Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας: Η συναρπαστική ζωή και ο Χρυσός Αιώνας μιας αυτοκράτειρας
Έχει περάσει στην ιστορία ως «Μεγάλη Αικατερίνη»
τίτλος (Μεγάλη) στην ιστορία μοναδικός για γυναίκαχάρη στην αφοσίωσή της απέναντι στη χώρα που την υιοθέτησε. Μια από
τους μεγαλύτερους ηγέτες της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η Αικατερίνη
επέβλεψε μια άνευ προηγουμένου επέκταση, μια σειρά στρατιωτικών
επιτυχιών και την έλευση του Ρωσικού Διαφωτισμού.
Οι ιστορικοί χαρακτήρισαν την εποχή της ως τον Χρυσό Αιώνα της Ρωσίας -
Η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, η επονομαζόμενη Μεγάλη (Γιεκατερίνα ΙΙ Βελίκαγια, ρωσικά: Екатерина II Великая, 2 Μαΐου1729 – 17 Νοεμβρίου 1796) ήταν Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, γερμανικής καταγωγής. Η πολιτική της συνδέθηκε στενά με την αναγέννηση του ελληνικού βίου λόγω της Συνθήκης του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή.
Η Αικατερίνη γεννήθηκε το 1729 ως πριγκίπισσα Σοφία του Άνχαλτ-Ζερμπστ
από φτωχή γερμανική οικογένειαβασιλικής καταγωγής. Οι προοπτικές της
ήταν μάλλον δυσοίωνες μέχρι που η Ελισάβετ, η αυτοκράτειρα της Ρωσίας,
μετά από πρόταση του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας (Φρειδερίκος Β΄ ο Μέγας) έγραψε στη μητέρα της Σοφίας προτείνοντας να την παντρέψει με τον ανιψιό
και διάδοχό της, Μέγα Δούκα Πέτρο του Χόλσταϊν. Η πρόταση έγινε δεκτή
με ενθουσιασμό και η Σοφία αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την τύχη της
μαθαίνοντας άπταιστα ρωσικά, κάτι που εντυπωσίασε την Ελισάβετ. Ήταν ιδανική για τον ρωσικό θρόνο.
1763
To 1763, στις 22 Ιουλίου, η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, εκδίδει διάταγμα ανεξιθρησκίας για ξένους μετανάστες (νόμιμους) και απαλλαγή τους από στρατιωτικές υποχρεώσεις. Τοπική αυτονομία στις γερμανόφωνες περιοχές, καθώς η ίδια έφερε τότε, μετά την φτώχεια που έπληξε την Πρωσία ύστερα από τον Επταετή Πόλεμοτους γερμανόφωνους (Γερμανοί δεν υπήρχαν τότε, μόνο γερμανόφωνοι) στις περιοχές της Ρωσίας όπως αυτή της σημερινής Ουκρανίας (το τεράστιο Κράτος τις Ρωσίας ήταν αροιοκατοικημένο), οικονομικές ενισχύσεις και φοροαπαλλαγή για 30 (!) χρόνια.
Για την ...σεξουαλικότητά της και άλλα διάφορα διαβάστε ΕΔΩ
«Στις ακρογιαλιές του Ομήρου υπήρχε μια μακαριότητα, ένα μεγαλείο, που έφτασαν ως τις ημέρες μας άθιχτα. Η πατούσα μας, που ανασκαλεύει την ίδιαν άμμο, το νιώθει. Περπατάμε χιλιάδες χρόνια, ο άνεμος ολοένα λυγίζει τις καλαμιές κι ολοένα εμείς υψώνουμε το πρόσωπο. Καταπού; Ως πότε; Ποιοί κυβερνάνε;» Ο Μικρός Ναυτίλος, Οδυσσέας Ελύτης.
Το επικήδειο σημείωμα του Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη
«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτό που αφήνω πίσω μου, σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής που δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους;»
Άρθρο 120. 4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ των Ελλήνων
Οικονομική κρίση
«Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν». Καποδίστριας
Εσύ τι είσαι;
«Δεν θα έλεγα αυτά τα λόγια, αν δεν φρόντιζα υπερβολικά για όλη την Ελλάδα εν γένει, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας από παλαιά και δε βαστά η ψυχή μου να βλέπω την Ελλάδα υποδουλωμένη αντί ελευθέρας» O Αλέξανδρος Α', ο επικαλούμενος «Φιλέλληνας», ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας, πριν από τον Μ. Αλέξανδρο, πριν από τον Φίλιππο."Η Ελλάδα ποτέ δεν θα δεχθεί ονομασία που θα έχει σαν συνθετικό ή παράγωγο τη λέξη Μακεδονία". Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών 1992
Ας αρχίσουμε το τραγούδι με τις Μούσες τις Ελικωνιάδες που κατέχουν τον Ελικώνα, το ιερό και μεγαλόπρεπο βουνό και χορεύουν με τ’απαλά τους πόδια, γυρ’ από την κρήνη με τους μενεξέδες και τον βωμό του μεγαλοδύναμου γυιού του Κρόνου, και σαν λούσουν τα τρυφερά κορμιά τους στον Περμησσό ή στην Ιπποκρήνη ή στον σεβαστό Ολμειό, στην πιο ψηλή κορφή του Ελικώνα, στήνουν χορούς μαγευτικούς, βάζοντας δύναμη στα πόδια τους. Κι από κει ξεπηδούν μεσ’ τη νύχτα, τυλιγμένες σε πυκνή ομίχλη και πηγαίνουν υμνώντας με πανέμορφη φωνή τον Δία τον Αιγίοχο, την Αργεία την Ήρα τη σεβαστή, τη χρυσοπέδιλη, και την κόρη του Αιγίοχου Δία, τη γλαυκομάτα Αθηνά, τον Φοίβο Απόλλωνα και την τοξεύτρα Άρτεμη, τον αφέντη της γης, τον κοσμοσείστη Ποσειδώνα και τη σεμνή Θέμιδα, την παιχνιδοβλέφαρη Αφροδίτη και τη χρυσοστεφανωμένη Ήβη, την όμορφη Διώνη και τη Λητώ, τον Ιαπετό και τον δόλιο Κρόνο, την Ηώ και τον μέγα Ήλιο, τη λαμπρή Σελήνη και τη Γαία, τον Ωκεανό τον μέγα και τη μαύρη Νύχτα και την ιερή γενιά των αιώνιων άλλων αθανάτων. Αυτές δίδαξαν κάποτε στον Ησίοδο ένα όμορφο τραγούδι, καθώς έβοσκε τ’ αρνιά του κάτω απ’ τον ιερό Ελικώνα. Κι αυτά τα λόγια πρώτα μου αφηγήθηκαν οι Μούσες οι Ολύμπιες, οι κόρες του Δία του Αιγίοχου: «πως εμείς οι αγριοβοσκοί, οι ξεδιάντροποι, που είμαστε μόνο κοιλιές, ξέρουμε ψέμματα πολλά να λέμε που μοιάζουν με αλήθειες, αλλά ξέρουμε, αν το θέλουμε να λέμε και την αλήθεια». Έτσι μίλησαν οι κόρες του μεγάλου Δία με λόγια καθαρά και κόβοντας ένα κλαρί δάφνης, γεμάτο βλαστούς, μου τόδωσαν σκήπτρο. Και μου ενέπνευσαν τραγούδι θεσπέσιο για να τραγουδώ τα μελλούμενα και τα περασμένα και με πρόσταξαν να υμνώ την αιώνια γενιά των μακαρίων, πρώτα όμως ν’ αρχίζω και να τελειώνω το τραγούδι μου μ’ αυτές. Αλλά γιατί μιλάμε για πράγματα που δεν είναι Τόσο σημαντικά;
Γαμήλια τελετή
Στη νήσο Απία της Πολυνησίας,(η Πελοπόννησος πρίν τόν Πέλοπα ονομαζόταν Απία από τόν πρώτο Θεοβασιλέα της Άπιν,μάθετε δε ότι καί σήμερα τήν αχλαδιά στήν Πελοπόννησο τήν λένε απιδιά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου