Τὰ πάντα ῥεῖ *

Ηράκλειτος

Επιμέλεια κειμένου>Νίκος Σάμιος
Σ’ αυτή την κοσμολογική χρήση σχημάτων και αριθμών οικοδομήθηκε η εικόνα του Πυθαγόρα ως μαθηματικού κυρίως από τον ιστοριογράφο Διογένη τον Λαέρτιο, ο οποίος στο έργο του «Βίοι και γνώμαι» αρχαίων φιλοσόφων (3ος αιώνας μ.χ.χ.) αναφέρει ότι «ο Απολλόδωρος ο λογιστικός λέει ότι εκείνος (ο Πυθαγόρας) θυσίασε εκατό βόδια όταν ανακάλυψε ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο πλευρών που περιέχουν την ορθή γωνία» - δηλαδή, το Πυθαγόρειο Θεώρημα.

Το νόημα του Σύμπαντος είναι η διαρκής κίνηση και η κίνηση παράγει μουσική.

Πολλούς αιώνες πριν η ΝΑΣΑ αποδείξει την ύπαρξη την Μουσικής στο Σύμπαν,

ο Πλάτων ονόμαζε την μουσική ως την ομορφιά του Σύμπαντος κι έλεγε ότι η «η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή», ότι «η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα”.

Πολύ πιο πριν όμως ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε ν’ ακούει τη συμφωνία του ουρανού, τη μουσική των ουράνιων σφαιρών και 6 αιώνες π.x.x. από τον Κρότωνα της Ιταλίας αυτός και οι μαθητές του “ θεμελίωναν την θεωρία τους για τους αριθμούς. «κατὰ δὴ τοὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πηγὴ καὶ ῥίζα τῶν πάντων».

Όπως μας λέγει ο Ιάμβλιχος, στο «Περί Πυθαγόρειου βίου», ο Πυθαγόρας, τέντωνε την ακοή του και προσήλωνε τον νου του στις «μεταρσίαις» (υπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ακούοντας μυστικά, όπως έδειχνε, μόνον αυτός και κατανοώντας την καθολική των σφαιρών και των κατ’ αυτάς κινούμενων αστέρων αρμονία, που ήταν κάτι πληρέστερο από εκείνη των θνητών και απέδιδε «κατακορέστερον μέλος».

Η υπερκόσμια αυτή συμφωνία, έλεγε, είναι αποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοιζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (εξ ανόμοιων μεν και ποικίλων ταχύτατων ήχων και μεγεθών και συνακόλουθων στοιχείων), που έχουν αναμεταξύ τους εναρμονισθεί με κάποια μουσική διάταξη, αποτελούμενη από κίνηση και μελωδικότητα περιστροφή άμα και ποικιλόμορφη ωραιότητα.

«Εν Σάμω κομήτην» τον αποκαλούσαν οι Σάμιοι από μικρή κιόλας ηλικία.

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος ήταν σημαντικός Έλληνας φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης, θεωρητικός της μουσικής, και ιδρυτής της Πυθαγόρειας Σχολής.

Γεννήθηκε περίπου το 580 π.χ.χ. στη Σάμο. Αν και ταξίδεψε από νεαρή ηλικία, το 530 π.χ.χ. μετακόμισε σε ελληνική αποικία στη νότια Ιταλία. Οι υποστηρικτές του ακολούθησαν τις πρακτικές που ανέπτυξε και μελέτησαν τις φιλοσοφικές του θεωρίες. Όταν τα μέρη συνάντησης των Πυθαγόρειων πυρπολήθηκαν, αναγκάστηκε να φύγει από την πόλη που ζούσε. Πέθανε το 490 π.χ.χ. στο Μεταπόντιο της Κάτω Ιταλίας, υποβάλλοντας τον εαυτό του σε ασιτία για 40 ημερών, εξαιτίας της λύπης του για τον διωγμό των και της δολοφονίας των μαθητών του, σε ηλικία 84 ετών. Οι Μεταποντίνοι μετά τον θάνατό του μετέτρεψαν το σπίτι του σε ιερό της Δήμητρας και τον δρόμο που οδηγούσε προς αυτό ονόμασαν Ιερό των Μουσών.

ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Ο Πυθαγόρας γεννήθηκε σε αριστοκρατική οικογένεια, με καταγωγή από τον οίκο Αγκαίου, του ιδρυτή της Σάμου, και μάλιστα οι θρύλοι ως προς τη γέννησή του είναι συναρπαστικοί. Μητέρα του ήταν η πανέμορφη Παρθενίδα (αργότερα πήρε το όνοκα Πυθαΐδα ) και πατέρας του ο Μνήμαρχος (ή Μνήσαρχος), που χάρασσε δακτυλιόλιθους. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Πυθαγόρας θεωρείται γιος του Απόλλωνα (ή του Ερμή)**, που είναι προστάτης και της φιλοσοφίας. Όταν ο πατέρας του ήθελε να κάνει ένα επαγγελματικό ταξίδι, πέρασε μαζί με τη γυναίκα του από τους Δελφούς για να πάρει χρησμό. Εκεί η Πυθία τού είπε αφενός πως το ταξίδι του θα πάει πολύ καλά, και αφετέρου πως η γυναίκα του ήταν έγκυος –και ας μην το γνώριζε ακόμη–, και το παιδί που θα γεννούσε θα έλεγε την αλήθεια το ίδιο καλά με Πύθιο μαντείο και ότι θα ωφελούσε την ανθρωπότητα. Πράγματι, ο Μνήμαρχος έκανε το ταξίδι του στη φοινικική Σιδώνα και πήγε πολύ καλά, ενώ η γυναίκα του γέννησε τον γιο του. Για να ευχαριστήσει τον Απόλλωνα για τα δώρα του μετονόμασε τη γυναίκα του από Παρθενίδα σε Πυθαΐδα και τον γιο του τον ονόμασε Πυθαγόρα. Όταν ο Μνήμαρχος επέστρεψε στη Σάμο με πολλά κέρδη και μεγάλη περιουσία, έχτισε ιερό του Πύθιου Απόλλωνα, και πρόσεξε ιδιαίτερα την ανατροφή του παιδιού του. Επί πλέον, ο θρύλος μιλούσε για έναν χρυσό μηρό του Πυθαγόρα, θεωρώντας τον θείο δαίμονα, κάτι σαν ημίθεο.

Από νεαρή ηλικία άρχισε τα ταξίδια αναζητώντας δασκάλους και γνώση. Στη Λέσβο ήταν μαθητής του Φερεκύδη. Στη Μίλητο, μόλις 18 χρόνων, ήταν μαθητής του Αναξίμανδρου και του Θαλή. Κοντά στον Θαλή ο Πυθαγόρας έμαθε μαθηματικά, γεωμετρία κι όσα έχουνε σχέση με τους αριθμούς και τους υπολογισμούς. Και ήταν ο Θαλής που τον προέτρεψε πάει στην Αίγυπτο και να συναναστραφεί με τους ιερείς της Μέμφιδας, πιστεύοντας πως έτσι θα γινόταν θεϊκότερος και σοφότερος από όλους τους ανθρώπους.

Πράγματι πήγε στην Αίγυπτο, αφού προηγουμένως πέρασε από τη Σιδώνα, όπου μυήθηκε στα ιερά μυστήρια της Βύβλου και της Τύρου από τους ιεροφάντες της Φοινίκης. Αμέσως μετά αποφάσισε να πάει στην Αίγυπτο. Όπως διηγείται ο Ιάμβλιχος, η ομορφιά του Πυθαγόρα έβαλε σε πειρασμό τους ναύτες του καραβιού στο ταξίδι του για να τον πουλήσουν ως σκλάβο. Αλλά ο εξευγενισμένος χαρακτήρας του Πυθαγόρα, η σεμνότητά του και το φως που εξέπεμπε, όχι μόνο τους μάγεψαν και δεν τον πείραξαν, αλλά ολοκλήρωσαν το ταξίδι χωρίς την παραμικρή τρικυμία.

Σύμφωνα πάλι με τον Ιάμβλιχο, στην Αίγυπτο παρέμεινε 22 χρόνια, και από εκεί πήγε στη Βαβυλώνα, όπου παρέμεινε άλλα 12, αν και οι αρχαίοι ιστορικοί διαφωνούν πάνω σε αυτό. Όπως και να ’χει, αφού σε αυτές τις δύο χώρες πήρε και έδωσε γνώση, πήγε στη Σάμο, σε ηλικία 52 χρόνων, αν και άλλοι μικραίνουν την ηλικία του. Όμως η Σάμος ήταν τυραννοκρατούμενη, ενώ οι κάτοικοί της ήταν αδιάφοροι για τη διδασκαλία του φιλοσόφου και μαθηματικού, οπότε ο Πυθαγόρας έφυγε και πήγε στην Ιταλία, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή στον Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδας γύρω στο 525 π.χ.χ. Η Κάτω Ιταλία και η Σικελία ονομάστηκε Μεγάλη Ελλάδα χάρη στον Πυθαγόρα, ο οποίος έσπειρε τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά και τις επιστήμες, με τους κατοίκους να στρέφονται σε έναν ενάρετο βίο, συνεχίζοντας μάλιστα το έργο του.

Σύμφωνα με τον Πορφύριο, πριν πάει στον Κρότωνα επισκέφθηκε τους Δελφούς, όπου μαθήτευσε δίπλα στη Θεμιστόκλεια (ή Αριστόκλεια), τη φημισμένη ιέρεια των Δελφών. Ο σεβασμός του προς τη δασκάλα του και τις γνώσεις της ήταν τέτοιος που τον έκανε να οραματιστεί ένα είδος φιλοσόφου χωρίς περιορισμούς φύλου. Επηρεασμένος πλέον, αργότερα στον Κρότωνα δεχόταν και γυναίκες, πολλές από τις οποίες έγιναν σημαντικές φιλόσοφοι, όπως η Αισάρα, η Δαμώ, η Μελίσσα, η Θεανώ (η μετέπειτα σύζυγός του), η Ασπασία, η Περικτιόνη (η μητέρα του Πλάτωνα), η Πλινθύς, η Πτολεμαΐδα, η Αριγνώτη, η Αρετή, κ.ά.

Από τους Δελφούς πήγε στην Κρήτη, όπου συνάντησε τους μύστες του Μόργου, ενός από τους Ιδαίους Δάκτυλους. Από αυτούς έκανε την κάθαρσή του με την «κεραύνιαν λίθον». Στους Δακτύλους, που κάποιοι είχαν ταυτίσει με τους «Κουρήτες», η Ρέα είχε εμπιστευτεί τον Δία για να μην τον σκοτώσει ο Κρόνος, ενώ «κεραύνιους λίθους» ονόμαζαν τα αστροπελέκια και ως τέτοιους θεωρούσαν τους προϊστορικούς λίθινους πέλεκεις ή και τους αερόλιθους, στους οποίους απέδιδαν θαυμαστές δυνάμεις και τους χρησιμοποιούσαν σε καθαρμούς ή τους είχαν για φυλαχτά. Από εκεί ο Πυθαγόρας πήγε στο Ιδαίο Άντρο, όπου παρέμεινε τις καθιερωμένες 27 ημέρες αποδίδοντας προσφορές στον Δία.

Το Ομακοείο του Πυθαγόρα

Στον Κρότωνα ο Πυθαγόρας μεγαλούργησε. Η απίστευτη ομορφιά του, η σεμνότητά του, οι πολυποίκιλες γνώσεις του έγιναν πόλος έλξης ανθρώπων όχι μόνο της περιοχής αλλά και από άλλες χώρες. Λέγεται ότι την πρώτη ομιλία του παρακολούθησαν 2.000 άνθρωποι. Ο κόσμος που συνέρρεε για να τον ακούσει μαγεύτηκε κυριολεκτικά. Πολλοί από αυτούς δεν επέστρεφαν στις πατρίδες τους, παραμένοντας εκεί με τις οικογένειές τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανέγερση του Ομακοείου, ενός τεράστιου κτιρίου ομαδικής διδασκαλίας, όπου, αφού είχαν δεχθεί ορισμένους νόμους και παραγγέλματα από τον Πυθαγόρα ως θείες υποθήκες, οι μαθητές του με ομόνοια μεταξύ τους, ενώ είχαν θέσει τις περιουσίες τους σε κοινή χρήση, κατατάσσοντας τον Πυθαγόρα μεταξύ των θεών.

