Ο ελληνικός ύμνος του Φρεντερίκ Μιστράλ

Ο  Frederic Mistral -Φρεντερίκ Μιστράλ

(1830-1914-Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 1904-)

ήταν γάλλος φιλέλληνας ποιητής, που στην κυριολεξία λάτρεψε την Ελλάδα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Θαύμασε και εξύμνησε ιδιαίτερα τον αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων από τους Οθωμανούς, όπως φαίνεται άλλωστε και στο παρακάτω ποίημά του.

Ας σημειωθεί εδώ, ότι πέθανε ανήμερα στις 25 Μαρτίου,

ημερομηνία ορόσημο για την αγαπημένη του Ελλάδα.

Ο ελληνικός ύμνος

Μετάφραση Κωστής Παλαμάς

Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια

λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν.

Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι

στον Παρθενώνα

ξαναχτίζει τη φωλιά του!

Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου

στ' αμπέλια μας απάνω τα σαρακωμένα.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα,

να η άνοιξη γυρίζει,

μεσ' στα κορφοβούνια

του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο

μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε

για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει,

αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν'η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Τ' ανάκρασμα τ΄ακούτε της αρχαίας Πυθείας;

"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από την' Ιδη

ως της Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν

αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια

εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε,

τους Σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας!

Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Κ' έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας,

αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθήτε

στο γυρισμό τους ακριβούς σας μεσ' στο λόγγο

γι' αυτούς που σας γλυτώσανε κόφτε τη δάφνη.

Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη

ας πιούμε ξέχειλη τη δόξα παλληκάρια.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Ό,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια!

Στων πυρωμένων τούτων βράχων την λαμπάδα

με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να νοιώση

το φωτερώτερο κι απ' όλα τα όνειρά του.

Κι η χριστιανή ψυχή βωβή εκεί πέρα θα είναι;

Κ' εμείς ενός κορμιού ξερόκλαδα εκεί πέρα;

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Το Μαραθώνιο πεζοδρόμο ακολουθώντας

κι αν πέσουμε, το χρέος μας έχουμε κάμει!

Και με το αίμα του προγόνου μας Λεωνίδα

το αίμα μας , θριαμβων αίμα, ταιριασμένο,

θα πορφυρώσει τον καρπό τον κοραλλένιο

και το σταφύλι το κρεμάμενο στο κλήμα.

Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είναι η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Της ιστορίας μάς φέγγουν τρεις χιλιάδες χρόνια,

Ορθοί! Και πρόβαλε από τώρα το παλάτι

στον τόπο εκεί που λύθηκαν τα κακά μάγια,

κι ο φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη.

Στις αμμουδιές της Μέκκας διώξε το ήλιε,

το μισοφέγγαρο μακριά απ΄τον ουρανό μας...

Αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα,

θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Από Palmografos.com: Palmografos.com - Frιderic Mistral, "Ο ελληνικός ύμνος" - Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς 

Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας; 

Ε, λοιπόν έκανε λάθος. Θεία είναι η δάφνη

 που στεφανώνει τον Γάλλο ποιητή και δεν κετεμαράνθη. 

Ελληνες υπάρχουν παντού.

Μόνο που λίγοι είναι αυτοί που τους βλέπουν....

Η δάφνη ΔΕΝ κατεμαράνθη.

Frιdιric Mistral (2) C'est en 1897, en pleine insurrection crιtoise, que Mistral ιcrivit son Inne Gregau, son hymne pour la Grθce. L'oeuvre fut un succθs politique immιdiat. Les ιtudiants qui manifestaient de Paris ΰ Marseille pour la libertι de la Grθce prirent les vers de Mistral comme ιtendard. Grβce au concours du poθte Costis Palamas, le poθme fit rapidement le tour de la presse d'Athθnes et il est encore cιlιbrι aujourd'hui comme une des plus belles expressions de l'amitiι franco-grecque.  Nous dιdions cet hymne aux foules d'Athθnes, du Pirιe et de Salonique qui ont redonnι l'espoir aux peuples d'Europe.

I Dans le matin la mer se fait violette, Dans la lumiθre tout se rajeunit : C'est le beau temps! l'hirondelle lΰ haut Au Parthιnon va rebβtir son nid. Minerve sainte, lance ton hibou Sur les rongeurs du pampre de nos vignes, S'il faut mourir pour la patrie hellθne, Palme de Dieu! on ne meurt qu'une fois.                            II De plus en plus l'onde se fait dorιe, C'est le beau temps! mais aux crκtes des monts, De Promιthιe dιchirant les entrailles, Un grand vautour au loin est immobile. Pour chasser le rapace noir qui te becquθte, Enfant des ξles, ιquipe ton esquif : S'il faut mourir pour la patrie hellθne, Palme de Dieu! on ne meurt qu'une fois.                           III Entendez la crier, l'antique Pythonisse: - "Victoire aux petits-fils des demi-dieux!" Du mont Ida aux rivages de Nice Les oliviers revivent ιternels. Fusil en main, sus ! gravissons la brθche, De Salamine rιveillant les ιchos : S'il faut mourir pour la patrie hellθne, Palme de Dieu! on ne meurt qu'une fois.                           IV Et prιparez vos belles robes blanches Pour ιpouser vos fiancιs au retour Allez coupez, fiancιes, dans la ravine, Le laurier vert, pour eux, vos rιdempteurs! Devant l'Europe accroupie et confuse, Buvons la gloire, jeunes gens, ΰ plein verre: S'il faut mourir pour la patrie hellθne, Palme de Dieu! on ne meurt qu'une fois.                          V Ce qui s'est vu peut se revoir, τ frθres! Et si, dans la splendeur de ces falaises rousses, L'homme divinement a pu rιaliser Le plus brillant de tous ses rκves, L'βme chrιtienne lΰ resterait muette! Et nous sιcherions lΰ sur un tronηon de souche? S'il faut mourir pour la patrie hellθne, Palme de Dieu! on ne meurt qu'une fois.                          VI De Marathon suivant le beau coureur, Si nous tombons, nous aurons fait notre devoir! Et, mιlangι au sang de notre ancθtre Lιonidas, notre sang triomphal Empourprera le corail des pastθques Et le raisin qui pend ΰ l'ιchalas S'il faut mourir pour la patrie hellθne, Palme de Dieu! on ne meurt qu'une fois.         1897.

I Dins lou matin la mar se fai viouleto, Dins lou clarun tout se rejouvenis: Au Partenoun amount la dindouleto, Sian au bθu tθms! vai rebasti soun nis. Minervo santo, abrivo ta civθco Sus lou ratun que manjo lis escot ! Se fau mouri pθr la patrio grθco, Rampau de Dieu! se mor jamai qu'un cop.                            II Sθmpre que mai l'oundo se fai daurado, Sian au bθu tθms! Mai au cresten di baus, De Prometieu estrassant la courado, Negrejo alin un grand voutour ΰ paus. Pθr cousseja l'aucelas que te bθco, Enfant dis isclo, armejo toun barcot Se fau mouri pθr la patrio grθco, Rampau de Dieu! se mor jamai qu'un cop.                           III Ausθs crida l'antico Pitounisso : "Vitori pθr li felen di miι-diιu!" Dou mount Ida fin-qu'au ribas de Niηo Lis ouliviι boumbisson renadiιu, Fusiιu en man, zou! escalen la brθco, De Salamino esbrudissθnt l'eco : Se fau mouri pθr la patria grθco, Rampau de Dieu! se mor jamai qu'un cop.                          IV Alestissθs vosti raubeto blanco Pθr espousa li novi de retour; Anas coupa, nouvieto, ΰ la calanco, Lou verd laussiι pθr vosti redemtour! Davans l'Europo agrouvassado e nθco, Beguent, jouvθnt, la glori ΰ plen de got: Se fau mouri pθr la patria grθco, Rampau de Dieu! se mor jamai qu'un cop.                           V Co que s'es vist pou mai se vθire, fraire! E, s'au trelus d'aquιli roucas rous Divinamen l'ome a pouscu retraire De touti si pantai lou mai courous, L'amo crestiano aqui restariι mθco! E gibarian sus noste rasigot ? Se fau mouri pθr la patria grθco, Rampau de Dieu! se mor jamai qu'un cop.                          VI De Maratoun seguθnt lou bθu courrθire, Se cabussan, auren fa ηo que fau! E, mescladis au sang de noste rθire Leounidas, noste sang triounfau Enrouitara lou courau di pastθco E lou rasin que pθnjo au paligot : Se fau mouri pθr la patria grθco, Rampau de Dieu! se mor jamai qu'un cop.         1897.

Frederic Mistral, 1830-1914. Les Olivades. (1914)