Τι ήταν η αρχαία Ελληνική Εθνική Θρησκεία;

Κατά την Ελληνική Εθνική Θρησκεία, οι Θεοί είναι εσωκοσμικά μη προσωπικά όντα που εγγυώνται την "παλίντονο αρμονία" του Κόσμου, ο οποίος αποτελεί το αιώνιο και αδημιούργητο Όντως Ον. Στο περιοδικό "Scroll Of Oplontis" είχε δοθεί το έτος 1991 μία περιγραφή των Θεών:
"Ο όρος "Πολυθεϊσμός" προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις "πολύς" και "Θεός" και σημαίνει λατρεία πολλών θεοτήτων. Ως "Πολυθεϊσμός" λοιπόν ορίζεται η αντίληψη περί υπάρξεως περισσοτέρων του ενός Θεών. Είναι η αντίληψη μίας πολλαπλότητος των θείων δυνάμεων. Είναι επίσης η αντίληψη ότι το Θείον ενυπάρχει σε πολλές και διαφορετικές οντότητες και υπάρξεις"." Οι Θεοί και οι Θεές είναι τόσο έμφυτοι όσο και ένδημοι. Είναι παρόντες στα στοιχεία και τις μορφές της Υπάρξεως. Εκδηλώνονται μέσα από τις φυσικές δυνάμεις, ως ύλη και ενέργεια, αλλά είναι συνάμα και ανώτατες οντότητες που δεν δεσμεύονται από καμμία υλική μορφή. Το Θείον είναι πολύμορφο και πολύτροπο, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και από πλευράς πραγματικότητος. Κανένας μοναδικός Θεός ή Θεά δεν κρύβεται πίσω από την πολλαπλότητα των θείων μορφών. . Δεν είναι αρχέτυπα. Δεν είναι φανταστικά σύμβολα των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων . Ούτε είναι αλληγορικές αναπαραστάσεις φυσικών συμβάντων και διαδικασιών.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε η θρησκεία.
Αυτό που ονομάζουμε συμβατικά αρχαία ελληνική θρησκεία είναι ένα σύνολο πίστεων, δοξασιών, μυθολογίας, τελετουργικών πρακτικών, ιδεολογικών, φιλοσοφικών, επιστημονικών και πολιτικών αντιλήψεων πολύ πιο πολύμορφο, λιγότερο αυστηρά δομημένο απ΄ ό,τι οποιαδήποτε θρησκεία με τη σημερινή και με τη χριστιανική έννοια. Το σύνολο αυτό αναπτύχθηκε σε μια περίοδο παραπάνω από 1500 χρόνια, τη μισή από αυτή σε εποχές χωρίς γραφή (που θα δρούσε σταθεροποιητικά), άλλαξε από περίοδο σε περίοδο και από περιοχή σε περιοχή, δέχτηκε ξένες επιδράσεις.
Με τον γενικό όρο Θεός (πληθ. θεοί) στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα εννοείται η θεότητα ή υπέρτατη οντότητα που φέρεται κυρίως στις μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες ως Δημιουργός του Κόσμου. Στην αρχαιότητα στην βοιωτική διάλεκτο σύμφωνα με το λεξικό Liddell-Scott η λέξη απαντάτο ως θιός ή σιός, στην Λακωνική σιός, στη Δωρική θεύς, στη μετάφραση των Εβδομήκοντα και στην Καινή Διαθήκη, ως θεός. Αυτονόητο είναι ότι κανείς Θεός ή Θεά του Ελληνικού Πανθέου δεν υπήρξε δημιουργός του Σύμπαντος, εν αντιθέσει με την έννοια του εξωκοσμικού και προϋπάρξαντος του Κόσμου Θεού των μονοθεϊστικών θρησκειών.
Η έκταση της δικαιοδοσίας της έννοιας του θεού ή των Θεών στην Ελληνική Μυθολογία ήτοι στη Κοσμογονία ποικίλλει από μυθολογία σε μυθολογία. Ως θέαινα ή θεά απαντάται η θηλυκή θεότητα, παρούσα κυρίως στις πολυθεϊστικές θρησκείες. Στον πλατωνικό Κρατύλο το όνομα Αθηνά ετυμολογείται από το Α-θεο-νόα ή Η-θεο-νόα, δηλαδή η νόηση του Θεού (Κρατυλ. 407b), αλλά η εξήγηση ίσως αυτή να είναι παρετυμολογική.
Συνεπώς οι μονοθεϊστικές θρησκείες δανείστηκαν την αρχαία ελληνική έννοια "Θεός" "Θεότητα" προκειμένου να αποδώσουν την ύψιστη Θεολογική οντότητα των δογμάτων τους μη δυνάμενες στην εξεύρεση άλλης ανώτερης επ΄ αυτής εννοίας έστω και εν γνώσει τους ότι οι λέξεις ναι μεν ίδιες αλλά όμως με βασικές διαφορές των εννοιών και κατά χρόνο και κατά ερμηνεία.
Λέει ο Αλκίνοος προς τους άρχοντες και αρχηγούς των Φαιάκων:

