Ο "Οιδίπους επί Κολωνώ" διδάχτηκε το 401 π.Χ., μετά το θάνατο του ποιητή, από τον εγγονό του, γιο του Αρίστωνα. Είναι η τελευταία τραγωδία του Σοφοκλή που μας σώθηκε και βέβαια η τελευταία που έγραψε ο τραγικός ποιητής στα βαθιά του γεράματα, όταν πια πλησίαζε τα ενενήντα του χρόνια. Είναι προφανές ότι το δραματικό σύμβολο του ανθρώπου και της μοίρας του συνέχισε να βασανίζει τη σκέψη του για είκοσι ακόμα χρόνια μετά τον "Οιδίποδα Τύραννο", σα να ένιωθε πως δεν είχε ακόμα ξοφλήσει μαζί του.
Στα πρόθυρα και του δικού του θανάτου πραγματεύεται το θάνατο του πολυβασανισμένου του ήρωα, βάζοντας ένα μεγαλόπρεπο τέλος στο δράμα του. Θαρρείς και προσπαθεί να ρίξει μια γέφυρα ανάμεσα στον άνθρωπο και το θείο, λες και η αναλγησία του πεπρωμένου δεν μπορούσε παρά να γλυκάνει κι αυτή μπροστά στο μεγαλείο του ανθρώπινου πόνου και την καρτερική αποδοχή του. Έτσι, ο θάνατος του Οιδίποδα δεν είναι πια ένας κοινός θάνατος, καθώς ο ήρωας εξαφανίζεται μυστηριωδώς μέσα στο φέγγος μιας ζωηρής λάμψης, σα να σταμάτησαν οι θεοί για χάρη του τη φυσική ροή του κόσμου' είναι το πέρασμα στην κατηγορία των ηρώων ενός εκλεκτού των θεών για τη μεγαλοσύνη και τη θαμπωτική του αξιοπρέπεια μέσα στην πρωτοφανή δοκιμασία του.
Από τη θέση αυτή στο εξής, πολιούχος του γενέθλιου Κολωνού που τόσο αγάπησε ο ποιητής, θα έχει τη δύναμη, που του χάρισαν οι θεοί, να προστατεύσει την Αθήνα και την Ελλάδα.
Τη γαλήνη του θανάτου ελπίζει πια και προσμένει ο τραγικός ήρωας τριγυρισμένος από αγαπημένες μορφές -την Αντιγόνη του, την Ισμήνη του, το βασιλιά της Αθήνας Θησέα- μέσα στην ομορφιά της φύσης και τις στερνές χαρές της ζωής, που είναι σε θέση να τις εκτιμήσει και στα βαθύτατα γηρατειά με τα μύρια του βάσανα. Η γαλήνη όμως αυτή κερδίζεται και πάλι με αγώνες του ανυποχώρητου ήρωα: Πρώτα από τους γέρους αγρότες του Κολωνού, που τρομάζουν στη θέα του και προσπαθούν να τον διώξουν από τον ιερό χώρο' ύστερα με τον κυνικό Κρέοντα, που επιχειρεί, για το προσωπικό του συμφέρον, να τον αποσπάσει βάναυσα απ' το καταφύγιό του, για να τον μεταφέρει στη Θήβα, φτάνοντας στη βιαιότητα να απαγάγει τις κόρες του, για να τον εκβιάσει' τέλος με το γιο του Πολυνείκη, που συγκλονισμένος τον εκλιπαρεί να επιστρέψει στη Θήβα, γιατί, σύμφωνα με το χρησμό, από τον Οιδίποδα εξαρτάται η έκβαση του πολέμου με τον αδελφό του και η ειρήνευση της πατρίδας του.
Στις συγκρούσεις αυτές ο ανειρήνευτος ήρωας αναπτύσσει όλη τη γνωστή μας ψυχική του δύναμη. Αν και εξουθενωμένος από τα αφόρητα βάσανα και την πολύπαθη ταλαιπωρία του, φανερώνει και πάλι το πάθος του με βιαιότητα, που φτάνει σε ένταση συγκλονιστική στην πιο ζοφερή σκηνή του έργου: Όταν καταριέται με ανατριχιαστική αναλγησία τα ίδια τα παιδιά του! Η έννοια της "τιμής", που έχει προσβληθεί ασυγχώρητα, όπως τη γνωρίσαμε στον Όμηρο με τον Αχιλλέα και τον Αίαντα, παίρνει κι εδώ την κλασική της διάσταση.
Όμως η άτεγκτη αυτή έννοια, σύμφυτη με το ήθος του κλασικού ήρωα, που έχει συνείδηση της αξίας του και αξιώνει την αναγνώριση και το σεβασμό απ' όλους τους ανθρώπους, καθόλου δεν αναστέλλει την τρυφεράδα και την έκταση του ενενηντάχρονου γέροντα ποιητή, ακριβώς όπως και του πολυταλανισμένου ήρωά του, μπροστά στο μέγα θαύμα της ζωής και την ατίμητη ομορφιά της φύσης.
Στο κύκνειο άσμα του, το Β' στάσιμο του "Οιδίποδα στον Κολωνό", ο αιωνόβιος γέροντας, παρά τα βάσανα και τις πικρότατες εμπειρίες που του φόρτωσαν τα χρόνια, τεντώνει όλες τις αισθήσεις που του απόμειναν στο γέρμα της ζωής του, για να ακούσει, από το στόμα του χορού, για στερνή φορά τους εξαίσιους ήχους της φύσης και να χαρεί τα λαμπερά της χρώματα:
Στη χώρα με άτια λεβέντικα, ξένε,στον έξοχο τόπο της γης έχεις έρθει'τον λενΝα λοιπόν το φωτεινό μήνυμα, με το οποίο μας δροσίζει διαχρονικά το ευλογημένο ελληνικό πνεύμα, προικισμένο από τη λαμπερή του φύση να ερευνάει σε μεγάλο βάθος τα ανθρώπινα και να αποκαλύπτει τις μοναδικές αξίες που έχουν τη δύναμη να στηλώσουν τον άνθρωπο, αξίες από τις οποίες εξαρτάται η επιβίωση του θολωμένου κόσμου μας σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε.
λαμπερό Κολωνό, που απλώνειγλυκόλαλο αηδόνι τις τρίλιες του πάντα,ως βρίσκει
λημέρι σ' ολόχλωρους κόρφουςστον ίσκιο του μαύρου κισσού βυθισμένο,στο άλσος του
Βάκχου το απάτητο κι άγιο,μυριόκαρπο, ανήλιαγο, προστατευμένοαπό μπόρες και
θύελλες μες στο χειμώνα.Εδώ ο Διόνυσος το 'χει χαρά τουβακχεύοντας πάντα να
σέρνει παρέατις άγιες του βάγιες στο θείο μεθύσι.
Και θάλλει ολοφούντωτος απ'
την ουράνιαδροσιά ολοένα ο νάρκισσος θάμα,στεφάνι πανάρχαιο για τους θεούς
μας,κι ο κρόκος μαζί που αστράφτει χρυσάφι.Κι οι ολόδροσες κρήνες ακοίμητες
πάντακι αστείρευτες, του Κηφισσού βρυσομάνες,που μέρα τη μέρα κυλώντας αιώνιατα
πλούσια νερά τους στης γης μας τα στέρνατους κάμπους της κάνουν καρπούς να
γεμίζουν.Και μήτε οι Μούσες της έχουν στερήσειτους άγιους χορούς τους κι η θεία
Αφροδίτητη σκέπη κρατώντας χρυσά χαλινάρια.
Πηγές:
http://www.dian.gr/publications_books_classic7.html
http://www.scribd.com/doc/5386044/-
http://www.geocities.com/thivaiosgr/thivaikoskyklos2.html
Σοφοκλής - Οιδίπους επί Κολωνώ (κάντε κλικ στην εικόνα και διαβάστε το!)
Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ
Ποιητής Σοφοκλής
Χορός οι γέροντες χωρικοί, κάτοικοι του Κολωνου Πρόσωπα
ΟιδίποδαςΑντιγόνηΞένοςΙσμήνηΘησέαςΚρέων
ΠολυνείκηςΆγγελος
Δείτε επίσης και εδώ
5 σχόλια:
επειδή οι αναρτήσεις σου είναι μεγάλες και κουράζεσαι, κερδίζεις βραβείο, έλα να το παραλάβεις
το βραβείο θα παραλάβεις από την ηλακάτη, τα'χει χαμένα ο blogger αυτές τις μέρες
Κατά αρχήν ευχαριστώ για την παρατήρηση.
Είχα την εντύπωση ότι οι αναγνώστες ανήκουν στο κοινό που ενδιαφέρεται για ανάλυση και όχι μόνο «ξεπέτα» θέματα. Δυστυχώς, κανείς δεν παρατήρησε ότι ο Οιδίπους ανελήφθη! Παραθέτω απόσπασμα από την εισαγωγή της ανάρτησης:
"ο θάνατος του Οιδίποδα δεν είναι πια ένας κοινός θάνατος, καθώς ο ήρωας εξαφανίζεται μυστηριωδώς μέσα στο φέγγος μιας ζωηρής λάμψης"...
Από αύριο έχω άδεια, δεν θα σας κουράζω τόσο. Ευχαριστώ για την υπομονή σας και την τιμή που μας κάνετε διαβάζοντας το μπλοκ.
μάλλον δεν έκανες τον κόπο να δεις για τι ακριβώς πρόκειται, ελπίζω όταν επιστρέψεις από τις διακοπές σου να είναι ξεκάθαρο το μυαλο σου και να αντιληφθείς ότι πρόκειται για διάκριση και οχι για εμπαιγμο
Την διάκριση και το βραβείο(φανταστικό!) σου την θεωρώ τιμητική, καθώς και την σελίδα σου υπέροχη. Ευχαριστώ καλή μας Ηλακάτη...
Δημοσίευση σχολίου