Το χειρόγραφο 512 για τη χαμένη πόλη στον Αμαζόνιο
Το μυστήριο του παλιού βραζιλιάνικου χειρόγραφου εγγράφου 512, γραμμένο σε "αρχαία" πορτογαλική γλώσσα και που αφορά τη χαμένη πόλη, τον πολιτισμό και τον κρυμμένο θησαυρό της, στην καρδιά των δασών του Αμαζονίου..
Το χειρόγραφο 512 είναι ένα έγγραφο 250 ετών που φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Ρίο ντε Τζανέιρο (Biblioteca Nacional do Brasil) και είναι ένα από τα πιο διάσημα χειρόγραφα στον κόσμο.Προέρχεται από το 1753 και είναι γραμμένο σε παλιά πορτογαλικά. Ο συγγραφέας του χειρογράφου 512 είναι άγνωστος, αλλά το περιεχόμενο είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον και για δεκαετίες προσέλκυσε την προσοχή διαφόρων ερευνητών, αρχαιολόγων και τυχοδιωκτών για έναν απλό λόγο: περιγράφει αυτό που όλοι σχεδόν οι εξερευνητές λαχταρούν να βρουν - την ξεχασμένη, άγνωστη, εξαφανισμένη πόλη που είχε αναπτύξει υψηλού επιπέδου πολιτισμό και που βρίσκεται απρόσβατη κάπου στην καρδιά του τροπικού δάσους του Αμαζονίου.
Το άγημα των εξερευνητών συνάντησε αυτήν την μυστηριώδη πόλη το 1753, αφού περιπλανήθηκε για 10 χρόνια στον Αμαζόνιο. Αποτελείτο από 18 ερευνητές (ή τυχοδιώκτες bandijerasa όπως ονομάζονται αυτοί οι άνθρωποι στα πορτογαλικά) η εκστρατεία είχε διοργανωθεί με σκοπό την ανεύρεση των θρυλικών ορυχείων ασημιού «Muribekini». ΟιBandijerasi όπως αναφέρεται στο χειρόγραφο 512, βρήκαν πράγματι κάποια ορυχεία, αλλά το πιο σημαντικό που μας άφησε η εκστρατεία ήταν το σύγγραμμα ενός άγνωστου μέλους τους για την χαμένη πόλη της οποίας η περιγραφή δεν ταιριάζει με ότι γνωρίζουμε για τους ανθρώπους και τις αποικίες της Νότιας Αμερικής.
Εδώ παρουσιάζουμε ένα αντίγραφο της επιστολής στην αγγλική γλώσσα μεταφρασμένο από τα αρχαία πορτογαλικά Η μετάφραση της επιστολής έχει υποστεί επεξεργασία αρκετές φορές και έχει διαπιστωθεί ότι το έγγραφο δεν είναι πλαστό, γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα προέρχεται από τον 18ο αιώνα. Στα σημεία που οι μεταφραστές δεν ήταν σίγουροι για την αρχική λέξη ή μετάφραση τα τοποθέτησαν σε παρένθεση. Εκεί που υπάρχουν παύλες ή τελείες λείπει μέρος του κειμένου λόγω φθοράς του.
. . .
Το χειρόγραφο 512 - από την αγγλική μετάφραση στα ελληνικά:Μετάφραση: Εκηβόλος (Γιάννης Αλεξάκης)
Στην Αμερική ............nos interiores (στην ενδοχώρα) .......contiguousaos (μαζί με) .... τον Mestre de Can ( Master of Can- όνομα υπευθύνου της αποστολής ) ............................. και την ομάδα του (commitiva), έχοντας για δέκα χρόνια ταξιδέψει στην άγρια φύση (sertoes) για να δούμε αν θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τα περίφημα μεταλλεία αργύρου του Μεγάλου Moribecca (στον οποίο, από την κακία (culpa) ενός κυβερνήτη, δεν παραχωρήθηκε το δικαίωμα ευρεσιτεχνίας - ανακάλυψης τους, επειδή ο κυβερνήτης ήθελε να πάρει τα ορυχεία αργύρου και τη δόξα που θα του προσέφεραν, για τον εαυτό του. Ο Moribecca κρατήθηκε αιχμάλωτος στην Bahia, μέχρι το θάνατό του, με απώτερο σκοπό να καταφέρουν να του αποσπάσουν την πληροφορία για τον τόπο των μεταλλείων αργύρου. Αυτή η υπόθεση έγινε γνωστή στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στις αρχές του 1754 ... "
" Μετά από μακρές και κουραστικές περιπλανήσεις, υποκινούμενοι από την ακόρεστη δίψα για χρυσό και σχεδόν χαμένοι πλέον στην οροσειρά των τοπικών βουνών, σε τέτοιο υψίπεδο που πλησιάζαμε την αλπική περιοχή (chegavdo a regido etherea) που χρησιμεύει σαν θρόνος των ανέμων κάτω απο τα αστέρια, που η λάμψη τους από μακριά προκαλούσε την κατάπληξη και τον θαυμασμό μας, κυρίως όταν ο ήλιος έλαμπε πάνω στους κρυστάλλους των βράχων κάνοντας τους να λάμπουν σαν φωτιές. Η θέα ήταν τόσο όμορφη που δεν μπορούσε κανείς να πάρει τα μάτια του από τις αντανακλάσεις. Άρχισε να βρέχει πριν προλάβουμε να πλησιάσουμε αρκετά για να λάβουμε γνώση αυτών των κρυσταλλικών θαυμάτων, και από ψηλά είδαμε....Το θέαμα αποτελείτο από γυμνά και στείρα βράχια, τα νερά κατακρημνίζονταν από τα ύψη με λευκούς αφρούς σαν χιόνι που όταν τα χτυπούσαν οι ακτίνες του ήλιου έμοιαζαν να μεταβάλλονται σε φωτιές και κεραύνιες ζώνες. Ενθουσιασμένοι από αυτήν την ευχάριστη θέα από την ανάμειξη .....τον καταυγασμό και το λαμπύρισμα ...... των νερών, και την ηρεμία.....της ημέρας και των καιρικών συνθηκών (do tempo), αποφασίσαμε να ερευνήσουμε αυτά τα τεράστια θαύματα της φύσης που απλώνονταν μπροστά μας, στους πρόποδες των βουνών, χωρίς να εμποδίζονται από δάση ή ποτάμια που θα δυσκόλευαν το πέρασμα μας. Αλλά όταν περπατήσαμε γύρω από τους πρόποδες αυτής της οροσειράς δεν βρήκαμε ανοιχτό δρόμο ή πέρασμα μέσα στις εσοχές αυτών των Άλπεων και Πυρηναίων της Βραζιλίας. Έτσι το αποτέλεσμα για μας από αυτήν την απογοήτευση ήταν μία ανεξήγητη θλίψη.
«Είχαμε κουραστεί και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το περπάτημα την επόμενη μέρα όταν ένας από τους νέγρους μας που μάζευε ξηρά κλαδιά συνέβηκε να δει ένα λευκό ελάφι (hum veado branco) το οποίο μετά από αυτή την αναπάντεχη συνάντηση φεύγοντας μας αποκάλυψε ένα δρόμο ανάμεσα σε δύο οροσειρές που φαινόταν να είχε φτιαχτεί από ανθρώπους και όχι από τις δυνάμεις της Φύσης. Αυτό μας χαροποίησε και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε το δρόμο αλλά βρήκαμε ένα μεγάλο βράχο που είχε πέσει και διασπαστεί σε κομμάτια σε ένα σημείο όπου κρίναμε ότι υπήρχε ένας πλακόστρωτος δρόμος (Calcada) που είχε βίαια ανυψωθεί κάποια μέρα του μακρινού παρελθόντος. Ξοδέψαμε ένα ολόκληρο τρίωρο ανεβαίνοντας αυτήν την αρχαία οδό, γοητευμένοι από τους κρυστάλλους που τους θαυμάζαμε όπως έλαμπαν και σπινθήριζαν σε πολλά χρώματα που αναβόσβηναν στα βράχια. Στην κορυφή του περάσματος του βουνού κάναμε μια στάση.
" Από εκεί, μπροστά στα μάτια μας είδαμε να απλώνεται μια ανοικτή κοιλάδα (campo raso) ακόμα μεγαλύτερο θέαμα (demonstracoes) για την όραση μας που προκαλούσε τον θαυμασμό και την απορία μας. Σε απόσταση περίπου μιας λεύγας, όπως εκτιμήσαμε, είδαμε μια μεγάλη πόλη (Povoacao grande) και υπολογίσαμε από την έκταση και την όψη της ότι πρέπει να επρόκειτο για μια σημαντική βραζιλιάνικη πόλη. Αμέσως κατεβήκαμε τον δρόμο προς την κοιλάδα, αλλά με μεγάλη επιφυλακτικότητα ..... παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις, σε διάταξη εξερεύνησης ...... επειδή δεν γνωρίζαμε το ποιόν των ατόμων που θα συναντούσαμε, επειδή ............. είχαμε παρατηρήσει ........ καπνούς ( fumines( ? ) που είναι ένα από τα εμφανή σημάδια ή ίχνη κατάληψης ή χρήσης ενός χώρου (Povoacao).
«Για δύο μέρες περιμέναμε και αναρωτιόμασταν αν πρέπει να στείλουμε κατασκόπους για να αποτελειώσουν την αποστολή που επιδώκαμε, και όλοι μαζί περιμέναμε μέχρι τα ξημερώματα μέσα σε μεγάλη αμφιβολία, σύγχυση και αμηχανία του νου προσπαθώντας να μαντέψουμε αν η πόλη είχε κάποιους κατοίκους στο εσωτερικό της. Όμως έγινε καθαρό σε μας, μετά από δύο μέρες δισταγμού, ότι δεν υπήρχαν κάτοικοι στην πόλη. Ένας Ινδιάνος από την ομάδα των ιχνηλατών μας (Bandeirantes) αποφάσισε διακινδυνεύοντας την ζωή του να εξερευνήσει τον χώρο, για λόγους ασφαλείας. Επέστρεψε και μας άφησε κατάπληκτους όταν μας βεβαίωνε ότι δεν είχε συναντήσει κανένα, ούτε είχε ανακαλύψει ίχνη από πατημασιές κάποιου ανθρώπου. Αυτό μας έφερε σε τέτοια σύγχυση που δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι είδαμε κατοικίες ή κτίρια, και έτσι, όλοι σαν ανιχνευτές ( exploradoresos) σε μία ομάδα ακολουθήσαμε τα βήματα του Ινδιάνου ....... "
"Ο καθένας από μας είδε με τα μάτια του ότι πράγματι η μεγάλη πόλη ήταν ακατοίκητη. Ως εκ τούτου όλοι μαζί αποφασίσαμε να εισέλθουμε σε αυτήν κατά τα ξημερώματα με τα όπλα μας έτοιμα για άμεση χρήση. Κατά την είσοδό μας δεν συναντήσαμε κανένα που να μας εμποδίσει, ούτε και ανακαλύψαμε άλλο δρόμο εκτός από αυτόν που οδηγούσε στην νεκρή πόλη. Έτσι μπήκαμε περνώντας κάτω από τρείς αψίδες (Arcos) μεγάλου ύψους, η μεσαία αψίδα ήταν η μεγαλύτερη και οι δύο πλευρικές ήταν μικρότερες. Κάτω από το θόλο της μεγάλης και κύριας αψίδας ανακαλύψαμε γραφές που δεν μπορούσαμε να αντιγράψουμε, επειδή βρίσκονταν σε μεγάλο ύψος πάνω από το έδαφος.