«Κι αν τύχει κανείς από μας να τους απαντήσει στο δρόμο (τους θεούς), δεν
κρύβονται απ’ αυτόν, γιατί είμαστε συγγενείς τους, όπως οι Κύκλωπες και οι
άγριες φυλές των Γιγάντων»

(η 204).Σύμφωνα με τις παραδόσεις και τους επικούς ποιητές (Έλληνες και μη) ο όρος «θεός» αποτελεί έννοια εμπειρική. Τους θεούς τους συναντούσαν στον δρόμο, όπως γράφει ο Όμηρος, και δεν τους φοβούνταν διότι ήταν συγγενείς τους, όπως συγγενείς τους ήταν και οι γίγαντες. Οι φιλόσοφοι μετέτρεψαν αυθαίρετα την εμπειρική έννοια «θεός» σε υπερβατική, κατηγορώντας ταυτόχρονα τους επικούς ποιητές για ύβρη προς τους παραμορφωμένους θεούς που οι ίδιοι δημιουργησαν. Ο Ησίοδος γράφει ότι οι άνθρωποι κατάγονται από τους Τιτάνες και ο Πλάτων, παρά την πολεμική του κατά των ποιητών, πιστεύει ακράδαντα στην τιτανική καταγωγή των ανθρώπων όταν μας πληροφορεί ότι:Αυτή η ελευθερία παίρνει στη συνέχεια κι άλλες μορφές. Οι άνθρωποι αρχίζουν πρώτα να αρνιούνται να υπακούν στις αρχές και μετά να δέχονται τις συμβουλές των γονέων και των μεγαλυτέρων τους. Κι όσο πιο πολύ κοντά βρίσκονται στο τέρμα της ολοκληρωτικής ελευθερίας τόσο περισσότερο αδιαφορούν για τους νόμους, τους όρκους, τις υποσχέσεις και την θρησκεία γενικότερα. μιμούνται την φύση των μυθικών Τιτάνων

(την λεγομένην παλαιάν Τιτανικήν φύσιν επιδείκνυσι και μιμουμένοις.)

, ξαναγυρίζουν σ' εκείνη την παλιά κατάσταση και ζουν μέσα σε απέραντη αθλιότητα.(Νόμοι Γ’ 701c)Την παλαιά τιτανική φύση του Πλάτωνα οι χριστιανοί την ονομάζουν προπατορικό αμάρτημα και για τους Αιγυπτίους είναι ένα μισητό τέρας το οποίο πρέπει να εξοντώσουν (το τέρας που οι άγιοι των χριστιανών λογχίζουν).Η μυθολογία έχει τις ρίζες της αφάνταστα πιο πίσω απ’ ότι υποθέτει ο συγγραφέας του κειμένου. Η μυθολογία αποτελεί την συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας την οποία οι φιλοσοφίστικες ερμηνείες υποβαθμίζουν. Η ιστορία των Ελλήνων είναι η ίδια η λεβέντικη ιστορία της πάνοπλης Παρθένου η οποία έγδαρε τον επίδοξο βιαστή πατέρα και ενδύθηκε το δέρμα του (Κ.Κερένυι, Η Μυθολογία των Ελλήνων, σ. 121). Αν συνεχίσουμε όμως να την αντιμετωπίζουμε με τον τρόπο που μας δίδαξαν οι φιλόσοφοι να την αντιμετωπίζουμε, δεν θα την μάθουμε ποτέ και ο Όμηρος θα συνεχίσει να είναι ο μεγάλος αδικημένος.
Η πολυμορφία και η έλλειψη συνοχής πιθανώς οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ μια ανώτατη θρησκευτική αρχή που να επιβάλει μια «ορθόδοξη» εκδοχή, ούτε υπήρξαν Ιερές Γραφές με καθολική αποδοχή, όπως η Παλαιά Διαθήκη, η Καινή Διαθήκη το Κοράνιο, και άλλα.
Πηγή:Επεξεργασία κειμένου από τη Βικιπαίδεια καθώς και από την αρχική πηγή: "Scroll Of Oplontis", 1991. (πρωτοδημοσιεύθηκε στα ελληνικά στο περιοδικό "Διιπετές")