Αλεπότρυπα: Ένα από τα περίφημα σπήλαια του ΔυρούΣτην Ελλάδα, λόγω της πλούσιας γεωλογικής δομής και ιστορίας, δημιουργήθηκαν πλήθος πανέμορφων υπόγειων και υποθαλάσσιων σπηλαίων, που εκτείνονται τόσο στο ηπειρωτικό όσο και στο νησιωτικό τμήμα της. Οι συστηματικές έρευνες των γεωλόγων και σπηλαιολόγων στη χώρα μας, έχουν φέρει στο φως περισσότερα από 8.500 σπήλαια όλων των κατηγοριών (σπήλαια, βάραθρα, υπόγειοι ποταμοί κ.α.), πολλά από τα οποία παραμένουν ακόμα ανεξερεύνητα. Στον ελληνικό χώρο, τα σπήλαια διανοίχτηκαν σταδιακά κατά την τριτογενή και τεταρτογενή περίοδο, ενώ ο μεγάλος αριθμός τους οφείλεται στην τεράστια ποσότητα ασβεστόλιθου, που καλύπτει την επιφάνεια της χώρας (65% περίπου). Σε πολλά από αυτά έχουν ανακαλυφθεί αγγεία, οστά, βραχογραφίες, κοσμήματα, ίχνη φωτιάς και πλήθος άλλων ευρημάτων, που αποδεικνύουν ότι ο άνθρωπος τα κατοίκησε από πολύ παλιά. Επίσης, πολλά από αυτά χρησιμοποιήθηκαν, κατά την αρχαιότητα, για λατρευτικούς σκοπούς και αργότερα στέγασαν εκκλησίες και μοναστήρια, ενώ πολλές κοιλότητες, σε απόκρημνες πλαγιές, χρησιμοποιήθηκαν από μοναχούς ως«ασκηταριά». Ακόμα, αμέτρητα είναι τα σπήλαια, που έπαιξαν ρόλο στους αγώνες ανεξαρτησίας του ελληνικού λαού (ως καταφύγια, κρησφύγετα, νοσοκομεία, εργαστήρια κ.λπ.).
Η Αλεπότρυπα είναι ένα από τα περίφημα σπήλαια του Δυρού, 82χλμ. ΝΔ του Γυθείου. Προϊστορικό σπήλαιο με συνολικό μήκος στοών 600μ., πλάτους 100μ. και ύψους 30μ. Τα τελευταία 40μ. καλύπτονται από λίμνη πλάτους 25 μ. και βάθους 5-9 μ. Στολίζεται με σταλαχτίτες και σταλαγμίτες και το εσωτερικό του διαρρυθμίζεται με στοές.
Οι στοές οδηγούν στις αίθουσες: Θάλαμος της Ελιάς, Κρυστάλλινη βροχή, Θάλαμος των βράχων, Τόπος Λατρείας, Βασιλικός εξώστης, Μεγάλη Σάλα, Μεγάλη Λίμνη, Κρυφός διάδρομος, Λαξευτή σκάλα και Διάθλαση.
Ανακαλύφτηκε τυχαία το 1958, από το κ. Αποστόλη Λαμπρινάκο, ο οποίος κατά τη διάρκεια κυνηγιού, είδε το σκύλο του να ακολουθεί μια αλεπού που χάθηκε σε μια τρύπα. Ο σκύλος εμφανίστηκε αργότερα βρεγμένος και αυτό ήταν η αιτία της ανακάλυψης του σπηλαίου.
Οι έρευνες από το 1958 των σπηλαιολόγων Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου και της Σπηλαιολογικής Εταιρείας, έφερε στο φως εργαλεία λίθινα και οστέινα του προϊστορικού ανθρώπου, όπλα, αγγεία και ανθρώπινους σκελετούς, δόντια κεράτων, ζώων, κοσμήματα κ.ά. Οι έρευνες συνεχίστηκαν το 1970, από τον έφορο κ. Γ. Παπαθανασόπουλο.
Αυτά τα προϊστορικά ευρήματα μαρτυρούν τη ζωή προϊστορικών ανθρώπων της νεώτερης παλαιολιθικής μέχρι τη νεολιθική εποχή. Το 1967 ανακαλύφτηκαν βραχογραφίες πρωτόγονων ανθρώπων.