"Ακολουθούσε ένας δρόμος τόσο πλατύς όσο και οι τρεις αψίδες μαζί, εδώ και εκεί υπήρχαν σπίτια πολύ μεγάλου μεγέθους, με προσόψεις από λαξευτό λίθο, ήδη μαυρισμένες από τον χρόνο με μόνο ........ επιγραφές που εκτίθονταν όλες ανοικτά στο φως της ημέρας (todos aberias) ..... όταν τα πλησιάσαμε ...... για να τα παρατηρήσουμε (είδαμε ότι) ήταν κανονικά και συμμετρικά με τις βεράντες τους ανοικτές στο φως της ημέρας χωρίς ένα κεραμίδι (να τα σκεπάζει) ορισμένα σπίτια είχαν καμένα πατώματα ενώ άλλα μεγάλες πλάκες στο πάτωμα.
" Μπήκαμε με φόβο και τρόμο, σε μερικά από τα σπίτια και σε κανένα δεν βρήκαμε απομεινάρια επίπλων, ή κινητών αντικειμένων με τα οποία, ή με των οποίων την χρήση, θα μπορούσαμε να μαντέψουμε το είδος των ανθρώπων που είχαν κατοίκησε εκεί. Τα σπίτια ήταν όλα σκοτεινά στο εσωτερικό τους και το φως της ημέρας δεν μπορούσε διεισδύσει έστω και αμυδρά, και καθώς οι θόλοι δημιουργούσαν ηχώ με τις ομιλίες μας, τρομοκρατηθήκαμε από τον ήχο των φωνών μας Συνεχίσαμε μέσα σε αυτήν την παράξενη πόλη και καταλήξαμε σε έναν δρόμο (street: rua) μεγάλου μήκους και σε μια καλοφτιαγμένη πλατεία ( uma praca regular) εκτός αυτού, στη μέση αυτής της πλατείας υπήρχε μια στήλη από μαύρη πέτρα ασυνήθιστου μεγαλείου στην κορφή της οποίας στεκόταν ένα άγαλμα ενός συνηθισμένου άνδρα (homen ordinario: όχι θεού ή ημιθέου) με το ένα χέρι στο αριστερό ισχίο και το δεξί του χέρι τεντωμένο να δείχνει με το δείκτη προς τον Βόρειο Πόλο, και στην κάθε γωνιά της εν λόγω πλατείας υπήρχε ένας οβελίσκος όπως αυτοί των Ρωμαίων, αλλά που τώρα είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές και είχαν σχισμές σαν από κεραυνούς.
" Στη δεξιά πλευρά της πλατείας υπήρχε ένα υπέροχο κτίριο σαν να ήταν το Δημαρχείο ή το σπίτι κάποιου μεγάλου άρχοντα της περιοχής. Υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα (saldo) στην είσοδο , αλλά όπως εξακολουθούσαμε να είμαστε έκπληκτοι και να φοβόμαστε, δεν μπήκαμε όλοι στο σπίτι......... ήμασταν τόσοι πολλοί στην υποχώρ.......... για να σχηματίσουμε κάποια ......... συναντήσαμε ..... μάζα εξαιρετική............ ήταν δύσκολο για αυτόν να την σηκώσει ............ ....
