «πλεκτό
σκουφί» και στο δεξιό βραχίονα υπάρχουν οριζόντια σημάδια - ένα είδος γραμμικού
κώδικα,* ίχνη χρωμάτων αποδεικνύουν, ότι σε αρχικό στάδιο ήταν καλυμμένο με παχύ
στρώμα ερυθράς κιμωλίας, ουσίας που χρησιμοποιούνταν συνήθως σε νεκρικές
τελετουργίες,* είναι κατασκευασμένο από τον σπάνιο ωόλιθο, υλικό που δεν
παρουσιάζει εκπλύσεις, ενώ κατά τον Μπινστάινερ «ένα από τα βαθουλώματα είναι
τόσο έντεχνο, ώστε σχηματίζεται ομφαλός!»

Οι ειδικοί κατόρθωσαν να εντοπίσουν ακόμη και το λατομείο προέλευσης του ειδωλίου - το Στράνσκα Σκάλα πλησίον του Μπρνο, δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας, όπου υπάρχουν μέχρι σήμερα διάσπαρτοι ωόλιθοι έως και μεγέθους παιδικού κεφαλιού. Στοιχεία από εξορύξεις πυρήνων από γροιλανδικούς παγετώνες αποδεικνύουν ότι οι φυλές εκείνης της εποχής ζούσαν σε συνθήκες εξαιρετικής αφθονίας, για την οποία φρόντιζε το ψυχρό, ξηρό κλίμα, δημιουργώντας περιβάλλον άδενδρης τούνδρας, όπου το στρώμα πάγου έλιωνε τέλη Μαρτίου, δίνοντας τη θέση του σε παχιά βλάστηση. Βίσωνες, γιγάντια ελάφια, αντιλόπες, ρινόκεροι και μεγάλες αγέλες μαμούθ προσέφεραν αφθονία πρωτεϊνούχας τροφής. Οι πληθυσμοί αυξάνονταν ραγδαία στην περιοχή, με προσέλευση φύλων από τις ρωσικές στέπες, πολλά, μάλιστα, από τα οποία εγκαθίσταντο μόνιμα σε συγκεκριμένους τόπους. Σ' αυτά τα τεράστια «wigwams» -τοποθεσίες λατρείας- μόνιμων οικισμών ανακαλύφθηκαν τα πληθωρικά ειδώλια, πολλά σε καλύβες, άλλα σε μικροσκοπικά ταφικά μνημεία. Ομως, τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τη λατρεία της «Αφροδίτης», τα ειδώλια της οποίας δεν είχαν πρόσωπο αλλά έφεραν συχνά κοσμήματα;Προφανώς, δεν χρησίμευαν ως σεξουαλικά αντικείμενα· αρχικώς θεωρούνταν μάλλον σύμβολα αναπαραγωγής και γονιμότητας. Ο λόγος: στις πρώιμες κοινωνίες υπήρχε μητριαρχία, καθώς στο επίκεντρο βρισκόταν το γεγονός της γέννησης. Σε όλες τις οικογένειες, ομάδες και φυλές κυρίαρχο στοιχείο ήταν η καταγωγή των γυναικείων μελών κι αυτό καθόριζε το γενεαλογικό δένδρο. Η βιολογική γνώση για τη συμβολή του αρσενικού στην πράξη της αναπαραγωγής αποκτήθηκε πολύ αργότερα με την παρατήρηση των οικόσιτων ζωντανών.Είναι γνωστό πως πολλά σιβηρικά φύλα εσκάλιζαν σε ξύλο λάρικος (είδος κωνοφόρου) και αγριολεύκης θηλυκές φιγούρες, στις οποίες προσέφεραν αφιερώματα. Επομένως, δεν ξενίζει το γεγονός έλλειψης προσώπου στα ειδώλια - αφού επρόκειτο για ένα είδος θεότητας. Ωστόσο, η νέα ατραπός γνώσεων οδηγεί βαθύτερα στη μυστηριώδη αυτή λατρεία.Μετρήσεις με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα 14 έδειξαν ότι τα πληθωρικά ειδώλια δημιουργήθηκαν στο τέλος της λεγόμενης Γραβετίου (ή Ανώτερης Περιγορδίου) Περιόδου, δηλ. πριν από 30.000-25.000 χρόνια- και δεν είναι παρά έργα παρακμής. Αιτία, η απότομη πτώση της θερμοκρασίας κι η επέλαση των παγετώνων, που έφτασαν μέχρι την Πορτογαλία. Ανασκαφές στη βόρεια Ισπανία αποκαλύπτουν ίχνη κυνηγών φώκιας στην περιοχή· η Κεντρική Ευρώπη άδειασε, ο Homo sapiens απειλούνταν από εξαφάνιση. Νέοι έποικοι επέστρεψαν χιλιετίες μετά απ' αυτή την επίθεση ψύχους και σε κανέναν από τους νέους οικισμούς δε βρέθηκαν ίχνη της παλαιάς λατρείας.Ολα αυτά δείχνουν πως προτιμήσεις και παραδόσεις μεταβάλλονται εύκολα, ιδίως όταν τα φύλα έχουν ν' αντιμετωπίσουν προβλήματα περιβαλλοντικά ή επιβίωσης. Οι υπερήφανοι κυνηγοί της Γραβετίου άφησαν πίσω τους στην παγωμένη γη τα σύμβολα αυτά της αφθονίας και της συνδεδεμένης μαζί της γονιμότητας. Αυτά τα μυστηριώδη ειδώλια, που συγκαταλέγονται στα αρχαιότερα λατρευτικά αντικείμενα του κόσμου.
Πηγές:
http://el.wikipedia.org/wiki/Μεγάλη_Μητέρα
Απόσπασμα από βιβλίο της διευθύντριας του Μουσείου, Βαλπούργκα Αντλ - Βάιζερ.Walpurga Antl - Weiser: «Die Frau von W. - Die Venus von Willendorf, ihre Zeit und die Geschichte(n) um ihre Auffindung» («Η Αφροδίτη τού Βίλεντορφ, η εποχή της και οι ιστορίες σχετικά με την ανακάλυψή της»), εκδ. τού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, Βιέννη.