Όσον αφορά στην ονομασία, η λέξη είναι σύνθετη από το «ομού» + «ακούω», δηλαδή «μαζί ακούμε». Και δεν ήταν τυχαίος ο τίτλος, καθώς ο Πυθαγόρας είχε αυστηρούς κανόνες για την επιλογή των μαθητών του, ανάλογα με τη φυσιογνωμία, το παράστημα, τις συνήθειες και τις κλίσεις τους. Το αρχικό στάδιο της μύησης διαρκούσε δύο με πέντε χρόνια και περιλάμβανε τη δοκιμασία της σιωπής. Κατά το αρχικό αυτό στάδιο, οι μαθητές δεν έβλεπαν τον δάσκαλό τους, μόνο τον άκουγαν. Στη συνέχεια, ανέρχονταν στις τάξεις των μαθηματικών και, απαλλαγμένοι πια από τον όρκο σιωπής, όφειλαν να διδάξουν, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κι άλλες Πυθαγόρειες σχολές. Τελικό στάδιο ήταν η τάξη των φυσικών, των μελετητών, δηλαδή των φυσικών φαινομένων. Τα μέλη όφειλαν απόλυτη υπακοή, ανεξάρτητα αξιώματος.

Στο Ομακοείο διδασκόταν η Επιστημονική και Θεολογική διδασκαλία, δηλαδή η σπουδή του Ορατού και Αοράτου Κόσμου. Εκεί παραδόθηκε η Τετρακτύς, πάνω στην οποία ορκίζονταν οι Πυθαγόρειοι. Ήταν το όργανο μέτρησης και εξάπλωσης των Κόσμων και των Όντων.

Λέγεται, ότι κάποτε ο Πυθαγόρας περπατούσε έξω από ένα σιδεράδικο και άκουσε τους ήχους που έβγαιναν από τα χτυπήματα του σφυριού στο αμόνι. Κάποιοι ήχοι παρήγαγαν αρμονικούς συνδυασμούς, που του θύμιζαν γνωστά μουσικά μοτίβα, και κάποιοι όχι. Μπήκε στο σιδεράδικο και παρατήρησε ότι οι συνδυασμοί των ήχων είχαν σχέση με τα μήκη των ράβδων του σιδήρου που σφυρηλατούσε ο σιδεράς. Μάλιστα κατάλαβε ότι οι βασικές συμφωνίες των ήχων παράγονταν όταν τα σίδερα είχαν μήκη ανάλογα με τις απλές αριθμητικές σχέσεις 2/1, 3/2, 4/3. Έτσι έφτασε στην ανακάλυψη ότι η μουσική έχει άμεση σχέση με τους αριθμούς . (Ιάμβλιχος, Περί του πυθαγορείου βίου).

Ο Πυθαγόρας ανακάλυψε την κλίμακα με τους τόνους της μουσικής***, το μονόχορδο, το πολύχορδο, την αρμονία των ουράνιων σφαιρών, τη θεραπευτική, την αστρολογία-αστρονομία, τη φυσιογνωμική, τη ζωγραφική, τη γεωπονική, την ποίηση, τη σιδηρουργική, τη χρυσοποιΐα, το δράμα, την κωμωδία, την τραγωδία, τη γυμναστική, τη διαιτητική κ.ά.

Ακόμα και σήμερα, τα μαθηματικά, η γεωμετρία, η ιατρική, η θεολογία και η φιλοσοφία απορρέουν από τον Πυθαγόρα.

*** Ο ίδιος μάς παραδίδει έναν πίνακα αντιστοίχησης του κάθε ουρανίου σώματος με τη νότα που παράγει η κίνησή του.

ΠΛΑΝΗΤΗΣ	ΝΟΤΑ ΚΛΙΜΑΚΑΣ
ΣΕΛΗΝΗ	Ρε
ΕΡΜΗΣ	Ντο
ΑΦΡΟΔΙΤΗ	Σιb
ΗΛΙΟΣ	Λα
ΑΡΗΣ	Σολ
ΖΕΥΣ	Φα
ΚΡΟΝΟΣ	Μι

Συνεχίζοντας την επιστημονική έρευνα και μελέτη και χρησιμοποιώντας ένα μονόχορδο, ανακάλυψε τη σχέση ανάμεσα στο μήκος των χορδών και το τονικό ύψος που δίνουν και καθόρισε τα μουσικά διαστήματα με λόγους σχετικούς με το μήκος της χορδής, ως εξής: 2/1 (οκτάβα), 3/2 (πέμπτη), 4/3 (τετάρτη). Επομένως, κατά τους Πυθαγορείους το μυστικό της μουσικής και της κοσμικής αρμονίας κρύβεται στις σχέσεις των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών (1, 2, 3, 4). Οι αριθμοί αυτοί είναι που σχηματίζουν και την «ιερή τετρακτύ», το μυστικό της κοσμικής αρμονίας,

Η Ιερή Τετρακτύς (1+2+3+4=10)

Οι λέξεις έχουν την δικιά τους σημασία

Εκατόμβη

ο Απολλόδωρος ο λογιστικός λέει ότι εκείνος (ο Πυθαγόρας) θυσίασε εκατό βόδια όταν ανακάλυψε ότι το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου είναι ίσο με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο πλευρών που περιέχουν την ορθή γωνία»

Φιλοσοφία

Ο Πυθαγόρας ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο «φιλόσοφος» (= ο φίλος της σοφίας). Θεωρούσε ότι πραγματικά σοφοί είναι μόνο οι θεοί, ενώ ο άνθρωπος μπορεί απλά να προσεγγίσει την σοφία, αλλά όχι να την κατακτήσει, λόγω την θνητότητάς του.

Σύμβολο

Οι αριθμοί για τους Πυθαγόρειους είναι σύμβολα

σύμβολο < (διαχρονικό) αρχαία ελληνική σύμβολον (τεκμήριο αναγνώρισης) < συμβάλλω (βάζω μαζί)

'' Τας λεωφόρους μη βαδίζειν ''

Ο Πυθαγόρας συνήθιζε να χρησιμοποιεί με συμβολικό τρόπο πολύ μικρές φράσεις, οι οποίες όμως είχαν πολλαπλά εσωτερικά νοήματα, τα οποία παρέμεναν ακατανόητα για τους αμύητους , οι οποίοι τα έπαιρναν κυριολεκτικά. Αυτές οι φράσεις ονομάστηκαν σύμβολα. Κάποιες από αυτές είναι το: « να μην βαδίζεις έξω από τον δρόμο», «μην τρέφεις αρπαχτικά» ή «μην τρως κουκιά». Παραδείγματος χάριν κάποιες εσωτερικές ερμηνείες για τον λόγο που δεν έπρεπε να ακουμπούν τα κουκιά ήταν ότι συμμετέχουν κατά κάποιο τρόπο στην ψυχή , καθώς και το ότι προκαλούσαν αέρια και φουσκώματα κι έτσι είχαμε άσχημα όνειρα.

Ο Κώδικας Ντα Βίντσι - ("The Da Vinci Code"):

«Υπό την πιο στενή ερμηνεία της, η πεντάλφα συμβολίζει την Αφροδίτη, τη θεά της θηλυκής σαρκικής αγάπης και της ομορφιάς».

....η πεντάλφα συμβολίζει την Αφροδίτη...

«Οι πρώτες θρησκείες στηρίζονταν στη θεϊκή τάξη της φύσης. Η θεά Αφροδίτη και ο ομώνυμος πλανήτης ήταν ένα και το αυτό. Η θεά είχε μια θέση στο νυχτερινό ουρανό και ήταν γνωστή με πολλά ονόματα: Αφροδίτη, Ιστάρ, Αστάρτη... Όλες αυτές ήταν ισχυρές θηλυκές θεότητες που συνδέονταν με τη φύση και με τη Μητέρα Γη»

‘κόσμος’

‘Τίμέγιστον;’ ‘κόσμος’

δηλαδή κάτι το εξαιρετικώς εύμορφον, ένα στολίδι, ένα κόσμημα, το οποίον, υπ’ αυτήν την έννοιαν, όπως μας αποκαλύπτεται δια των Πυθαγορείων, ο Πυθαγόρας πρώτος του έδωσε την ονομασία ΚΟΣΜΟΣ.

**Ο Πυθαγόρας είναι ο πρώτος Έλληνας Φιλόσοφος, που όχι μόνο θεωρεί ως δεδομένο τον περίφημο ΝΟΜΟ ΤΩΝ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ, στην εφαρμογή του οποίου στηρίζεται ολόκληρο το μετέπειτα εκπαιδευτικό και θρησκευτικό σύστημα της Αρχαίας Ελλάδας, αλλά ισχυρίζεται επιπλέον ότι είναι σε θέση να ΘΥΜΑΤΑΙ και να ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ επακριβώς τις ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥ!

Αυτήν την άκρως σημαντική πληροφορία μας την μεταφέρει ο Διογένης Λαέρτιος στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» στο ειδικό κεφάλαιο που έχει γράψει για την ζωή και το έργο του Πυθαγόρα.

Το θέμα αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και αξίζει να ανατρέξουμε στο ιερό αρχαίο κείμενο, για να διαπιστώσουμε επακριβώς τα όσα ισχυριζόταν ο Πυθαγόρας.

Τοῦτόν φησιν Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς (Wehrli vii, fg. 89) περὶ αὑτοῦ τάδε λέγειν,

…Αυτό το γεγονός (των μετενσαρκώσεων του Πυθαγόρα) το αναφέρει ο Ηρακλείδης από τον Πόντο, ο οποίος ισχυρίζεται τα εξής:

ὡς εἴη ποτὲ γεγονὼς Αἰθαλίδης καὶ Ἑρμοῦ υἱὸς νομισθείη·

Θεωρούσε δηλαδή ότι (ο Πυθαγόρας), πιθανώς είχε ζήσει κάποτε (σε κάποια άλλη ζωή) με το όνομα Αιθαλίδης και μάλιστα στην ζωή αυτή, ήταν γιος του Ερμή.

τὸν δὲ Ἑρμῆν εἰπεῖν αὐτῷ ἑλέσθαι ὅ τι ἂν βούληται πλὴν ἀθανασίας.

Αναφέρει επίσης, ότι ο Ερμής είχε πει στον Πυθαγόρα ότι θα μπορούσε να ζητήσει από αυτόν οποιαδήποτε χάρη, εκτός από το να τον κάνει Αθάνατο!

αἰτήσασθαι οὖν ζῶντα καὶ τελευτῶντα μνήμην ἔχειν τῶν συμβαινόντων.

Λέγεται λοιπόν, ότι αυτό που ζήτησε ο Πυθαγόρας από τον Ερμή, ήταν να του χαρίσει την δυνατότητα να γνωρίζει καθόλη την διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά τον θάνατό του, ό,τι συμβαίνει γύρω του.

(Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ερμής είναι ο Θεός της ορθής Ερμηνείας των ανεξήγητων φαινομένων, αλλά και ο Ψυχοπομπός. Επομένως ο Πυθαγόρας με την αίτησή του, αναφέρεται και συνδυάζει ακριβώς αυτές τις δύο ιδιότητες του Θεού)

ἐν μὲν οὖν τῇ ζωῇ πάντων διαμνημονεῦσαι,

Δηλαδή, ουσιαστικά αυτό που ζήτησε ο Πυθαγόρας, ήταν η δυνατότητα να έχει την πλήρη επίγνωση όλων των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω του σε ολόκληρη την διάρκεια της ζωής του,

ἐπεὶ δὲ ἀποθάνοι τηρῆσαι τὴν αὐτὴν μνήμην.

αλλά και μετά τον θάνατό του, να εξακολουθεί να έχει την πλήρη επίγνωση των μνημών που απέκτησε κατά την διάρκεια της ζωής του!

χρόνῳ δ' ὕστερον εἰς Εὔφορβον ἐλθεῖν καὶ ὑπὸ Μενέλεω τρωθῆναι.

Σε μια επόμενη ζωή, ο Πυθαγόρας ενσαρκώθηκε ως κάποιος που λεγόταν Εύφορβος και στη ζωή αυτή, έφερε το τραύμα που προκλήθηκε κατά την ζωή που είχε ενσαρκωθεί ως Μενέλαος.

ὁ δ' Εὔφορβος ἔλεγεν ὡς Αἰθαλίδης ποτὲ γεγόνοι

Ο Πυθαγόρας ισχυριζόταν ότι η ενσάρκωσή του κατά την οποία ονομαζόταν Εύφορβος, προηγήθηκε από την ενσάρκωσή του, στην οποία ονομαζόταν Αιθαλίδης.

καὶ ὅτι παρ'Ἑρμοῦ τὸ δῶρον λάβοι καὶ τὴν τῆς ψυχῆς περιπόλησιν,

και επομένως σαν συνέπεια αυτής της ενσάρκωσης ως Αιθαλίδης, θα έπρεπε να είχε λάβει το δώρο από τον Ερμή (της διατήρηση αυτής της ικανότητας) που θα του επέτρεπε κατά την περιπλάνηση της Ψυχής του (δηλαδή μετά θάνατον)

ὡς περιεπολήθη καὶ εἰς ὅσα φυτὰ καὶ ζῷα παρεγένετο

ακόμα και αν μεταμορφωνόταν σε φυτό ή και σε ζώο πριν ενσαρκωθεί πάλι σαν άνθρωπος να εξακολουθεί να διατηρεί αυτήν την ικανότητα.

καὶ ὅσα ἡ ψυχὴ ἐν τῷ Ἅιδῃ ἔπαθε καὶ αἱ λοιπαὶ τίνα ὑπομένουσιν.

Ακόμα και αν υποστεί και η δική του Ψυχή όλα τα δεινά τα οποία υφίστανται και οι υπόλοιπες Ψυχές κατά την διάρκεια της παραμονής τους στον Άδη.

(Αναφέρεται δηλαδή στις ειδικές διαδικασίες που υπόκεινται οι Ψυχές όταν πεθάνουν, με αποτέλεσμα να χάνουν τις Μνήμες των προηγουμένων ζωών τους).

ἐπειδὴ δὲ Εὔφορβος ἀποθάνοι, μεταβῆναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ εἰς Ἑρμότιμον,

Γνώριζε επίσης, όταν ζούσε με το όνομα Εύφορβος, ότι μετά τον θάνατό του, θα επανέλθει στην επόμενη ζωή του με το όνομα Ερμότιμος,
ὃς καὶ αὐτὸς πίστιν θέλων δοῦναι ἐπανῆλθεν εἰς Βραγχίδας

Σαν Ερμότιμος θα έπρεπε να επιβεβαιώσει και να αποδείξει το ποιος προϋπήρξε στις προηγούμενες ζωές του, με το να επισκεφτεί την περιοχή της Βραγχίδας.

καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ἱερὸν ἐπέδειξεν ἣν Μενέλαος ἀνέθηκεν ἀσπίδα,

Αφού εισέλθει λοιπόν στο Ιερό του Απόλλωνα που βρίσκεται εκεί, θα πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσει την ασπίδα του Μενέλαου,

(αφού όπως αποκάλυψε, ο Μενέλαος υπήρξε κάποτε ο ίδιος, επομένως η ασπίδα αυτή ήταν δική του σε μία προηγούμενη ζωή του)

(ἔφη γὰρ αὐτόν, ὅτ' ἀπέπλει ἐκ Τροίας, ἀναθεῖναι τῷ Ἀπόλλωνι τὴν ἀσπίδα,)

(Θα έλεγε λοιπόν ότι όταν απόπλευσε από την Τροία, αφιέρωσε στον Απόλλωνα την ασπίδα του)

διασεσηπυῖαν ἤδη, μόνον δὲ διαμένειν τὸ ἐλεφάντινον πρόσωπον.

Βεβαίως, η ασπίδα αυτή θα είχε ήδη σαπίσει, αλλά θα είχε παραμείνει όμως το πρόσωπο που διακοσμούσε την ασπίδα, το οποίο ήταν φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο το οποίο αργεί να φθαρεί.

(Το γεγονός αυτό το αναφέρει, διότι προφανώς, κάποτε στην Τροία ο Μενέλαος είχε πληγώσει την Ψυχή του Πυθαγόρα και σαν Ερμότιμος επέστρεψε στον ναό που βρισκόταν η ασπίδα ακόμα και σάπια για να θεραπεύσει την ψυχή του κατά το «Τρώσσας και Ιάσσεται…»)

ἐπειδὴ δ' Ἑρμότιμος ἀπέθανε, γενέσθαι Πύρρον τὸν Δήλιον ἁλιέα·

και επειδή και ο Ερμότιμος κάποτε θα πέθανε, γνώριζε από πριν ότι θα μετενσαρκωθεί στον Πύρρο τον Αλιέα,

καὶ πάντα πάλιν μνημονεύειν, πῶς πρόσθεν Αἰθαλίδης, εἶτ' Εὔφορβος, εἶτα Ἑρμότιμος, εἶτα Πύρρος γένοιτο.

Και θα υπήρχε πάντα στην μνήμη του η γνώση ολόκληρης της σειράς των ενσαρκώσεων από τις οποίες πέρασε.

ἐπειδὴ δὲ Πύρρος ἀπέθανε,γενέσθαι Πυθαγόραν καὶ πάντων τῶν εἰρημένων μεμνῆσθαι. Μετά τον θάνατο του Πύρρου, γεννήθηκε ο Πυθαγόρας ο οποίος είχε αποκτήσει την μνήμη των όλων προσώπων που περιγράψαμε.

Οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος...

Η πυθαγόρεια σχολή διήρκησε πάνω από 10 αιώνες. Η πορεία της αναχαιτίστηκε βιαίως με το διάταγμα του Ιουστινιανού το 529 μ.χ.χ να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές. Αλλά ευτυχώς για την ανθρωπότητα δεν εξαφανίστηκε, απλά συνεχίστηκε υπογείως έως την αναγέννηση που βλέπουμε πολλές από τις πυθαγόρειες ιδέες να εφαρμόζονται ακόμα και στην αισθητική για τη δημιουργία εκπληκτικών πινάκων και αγαλμάτων με βάση τις αρμονικές αναλογίες του Πυθαγόρα. Η ζωή του ήταν εναρμονισμένη με τα λεγόμενά του. Η ουσία των πραγμάτων για τον Πυθαγόρα βρισκόταν πρώτα από όλα στα Μαθηματικά. Αλλά πάνω από όλα ο Πυθαγόρας δίδαξε στην ανθρωπότητα το θείο δώρο της φιλοσοφίας και της ευδαιμονίας. Έτσι καταφέρνοντας να συνδυάσει την θεωρία με την πράξη γίνεται αυτόματα ο ιατρός της ψυχής μας, μια και είχε την θεόσταλτη δύναμη να διαπλάθει τους άλλους.

*«Τα πάντα ρεί και μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν».

***Έτσι, λοιπόν, φαίνεται ότι αυτός ο άνθρωπος μπορούσε να ακούσει τη Μουσική του Σύμπαντος, αυτή την υπέροχη συμφωνία που δημιουργούσε ο ήχος του κάθε ουράνιου σώματος που περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο. Ο ίδιος μάς παραδίδει έναν πίνακα αντιστοίχησης του κάθε ουρανίου σώματος με τη νότα που παράγει η κίνησή του.

ΠΛΑΝΗΤΗΣ	ΝΟΤΑ ΚΛΙΜΑΚΑΣ
ΣΕΛΗΝΗ	Ρε
ΕΡΜΗΣ	Ντο
ΑΦΡΟΔΙΤΗ	Σιb
ΗΛΙΟΣ	Λα
ΑΡΗΣ	Σολ
ΖΕΥΣ	Φα
ΚΡΟΝΟΣ	Μι

Συνεχίζοντας την επιστημονική έρευνα και μελέτη και χρησιμοποιώντας ένα μονόχορδο,

ανακάλυψε τη σχέση ανάμεσα στο μήκος των χορδών και το τονικό ύψος που δίνουν και καθόρισε τα μουσικά διαστήματα με λόγους σχετικούς με το μήκος της χορδής, ως εξής: 2/1 (οκτάβα), 3/2 (πέμπτη), 4/3 (τετάρτη). Επομένως, κατά τους Πυθαγορείους το μυστικό της μουσικής και της κοσμικής αρμονίας κρύβεται στις σχέσεις των τεσσάρων πρώτων φυσικών αριθμών (1, 2, 3, 4). Οι αριθμοί αυτοί είναι που σχηματίζουν και την «ιερή τετρακτύ», το μυστικό της κοσμικής αρμονίας,

Η Ιερή Τετρακτύς (1+2+3+4=10)

«Ο Πυθαγόρας ισχυρίζεται ότι άκουσε αυτόν τον «ήχο των σφαιρών». Μπορεί να το επιβεβαιώσω μετά από 2.500 χρόνια, γιατί κι εγώ είχα την ίδια εμπειρία. Άλλωστε έτσι ξεκίνησε για μένα το μεγάλο ταξίδι στην περιοχή των ήχων με τη βεβαιότητα ότι αποτελώ ένα απειροελάχιστο μόριο μέσα στον Ωκεανό αυτής της Συμπαντικής Αρμονίας, που περιβάλλει κάθε τι το υπαρκτό από τους πλανήτες έως τα άτομα.» (Μίκης Θεοδωράκης)