«Οι νυχτερίδες ήταν τόσον πολλές και φτερούγιζαν σε σμήνη γύρω από τα πρόσωπα των ανθρώπων μας, έκαναν τόσο πολύ θόρυβο που ήταν εκπληκτικό. Πάνω από την κύρια στοά του δρόμου υπήρχε μια φιγούρα μισό - σκαλιστή φτιαγμένη από την ίδια πέτρα και γυμνή από τη μέση και πάνω, στεφανωμένη με δάφνες που παρουσίαζε ένα άτομο νεαρής ηλικίας χωρίς γένια, με ένα ζωνάρι ( Μπάντα ) που τον περιέβαλε, και με ένα εσώρουχο (um fraldelim) ανοικτό μπροστά στο στήθος, κάτω, στην ασπίδα (escudo) του ατόμου αυτού ήταν ορισμένοι χαρακτήρες που είχαν παραμορφωθεί άσχημα από το χρόνο, αλλά διακρίναμε τα εξής :
" Στην αριστερή πλευρά της πλατείας υπήρχε ένα άλλο εντελώς ερειπωμένο κτίριο και τα απομεινάρια που σώζονταν φανέρωναν ότι ήταν ένας ναός, εξ αιτίας της καλά διατηρημένης πλευράς της υπέροχης πρόσοψής του, καθώς και ορισμένων κλιτών από πέτρα που έστεκαν ανέπαφες. Κάλυπτε μεγάλη έκταση και στις ερειπωμένες αίθουσες του είχαμε δει έργα μεγάλης ομορφιάς καθώς και άλλα αγάλματα, πορτραίτα ένθετα στην πέτρα, σταυρούς σε διάφορα σχήματα, καμπυλωτά τόξα (arches( ? ) Corvos) και πολλά άλλα στοιχεία που θα έπαιρνε πολύ χρόνο για να περιγράψει εδώ .
" Πέρα από αυτό το κτίριο ένα μεγάλο μέρος της πόλης βρισκόταν παντελώς σε ερείπια θαμένο κάτω από μεγάλες μάζες χώματος και φοβερές σχισμές στο έδαφος και σε όλη αυτή την έκταση της ερήμωσης δεν φαινόταν να υπάρχει γρασίδι, χορτάρι, δέντρο ή φυτό που να παράγεται από τη φύση, αλλά μόνο σωροί από πέτρες με μορφή λόφων, ορισμένες πρωτογενείς (δηλαδή , ακατέργαστες) , άλλες κατεργασμένες και σκαλιστές, οπότε καταλάβαμε ........ που ...... γιατί και πάλι μεταξύ των ...... ...... πτωμάτων (μάλλον εννοεί απολιθωμάτων) που .......... και μέρος αυτών των δυστυχισμένων ........... και αναποδογυρισμένων, ίσως από κάποιο σεισμό .
" Απέναντι από αυτή την πλατεία, έτρεχε πολύ γρήγορα ένα πολύ βαθύ (caudaloso) και πλατύ ποτάμι, με ευρύχωρες όχθες που ήταν πολύ ευχάριστο στην θέα : ήταν 11-12 οργιές πλάτος, χωρίς να λάβουμε υπ' όψη μας τους μαιάνδρους του του, διαυγή και απογυμνωμένο στις όχθες τόσον από δέντρα αλλά και κορμούς που συχνά μεταφέρουν προς τα κάτω οι πλημμύρες των νερών. Υπολογίσαμε το βάθος του από το ήχο των νερών και διαπιστώσαμε ότι στο βαθύτερο του σημείο θα μπορούσε να είναι δεκαπέντε με δεκαέξι οργιές. Η εξοχή τριγύρω αποτελούταν εξ ολοκλήρου από καταπράσινα και ανθισμένα χωράφια, τόσο ανθισμένα με μια τέτοια ποικιλία των λουλουδιών που μας φάνηκε ότι η Φύση, πιο προσεκτική σε αυτά τα μέρη, είχε καταπιαστεί να φτιάξει τους πιο όμορφους κήπους Χλωρίδας : παρατηρήσαμε επίσης με θαυμασμό και έκπληξη ότι ορισμένες λίμνες καλύπτονταν με άγρια φυτά ρυζιού από τα οποία επωφεληθήκαμε και αμέτρητα κοπάδια χηνών που εκτρέφονταν σε αυτές τις εύφορες πεδιάδες (Campos) αλλά θα ήταν δύσκολο να καταμετρήσουμε τα βάθη τους με το χέρι χωρίς μετρητική ράβδο.
" Ταξιδέψαμε τρεις μέρες κατά μήκος του ποταμού και φτάσαμε σε έναν καταρράκτη (uma catadupa) με τέτοιο βρυχηθμό, θόρυβο και ταραγμένα αφρισμένα νερά, που υποθέσαμε ότι αν βρισκόμασταν στις εκβολές του περίφημου Νείλου δεν θα έκανε περισσότερο θόρυβο και ταραχή και ούτε θα προσέφερε μεγαλύτερη αντίσταση στην περαιτέρω πορεία μας. Στη συνέχεια το ποτάμι απλωνόταν τόσο πολύ μετά από αυτόν το καταρράκτη που φαινόταν σαν ένας μεγάλος Ωκεανός (qui parece a grande Oceano). Ο τόπος ήταν γεμάτος από χερσονήσους που καλύπτονταν από πράσινο γρασίδι, με άλση δέντρων, εδώ και εκεί, που κάνουν ......... ευχάριστ (η λέξη διακόπτεται)... .................. Εδώ, βρήκαμε ......................... ελλείψει αυτού, είχαμε ............................... την ποικιλία θηρεύσιμων ειδών ............... πολλά όντα χωρίς κυνηγούς να τα κυνηγούν και να τα καταδιώκουν.
" Στην ανατολική πλευρά του καταρράκτη, βρήκαμε διάφορες υπόγειες κοιλότητες (subcavoes) και φοβερές τρύπες και κάναμε δοκιμές να μετρήσουμε τα βάθη τους ενώνοντας πολλά σχοινιά, αλλά, μετά από πολλές προσπάθειες δεν ήμασταν σε θέση να δώσουμε το ακριβές βάθος. Βρήκαμε, εκτός αυτών, ορισμένες σπασμένες πέτρες, (που βρίσκονταν) στην επιφάνεια του εδάφους, ριγμένες κάτω, με ράβδους αργύρου (crevadas de prata) που μπορεί να είχαν εξαχθεί από τα ορυχεία, εγκαταλελειμμένα κατά αυτήν την χρονική περίοδο.
" Μεταξύ αυτών των σπηλαίων (furnas) είδαμε μερικά να καλύπτονται με μεγάλες πλάκες (πλακόστρωτα), με τα ακόλουθα στοιχεία χαραγμένα σε αυτές, που υπονοούν ένα μεγάλο μυστήριο. Έχουν ως εξής :
" Εκτός αυτού πάνω από τη στοά του ναού, είδαμε, τα ακόλουθα σχήματα :
" Σε απόσταση βολής κανονιού από την εγκαταλελειμμένη πόλη υπήρχε ένα κτίριο σαν ένα εξοχικό σπίτι (casa de campo) , με πρόσοψη 250 πόδια. Προσεγγίζεται μέσω μιας μεγάλης στοάς, από την οποία μία σκάλα χτισμένη με μια πόρτα επικοινωνούσε με αυτό που χαρακτηρίζουμε ως την κύρια αίθουσα. Κάθε αίθπυσα είχε παροχή νερού (ή συντριβάνι : bica de agua) ...................... το νερό έρρεε προς .................. την εξωτερική αυλή .............. κιονοστοιχίες στην επιφάν.......... τετράγωνες και σκαλιστές με το χέρι, που διακοσμούνταν με τους ακόλουθους χαρακτήρες:
" Από εκεί , εγκαταλείποντας αυτό το θαύμα , κατεβήκαμε στις όχθες του ποταμού για να δούμε αν θα μπορούσαμε να βρούμε χρυσό και χωρίς δυσκολία, είδαμε, στην επιφάνεια του εδάφους, ένα λεπτό μονοπάτι που υποσχόταν μεγάλα πλούτη, τόσον από χρυσό όσο και από ασήμι : μείναμε κατάπληκτοι από το ότι ο τόπος αυτός είχε εγκαταλειφθεί από αυτούς που τον είχαν στο παρελθόν κατοικήσει, εφόσον, παρ όλες τις προσεκτικές έρευνες μας και την μεγάλη μας επιμέλεια δεν είχαμε συναντήσει κανένα πρόσωπο, σε αυτή την έρημο, που θα μπορούσε να μας εξηγήσει αυτό το λυπηρό θέαμα της εγκαταλειμμένης πόλης, που τα ερείπια, τα αγάλματα και το μεγαλείο της, μαρτυρούσαν την πολυκοσμία, τον πλούτο και την άνθηση της κατά τους περασμένους αιώνες, που σήμερα, κατοικείται από χελιδόνια, νυχτερίδες, ποντίκια και αλεπούδες, που καθώς τρέφονται από τα αμέτρητα σμήνη των πουλιών και των χηνών, έχουν γίνει πιο εύσωμα από κυνηγόσκυλα. Οι αρουραίοι έχουν τόσο κοντές ουρές που πηδούν όπως οι ψύλλοι και δεν τρέχουν ή περπατούν, όπως και σε άλλα μέρη.
« Στο χώρο αυτό, η ομάδα χωρίστηκε, και ένας σύντροφος που τον ακολούθησαν και άλλοι, ταξίδεψε συνεχίζοντα, και, μετά από μακρύ περπάτημα εννέα ημερών, είδε, σε απόσταση, στην όχθη ενός μεγάλου κόλπου (enseada) στον οποίο εκβάλανε τα νερά του ποταμού, ένα κανό με μερικούς λευκούς ανθρώπους, με μακριά κυματιστά μαύρα μαλλιά, ντυμένους σαν Ευρωπαίοι ................ ένας πυροβολισμός αφέθηκε σαν μήνυμα προς .................... γιατί είχαν δραπετεύσει. Είχαν ........................... δασύτριχα και άγρια ...................... τα μαλλιά ήταν πλεγμένα και φορούσαν ρούχα.
" Ένας της δικής μας ομάδας που ονομαζόταν Joao Antonio, είχε βρει στα ερείπια ενός σπιτιού ένα κομμάτι από χρυσό νόμισμα, σφαιρικού σχήματος, μεγαλύτερη από ό, τι βραζιλιάνικο νόμισμα μας των 6.400 reis: από τη μία πλευρά ήταν μια εικόνα, ή μια αναπαράσταση ενός γονατιστού νέου, από την άλλη, ένα τόξο, ένα στέμμα και ένα βέλος (Setta), όσον αφορά τα κέρματα αμφιβάλλαμε που δεν μπορέσαμε να βρούμε πολλά στην εγκαταλελειμμένη πόλη που είχε εγκαταλειφθεί, επειδή καταστράφηκε από ένα σεισμό, που ήταν τόσο ξαφνικό το ξέσπασμα του, που δεν έδωσε περιθώρια, στους κατοίκους για να πάρουν πολύτιμα αντικείμενα, όμως χρειάζονταν όπως είδαμε ισχυροί βραχίονες για να αναποδογυριστούν τα ερείπια που είχαν συσσωρευτεί πριν από τόσα πολλά χρόνια, όπως είδαμε.
" Αυτές οι πληροφορίες σας αποστέλλονται Εξοχότατε από το εσωτερικό της επαρχίας της Bahiaκαι από τα ποτάμια Para- oacu και Una, διαβεβαιώνοντάς σας ότι δεν θα δώσω πληροφορίες σε κανένα απολύτως άτομο εφόσον όπως διαπίστωσα τα χωριά ήταν άδεια από ανθρώπους και ιδιοκτήτες πλοίων. Αλλά έχω δώσει στην Εξοχότητα σας το ορυχείο που έχουμε ανακαλύψει ενθυμούμενος την μεγάλη υποχρέωση που σας οφείλω.
« Αν υποθέσουμε ότι από την ομάδας μας, ένας από τους συντρόφους μας πήγε πίσω, αυτή τη στιγμή, με κάποιο πρόσχημα ..... μπορεί, με μεγάλη ζημιά για την Εξοχότητα σας, να αφήσει πίσω την φτώχεια του και να έρθει και να χρησιμοποιήσει αυτά τα σπουδαία πράγματα προς όφελός του, λαμβάνοντας σοβαρή μέριμνα για να δωροδοκήσει εκείνον τον Ινδιάνο ( ως εκ τούτου ) , έτσι για να καταστρέψουμε το σκοπό του και να οδηγήσουμε την Εξοχότητα σας σε αυτούς τους μεγάλους θησαυρούς , κλπ ............................... θα βρει, στις εισόδους .......... πλάκες.............. "
Αυτοί οι παράξενοι χαρακτήρες ήταν χαραγμένοι στις μεγάλες πέτρες που σφράγιζαν το θόλο του θησαυρού, ούτως ώστε οι baneiristas (τυχοδιώκτες) δεν θα μπορούσαν να τον ανοίξουν.
Εδώ τελειώνει το συναρπαστικό χειρόγραφο των τυχοδιωκτών του ορυχείου Κέρακ που ενέπνευσε πολλούς εξερευνητές να ψάξουν για την χαμένη πόλη. Ο συνταγματάρχης Percy Fawcett βρήκε ότι 14 από τους 24 χαρακτήρες που ήταν γραμμένοι στους κίονες και τις στοές και είχαν καταγραφτεί στο Νοτιοαμερικανικό χειρόγραφο, ήταν πανομοιότυποι με αυτούς που τυχαία ανακάλυψε στην ζούγκλα της Κεϋλάνης. Όταν επέστρεψε στον πολιτισμένο κόσμο πήρε ένα αντίγραφο των επιγραφών σε ένα μορφωμένο Σινχαλό ιερέα, που του είπε ότι η γραφή ήταν ένα είδος Ασόκα, των παλιών Βουδιστών Ασόκα, σε σύμβολα που μόνο αυτοί οι αρχαίοι ιερείς κατανοούσαν. Οι ειδικοί υποθέτουν ότι οι περίεργες επιγραφές καταγράφουν την προσωρινή αποθήκευση, σε μια εποχή μεγάλης έλλειψης, ή πείνας, ενός τεράστιου θησαυρού που θα μπορούσε να είναι χιλιάδων ετών.
. . .
Εδώ τελειώνει το κείμενο του χειρογράφου 512. Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει τη μυστηριώδη πόλη στην ζούγκλα. Ένας από τους πλέον αποφασισμένους εξερευνητές στην αναζήτηση του τόπου που περιγράφεται από το διάσημο τυχοδιώκτη και εξερευνητή είναι και ο συνταγματάρχης Percy Fawcett. Ο ίδιος διοργάνωσε το 1927 μια εκστρατεία για τον Αμαζόνιο, η οποία δεν έχει επιστρέψει. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτή ήταν η τελευταία του εκστρατεία (εξερεύνησε το δάσος του Αμαζονίου πάνω από 20 χρόνια) και πήγε ακριβώς με την πρόθεση για την εξεύρεση της χαμένης πόλης , που περιγράφεται στο χειρόγραφο 512.
Ο Fawcett δεν ήταν ο μόνος εξερευνητής που ανέλαβε δράση με βάση τις πληροφορίες του Εγγράφου 512, ο Sir Richard Francis Burton έκανε έρευνες μέσα στην ζούγκλα του Αμαζονίου.
Έγραψε ένα βιβλίο για τις έρευνες του με τίτλο:Explorations of the highlands of the Brazil (Έρευνες στα βραζιλιανά υψίπεδα):με πλήρη περιγραφή των ορυχείων χρυσού και διαμαντιών.
Έγραψε ένα βιβλίο για τις έρευνες του με τίτλο:Explorations of the highlands of the Brazil (Έρευνες στα βραζιλιανά υψίπεδα):με πλήρη περιγραφή των ορυχείων χρυσού και διαμαντιών.
Διαβάστε επίσης την παλιαότερη ανάρτησή μας: Το αρχαίο βραζιλιάνικο χειρόγραφο 512 για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ σε ελληνική μετάφραση!
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου