Με τι ασχολείσθε Έλληνες;

http://www.epanellinismos.com/index.php?option=com_fireboard&func=view&id=11298&catid=74#11298
--------------
Το „Άγιο Φως“ της Ιερουσαλήμ και ο Λεωνίδας.
Όταν η αγάπη γιά την πατρίδα υπερβαίνει το καθήκον και κάθε πίστη…
Η Μάχη των Θερμοπυλών:
Το 480 π.Χ., ηγούμενος 7,000 ανδρών, μεταξύ των οποίων 300 επίλεκτων Σπαρτιατών, οχυρώθηκε στα στενά των Θερμοπυλών για να ανακόψει το πέρασμα των στρατευμάτων του Ξέρξη.
Οι Σπαρτιάτες πολεμιστές φέρανε δόρυ στο δεξί χέρι. Στο αριστερό πλευρό φέρανε ξίφος ή μαχαίρι, που κρεμότανε από τον δεξιό ώμο με λουρί. Φορούσανε περικεφαλαία, μεταλλικό θώρακα και κνημίδες. Με το αριστερό χέρι φέρανε ασπίδα, που προφύλασσε μηρούς και κορμό.
Μετά από διήμερη αντίσταση και προδοσία του Εφιάλτη, ο Λεωνίδας αντιλήφθηκε τους Πέρσες ενώ κατέβαιναν από το όρος της Οίτης, κι έστειλε δια θαλάσσης το κύριο σώμα του Στρατού με τους 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς.
Οι Πέρσες ήτανε προ των πυλών, και οι Έλληνες Αρχηγοί είχανε συζητήσεις και διενέξεις. Αρκετοί Αρχηγοί αποσύρθηκαν, με τα στρατεύματα τους. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Λεωνίδας έδωσε εντολή να αποσυρθούν οι σύμμαχοι Έλληνες στρατιώτες καθώς τους θεώρησε απρόθυμους και λιγόψυχους ώστε να αντιμετωπίσουν τον ισχυρό εχθρό.
Οι Θεσπιείς με Αρχηγό τον Δημόφιλο παρέμειναν στο πλευρό του Λεωνίδα με δική τους θέληση, δηλώνοντας πως αρνούνται να εγκαταλείψουν τον Λεωνίδα και τους 300. Τόσο όμορφα μας εξιστορεί ο Ηρόδοτος «Έτσι οι Θεσπιείς έζησαν με τους Σπαρτιάτες, και πέθαναν μαζί τους».
Οι ήρωες παρέμειναν να προασπίσουν των Ελλήνων τα Ιερά. Μία χούφτα άνθρωποι αποφάσισαν να αναμετρηθούν με τον Γιγάντιο Περσικό στρατό, με την επίγνωση πως οι άρχοντες της πόλης αλλά και οι άλλοι Έλληνες τους εγκατέλειψαν, εγκαταλείποντας έτσι κάθε Ελπίδα για Ελευθερία κι Αξιοπρέπεια.
«Αρχή άνδρα δείκνυσι» «Η εξουσία φανερώνει τον άνδρα»
(Πιττακός ο Μυτιληναίος)
Προσφέρει ο Ξέρξης στον Λεωνίδα την κυριαρχία όλης της Ελλάδος. Και η απάντηση του Λεωνίδα :
«- Πες στον κύριο σου ότι προτιμώ να πεθάνω για την πατρίδα μου, παρά να την υποδουλώσω!»
Το πρωί της μεγάλης μέρας, οι πολεμιστές γυάλισαν το δόρυ και τις ασπίδες τους, ακόνισαν τα ξίφη τους και κάνανε λουτρό. Χτένισαν κι αρωμάτισαν τα μακριά μαλλιά τους και κάθισαν σε δείπνο. Η πρόποση του Λεωνίδα λιτή: «Συμπατριώτες, ας προγευματίσουμε λιτά, αφού το βράδυ θα φάμε πλουσιοπάροχα στα Βασίλεια του Πλούτωνα»
Την επόμενη μέρα ο Ξέρξης και η φρουρά του με φρίκη είδε τις εκατοντάδες πτωμάτων Περσών στρατιωτών.
Ειδεχθές το θέαμα, κι αν ο Περσικός στρατός το έβλεπε, θα τρεπότανε σε φυγή. Οι μηχανικοί του Ξέρξη ανοίγουν τεράστια τάφρο και ρίχνουνε μέσα τα πτώματα των Περσών, σκεπάζοντας την καλά με χώμα. Αφήνουν διάσπαρτα μόνο πτώματα Ελλήνων, για να προκαλέσουν συγκίνηση και ταραχή στους συμπατριώτες τους. Στο μέσον υψώνουνε έναν πάσαλο, προορισμένο για να κρεμαστεί το αποκεφαλισμένο σώμα του Λεωνίδα.
Υπέρτατο πρότυπο στρατιωτικής εντολής.
Όλοι μαζί βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τα πολυάριθμα στρατεύματα του Ξέρξη, δεν δέχτηκαν να αποχωρίσουν όπως άλλα Ελληνικά φύλλα, ώστε να δώσουν το σωστό παράδειγμα στις νέες γενιές των Ελλήνων.
Μετά από γενναίο αγώνα, τον Αύγουστο του 480 π.Χ. ο Λεωνίδας έπεσε ηρωϊκά με τους συμπολεμιστές του στο πεδίο της μάχης, στην δίοδο του στενωπού των Θερμοπυλών. Ο ολιγάριθμος Ελληνικός στρατός περικυκλώθηκε και εξολοθρεύτηκε ολοσχερώς, πλην των Θηβαίων, οι οποίοι παραδόθηκαν. Ο Λεωνίδας έπεσε ηρωικά, και οι Σπαρτιάτες περικύκλωσαν προστατευτικά το σώμα του, μέχρι τον θάνατο και του τελευταίου.
Μόνον δύο Σπαρτιάτες σώθηκαν: Ο Λεωνίδας έστειλε δύο τραυματίες πολέμου, τον Αριστόδημο και τον Εύρυτο στην Σπάρτη, για να ιστορήσουν με κάθε λεπτομέρεια την εξέλιξη της αναμέτρησης. Χάριν σ’ αυτούς γνωρίζουμε για την μάχη ως το τέλος.
Ένας τρίτος Σπαρτιάτης, ο Παντίτης στάλθηκε από τον Λεωνίδα στην Θεσσαλία για να ζητήσει ενισχύσεις, μα επέστρεψε στις Θερμοπύλες μετά το πέρας της μάχης. Λίγο αργότερα κρεμάστηκε από τύψεις και ντροπή, θεωρώντας την φυγή του άνανδρη.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Ξέρξης έδωσε την ασυνήθιστα σκληρή εντολή για τους Πέρσες να αποκεφαλιστεί το άψυχο κορμί του Λεωνίδα και το σώμα του να σταυρωθεί, χάριν εντυπωσιασμού: Πέρσης ηγεμόνας, διέταξε να βρουν το σώμα του Λεωνίδα και να του το φέρουν μπροστά του. Όταν βρέθηκε και το αναγνώρισε και ο Δημάρατος, διέταξε να αποκεφαλιστεί το άψυχο κορμί του Λεωνίδα και το σώμα του να σταυρωθεί και να καρφώσουν το κεφάλι του Λεωνίδα σε έναν πάσσαλο να θυμίζει σε όλους τι παθαίνουν αυτοί που αρνούνται, τις προσφορές του. O Ξέρξης μετανοώντας για την πράξη του, διέταξε να επιστραφεί το πτώμα του Λεωνίδα στην Σπάρτη, όπου κηδεύτηκε με λαμπρές τιμές, σε μία άκρως συγκινητική τελετή. Ο τάφος του Λεωνίδα σώζεται μέχρι σήμερα στο Βόρειο σημείο της σύγχρονης Πόλης της Σπάρτης.
Του Χριστού δεν του σπάσανε τα μέλη όπως των δυο ΄άλλων εσταυρωμένων που ήταν δίπλα του, δεν αποκεφαλίστηκε, αλλά όταν τον κατέβασαν από τον σταυρό τον περιθάλψανε και μέχρι σήμερα καλώς ή κακώς τον θρηνούν και τον γιορτάζουν, αυτόν και τον τάφο του.
Και τον Λεωνίδα;
Ο Λεωνίδας σταυρώθηκε και αποκεφαλίστηκε για σένα, για μένα για την ελευθερία της πατρίδος του, της πατρίδος μας, για τα ιδανικά της αρχαίας Ελλάδος τα οποία μέχρι σήμερα εμπλουτίζουν τον ελεύθερο κόσμο. Έδωσε την ζωή του όχι για κάποια αμφισβητούμενη σωτηρία, αλλά είναι Ασπίδα Σωτηρίας και παράδειγμα αυταπάρνησης στις γενιές που ακολουθούν.
Ο Στόχος του ηρωϊκού Λεωνίδα επιτεύχθηκε: Η πατρίδα νίκησε τον πόλεμο, κι ας έχασε μια μάχη, ας έχασε άνδρες ηρωϊκούς. Ο Αγώνας τους αυτός συγκλονίζει την ανθρωπότητα 2.500 χρόνια τώρα:
Η ανδρεία, το να βαδίζεις στο θάνατο για μια ανώτερη ιδέα, την πατρίδα σου.
Οι Εορτασμοί των Λεωνιδείων
Προς τιμή του Λεωνίδα και των συμπολεμιστών του που έπεσαν στις Θερμοπύλες, Οι Σπαρτιάτες διοργάνωσαν ετήσια γιορτή με τοπικούς αγώνες. Δύο μνημεία προς τιμή του Λεωνίδα αλλά και του Παυσανία (ο οποίος ηγήθηκε της μάχης των Πλαταιών), στήθηκαν απέναντι από το Θέατρο της Σπάρτης. Κάθε χρόνο, γινότανε ομιλίες προς τιμήν των δύο ηρώων αλλά και αγώνες στους οποίους αγωνιζότανε αποκλειστικά Σπαρτιάτες.
Και σήμερα; Με τιμές αρχηγού κράτους θα μεταφερθεί το „Άγιο Φως“ της Ιερουσαλήμ στην Ελλάδα... Αλήθεια, γνωρίζετε που είναι ο „Πανάγιος Τάφος“;
http://jimmysgreek.blogspot.com/2008/04/blog-post_12.html
N. Σάμιος