Οι αρχαίες τραγωδίες αντίδοτο στο σύνδρομο μετατραυματικού στρες!

Θεραπεία από τον Σοφοκλή αναζητάει ο αμερικανικός στρατός!

Βέβαια, δεν πρωτοτυπούν οι Αμερικανοί:

Ο Έλληνας  κ. Λυκέτσος χρησιμοποίησε -για πρώτη φορά σε όλον τον κόσμο- το αρχαίο δράμα σαν ψυχοθεραπευτικό μέσο σε, βαριά και χρόνια, ψυχικά αρρώστους. Η ιδέα του γεννήθηκε το 1960. Και η προσπάθεια ξεκίνησε το χειμώνα του 1960-61. Το νεόχτιστο, αρχαιόρρυθμο θεατράκι του Δρομοκαΐτειου Θεραπευτηρίου ήταν ό,τι χρειαζόταν. Με την επίβλεψη ενός ψυχιάτρου και μιας κοινωνικής λειτουργού, διδάχτηκε σε μια ομάδα σχιζοφρενών ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου. Η παράσταση δόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1961, μπροστά σε πολυάριθμο κοινό από αρρώστους του Δρομοκαΐτειου και περιορισμένο αριθμό συγγενών και φίλων. Το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό. Οι άρρωστοι μπόρεσαν όχι μόνο να παρακολουθήσουν την πολύμηνη διδασκαλία της τραγωδίας, αλλά και να δώσουν με επιτυχία την παράσταση. Και το σπουδαιότερο: παρατηρήθηκε υπεραξιόλογη ψυχική ωφέλεια σε, χρόνια και βαριά, ψυχικά αρρώστους. Η πρώτη αυτή παράσταση αρχαίας τραγωδίας από σχιζοφρενείς, είχε την τύχη να κινηματογραφηθεί από συνεργείο του υπουργείου Προεδρίας της Κυβερνήσεως. Σκηνές της, μάλιστα, περιλήφθηκαν και στη διεθνή ταινία «Παγκόσμια Ψυχική Υγεία» του 1960. Ο κινηματογραφικός φακός συνέλαβε και αποτύπωσε εκφράσεις των προσώπων –όχι μόνο των ηθοποιών, αλλά και των αρρώστων θεατών- που φανέρωναν τη συναισθηματική συμμετοχή τους στο έργο.
Η προσπάθεια συνεχίστηκε. Το 1961-1962 διδάχτηκαν «Οιδίπους Τύραννος» και «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, σε δύο διαφορετικές ομάδες ψυχικά αρρώστων. Επεισόδια κι από τις δυο τραγωδίες παραστάθηκαν με επιτυχία στην Α΄ Εβδομάδα Ψυχικής Υγείας, τον Μάη του 1962. Ο καθηγητής Κουρέτας που προλόγισε την παράσταση του «Οιδίποδα Τυράννου», αναγνώρισε τη θεραπευτική αξία του αρχαίου δράματος σε ψυχικά πάσχοντες. Η πείρα που είχε αποκτηθεί -όπως ανέφερε ο κ. Λυκέτσος- δεν άφηνε καμία αμφιβολία: Η διδασκαλία και η παράσταση τραγωδιών προσέφερε αξιόλογες θεραπευτικές δυνατότητες σε άτομα που πάσχουν από χρόνιες αρρώστιες.
Ακολούθησαν οι «Ευμενίδες» του Αισχύλου που ερμηνεύτηκαν από μια ομάδα μακροχρόνια σχιζοφρενών της Α΄ Κλινικής του Δρομοκαΐτειου. Ήταν τρόφιμοι του Ψυχιατρείου από 2 μέχρι 27 χρόνια!

 Διαβάστε τώρα από ΤΑ ΝΕΑ:

Τον Σοφοκλή επιστρατεύει ο αμερικανικός στρατός προκειμένου να αντιμετωπίσει το σύνδρομο μετατραυματικού στρες από το οποίο υποφέρει ένας στους πέντε στρατιώτες που επιστρέφουν από το Ιράκ και το Αφγανιστάν - διαταραχή η οποία αναμφισβήτητα παίζει τον ρόλο της στις πέντε απόπειρες αυτοκτονίας στρατιωτών που καταγράφονται καθημερινά. Μια ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής ονόματι Theater of War (Θέατρο του Πολέμου) επιχορηγήθηκε από το Πεντάγωνο με 3,7 εκατ. δολάρια για αναγνώσεις τραγωδιών του Σοφοκλή•
κι έχει μέχρι στιγμής διοργανώσει 150 ανάλογα θεατρικά αναλόγια, από το στρατιωτικό κοιμητήριο έως τη βάση του Γκουαντάναμο, ενώπιον περίπου 35.000 βετεράνων και συγγενών τους.

Η ιδέα ανήκει στον σκηνοθέτη και δημιουργό του Θεάτρου του Πολέμου, Μπράιαν Ντόρις. «Διάβαζα κάθε μέρα στους "New York Times" ιστορίες που έμοιαζαν βγαλμένες από τραγωδίες του Σοφοκλή», λέει. «Είχα αυτήν την τρελή ιδέα πως το αρχαιοελληνικό δράμα μπορούσε να προσφέρει κάτι πολύτιμο στον σύγχρονο κόσμο». Η πρώτη τραγωδία που ανέγνωσε, ενώπιον 400 πεζοναυτών και συγγενών τους, ήταν ο Αίας, η παλαιότερη από τις επτά σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή - περιγράφει την τρέλα και την αυτοκτονία του Αίαντα, του αρχηγού των Σαλαμινίων, όταν δεν του αποδόθηκαν τα όπλα του Αχιλλέα. «Τρία λεπτά αφότου άρχισε η ανάγνωση», λέει ο Ντόρις, «όλα τα κινητά έκλεισαν και το κοινό έσκυψε μπροστά».

Μια ώρα αργότερα, μία γυναίκα σηκώθηκε όρθια και είπε: «Είμαι η υπερήφανη μητέρα ενός πεζοναύτη και σύζυγος ενός κομάντο που πήγε στον πόλεμο τέσσερις φορές. Κάθε φορά, σαν τον Αίαντα, επέστρεφε σέρνοντας αόρατα πτώματα. Το σπίτι μας είναι σαν σφαγείο». Των θεατρικών αναλογίων ακολουθούν πάντα συζητήσεις. Η διάρκειά τους είναι προγραμματισμένη στα 45 λεπτά, σπανίως ολοκληρώνονται πριν περάσουν τρεις ώρες. Το τρίπτυχο ύβρις, νέμεσις, κάθαρσις δεν χάνει ποτέ τη δύναμή της. «Ενιωσα σαν να μπορούσα να ξαναπάρω ανάσα», είπε ένας πεζοναύτης στον Ντόρις. Κι ένας άλλος βετεράνος: «Το γεγονός ότι το μετατραυματικό στρες χρονολογείται από π.Χ. με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνος στον κόσμο».

Πηγή...