Επιμέλεια κειμένου:

Νίκος Πλάτων Παπαδόπουλος Πισατίδης, Nίκος Σάμιος.

Πατρίδα μου σε γυρεύω
Πατρίδα μ' αραεύω σε

Προποντίδα

… η στεριά της Αιγηίδος περιοχής (Αιγαίο). Είναι ο κατακλυσμός

του Δάρδανου εξ ου και η ονομασία του πορθμού… τα Στενά των Δαρδανελλίων,… του γνωστού και ως Ελλήσποντου.
Πριν υπήρχαν άνθρωποι και πολιτισμοί. Επίσης επειδή η πλάκα του φλοιού της Γής στο Αιγαίο ήταν λεπτή, σπάει και βούλιαξε από ΒΔ προς ΝΑ (για αυτό όλη η περιοχή της ξηράς της ΒΔ Πελοποννήσου υψώθηκε και στην Ολυμπία τα πετρώματα είναι γεμάτα μαλάκια, όστρακα και θαλασσινά απολιθώματα).

Γεωγραφικά

Ο Πόντος είναι η ελληνική ονομασία της γεωγραφικής περιοχής των ΒΑ. ακτών της Μικράς Ασίας, η παράλια περιοχή της Καππαδοκίας, ανατολικά της Παφλαγονίας. Η γεωγραφική θέση του Πόντου ορίζεται δυτικά από τον ποταμό Παρθένιο της Βιθυνίας, νότια από την οροσειρά Ολγασύς, ανατολικά από τη λεγόμενη Μικρή Αρμενία

και βόρεια από τη θάλασσα του Ευξείνου Πόντου που σήμερα ονομάζεται και Μαύρη Θάλασσα.

Ιστορικά

Η γλώσσα δεν είναι ένας απλός κώδικας επικοινωνίας ή μέσο που χρησιμοποιούμε για να συνεννοηθούμε. Η γλώσσα είναι πρώτα και κύρια, ταυτότητα. Μέσα από αυτήν φανερώνεται η ιστορική πορεία ενός λαού και οι προαιώνιες καταβολές του.

ΤΟΝ ΠΟΛΥΞΕΡΟΝ ΕΛΑ, ΤΡΑΓΩΔ ΜΕΝ, ΜΟΥΣΑ, ΑΤΟΝ ΠΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΑΛΑΙΠΩΡΕΘΕΝ

ΑΠΟΔΟΣΗ από:Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη

Ὁμήρου Ὀδύσσεια Ραψωδία α 1-2.

«η γλώσσα δεν μεταφράζεται, είναι η γλώσσα της καρδιάς».

Ανάμεσα σε διαρκείς πολέμους με αυτοκρατορίες και ορδές βαρβάρων, ανάμεσα σε περιόδους αυτονομίας και σκλαβιάς, ξεχασμένες και αξέχαστες γενοκτονίες, οι Πόντιοι κράτησαν στις περιοχές τους μια θαυμαστή πληθυσμιακή καθαρότητα και μαζί κατάφεραν να διατηρήσουν σε μεγάλο βαθμό την ελληνική εθνική συνείδηση, τα ήθη τους και τη γλώσσα τους.

Γνωστοί μας Έλληνες υπήρξαν οι Κόλχοι ή Λαζοί,

Στο βιβλίο του Ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ο ιστορικός Φαλμεράιερ,αναφέρει:

Οι κάτοικοι που ζούσαν στα βουνά των περιοχών αυτών ήσαν άγριοι, ανυπότακτοι, πολύ θαρραλέοι και λάτρευαν την ελευθερία τους, ανάμεσα τους και οι πιο ονομαστοί και οι πιο άγριοι από όλους, οι Λαζοί Τζάνες που ζούσαν στις κορυφές και τα οροπέδια των Βουνών, περίπου νότια της πόλης Τραπεζούντας.
Από τα χρόνια εκείνα και μέχρι το 1827 δεν είχαν αλλάξει σημαντικά ούτε η φυσική κατάσταση της χώρας ούτε ο χαρακτήρας των κατοίκων· μεγάλες ερημιές, αδιαπέραστες κοιλάδες και φαράγγια χώριζαν τους Λαζούς από τη θάλασσα. Απομονωμένοι από τους υπόλοιπους ανθρώπους, ζούσαν σε αλπικά υψίπεδα ανάμεσα στον ουρανό και τα σύννεφα, ανάμεσα στα αιώνια σκεπασμένα με χιόνια απόκρημνα βράχια σαν θηρία, κερδίζοντας την τροφή τους και τα άλλα αναγκαία με επιδρομές και λεηλασίες.
Κανένας κατακτητής του παλιού ασιατικού κόσμου δεν θέλησε ποτέ να δοκιμάσει να υποτάξει την άγρια πατρίδα αυτών των ανθρώπων, ώσπου ο Ιουστινιανός αποφάσισε να θέσει υπό την απόλυτη κυριαρχία του (γενοκτονία!) και αυτόν τον αγριότοπο.

οι οποίοι κατοικούσαν στην περιοχή της Λαζίας (Lazona-κατά μία εκδοχή, πρόκειται για παραφθορά από τη λέξη λάς = λίθος-), ανατολικά της Τραπεζούντας.

