Πρέπει να πούμε κάτι αληθινό: οι «πανεπιστημιακοί καθηγητές» και η «πολύτομη και βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», σκόπιμα παραποιούν, καλλωπίζουν και ηρωοποιούν τα γεγονότα, εξαγνίζοντας από πάθη, σκοπιμότητες, φιλοδοξίες και συμφέροντα τους εμπλεκόμενους για τη δημιουργία «καλών εντυπώσεων» και «εθνικής συνείδησης». Σίγουρα η εθνική συνείδηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε Έθνους, κάθε Κράτους και θα έπρεπε κάθε κυβέρνηση σε μια ευαίσθητη περιοχή όπως αυτή της Ελλάδος να την προωθεί και να επενδύει σε αυτή μήπως και περισωθεί κάτι από αυτή την πολυβασανισμένη χώρα και λαό.
Αλλά: σπαταλήθηκαν μέχρι σήμερα αμέτρητα εκατομμύρια και το μόνο που έχει απομείνει στο Έθνος, είναι συνελεύσεις, συνέδρια, συνεδριάσεις και… πρόεδροι!
Ας επανέλθουμε, όμως, στην Επίσημη και βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών Ιστορία του Ελληνικού Έθνους:
Κανείς σκεπτόμενος άνθρωπος, που έχει διαβάσει και δύο πράγματα πέραν της επίσημης ιστορίας, δεν πιστεύει σήμερα ότι με τη διαφώτιση της Φιλικής Εταιρίας (γνώστες του «μυστικού» της οποίας ήταν ελάχιστοι) ξύπνησαν ξαφνικά μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, που στην πραγματικότητα ήταν 2.000 χρόνια, (δηλαδή από την εποχή που οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τις ελεύθερες Ελληνικές Πολιτείες) και εξεγέρθηκαν κατά των Τούρκων.
Της εξέγερσης προηγήθηκαν πολλά και διάφορα, που διαμόρφωσαν το κατάλληλο κλίμα για να γίνει ό,τι έγινε. Μεταξύ αυτών ήταν η άνοδος του Αλί πασά στο πασαλίκι των Ιωαννίνων, το 1788, η υπό διάλυση Οθωμανική Αυτοκρατορία που άνοιξε την όρεξη των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων (Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας), οι υπόγειες προσπάθειες των Φαναριωτών ηγεμόνων και γραμματικών να βάλουν στο χέρι τις νοτιότερες περιοχές των Βαλκανίων (Ελλάδα), οι βλέψεις τόσο των κοτζαμπάσηδων του Μοριά όσο και των αρματολών της Ρούμελης να ανεξαρτητοποιηθούν, αποκομίζοντας περισσότερα δικαιώματα (και γη) απ’ όση τους είχαν παραχωρήσει οι Τούρκοι και, βεβαίως, οι συνεχιζόμενες (για δεκαετίες) εξεγέρσεις των αρματολών και κλεφτών ενάντια στην Πύλη.
Στην Ελλάδα οι ραγιάδες ζούσαν στο δικό τους κόσμο. Έναν κόσμο που είχε αναγάγει σε ύψιστο ιδανικό του το «άρπαξε να φας και κλέψε νάχεις».Για παιδεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν γίνεται λόγος. Η αγραμματοσύνη και η παντελής άγνοια που την ακολουθεί, είχαν τον πρώτο λόγο (εάν υπήρχε κάποιο κρυφό σχολειό, ο παπάς μόνο κολυβογράμματα θα μπορούσε να διδάξει) ως εκ τούτου, όχι μόνο εθνική συνείδηση δεν υπήρχε, αλλά ούτε καν γνώση καταγωγής. Ουδείς γνώριζε ποιος κατοικούσε τα χώματα που βοσκούσαν τα πρόβατά τους. Προς τα πίσω οι γνώσεις τους πήγαιναν, το πολύ-πολύ, μέχρι τον παππού τους! Οι Έλληνες (και εδώ μιλάμε για τους μορφωμένους που ζούσαν εκτός ελληνικού χώρου) πληροφορήθηκαν τα βασικά για την καταγωγή τους και την αρχαία Ελλάδα από τον γερμανικό ρομαντισμό που ήκμασε στα τέλη του 18ου αιώνα.
Όσο για τους Ευρωπαίους, την είχαν ανακαλύψει έναν αιώνα πριν, χάρη στους φιλόσοφους του Διαφωτισμού. Μέχρι και την Αναγέννηση ακόμα, οι εικονογράφοι έβαζαν στον Περσέα… σαρίκι και στον Ηρακλή… πανοπλία! Έχει μεγάλο ενδιαφέρον και πολύ πλάκα το πώς αντιλαμβάνονταν οι Ευρωπαίοι την αρχαία Ελλάδα και το πώς ανακάλυψαν τον πολιτισμό της. Όσο για το Βυζά
ντιο (το δήθεν… ελληνικό!) εκεί το σκοτάδι ήταν πιο μαύρο και από την πίσα.
Σε αυτή την εποχή γεννήθηκε
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος
Σαν άλλος Οδυσσέας – με την διαφορά ότι δεν πρόλαβε να σκοτώσει αυτός τους μνηστήρες-γεννήθηκε στην Ιθάκη όπου είχε καταφύγει η μητέρα του για να ξεφύγει από την άγρια καταδίωξη των Τούρκων κατά του συζύγου της, του μεγάλου Ανδρέα Ανδρούτσου.
Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος κάποια στιγμή δεν ήρθε σε σύγκρουση μόνο με τους Τούρκους αλλά και με τους κοτζαμπάσηδες που καταδυνάστευαν τους αγρότες κάτι που ποτέ δεν του το συγχώρησαν. Αν και σαν άλλος Λεωνίδας στο Χάνι της Γραβιάς εμπόδισε τις δυνάμεις του Ομέρ Βρυώνη στην κάθοδο προς στην Πελοπόννησο και οι στρατιωτικοί όπως και η Α' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου τον ανακήρυξαν αρχιστράτηγο της Ανατολικής Ελλάδας, με την εύνοια του Αρείου Πάγου (ο οποίος σημειωτέον του είχε αναθέσει το αξίωμα του χιλίαρχου αλλά ο Οδυσσέας Ανδρούτσος το επέστρεψε και συνέχισε τον απελευθερωτικό του Αγώνα), ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, επικηρύχθηκε ως προδότης, κατηγορήθηκε για «τουρκολάτρης», «προσκυνημένος» και επικηρύχθηκε με 5.000 γρόσια αφού βεβαίως αφορίστηκε και από τον υπουργό των Εκκλησιαστικών, επίσκοπο Ιωσήφ.
Η σύλληψη του έγινε από το πρώην πρωτοπαλίκαρο του, τον Ιωάννη Γκούρα που του υποσχέθηκε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται να τον πειράξει, και έτσι παραδόθηκε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος το μεγαλύτερο ίσως παλικάρι του Αγώνα.
Και αφού τον συνέλαβαν, ο Γκούρας, κατόπιν εντελής της «κυβέρνησης», στις
5 Ιουνίου του 1825, φρόντισε να τον εκτελέσουν. Εκτελεστικά όργανα της δολοφονίας ήταν οι Ιωάννης Μαμούρης, Παπακώστας Τζαμάλας, Μήτρος της Τριανταφυλλίνας και ο στρατιώτης Θεοχάρης από το Λιδωρίκι. Στη συνέχεια οι δολοφόνοι έριξαν το πτώμα του στα βράχια της Ακρόπολης για να πιστέψει ο κόσμος ότι ο Ανδρούτσος σκοτώθηκε στην προσπάθεια του να δραπετεύσει. Υπήρξε όμως αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας στο πρόσωπο του στρατιώτη Κωνσταντίνου Καλατζή, ο οποίος εκείνη τη βραδιά φύλαγε σκοπός. Πολλά χρόνια αργότερα αποκάλυψε την αλήθεια στον δικηγόρο Σπύρο Φόρτη και η διήγηση του δημοσιεύτηκε με καθυστέρηση στην εφημερίδα «Καιροί» της Αθήνας το 1898.
«Καλύτερης» τύχης έτυχε ένας άλλος «προσκυνημένος τουρκολάτρης»: ο Γεώργιος Καραϊσκάκης («μούλος»!). Αυτός, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία, πήγε από «αδέσποτο» βόλι των Τούρκων. Προερχόταν, όμως, το βόλι από τους Τούρκους;
Πηγή:
Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Βικιπαίδεια και επεξεργασία κειμένου σε άρθρο του ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
Νίκος Σάμιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου