Ο θάνατος του Θεμιστοκλή και "το του Μιλτιάδου τρόπαιον"

H ιστορία έχει αναγνωρίσει αμετάκλητα την ανεκτίμητη συμβολή του στην εξουδετέρωση του εξ ανατολών κινδύνου, ο οποίος, χωρίς τον Θεμιστοκλή, θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γιατί κατά τη θητεία τίνος στρατηγού όταν ο ασιατικός κίνδυνος ήταν μοιραίος όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα τα μέσα ήταν λιγότερα ή κίνδυνοι μεγαλύτεροι; Ποιος σε καιρό ειρήνης μέχρι τότε ισχυροποίησε την πατρίδα του με έργα σαν τα δικά του; Και ενώ η Πατρίδα εξυψώθηκε μέσω των πράξεων του, η πόλη του εξορίζει τον ήρωα της Σαλαμίνας, η Σπάρτη τον κατηγορεί για προδοσία, δηλαδή για συνεννοήσεις με τους Πέρσες, και το έτος 468 η Αθήνα τον καταδικάζει ερήμην* εις θάνατον. Ο Θεμιστοκλής δραπέτευσε από το Αργος, όπου βρισκόταν εξόριστος, και ύστερα από περιπετειώδη περιπλάνηση ανά την Ελλάδα, στην Κέρκυρα, στην Ηπειρο, στη Μακεδονία, από όπου αναγκάζεται να φύγει , με την βοήθεια δυο Λυγκηστών κυνηγημένος τώρα και από τους Σπαρτιάτες κατέληξε κατά παράδοξο τρόπο , διωγμένος από εκείνους που είχαν ευεργετηθεί τα μέγιστα, στην Σούσα, στην αυλή του βασιλιά της Περσίας Αρταξέρξη A', γιου του μεγάλου αντιπάλου του Ξέρξη A'.

Ο Αρταξέρξης υποδέχθηκε – εφόσον ο Θεμιστοκλής αναγκάσθηκε να χρησιμοποιήσει άλλο ένα τέχνασμα (είχε ντυθεί γυναίκα)- καθόσον ο όχλος των Περσών θα ζητούσε να τιμωρηθεί ο Θεμιστοκλής για τις απώλειες που τους είχε επιφέρει (όπως και έγινε αργότερα αλλά ο ίδιος στην δίκη του κατάφερε να αθωωθεί) τον Θεμιστοκλή πολύ φιλόξενα και του έδωσε μεγάλες τιμές. Τον κατέστησε ηγεμόνα μεγάλης περιοχής στη Μικρά Ασία, και εκεί έζησε ο Θεμιστοκλής τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, μέχρι την στιγμή που ο Αρταξέρξης κατάφερε να πείσει τους Πέρσες ότι ο περσικός στρατός με την ηγεμονία του Θεμιστοκλή (με ένορκες εγγυήσεις ότι οι Πέρσες δεν θα εκστράτευαν κατά της Ελλάδος χωρίς τον Θεμιστοκλή) θα κατακτούσε την Ελλάδα και όταν ετοιμάσθηκαν οι Πέρσες δόθηκαν οι σχετικοί όρκοι και θυσιάστηκε ένας ταύρος, ο Θεμιστοκλής γέμισε ένα κύλικα με αίμα, το ήπιε μέχρι τον πάτο και πέθανε. Και έτσι οι Πέρσες παρατήθηκαν από την (σίγουρη) κατάληψη της Ελλάδος και ο Θεμιστοκλής απέδωσε με τον εκούσιο θάνατο του την καλύτερη υπεράσπιση για την Πατρίδα μας.Έτσι πέθανε ο μεγαλοφυής "Οδυσσέας" όπως τον έλεγαν την τότε εποχή.

O Σωκράτης δεν επέλεξε τον τρόπο θανάτου του (το κώνειο που ήπιε ο Σωκράτης επέφερε πιο αργό μεν, αλλά ήρεμο θάνατο). Του επιβλήθηκε το κώνειο. Ο Θεμιστοκλής τον επέλεξε.

O Σωκράτης επέλεξε να πεθάνει (του επιβλήθηκε) υπακούοντας στους νόμους του Κράτους ενώ

ο Θεμιστοκλής επέλεξε να πεθάνει εκουσίως υπακούοντας στο βασικό ένστικτο, στο έμφυτο αίσθημα της φιλοπατρίας. Δυστυχώς αυτό το βασικό ένστικτο πολλοί το είχαν (το έχουν) αποβάλει...

Κάλεσε συγγενείς και φίλους και πέθανε με γρήγορο και εντυπωσιακό τρόπο, σεβόμενος τα τρόπαιά του, γράφει η αρχαιολόγος Μαρία Σούτου που ασχολείται πολλά χρόνια με τη σχέση αρχαιολογίας και ιατρικής.

Το 490 ο Θεμιστοκλής πήρε μέρος στη μάχη του Μαραθώνα και εντυπωσιάστηκε βαθιά από τη νίκη του Μιλτιάδη κατά των Περσών, τόσο ώστε έχει καταστεί παροιμιώδης η φράση του, «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον» («δεν με αφήνει να ησυχάσω η δόξα του Μιλτιάδη»).

Η παγκόσμιος ιστορία του απέδωσε «το του Μιλτιάδου τρόπαιον », την ανάλογη δόξα.

Και η ελληνική;

«ανήρ πολλών Ελλήνων σοφότατος ανά πάσαν την Ελλάδα. Ότι δε νικών ουκ ετιμήθη»

γράφει ο Ηρόδοτος.

Νίκος Σάμιος

Πηγές:

Διόδωρος Σικελιώτης (ΑΠΑΝΤΑ 7 Βιβλιοθήκης Ιστορικής-Βίβλος Ενδεκάτη)

Ηρόδοτος (Ουρανία)

Αριστοφάνης (Ιππείς)

ΤΟ ΒΗΜΑ

Gerontakos

*Επισήμανση: Σε όλα τα δικαστήρια που έγιναν και ήταν και ο ίδιος παρών, αθωώθηκε σε όλα τα σημεία των κατηγοριών. Αλλά είναι ευκολονόητο ότι επειδή πολλοί εκ των "Ελλήνων" φοβήθηκαν την υπεροχή του και φθόνησαν την δόξα του, φρόντιζαν με ζήλο να ταπεινώσουν την ισχύ και το φρόνημα του.

Σχετικό θέμα: «Λεγόταν Θεμιστοκλής και τον έλεγαν γιο του Νεοκλή»