,,,<ΑΥΤΗ είναι η ιστορία της Τραπεζούντας.Το όνομα ετυμολογείται από την ανατροπή του τραπεζιού [...]Ζεὺς δὲ <μυσαχθεὶς> τὴν μὲν τράπεζαν ἀνέτρεψεν, ἔνθα νῦν Τραπεζοῦς καλεῖται ὁ τόπος, [...]Απολλόδωρου Βιβλιοθήκη Γ'

Η Τραπεζούντα (Τραπεζοῦντα) ήταν αρχαία πόλη της Αρκαδίας. Βρισκόταν στην αριστερή όχθη του Αλφειού και ανήκε στην Παρρασσία χώρα. . Σύμφωνα με τον Παυσανία το όνομα της το πήρε απο τον Τραπεζούντα έναν από τους 50 γιους του Λυκάονα , σύμφωνα με τον Απολλόδωρο κάποτε ο Δίας ντύθηκε με φτωχικά ρούχα και επισκέφτηκε το παλάτι του Λυκάονα , εκεί του παρέθεσαν γεύμα έχοντας ανακατέψει το κρέας διαφορων ζώων . Ο Δίας αηδιασμένος (στις αναίμακτες θυσίες, δεν θυσίαζαν ζώα, αλλά πρόσφεραν στους θεούς κάθε άλλου είδους τρόφιμα) ανέτρεψε το τραπέζι και σκότωσε με κεραυνούς τον Λυκάονα και τους γιους του,και από τότε η περιοχή ονομάστηκε Τραπεζούντα από την ανατροπή του τραπεζιού. Όταν ο Επαμεινώνδας από την Θήβα ίδρυσε την Μεγαλόπολη και την εποίκισε με κατοίκους άλλων Αρκαδικών πόλεων οι Τραπεζούντιοι αρνήθηκαν να να πάνε, και αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν με πλοία στην Τραπεζούντα του Πόντου. >

~~...κ~~αι είχαν πάρει το όνομα τους από τον απόγονο του Αιήτη, Κόλχο. Ο Αιήτης ήταν βασιλιάς της Κολχίδας, γιος του θεού Ήλιου και της Ωκεανίδας Περσηίδας ή Πέρσης. Ο Αιήτης έλαβε για σύζυγό του την Ωκεανίδα Ιδυία ή κατά άλλους την Εκάτη και απέκτησαν πολλά παιδιά, από τα οποία ο Αιήτης ξεχώριζε τη Μήδεια, την οποία κρατούσε κοντά του ως σύμβουλο. Κατά τον Όμηρο, η Κίρκη ήταν αδελφή του Αιήτη, ενώ κατά τον Διόδωρο κόρη του.

Η αφετηρία της ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού βυθίζεται μέσα στην ομίχλη της ιστορίας της Αργοναυτικής εκστρατείας, και αυτή έχει την αρχή της στο μύθο του Φρίξου και της Έλλης. Ο Φρίξος, γιος της Νεφέλης και του Αθάμαντα, βασιλιά του Ορχομενού στη Βοιωτία, συκοφαντημένος βαριά από τη δεύτερη γυναίκα του πατέρα του, την Ινώ, οδηγείται στον τόπο της θυσίας.Ξαφνικά όμως, και ενώ η αδελφή του η Έλλη κλαίει για τον επικείμενο χαμό του, ένα χρυσόμαλλο κριάρι κατεβαίνει από τον ουρανό και στέκεται μπροστά…Τα δύο παιδιά πηδάνε στη ράχη του και το κριάρι ξανανεβαίνει στον ουρανό, τραβώντας προς την ανατολή… Όταν περνάνε ωστόσο πάνω από μια στενή θάλασσα, η Έλλη ζαλίζεται και πέφτει μέσα! Και από τότε η θάλασσα αυτή λέγεται Ελλήσποντος, γιατί πόντος στα αρχαία σήμαινε θάλασσα.

Μόνος του, λοιπόν, ο Φρίξος συνεχίζει το ταξίδι του, προχωράει στον Εύξεινο Πόντο, και τερματίζει σε μια παραλιακή πόλη, την Κολχίδα. Εκεί θυσιάζει το κριάρι στο Δία για να τον ευχαριστήσει που τον έσωσε και χαρίζει το δέρμα του ζώου στον τοπικό βασιλιά Αιήτη. Το δέρμα αυτό, που είχε χρυσά μαλλιά, ο Αιήτης το κρεμάει σε μια βελανιδιά και βάζει να το φυλάει ένας ακοίμητος δράκοντας.

Αυτή είναι η πρώτη επαφή του ελληνισμού με τον Πόντο.

Στα παράλια της μακρινής Κολχίδας υπάρχει χρυσάφι, αποκαλύφθηκε, πάλι σαν παραμύθι, από τη θεά Ήρα στον ευνοούμενό της Ιάσονα,

γιο του βασιλιά της Ιωλκού Αίσονα. Τη στιγμή της αποκάλυψης όμως, ο Αίσονας δεν ήταν βασιλιάς. Προ πολλού τον είχε εκθρονίσει βίαια ο αδελφός του Πελίας. Ο Ιάσονας παρουσιάστηκε μπροστά στο σφετεριστή θείο και του ζήτησε να φύγει από το θρόνο για ν' ανέβει σ' αυτόν ο νόμιμος βασιλιάς, ο πατέρας του Αίσονας. Ο Πελίας τον καλόπιασε και του πρότεινε να κάνει κάποιο κατόρθωμα, με την ελπίδα να τον απομακρύνει από κοντά του και να τον εξοντώσει. Ο Ιάσονας δέχτηκε την πρόταση και είπε ότι θα πάει να φέρει από την Κολχίδα το Χρυσόμαλλο δέρας.

Οι αρχαίοι λάτρευαν τους ΕΛΛΗΝΕΣ θεούς τους .

Ο Ξενοφώντας

στο έργο του Κύρου Ανάβασις, το 401 π.χ.χ.

περιγράφει την πατροπαράδοτη φιλοξενία των Ελλήνων του Πόντου, που γνώρισε ο ίδιος και οι "Μύριοι" μένοντας τριάντα μέρες στην Τραπεζούντα. Οι ελληνοπρεπείς γιορτές που περιγράφει περιλάμβαναν αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του ελληνικού Πάνθεου και τον ένοπλο Πυρρίχιο χορό. Επιπλέον χαρακτηρίζει την πόλη "πόλιν Ελληνίδα μεγάλην και ευδαίμονα"

Ο σημαντικός χορός των Ελλήνων Ποντίων είναι ο χορός Σέρρα ή Πυρρίχιος

Ο Πυρρίχιος αποκαλείται και Σέρρα, επειδή χορευόταν κυρίως κοντά στον ποταμό Σέρα της Τραπεζούντας. Ο σημερινός χορός των Ποντίων είναι εξέλιξη του αρχαίου Πυρρίχιου.

Οι αρχαίοι συγγραφείς θεωρούν δημιουργό του τη θεά Αθηνά (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Λουκιανός, Όμηρος). Σύμφωνα με τη μυθολογία η θεά Αθηνά ήταν η πρώτη που χόρεψε τον πυρρίχιο τη στιγμή που ξεπήδησε από το κεφάλι του Δία (δεν γεννήθηκε), με πλήρη πολεμικό εξοπλισμό. Από τον Πλάτωνα μάλιστα πληροφορούμαστε την προέλευση του ονόματος της θεάς: «Παλλάδα» επειδή αυτή κατά την εκτέλεση του χορού «πάλλεται». Η Αθηνά τον χόρεψε επίσης μετά τη νίκη επί των Τιτάνων, και εκείνη τη στιγμή τον δίδαξε η ίδια στους ανθρώπους.

Η Ποντιακή λύρα

Τα πρώτα έγχορδα όργανα με χορδές ήταν ως επί το πλείστον νυκτά, (για παράδειγμα, η ελληνική λύρα) παίζονταν δηλαδή με τα νύχια Ο όρος «λύρα» αποτελεί και την ορολογική επιβίωση που σχετίζεται με τη μέθοδο εκτέλεσης ενός αρχαίου ελληνικού οργάνου. Η χρήση του όρου λύρα ως

όργανο που παίζεται με δοξάρι για πρώτη φορά καταγράφηκε τον 9ο αιώνα, πιθανότατα ως μετάβαση και εφαρμογή της έννοιας της λύρας του έγχορδου μουσικού οργάνου της κλασικής αρχαιότητας (άμεσος πρόγονος όλων των ευρωπαϊκών τοξωτών οργάνων).

Η πρώτη λύρα κατασκευάστηκε από το Θεό Ερμή και ήταν δώρο προς το Θεό Απόλλωνα. Αποτελούνταν από καβούκι χελώνας και χορδές από τα εντόσθια ζώων όπως και οι χορδές της ποντιακής λύρας που ήταν συνήθως από έντερο. Ποιο άραγε ελληνικό μουσικό όργανο, με οξύ και διαπεραστικό ήχο, μας συνδέει πολιτισμικά με τη Φινλανδία, το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, τη Γαλλία και την Αίγυπτο; Οχι, δεν είναι η κιθάρα ή η λύρα. Ο αρχαίος άσκαυλος (ασκί + αυλός) ή φυσσαλίς το ποντιακό τουλούμ είναι.

«Και με το τουλουμόπο μου ‘ς σον Άδ’ θα κατηβαίνω,
εκεί παράπονα πολλά έναν βράδον ‘κι μένω».

Tι μου τσαμπουνάς;

Αργοναυτική εκστρατεία

Πρώτα έστρωσαν πάνω στο βωµό ξερόκλαδα ελιάς. Οι πιο νεαροί από τα παλικάρια έφεραν δυο βόδια στο βωµό κι οι άλλοι φέρανε ιερό νερό και δηµητριακά. Τότε παρακάλεσαν µεγαλόφωνα το θεό Απόλλωνα να τους βοηθήσει.

Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά Α΄, 402-436

Μ' αυτόν τον τρόπο άρχισε η Αργοναυτική εκστρατεία, που ονομάστηκε έτσι από το πλοίο Αργώ, το οποίο κατασκεύασε ο ξακουστός ναυπηγός Άργος, γιος του Φρίξου, με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς. Πενήντα ήρωες πήραν μέρος σ' αυτήν την εκστρατεία που ξεκίνησε από την Ιωλκό, μια πόλη κοντά στο σημερινό Βόλο. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονταν ο πατέρας του Αχιλλέα Πηλέας, ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Τίφης, ο Θησέας, ο Εύφημος, ο Μελέαγρος, οι Διόσκουροι Κάστορας και Πολυδεύκης, ο Ζήτης, ο Κάλαις, ο Πειρίθοος, ο πατέρας του Αίαντα Τελαμώνας, ο Αμφίαρχος, ο πατέρας του Οδυσσέα Λαέρτης, ο Οϊλέας, ο Άδμητος και άλλοι, ανάμεσά στους οποίους και η μοναδική γυναίκα Αταλάντη.

Πρόκειται για την πρώτη ομαδική συλλογική ενέργεια των Ελλήνων, πριν από τον Τρωικό πόλεμο και, όπως βλέπουμε, σ' αυτήν εδώ παίρνουν μέρος οι γονείς των Τρωικών ηρώων, δηλαδή μια γενιά παλαιότερη.

Έτσι ξεκινάει η Ιστορία της έλευσης των Ελλήνων στον Εύξεινο Πόντο, για να καταλήξει μετά στον τραγικό ξεριζωμό/Γενοκτονία και την επιστροφή στην ...προαιώνια πατρίδα

...όπου τότε ΔΕΝ παρακάλεσαν µεγαλόφωνα το θεό Απόλλωνα να τους βοηθήσει.

H μεγάλη αλήθεια που είπε ο Φαλμεράιερ :

Γράφει στον Πρόλογο του «Geschichte des Kaiserthums von Trapezunt« :

«Η ιστορία της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας… οδηγεί τον αναγνώστη στο χρόνο, μέχρι το παρηκμασμένο ανάκτορο του αρχαίου ελληνικού μεγαλείου… Ο χαρακτήρας τους είναι τραγικός, όπως και η όλη ιστορία της ελληνικής φυλής….»

“…Εδώ βρίσκεται το μυστικό της νίκης της ημισελήνου πάνω στο χριστιανισμό της Ανατολής. Ο Έλληνας είχε ξεχάσει τελείως την πολεμική τέχνη. Και ο αγροίκος Τούρκος, όταν ξεσπάθωσε να κατακτήσει την κληρονομιά των Παλαιολόγων και των Κομνηνών, βρήκε μπροστά του ‘εναν τρέμοντα, αλλά ελπίζοντα σε μια από θαύμα σωτηρία φοβισμένο αντίπαλο. Στο πέρασμα του χρόνου τα πράγματα είχαν αλλάξει τόσο πολύ, που οι εγγονοί των αρχαίων εκείνων ανδρών, οι οποίοι κάποτε στις Πλαταιές και στη Σαλαμίνα διαπληκτίζονταν ποιοι θα πρωτοπολεμήσουν για την ελευθερία του ανθρώπινου γένους, τώρα είχαν καταντήσει να πιστεύουν ότι θα σπιλωθούν αν έπιαναν τα όπλα για να επιδιώξουν να υπερασπιστούν μ’ αυτά την πατρίδα ενάντια στους βαρβάρους…”

ΑΥΤΗ είναι η ιστορία της Παναγίας Σουμελά -

Το όνομα Σουμελά ετυμολογείται από το όρος Mελά και το ποντιακό ιδίωμα «σού», που σημαίνει «εις το», και έγινε Σουμελά «εις του Μελά».

Το 386 μ.χ.χ, οι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος ίδρυσαν το μοναστήρι στο όρος Mελά στον Πόντο, Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, είχε μεταφερθεί η Ιερή Εικόνα της παναγίας της Aθηνιώτισσας, την οποία είχε εικονογραφήσει ο Ευαγγελιστής Λουκάς.

Βέβαια η μετατροπή του Παρθενώνα στη Αθήνα σε χριστιανικό ναό

απαιτούσε εκτεταμένη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του εσωτερικού του και όχι μόνο. Αρχικά, μετατράπηκε ο προσανατολισμός του ναού με τη μετατόπιση της εισόδου του στη δυτική πλευρά. Ο οπισθόδομος έγινε ο νάρθηκας της εκκλησίας και η πύλη του η πόρτα της εισόδου. Ο τοίχος ανάμεσα στον οπισθόδομο και τον σηκό διασπάστηκε από μια νέα μεγάλη πύλη στο σημείο όπου βρισκόταν η κόχη για το άγαλμα της Αθηνάς από χρυσό, ελεφαντόδοντο και χαλκό. Από τον ίδιο τον σηκό, έφτιαξαν το καθολικό ή το μεσαίο κλίτος έτσι ώστε στην ανατολική πλευρά να τοποθετηθεί ένας υπερυψωμένος χώρος του βωμού ή το Άγιο Βήμα με μια αψίδα. Η κόχη αυτή, πρέπει να είχε διακοσμηθεί με την ψηφιδωτή εικόνα της παρθένου ή παναγίας Αθηνιώτισσας. (Τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του Φέρνιναντ Γκρεγκορόβιους «Μεσαιωνική Ιστορία των Αθηνών»).

ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ

Από την αρχή το επίσημο έμβλημα των Κομνηνών της Τραπεζούντας ήταν ο δικέφαλος αετός,

/ ο διπλός

σύμβολο έγινε ο μονοκέφαλος αετός σε αντιδιαστολή με τον δικέφαλο του Βυζαντίου....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-istoria-ton-pontion-i-dimioyrgia-tis-aytokratorias-stin-trapezoynta-i-exislamismoi-kai-oi-tromeroi-diogmoi-i-entyposiaki-diadromi-toy-ellinismoy-ston-eyxeino-ponto/

αετός εμφανίζεται στη Ελληνική μυθιστορία με το πέταγμα των δύο αετών του Δία που του έδειξαν ότι οι Δελφοί είναι το κέντρο της γηςΠολλές αρχαίες παραδόσεις αναφέρονται στην σχέση του Δία με τον αετό. Σύμφωνα με μία από αυτές ο αετός γεννήθηκε την ίδια ώρα με τον Δία, σύμφωνα με μία άλλη ο αετός προείπε, ως μάντης, στον Δία τη νίκη του κατά των γιγάντων/

σύμβολο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Αργότερα έγινε ο μονοκέφαλος αετός σε αντιδιαστολή με τον δικέφαλο του Βυζαντίου

Ο μονοκέφαλος όμως αετός, σαν σύμβολο δύναμης και σημασίας των Ελλήνων του Πόντου, διακρίνεται από τα πιο παλιά χρόνια, όπως φαίνεται στα νομίσματα της Σινώπης τον 4ο π.χ.χ. αιώνα.

Από τις ελληνικές ρίζες μέχρι και τον Νικηφόρο Φωκά (969 μ.χ.χ.), ο αετός είναι ένα σύμβολο οικείο για την αυτοκρατορία. Η αρχαία Ελληνική μυθιστορία έδωσε πολύ νωρίς σπουδαία θέση στον αετό, γιατί όπως πίστευαν ήταν κατεξοχήν θεϊκό πτηνό. Ήταν το σύμβολο του Δία, και φορέας του θεϊκού του όπλου του κεραυνού. Ήδη ο Όμηρος αναφέρει τον αετό σαν το προσφιλέστερο πτηνό του Δία: «ος τε σοί αυτώ φίλτατος οιωνών»(Ιλ. Ω 310).

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΟΤΑΜΙ Τραγούδι : Ελεωνόρα Ζουγανέλη Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος Στιχοι: Κωστας Μπαλαχούτης

Ο Άλυς (τουρκικά: Kızılırmak, στα Τουρκικά σημαίνει κόκκινος ποταμός)

Τεκμηρίωση προαναφερθέντων + περισσότερα:

[ ... Κροῖσος ἦν Λυδὸς μὲν γένος, παῖς δὲ Ἀλυάττεω, τύραννος δὲ ἐθνέων τῶν ἐντός Ἅλυος ποταμοῦ, ὃς ῥέων ἀπὸ μεσαμβρίης μεταξὺ Συρίων τε καὶ Παφλαγόνων ἐξιεῖ πρὸς βορέην ἄνεμον ἐς τὸν Εὔξεινον καλεόμενον πόντον. οὗτος ὁ Κροῖσος βαρβάρων πρῶτος τῶν ἡμεῖς ἴδμεν τοὺς μὲν κατεστρέψατο Ἑλλήνων ἐς φόρου ἀπαγωγήν, τοὺς δὲ φίλους προσεποιήσατο. κατεστρέψατο μὲν Ἴωνάς τε καὶ Αἰολέας καὶ Δωριέας τοὺς ἐν τῇ Ἀσίῃ, φίλους δὲ προσεποιήσατο Λακεδαιμονίους. πρὸ δὲ τῆς Κροίσου ἀρχῆς πάντες Ἕλληνες ἦσαν ἐλεύθεροι· ...

Ἡ δὲ ἡγεμονίη οὕτω περιῆλθε, ἐοῦσα Ἡρακλειδέων, ἐς τὸ γένος τὸ Κροίσου, καλεομένους δὲ Μερμνάδας. ἦν Κανδαύλης, τὸν οἱ Ἕλληνές Μυρσίλον ὀνομάζουσι, τύραννος Σαρδίων, ἀπόγονος δὲ Ἀλκαίου τοῦ Ἡρακλέος. Ἄγρων μὲν γὰρ ὁ Νίνου τοῦ Βήλου τοῦ Ἀλκαίου πρῶτος Ἡρακλειδέων βασιλεὺς ἐγένετο Σαρδίων, Κανδαύλης δὲ ὁ Μύρσου ὕστατος. οἱ δὲ πρότερον Ἄγρωνος βασιλεύσαντες ταύτης τῆς χώρης ἦσαν ἀπόγονοὶ Λυδοῦ τοῦ Ἄτυος, ἀπ᾽ ὅτευ ὁ δῆμος Λύδιος ἐκλήθη ὁ πᾶς οὗτος, πρότερον Μηίων καλεόμενος. παρὰ τούτων Ἡρακλεῖδαι ἐπιτραφθέντες ἔσχον τὴν ἀρχήν ἐκ θεοπροπίου, ἐκ δούλης τε τῆς Ἰαρδάνου γεγονότες καὶ Ἡρακλέος, ἄρξαντες μὲν ἐπὶ δύο τε καὶ εἴκοσι γενεᾶς ἀνδρῶν ἔτεα πέντε τε καὶ πεντακόσια, παῖς παρὰ πατρὸς ἐκδεκόμενος τὴν ἀρχήν, μέχρι Κανδαύλεω τοῦ Μύρσου...

...καὶ τῶν Πλακίην τε καὶ Σκυλάκην Πελασγῶν οἰκησάντων ἐν Ἑλλησπόντῳ, οἳ σύνοικοι ἐγένοντο Ἀθηναίοισι, ...

...Κροῖσος δὲ ἐπείτε διαβὰς σὺν τῷ στρατῷ ἀπίκετο τῆς Καππαδοκίης ἐς τὴν Πτερίην καλεομένην (ἡ δὲ Πτερίη ἐστὶ τῆς χώρης ταύτης τὸ ἰσχυρότατον, κατὰ Σινώπην πόλιν τὴν ἐν Εὐξείνῳ πόντῳ μάλιστά κῃ κειμένη ) ...] ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΚΛΕΙΩ

[... Σκύθαι μὲν ὧδε ὕπερ σφέων τε αὐτῶν καὶ τῆς χώρης τῆς κατύπερθε λέγουσι, “Ἑλλήνων δὲ οἱ τὸν Πόντον οἰκέοντες ὧδε. Ἡρακλέα ἐλαύνοντα τὰς Γηρυόνεω βοῦς ἀπικέσθαι ἐς γῆν ταύτην...

...ταῦτα δὲ Ἑλλήνων οἱ τὸν Πόντον οἰκέοντες λέγουσι....

...ἔστι δὲ Βόσπορος Κιμμέριος καλεόμενος· φαίνονται δὲ οἱ Κιμμέριοι φεύγοντες ἐς τὴν Ἀσίην τοὺς Σκύθας καὶ τὴν χερσόνησον κτίσαντες, ἐν τῇ νῦν Σινώπη πόλις Ἑλλὰς οἴκισται...

...ἔνθεν μὲν ἡ ἀκτὴ ἡ ἑτέρη τὰ πρὸς βορέην ἀπὸ Φάσιος ἀρξαμένη παρατέταται ἐς θάλασσαν παρά τε τὸν Πόντον καὶ τὸν Ἑλλήσποντον μέχρι Σιγείου τοῦ Τρωικοῦ·...

... Ὁ δὲ Πόντος ὁ Εὔξεινος, ἐπ᾽ ὃν ἐστρατεύετο ὁ Δαρεῖος, χωρέων πασέων παρέχεται...

...Ὁ δὲ Δαρεῖος ὡς ἐθεήσατο τὸν Πόντον, ἔπλεε ὀπίσω ἐπὶ τὴν γέφυραν, τῆς ἀρχιτέκτων ἐγένετο Μανδροκλέης Σάμιος·..] ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ

*** >>> ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΙΒΑΝ" ... "τοῦ δὲ λόχου τούτου ἡγεμὼν ἦν Ἡρακλείδης Ἰβανώλλιος ἀνὴρ Μυλασσεύς." 121 ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΤΕΡΨΙΧΟΡΗ

[... ἀπὸ δὲ Πελοποννήσου Φείδωνος τοῦ Ἀργείων τυράννου παῖς Λεωκήδης, Φείδωνος δὲ τοῦ τὰ μέτρα ποιήσαντος Πελοποννησίοισι καὶ ὑβρίσαντος μέγιστα δὴ Ἑλλήνων πάντων, ὃς ἐξαναστήσας τοὺς Ἠλείων ἀγωνοθέτας αὐτὸς τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ ἀγῶνα ἔθηκε· τούτου τε δὴ παῖς καὶ Ἀμίαντος Λυκούργου Ἀρκὰς ἐκ Τραπεζοῦντος...] ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΕΡΑΤΩ

Ο Άλυς (τουρκικά: Kızılırmak, στα Τουρκικά σημαίνει κόκκινος ποταμός)

είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Μικράς Ασίας με συνολικό μήκος 1.150 χλμ.. Πηγάζει από την ορεινή Ανατολική Ανατολία, κατευθύνεται νοτιοδυτικά προς την Αλμυρή Λίμνη σχηματίζοντας ένα πλατύ τόξο. Στην συνέχεια στρέφεται βορειοανατολικά όπου δέχεται και τα νερά των τριών μεγάλων παραπόταμών του.Τέλος εκβάλλει στην Μαύρη Θάλασσα ανατολικά της Σινώπης.

Μια στιγμή δεν ξέχασα
Το ποτάμι μάτωσε
Η αγάπη δάκρυσε
Η ζωή μας όλη ένας ποταμός

Αλλιώτικος Θεός που μας χωρίζει
Μία όχθη εδώ στην άλλη το θεριό
Σαν δάκρυ στο καιρό που με ορίζει

Ο Αλφειός είναι ο σημαντικότερος ποταμός της Πελοποννήσου. Ο Όμηρος τον αποκαλεί "ΙΕΡΟΝ ΡΟΟΝ ΑΛΦΕΙΟΙΟ". Ο ποταμός πηγάζει από την Ασέα της Αρκαδίας και ένα κομμάτι της διαδρομής του είναι υπόγειο. Δέχεται νερά από καταβόθρες και τη λίμνη Τάκα, αλλά και από ένα σωρό ποταμούς, παραποτάμους και χειμάρρους: Ελισσώνα, Λούσιου, Λάδωνα, Ερύμανθου κ. ά. Περνά από το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, ρέει σαν φυσικό σύνορο ανάμεσα στους νομούς Αρκαδίας και Ηλείας

[...και το ποτάμι μάτωσε... ο Ιερός ο Αλφειός...

βλέποντας τον Άλυ κόκκινο... από το αίμα των Αρκάδων...

εκείνων των απόγονων των Τραπεζούντιων γόνων...

...που κάποτ' έφυγαν μακριά του... στην Πόντια Τραπεζούντα...

...εκείνους που επότιζαν και δρόσιζαν οι πηγές του...] Πλάτων Πισατίδης

Μια στιγμή δεν ξέχασα

Επιμύθιο

Η επέτειος αυτή της 19ης Μαΐου θεωρείται ατυχώς ότι αφορά μόνον τους Ποντίους. Ομως δεν είναι ακριβώς έτσι και οφείλεται στον χαοτικό τρόπο που η προσφυγική μνήμη διεκδίκησε από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 τα όσα της χρωστούσαν. Και ακριβώς γι’ αυτό ο πρώτος νόμος για την αναγνώριση της γενοκτονίας, που θέσπισε ως Ημέρα Μνήμης τη 19η Μαΐου

για να συμπεριλάβει, περιελάμβανε τα γεγονότα που έγιναν μόνο στην περιοχή του Πόντου. Και στη συνέχεια ήρθε ο δεύτερος νόμος για τη γενoκτονία -που θέσπισε ως Ημέρα Μνήμης τη 14η Σεπτεμβρίου- το σύνολο των μικρασιατικών πληθυσμών – αφήνοντας, δυστυχώς, απέξω την περιοχή της Ανατολικής Θράκης, απ’ όπου ξεκίνησε η ενιαία γενοκτονία, τον Απρίλιο του 1914.

Η ΠΤΩΣΗ

Χιλιάδες χρόνια μικροασιάτικου ελληνισμού στον ΑΔΗ.

Στις 19 Ιανουαρίου του 1920 η Δημοκρατία της Αρμενίας αναγνωρίστηκε ντε φάκτο από τη Διεθνή Διάσκεψη της Ειρήνης. Είχε προηγηθεί η υπογραφή συμφώνου ανάμεσα σε εκπροσώπους της Ελλάδας και της Αρμενίας στις αρχές Ιανουαρίου του ίδιου χρόνου, για τη δημιουργία Ομόσπονδου Αρμενοελληνικού Κράτους που επικυρώθηκε από τη συνθήκη των Σεβρών της 10 Αυγούστου του 1920.

Το ανεξάρτητο Αρμενοελληνικό κράτος, ακολούθησε το πεπρωμένο της ελληνικής μικρασιατικής καταστροφής που συντελέστηκε υπό τις ευλογίες των δυτικών μεγάλων δυνάμεων, τη σοβιετοποίηση της Αρμενίας και το σύμφωνο αλληλοϋποστήριξης του Μουσταφά Κεμάλ με τον Λένιν. ΄Ήταν ο τραγικός επίλογος ενός κορυφαίου κεφαλαίου, στη μεγάλη κοινή ιστορική πορεία των Ελλήνων και των Αρμενίων.

....

[ ...Περίπου την ίδια περίοδο, καθώς άρχιζαν οι διαπραγματεύσεις στην Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού το 1919 με στόχο την λύση των εδαφικών ζητημάτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο Χρύσανθος κατέφθασε στις 29 Απριλίου 1919 προκειμένου να ασκήσει πιέσεις υπέρ της ανεξαρτησίας του Πόντου. Εκεί παρουσίασε μια δεκαοχτασέλιδη έκθεση με επιχειρήματα υπέρ της ίδρυσης της Αυτόνομης Δημοκρατίας του Πόντου.

Η περίοδος 1919-1924 αποτελεί την πιο έντονη φάση γενοκτονίας, όταν η εδραίωση του Μουσταφά Κεμάλ στο οθωμανικό εσωτερικό συμπίπτει με την δημιουργία της ΕΣΣΔ και τη βοήθειά της προς το εθνικιστικό κεμαλικό κίνημα, την ελληνική παρουσία στην Ιωνία και την ανατολική Θράκη, καθώς και την αλλαγή στους προσανατολισμούς στην εξωτερική πολιτική των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Είναι η στιγμή που το ζήτημα της ίδρυσης ανεξάρτητου Ποντιακού Κράτους αν και τέθηκε,

συνάντησε την αντίθεση του Ελευθερίου Βενιζέλου

και η χρονική φάση που ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Τοπάλ Οσμάν ένωσαν τις δυνάμεις τους.

Η προτεινόμενη Δημοκρατία του Πόντου επρόκειτο να συμπεριλάβει τις επαρχίες Τραπεζούντας, Σαμψούντας, Σινώπης και Αμάσειας. Τα εδάφη της δημοκρατίας του Πόντου κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του βορειοανατολικού μέρος του τουρκικού γεωγραφικού διαμερίσματος του Ευξείνου Πόντου.

Στην διάσκεψη, ο Βενιζέλος πίστευε ότι μια ανεξάρτητη δημοκρατία του Πόντου ήταν πολύ απομακρυσμένη για να παρασχεθεί ελληνική στρατωτική βοήθεια και εξαιρετικά αδύναμη να υπερασπιστεί τον εαυτό της έναντι μιας τουρκικής επίθεσης.

Γι'αυτό, ο Βενιζέλος ήταν κατά της δημιουργίας ενός ποντιακού κράτους και η συζήτηση για μια ενδεχόμενη ποντιακή ανεξαρτησία τελείωσε σε μεγάλο βαθμό.

Αργότερα, ο Βενιζέλος πρότεινε την ένταξη της επαρχίας Τραπεζούντας στο νεοσύστατο αρμενικό κράτος, αλλά η ιδέα δεν απέκτησε την εύνοια των Συμμάχων. Η συζήτηση για την παραχώρηση της Τραπεζούντας στην Αρμενία σύντομα έκλεισε, λόγω του τουρκοαρμενικού πολέμου, του πολέμου ανεξαρτησίας της Τουρκίας και την κατάληψη της Αρμενίας από τους Μπολσεβίκους, ένα χρόνο αργότερα... ]

Οι φωτογραφίες:Γράφτηκαν από τον/την Vahit Tursun

Olon o istarnos onta xate...

Eyenetha se enan pola pola omorfo meros. Me tsi mana m’ ti laliya eniksa t’ omate m’ sa avuto ton dünya. Panta erte so nu m’, onta eleye me “e pulopo m’ ” çe lağa eğlikoterene me. To xoriyo ‘muna eton ‘namesa sa trana ta xloa ta raşiya, opu ton İlo pa pola uç elepame.

[ Γεννήθηκα σε ένα πολύ πολύ όμορφο μέρος. Με της μάνας μου τη λαλιά άνοιξα τα μάτια μου... Πάντα έρχεται στο νου μου , όταν μου έλεγε "ε πουλί μου" ... Το χωριό μου είναι ανάμεσα στα μεγάλα χόρτα τα γρασίδια , που ήταν ... πολλά που βλέπαμε ... ] ( έγραψα όσες λέξεις είναι εύκολες στη μεταφορά τους... Πλάτων Πισατίδης )

http://www.romeyika.com/index.php/el/?start=8

..........................................

"Veni, vidi, vici" (Ήλθα, είδα, νίκησα)

H φράση «Veni, vidi, vici» (Ήλθα, είδα, νίκησα) ειπώθηκε από τον αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα όταν νίκησε τον βασιλιά Φαρνάκη Β΄ του Πόντου στα Ζήλα το 47 π.Χ....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/mithridatis-poy-itan-to-vasileio-toy-thrylikoy-vasilia-poy-epine-dilitiria-gia-na-echei-anosia-ekei-o-ioylios-kaisaras-ekane-ekstrateia-kai-eipe-quot-veni-vidi-vici-quot/

H φράση «Veni, vidi, vici» (Ήλθα, είδα, νίκησα) ειπώθηκε από τον αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα όταν νίκησε τον βασιλιά Φαρνάκη Β΄ του Πόντου .

Το Βασίλειο του Πόντου ή Ποντιακή Αυτοκρατορία

Το Βασίλειο του Πόντου ή Ποντιακή Αυτοκρατορία
Ιδρύθηκε από τον Μιθριδάτη Α΄** του Πόντου περί το 281 π.χ.χ. και διήρκεσε έως την κατάκτησή του από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 62μ.χ.χ.. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Νέρωνα . Ο Νέρων υπήρξε μεγάλος φιλέλληνας. Εκδήλωνε αγάπη για την Ελλάδα, έδωσε αυτονομία σε όλες τις ελληνικές πόλεις, ξεκίνησε να ανοίξει τη διώρυγα της Κορίνθου (χρειάστηκαν κατόπιν αυτού περίπου 1900 χρόνια για να γίνει αυτό το έργο), πήρε μέρος σε ολυμπιακούς αγώνες, -όπως και ο Τιβέριος νικητής τεθρίππου που γενόμενος Αυτοκράτορας ανασυνέστησε τον ιππικό αγώνα στις Ολυμπιάδες δολοφονήθηκε, μαζί με πολλούς από τους υποστηρικτές του, από τα μέλη της Συγκήτου- έφτιαξε και ιερά στην Ολυμπία και αλλού.

Το όνομα Μιθριδάτης** έχει τη ρίζα του στο θεό-ήλιο Μίθρα της ιρανικής μυθολογίας και στην ρίζα «δα», «δίδω» - κι άρα σημαίνει «αυτός που δίδεται από τον θεό-ήλιο ».