Το Νοέμβριο του 1993, η ανασκαφική έρευνα του Αρχαιολόγου κ. Γ. Παπαθανασόπουλου, αποκάλυψε ένα εντυπωσιακό ταφικό φαινόμενο, μια ομαδική ταφή σε βάθος 4 μ. στην ερευνητική τομή της αίθουσας Β’ που βρέθηκε και ο σκελετός νέας γυναίκας σε βάθος 1,5 μ. Πρόκειται για τρεις σκελετούς ενηλίκων, οι οποίοι ήταν σκεπασμένοι με πέτρες.
Πολλά ευρήματα βρίσκονται στο Μουσείο της Σπάρτης, ενώ το νεολιθικό Μουσείο του Δυρού περιέχει εκθέματα αποκλειστικά από μία γεωγραφική και πολιτισμική ενότητα. Το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο, ως κατοικία, ως εργαστήριο, ως απέραντη αποθήκη αγαθών και παράλληλα ως νεκροταφείο και τόπος λατρείας.
Πηγές http://www.visitgreece.gr/pages.php?pageID=742&langID=1, http://www.dimosoitilou.gr/gr/spilaia/diros.htm,
Σύνδεσμοι1. Υπουργείο Πολιτισμού 2. Σύλλογος Λακώνων Επιστημόνων
http://www.laconia.org/
Η Αλεπότρυπα είναι ένα από τα περίφημα σπήλαια του Δυρού, 82χλμ. ΝΔ του Γυθείου. Προϊστορικό σπήλαιο με συνολικό μήκος στοών 600μ., πλάτους 100μ. και ύψους 30μ. Τα τελευταία 40μ. καλύπτονται από λίμνη πλάτους 25 μ. και βάθους 5-9 μ. Στολίζεται με σταλαχτίτες και σταλαγμίτες και το εσωτερικό του διαρρυθμίζεται με στοές.
Οι στοές οδηγούν στις αίθουσες: Θάλαμος της Ελιάς, Κρυστάλλινη βροχή, Θάλαμος των βράχων, Τόπος Λατρείας, Βασιλικός εξώστης, Μεγάλη Σάλα, Μεγάλη Λίμνη, Κρυφός διάδρομος, Λαξευτή σκάλα και Διάθλαση.
Ανακαλύφτηκε τυχαία το 1958, από το κ. Αποστόλη Λαμπρινάκο, ο οποίος κατά τη διάρκεια κυνηγιού, είδε το σκύλο του να ακολουθεί μια αλεπού που χάθηκε σε μια τρύπα. Ο σκύλος εμφανίστηκε αργότερα βρεγμένος και αυτό ήταν η αιτία της ανακάλυψης του σπηλαίου.
Οι έρευνες από το 1958 των σπηλαιολόγων Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου και της Σπηλαιολογικής Εταιρείας, έφερε στο φως εργαλεία λίθινα και οστέινα του προϊστορικού ανθρώπου, όπλα, αγγεία και ανθρώπινους σκελετούς, δόντια κεράτων, ζώων, κοσμήματα κ.ά. Οι έρευνες συνεχίστηκαν το 1970, από τον έφορο κ. Γ. Παπαθανασόπουλο.
Αυτά τα προϊστορικά ευρήματα μαρτυρούν τη ζωή προϊστορικών ανθρώπων της νεώτερης παλαιολιθικής μέχρι τη νεολιθική εποχή. Το 1967 ανακαλύφτηκαν βραχογραφίες πρωτόγονων ανθρώπων.
Το Νοέμβριο του 1993, η ανασκαφική έρευνα του Αρχαιολόγου κ. Γ. Παπαθανασόπουλου, αποκάλυψε ένα εντυπωσιακό ταφικό φαινόμενο, μια ομαδική ταφή σε βάθος 4 μ. στην ερευνητική τομή της αίθουσας Β’ που βρέθηκε και ο σκελετός νέας γυναίκας σε βάθος 1,5 μ. Πρόκειται για τρεις σκελετούς ενηλίκων, οι οποίοι ήταν σκεπασμένοι με πέτρες.
Πολλά ευρήματα βρίσκονται στο Μουσείο της Σπάρτης, ενώ το νεολιθικό Μουσείο του Δυρού περιέχει εκθέματα αποκλειστικά από μία γεωγραφική και πολιτισμική ενότητα. Το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο, ως κατοικία, ως εργαστήριο, ως απέραντη αποθήκη αγαθών και παράλληλα ως νεκροταφείο και τόπος λατρείας.
Πηγές http://www.visitgreece.gr/pages.php?pageID=742&langID=1, http://www.dimosoitilou.gr/gr/spilaia/diros.htm,
Σύνδεσμοι1. Υπουργείο Πολιτισμού 2. Σύλλογος Λακώνων Επιστημόνων
http://www.laconia.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου