Κωνσταντίνος Σιμωνίδης: Η Οδύσσεια του πλαστογράφου!

Η Οδύσσεια του πλαστογράφου :

Η περιπετειώδης ιστορία του Κωνσταντίνου Σιμωνίδη, ο οποίος ξεγέλασε την Ευρώπη και ταυτοχρόνως εφεύρε την αρχαιότητα.

Μόλις κυκλοφόρησε μια γερμανική βιογραφία του διαβόητου πλαστογράφου χειρογράφων Κωνσταντίνου Σιμωνίδη. Τον παρουσιάζει όχι σαν κοινό απατεώνα αλλά σαν ρομαντικό τέκνο της νεώτερης Ελλάδας.

Ο πλαστογράφος Σιμωνίδης ήταν ένας ρομαντικός Έλληνας!

Για τον δαιμόνιο και δεινό πλαστογράφο χειρογράφων του 19ου αιώνα Κωνσταντίνο Σιμωνίδη δεν έχουν γραφεί πολλά, μόνο λίγα και τελεσίδικα, σαν να ντρεπόμαστε κάπως γι’ αυτόν τον ευφάνταστο παραχαράκτη της πνευματικής ιστορίας του έθνους. Ξέρουμε ότι γεννήθηκε στη Σύμη το 1820, ότι μελέτησε την τέχνη των χειρογράφων στο Άγιον Όρος, ότι εξαπάτησε ιερείς και φαρισαίους, λογίους και προύχοντες στην Ελλάδα αλλά και στην Αγγλία και τη Γερμανία και τη Ρωσία και την Αίγυπτο χαρίζοντας και πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, χειρόγραφα μεγάλων συγγραφέων που είχε αντιγράψει ο ίδιος ή περγαμηνές εντελώς ανύπαρκτων συγγραφέων που είχε επινοήσει ο ίδιος. Ένα απόσπασμα από το λήμμα Κωνσταντίνος Σιμωνίδης σε μεγάλη ελληνική εγκυκλοπαίδεια: «Από νεαρή κιόλας ηλικία έδωσε δείγματα της ροπής του προς τη διαστροφή, αφού αποπειράθηκε να φονεύσει τους γονείς του». Με άλλα λόγια μια ύποπτη φιγούρα του 19ου αιώνα τελεσίδικα καταδικασμένη στη συνείδησή μας.
Απάτες ή συμπτώματα της εποχής;
Γι’ αυτό ακριβώς και μας κίνησε το ενδιαφέρον ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στη Γερμανία αυτή την εβδομάδα με τίτλο 

«Η οδύσσεια του πλαστογράφου. Η περιπετειώδης ιστορία του Κωνσταντίνου Σιμωνίδη που εξαπάτησε την Ευρώπη και εν παρόδω εφεύρε την αρχαιότητα.» 

Το υπογράφει ο δημοσιογράφος, θεατρικός κριτικός και συγγραφέας Rüdiger Schaper. Μας ενδιαφέρει γιατί η γερμανική αυτή βιογραφία του Σιμωνίδη διακατέχεται από μια συγκρατημένη συμπάθεια για τον σκοτεινό ήρωά της. Γιατί; Γιατί ο Schaper δεν διηγείται τα κατορθώματα του σοφού εκείνου απατεώνα σαν βδελυρές πράξεις ενός διεστραμμένου πνεύματος, αλλά σαν συμπτώματα της εποχής του. Ήταν η εποχή της δημιουργίας των νεώτερων ευρωπαϊκών εθνών, και σ’ αυτά ο συγγραφέας συγκαταλέγει και τους Νεοέλληνες και τους Γερμανούς. Και οι δύο εφεύρισκαν τότε το εθνικό παρελθόν τους, οι Γερμανοί σαν πνευματικοί απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και οι Νεοέλληνες σαν κατ’ ευθείαν συγγενείς και κληρονόμοι τους. Η δημιουργία και σύμπηξη των νέων εθνών τον 19ο αιώνα είχε ανάγκη και τους αντίστοιχους μύθους.
Δίψα για πνευματική υπόσταση
Και ο Σιμωνίδης; Ένα απόσπασμα του Schaper: «Ένα καινούργιο έθνος, μια καινούργια πρωτεύουσα, μια καινούργια εποχή και καινούργια επαγγέλματα: κυνηγοί, συντηρητές, μεταφραστές, εκδότες και έμποροι αρχαίων κειμένων που καλούνταν να σχηματίσουν τη σπονδυλική στήλη αυτού του νέου μορφώματος.» Στη νέα αυτή βιογραφία ο Σιμωνίδης δεν είναι ο απόβλητος της σοβαρής επιστήμης, ο σαλτιμπάγκος της ορθής παιδείας, είναι ένα παιδί του απελευθερωτικού αγώνα και της δίψας ενός νεαρού έθνους για πνευματική υπόσταση. Με όλα τα μέσα. Δεν μιλάμε για το 2011 αλλά για το 1848, όταν ο Σιμωνίδης προσπαθούσε να καλύψει το τεράστιο κενό μεταξύ της ελληνικής αρχαιότητας και του αναδυόμενου νέου ελληνικού έθνους. Το 1848 λοιπόν είχε εκδώσει το έργο Συμαΐς, όπου μεταξύ πολλών άλλων ισχυριζόταν ότι στην πατρίδα του τη Σύμη ο πολύς, πλην ανύπαρκτος, Περίστρατος ο Ρόδιος είχε ανακαλύψει μια πρώιμη μορφή της τυπογραφίας. Όπως σε προηγούμενο σύγγραμμά του ισχυριζόταν ότι κάποιος, επίσης ανύπαρκτος, Πανσέληνος είχε αναπτύξει την ηλιογραφία, έτσι για να μην έχουν οι Γάλλοι την πρωτιά στην ανακάλυψη της φωτογραφίας! Νήπια έθνη, παίγνια με χίμαιρες, συμπαθητικές φαντασιοκοπίες.
DW Σπύρος Μοσκόβου
Υπεύθ. Σύνταξης Γιάννης Παπαδημητρίου

Πηγή...

Διαβάστε τα έργα του Κ. Σιμωνίδη εδώ