Ανδρόνικος ο Μέγας

 

Ο Λίβιος Ανδρόνικος (280/260 π.χ.χ. - 200; π.χ.χ.) θεωρείται ο πατέρας του ρωμαϊκού δράματος και έπους.

Ο ίδιος ήταν Ελληνικής καταγωγής από τον Τάραντα, του οποίου οι πρώτοι έποικοι ήταν οι Παρθενίαι ή "γιοι της Παρθένας" με μητέρα μία άγαμη Σπαρτιάτισσα γυναίκα και πατέρα έναν Περίοικο που ήταν ελεύθερος πολίτης τη θεατρόπολη της μεγάλης Ελλάδας , και βρέθηκε στη Ρώμη ως αιχμάλωτος πολέμου. Πρέπει να υπηρέτησε ως δάσκαλος στην οικογένεια των Λιβίων, οι οποίοι αργότερα τον ελευθέρωσαν, από όπου πήρε και το όνομα Λίβιος. Ίδρυσε σχολή και δίδασκε ελληνικά και λατινικά.

Το έτος 207 π.χ.χ. επί υπατείας του Μάρκου Λίβιου Σαλινάτορα του ανατέθηκε από την πολιτεία η σύνθεση μιας λιτανευτικής ωδής, για ένα χορό παρθένων με σκοπό την αποτροπή κακών οιωνών . Στη συνέχεια , για να ευχαριστήσει τον ποιητή η πολιτεία παραχώρησε στο "σύλλογο τον γραφέων και ηθοποιών" το ναό της Αθηνάς στον Αβεντίνο λόφο ως τόπο συγκέντρωσης και λατρείας , καθιστώντας με αυτό τον τρόπο την Αθηνά προστάτιδα της ποίησης και του θεάτρου ( αντί του Διονύσου ).

Ο  λόφος είναι  ένας σημαντικός τόπος >Στην Αινειάδα του Βιργιλίου, ένα σπήλαιο στην βραχώδη πλευρά του Αβεντίνου, δίπλα στο ποτάμι, ήταν η διαμονή του τερατώδους Κάκου, που έκλεψε τα βόδια του Γηρυόνη και ο Ηρακλής τον σκότωσε γι' αυτό.

Στον ιδρυτικό μύθο της Ρώμης, οι θεϊκά γεννηθέντες Ρώμος και Ρωμύλος είχαν έναν διαγωνισμό οιωνοσκοπίας· ο νικητής θα καθόριζε το δικαίωμα ίδρυσης, ονοματοθεσίας και ηγεμονίας σε μία νέα πόλη και θα έθετε τα όριά της. Στις πιο πολλές εκδοχές της ιστορίας, ο Ρώμος για την οιωνοσκοπία έθεσε τη σκηνή του στον Αβεντίνο και ο Ρωμύλος στο Παλατίνο λόφο.

Ο καθένας είδε έναν αριθμό από οιωνούς να πετούν (aves), που σήμαιναν θεϊκή συγκατάθεση, αλλά ο Ρέμος είδε λιγότερα από τον Ρωμύλο, έτσι ο τελευταίος συνέχισε με την ίδρυση της πόλης της Ρώμης στη θέση, που ήταν επιτυχής.

Ο Ανδρόνικος μετέφρασε ελληνικά ή συνέθεσε δικά του έργα στα λατινικά βασισμένος σε ελληνικά πρότυπα . Το έπος του Odusia πραγματεύεται ένα μέρος της Ιταλικής προϊστορίας και γίνεται το βασικό σχολικό βιβλίο των Ρωμαίων ( όπως και τα Ομηρικά έπη για τους Έλληνες ) μέχρι την εμφάνιση της Αινειάδας από τον Βιργίλιο. Έγραψε κωμωδίες, τραγωδίες και λυρική ποίηση μεταφυτεύοντας στα έργα του ελληνικά στοιχεία και πρότυπα. Από τα έργα του σώζονται μόνον αποσπάσματα στα έργα του Φλάκκου, του Γέλλιου και του Νόνιου. Ο άνθρωπος αυτός, παρουσίασε γύρω στο μέσον του 3ου αιώνα π.χ.χ. μια διασκευή της ομηρικής Οδύσσειας στα λατινικά και δημιούργησε έναν κύκλο μαθητών, τους οποίους άρχισε να μυεί στην ποιητική παραγωγή των Ελλήνων. Ο Ανδρόνικος ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την ορθή μεταφορά του ελληνικού έπους στη λατινική και αναζήτησε αρχαϊκές εκφράσεις και ομόλογους θεούς των Ρωμαίων για να αποδώσει τους λεκτικούς αρχαϊσμούς και το πάνθεο του Ομήρου. Επίσης, παρουσίασε μια τραγωδία και μια κωμωδία, γραμμένες σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα, σε μια μεγάλη γιορτή της Ρώμης όπου η παντομίμα και ο χορός είχαν μέχρι τότε την πρωτοκαθεδρία. Το έτος 207 π.χ.χ. επί υπατείας του Μάρκου Λίβιου Σαλινάτορα του ανατέθηκε από την πολιτεία η σύνθεση μιας λιτανευτικής ωδής, για ένα χορό παρθένων με σκοπό την αποτροπή κακών οιωνών . Στη συνέχεια , για να ευχαριστήσει τον ποιητή η πολιτεία παραχώρησε στο "σύλλογο τον γραφέων και ηθοποιών" το ναό της Αθηνάς στον Αβεντίνο λόφο ως τόπο συγκέντρωσης και λατρείας , καθιστώντας με αυτό τον τρόπο την Αθηνά προστάτιδα της ποίησης και του θεάτρου.

  Καπιτώλιο  (Ρώμη)

 Καπιτώλιο  λέμε...