Μια εναλλακτική πρόταση σε ένα διχαστικό δίλημμα‏

του Κώστα Σκανδάλη

Μετά από χιλιετίες επιβίωσης της Ελληνικής γλώσσας και γραφής, σήμερα -στην εποχή της τεχνολογίας των υπολογιστών-, είναι πλέον άμεσος ο κίνδυνος η  γλώσσα μας να υποστή μια απρόβλεπτη καταστροφή, που θα την μετατρέψη σε ένα γλωσσικό μόρφωμα το οποίο μέσα σε λίγες γενεές θα καταστή δύσκολα κατανοητό από σημερινούς Έλληνες.

Αυτός ο κίνδυνος σχετίζεται με την υφιστάμενη και έτι συνεχιζόμενη ασυνέπεια του σημερινού τρόπου γραφής με την παραγωγή ουσιαστικών νοημάτων στη Γλώσσα μας. 

Αναφέρουμε συνοπτικά κάποιες -ευτυχώς ατυχείς μέχρι στιγμής- προτάσεις για  ανορθόγραφη γραφή χωρίς τόνους και διάκριση φωνηέντων που προωθήθηκαν από αφανή πολιτικά κέντρα  και επίσης την λατινοειδή γραφή γνωστή ως «greeklish» που εξακολουθεί να προωθείται έμμεσα, μέσω των ΜΜΕ (τηλεοπτικών διαφημίσεων, δήθεν ‘τυχαίων’ εμφανίσεων σε ταινίες, την προτροπή αναγραφής ονομάτων με λατινικούς χαρακτήρες κλπ). 

Επίσης δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι υπάρχουν εντεταλμένοι ‘προωθητές’ της γραφής αυτής, οι οποίοι εμφανίζονται κυρίως ως εφήμεροι σχολιαστές των blogs στο Διαδίκτυο, ως δήθεν εκφραστές δηλαδή της λαϊκής γνώμης, οι οποίοι ταυτόχρονα παγιώνουν την αίσθηση της επικράτησης ατόμων με χαμηλό επίπεδο μορφώσεως. 

Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στο πως όλα τα παραπάνω χρησιμοποιούνται έντεχνα με σκοπό την δόμηση του γνωστού εκβιαστικού, παραπλανητικού και διχαστικού διλήμματος
:πολυτονικό ή μονοτονικό, χρωματίζοντας αρνητικά και το μεν σύστημα και το δε, αντί να συνδυάσουν τα θετικά σημεία και των δύο όπως θα προσπαθήσουμε παρακάτω.

Μετά την αλματώδη εξέλιξη των υπολογιστών εύκολα διαπιστώνεται πως οι αιτίες του φαινομένου greeklish, δεν είναι βέβαια τα τεχνικά προβλήματα,  αλλά ένα μείγμα από αδιαφορία, προχειρότητα και διστακτικότητα για ενδεχόμενα ορθογραφικά λάθη, μιμητισμό και συγκεκριμένα την φαντασίωση πως μια τέτοια γραφή τείνει δήθεν προς μια ‘δυτική κουλτούρα’ και ‘μας κάνει πιο ευρωπαίους’. 

Αυτός ο καταστροφικός για την γλώσσα μας τρόπος γραφής δείχνει να εδραιώνεται άτυπα ανάμεσα σε νεαρά κυρίως άτομα τα οποία  δυστυχώς τον έχουν επιλέξει για να συγκαλύψουν την άγνοια της ορθογραφίας. Το γεγονός όμως αυτό γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την προώθηση μιας κακώς εννοουμένης μαθησιακής ‘διευκόλυνσης’. Αποτέλεσμα είναι όλο και περισσότεροι νέοι να την υιοθετούν απερίσκεπτα ως έναν τάχα «προοδευτικότερο» τρόπο γραφής. Δυστυχώς η ανορθογραφία καλλιεργείται συστηματικά και στα σχολεία μέσα από την σιωπηλή αποφυγή κάθε είδους επιπλήξεων ή επιπτώσεων στη σχολική βαθμολογία, για την ανορθογραφία των μαθητών, κατ’ εντολήν του υπουργείου παιδείας !

Ως προανεφέρθη διάφορες ‘απλουστευτικές’ προτάσεις έχουν εκδηλωθεί επίσημα και απροκάλυπτα στο παρελθόν από πολιτικούς (Ελλαδίτες και Κυπρίους), ευτυχώς  χωρίς μέχρι σήμερα αποτέλεσμα. Όμως, όταν αποπειραθούν να επαναλάβουν την προσπάθεια, είναι βέβαιο ότι θα έχουν διαγνώσει ότι υπάρχει το κατάλληλο κλίμα, οπότε με εξωραϊσμένα συνθήματα θα προσπαθήσουν και πάλι να επιβάλουν την σαθρή αλλά εύηχη δικαιολογία ότι μια δήθεν «απλουστευμένη» ή άλλως πως «μονοφωνήεντη» γραφή, θα «διευκόλυνε» την πλειονότητα του λαού, ο οποίος μάλιστα πιθανόν να συμπεριλαμβάνει τότε πολύ περισσότερους ελληνόφωνους πολίτες έναντι Ελλήνων απ’ ότι σήμερα, που ζούμε με επικρεμάμενη ως δαμόκλειο σπάθη την πολυσυζητημένη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας…

Ακόμα χειρότερα, ανάλογα με το βαθμό επικράτησης των περιφρονητών της αξίας της ορθογραφίας, ενδέχεται να παρακάμψουν το ενδιάμεσο αυτό στάδιο και να επιβάλουν κατ’ ευθείαν το καταστροφικό μόρφωμα των «greeklish», καθώς όλο και περισσότεροι υιοθετούν την απαράδεκτη και απαξιωτική για Έλληνες στάση, να μιμούνται ασυνείδητα τους συνειδητούς μιμητές της γραφής τους.

Σε συνάρτηση με τα παραπάνω φαινόμενα που συντελούν στον σταδιακό εκφυλισμό της γραφής μας,  θα επισημάνουμε  τόσο προς τους συμπατριώτες μας που επιθυμούν την επιστροφή στο πολυτονικό  σύστημα, όσο και προς αυτούς που επιθυμούν να παραμείνουν στο μονοτονικό τα εξής :

Κατ’ αρχάς, είναι γνωστές τοις πάσι των Ελλήνων πληροφορίες για έρευνες ψυχολόγων οι οποίες καταδεικνύουν αυξημένη καλλιέργεια του νου σε μαθητές ένεκα της  διδασκαλίας και χρήσης του πολυτονικού. Ο γράφων είναι από τους πρώτους που θα συμφωνούσαν απόλυτα ως προς το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Το γεγονός όμως αυτό, δεν μας υποχρεώνει ταυτόχρονα να συμφωνήσουμε και με την αιτία που προκαλεί το εν λόγω αποτέλεσμα, που εξ αιτίας της σύνδεσης της με τον όρο ‘πολυτονικό΄ αφήνεται να ενοηθή πως σχετίζεται με κανόνες τονισμού. 

Η αλήθεια είναι πως την αιτία αυτήν δεν είναι δυνατόν να την δημιουργούν οι τόνοι ! 
Εάν πραγματικά  αλήθευε κάτι τέτοιο, τότε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θα αποδεικνύοντανυστερημένοι σε σχέση με εμάς τους σημερινούς Έλληνες, καθώς εκείνοι δεν είχανκαθόλου τόνους -πράγμα δηλαδή εκ των πραγμάτων αδιανόητο-.

Το θετικό αποτέλεσμα που παρατηρείται στα πειράματα που καταγράφουν μεγαλύτερη απόδοση σε διδασκομένους το πολυτονικό, θα πρέπει επομένως να αναζητηθή όχι στην καθ’ εαυτώ χρήση των τόνων, αλλά σε κάτι ασύγκριτα σημαντικότερο : την ορθογραφία της Ελληνικής γλώσσας που τυχαίνει να συνοδεύη το πολυτονικό και την κατανόηση της ετυμολογίας των λέξεων που η εφαρμογή της ορθογραφίας συνεπάγεται !  Άλλωστε είναι προφανές πως οι τόνοι δεν καθορίζουν την ορθογραφία αλλά μάλλον το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει, καθώς κανένα φώνημα της Ελληνικής δεν φέρει μόνιμο τονισμό !

Πόσοι άραγε εκ των παλαιοτέρων που ενθυμούνται τονικούς κανόνες όπως π.χ.  «μακρόν προ βραχέως παρισπάται» συνειδητοποιούν ότι αυτό που ουσιαστικά δηλώνει ο κανόνας είναι πως η ορθή γραφή καθορίζει το είδος του τόνου ή πνεύματος και όχι ο τόνος την ορθότητα της γραφής ; Εάν ίσχυε το αντίθετο θα μαθαίναμε ανάλογα πως : «η ψιλή παράγει βραχύ φωνήεν»  ή ότι  «η περισπωμένη εισάγει μακρό φωνήεν» και άλλους τέτοιους -ανύπαρκτους βεβαίως- γραμματικούς κανόνες.

Δεν είναι λοιπόν ακριβές να αποδίδεται το θετικό αποτέλεσμα των ερευνών αυτών στο πολυτονικό σύστημα μόνον εκ της ιδιότητος του ως μέθοδος τονισμού, εφ’ όσον οι παλαιοί τόνοι δεν προσδίδουν στη γλώσσα ουσιαστική νοητική αξία,  αλλά να επισημάνουμε το γεγονός ότι η  ορθογραφία της Ελληνικής Γλώσσας, η οποία συνοδεύεται από το πολυτονικό, σε σχετική σύγκριση, αντίθετα παράγει μία πολύ ουσιώδη και συγκεκριμένη αξία:

Καθιστά ορατά και αναγνωρίσιμα,  πολλαπλάσια του προφανούς  νοήματα μέσω της αναδείξεως των επί μέρους συνθετικών των λέξεων, δηλαδή της κατανόησης της ετυμολογίας  !!

Η προσθήκη τόνων της Ελληνιστικής και Βυζαντινής εποχής στην προϋπάρχουσα Ελληνική ορθογραφία είναι ως γνωστόν κατά πολύ μεταγενέστερη του αλφαβήτου. Οφείλουμε λοιπόν να συνεκτιμήσουμε την σημασία του γεγονότος ότι τα σημεία τονισμού δεν έχουν κοινή προέλευση με το αρχαίο Ελληνικό μας Αλφάβητο. Οποιοιδήποτε τόνοι -είτε είναι του πολυτονικού είτε του μονοτονικού-, έχουν τόση σχέση με το Αλφάβητο μας, όση έχουν τα ειδικά τονικά σημεία της τουρκικής γραφής με το λατινικό της αλφάβητο, (δηλαδή το Ευβοϊκό), τα οποία σήμερα οι Τούρκοι χρησιμοποιούν στην γραφή τους για να αποτυπώσουν ιδιαιτερότητες της προφοράς τους και μάλιστα χωρίς στην πλειονότητα τους να συνειδητοποιούν την καθαρά ελληνική αρχική του προέλευση.

Αφού λοιπόν διαχωρίσουμε το πολυτονικό από τους ορθογραφικούς κανόνες, που όπως προελέχθη δεν διαμορφώθηκαν βάσει οποιωνδήποτε σημείων τονισμού, τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι το όλο ζήτημα, δεν σχετίζεται με τον καθ’ εαυτώ τονισμό (ο οποίος καλύπτεται εξ ίσου αποτελεσματικά και από το μονοτονικό), αλλά κατ’ ουσίαν μετην χρησιμότητα της διατήρησης μιας ιστορικής αποτύπωσης τονισμού, - ακουστικά μη διακριτής- που σε τίποτε δεν διαφοροποιεί την ανάγνωση !

Αρχαία λοιπόν παράδοση αποτελούν το Ελληνικό αλφάβητο και η ορθογραφία, παρ' όλες τις αλλοιώσεις που έχει υποστεί  η τελευταία από τους ποικίλους ανά τους αιώνες αντιγραφείς. Κυρίως όμως η ζημία προέρχεται από τις ορδές των κυβερνητικών «απλουστευτών» του περασμένου αιώνα, οι οποίοι πάντα με δικαιολογία μια αόριστη και ασαφή «διευκόλυνση του λαού»,  προέβαλλαν έντεχνα ως νεωτερισμό την απλούστευσητου τονικού συστήματος, μόνο και μόνο για να συγκαλύψουν και να αποσιωπήσουν τηνπραγματική καταστροφή που μετατρέπει την νοητική γλώσσα μας σε συμβατική :  Την αυθαίρετη ‘απλούστευση’ της ορθογραφίας. Ένα έγκλημα κατά της γλώσσας μας που εφαρμόσθηκε ύπουλα και με συνεχείς αλλαγές σε βάθος χρόνου έτσι ώστε να μην εντοπίζεται ως ενιαία και στοχευμένη ενέργεια αλλά και για να επιμερίζεται η ευθύνη των -υποτίθεται- εντεταλμένων με την φύλαξη της ! 

Με άλλα λόγια επέβαλαν το παραπλανητικό δίλημμα ‘μονοτονικό ή πολυτονικό’ για να προκαλέσουν σύγχυση και να αποκρύψουν τον πραγματικό τους στόχο : την ορθή γραφήκαι την ετυμολογία.  Ως εκ τούτου χρήσιμο θα ήταν να προσπεράσουμε το παραπλανητικό αυτό δίλημμα περί τονισμού και να επικεντρωθούμε στον πραγματικό κίνδυνο που κρύβει η ίδια η ανορθογραφία που επεβλήθη μαζί με αυτό.

Γράφοντας ανορθόγραφα και μάλιστα αδιαφορώντας για διόρθωση όπως σιωπηλάεπέβαλε στις νεώτερες γενεές το Υπ. Παιδείας, συμβάλλουμε  στην ανεπανόρθωτη καταστροφή των πολυτίμων δομών της γλώσσας μας που την καθιστούν μοναδικό δείγμα νοητικής γλώσσας στον κόσμο. Στην ουσία στρώνουμε άθελα μας κόκκινο χαλί στους εχθρούς της οι οποίοι καιροφυλακτούν αναμένοντας πότε θα αυξηθούν σε ποσοστό οι αδιαφορούντες για την ορθότητα της γραφής, ώστε να περάσουν ευκολότερα τα καταστροφικά νομοσχέδια τους για την γλώσσα μας. Κάτι δηλαδή που επέρχεται αναπόφευκτα και αναμένεται να συμβή στο άμεσο μέλλον με τις τόσο απαξιωτικές και αντίξοες για την Ελληνική Γλώσσα συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας.

Με δεδομένο και ορατό πλέον το ενδεχόμενο μιας άτυπης καθιέρωσης της εκλατινισμένης γραφής ’greeklish’ η οποία από την επόμενη γενεά θα θεωρείται πολύ πιο οικεία απ’ ότι φανταζόμαστε σήμερα, όσο και το ενδεχόμενο της επιβολής μιας συγχώνευσης των φωνηέντων, καθίσταται εξ’ ίσου παρακινδυνευμένο να επιζητούμε μια χωρίς πολύ σκέψη επιστροφή στο παρελθόν με το πολυτονικό ως λάβαρο. Δηλαδή επιστροφή στη χρήση μιας τονικής προσθήκης που δεν δημιουργήθηκε καν για τους Έλληνες, αλλά για την ευκολότερη εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας από πληθυσμούς μη αμιγώς Ελληνικούς.  Την ιστορική αυτή επέμβαση στη γραφή που σήμερα μοιάζει απομεινάρι ενός πολιτισμικού συμβιβασμού μεταξύ των Ελλήνων και των εξελληνισμένων πληθυσμών της Ανατολής. Ένα πρόσθετο βοήθημα που δημιουργήθηκε κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους,  αλλά οριστικά καθιερώθηκε από τους Βυζαντινούς. Πρόκειται για μια επέμβαση που καθόλου δεν στοιχειοθετεί το επιχείρημα που υποστηρίζουν μερικοί, ότι πρόκειται δηλαδή για μια διορθωτική ενέργεια,  τάχα επειδή  η προφορά της γλώσσας μας είχε διαφοροποιηθεί μεταξύ των Ελλήνων της Ελληνιστικής  και αυτών  της Κλασσικής περιόδου.

Ο γράφων χρησιμοποιεί μεν συνειδητά το μονοτονικό αλλά μόνο ως προς τον τονισμό και αυτό για έναν επί πλέον σημαντικό λόγο : Επειδή αυτό επαρκεί για τις υπάρχουσες ανάγκες τονισμού και είναι συμβατό με τη τρέχουσα ακουστική αντίληψη. Το πολυτονικό αντίθετα, -εφ’ όσον ιδωθεί αποκλειστικά ως μέθοδος τονισμού -, καλύπτει ανάγκες για την απόδοση μιας ανύπαρκτης σήμερα προφοράς. Ατυχώς, οι τονικοί του κανόνες ειδικά, εκτός του ότιδεν επιλύουν κανένα σημερινό πρόβλημα τονισμού, προσθέτουν και μια επιπλέον δυσκολία στην Ελληνική γραφή σε μια περίοδο ‘υψηλών ταχυτήτων’,  όπου δοκιμάζεταιόσο ποτέ η επιβίωση της.

Όπως -δυστυχώς- χάθηκε η φωνητική σχέση με τα τονικά σημεία της γραφής, η διάκριση δηλαδή μεταξύ των λεπτών ηχητικών αποχρώσεων που κάποτε αντιπροσώπευαν η ψιλή, η δασεία, η περισπωμένη, η οξεία, η βαρεία και η υποδιαστολή, καθιστώντας έτσιαναντίστοιχους τους τονικούς κανόνες του πολυτονικού συστήματος με τις σημερινές ανάγκες τονισμού, το ίδιο θα συμβή ξανά στο μέλλον  με μια ενδεχόμενη ανορθόγραφη «μονοφωνήεντη» γραφή ή με τα «greeklish» :  Θα χαθή η αντιστοιχία και της σημερινής προφοράς με τη γραφή.

Ένεκα της επιβληθησομένης ανορθογραφίας, θα επέλθη σύγχυση μεταξύ των ομοήχων λέξεων με διαφορετικό νόημα, και θα αποδομηθούν σταδιακά η προφορά και η κατανόηση των εννοιών, ως αποτέλεσμα της απωλείας διακρίσεως των επί μέρους συστατικών των λέξεων : Δηλαδή θα χαθή εντελώς η μοναδική νοητική αξία της γλώσσας μας που εκπορεύεται από την δυνατότητα οπτικής αναγνώρισης των προσθέτων ή συμπληρωματικών νοημάτων που προκύπτουν από την καλή γνώση της ετυμολογίας ! Ως αποτέλεσμα θα έχουμε την οριστική μετατροπή της Ελληνικής σε ένα δύσχρηστο και συμβατικό γλωσσικό μόρφωμα που αντί να προωθή την σκέψη, θα ευνοή  την τυποποίηση και τον κατακερματισμό της !

Μιά λοιπόν που κανένα από τα δύο τονικά συστήματα ούτως ή άλλως δεν είναι άμοιρο προβλημάτων, ούτε και οι τόνοι αποτελούν κληρονομία των αρχαίων μας προγόνων,καθίσταται αμφιβόλου χρησιμότητος η συζήτησις  για ολική επαναφορά και γενική επιβολή του πολυτονικού ως έχει. Από την άλλη πλευρά ούτε και η παραμονή στο μονοτονικό ως έχει δεν αποτελεί βέβαια λύση. Το σύστημα αυτό δυστυχώς συνοδεύεται από υπεραπλουστευτικούς κανόνες που καταστρέφουν την νοητική αξία της γλώσσας μας  καθώς διαστρέφουν, υποβαθμίζουν η αφαιρούν πλήρως την συμβολή της ετυμολογίας στην κατανόηση και είναι γνωστά πάμπολλα παραδείγματα που αποδεικνύουν τον ισχυρισμό αυτόν. 

Με την παθητική παραμονή στην παρούσα ερμαφρόδιτη κατάσταση σύντομα θα αντιμετωπίσουμε ένα ακόμα πιο ανησυχητικό ενδεχόμενο :Εάν δηλαδή οι νέοι που σήμερα τείνουν να γράφουν σε ‘greeklish’ κυρίως επειδή δυσκολεύονται με την ορθογραφία, κληθούν αύριο να επιλέξουν ανάμεσα στο λεγόμενο πολυτονικό και μια εκλατινισμένη γραφή που συνάμα στα μάτια τους θα φαντάζη και πιο ‘ευρωπαϊκή’, το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι το εξής : Αντί να διασωθή η πατροπαράδοτη ορθογραφία του πολυτονικού, να χαθή κάτι πολύ σημαντικότερο:  Το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο που έστω  και στην ‘μονοτονική’ του απόδοση παραμένει αλώβητο ως Ελληνική γραφή.  Μπορεί προσωρινά να μας καθησυχάζη η  σημερινή μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων που αντιτίθεται με σφοδρότητα σε μια τέτοια τραγική κατάληξη, αλλά με την βίαιη δημογραφική αλλοίωση που υφίσταται η κοινωνία μας, πολύ πιθανόν η πλειονότητα αυτή αύριο να μην διατηρή πλέον τα ποσοστά της σε ασφαλή όρια ! 

Η προτεινόμενη αποστασιοποίηση της ορθής γραφής της Ελληνικής γλώσσας του πολυτονικού, από την ιδιότητα του ως μέθοδος τονισμού, προϋποθέτει βεβαίως και μια τελευταία τροποποίηση της υπάρχουσας γραμματικής της Νέας  Ελληνικής Γλώσσης.  Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να την δημιουργήσουμε όσο ακόμη διαθέτουμε εν ζωήεξαιρετικά ικανούς  και αδέσμευτους Έλληνες Φιλολόγους. Όσο ακόμη υπάρχουν πραγματικοί Επιστήμονες της Ελληνικής Γλώσσας οι οποίοι είναι σε θέση να συνεργαστούν και να συντάξουν μια οριστική, πάγια και αμετάκλητη Ελληνική Γραμματική η οποία θα εναρμονίζη την καθομιλουμένη με την παράδοση των αρχαίων προσδίδοντας το χαμένο τους κύρος στην Ορθογραφία και την Ετυμολογία.

 Αυτό μπορεί να γίνη  με την επαναφορά των ορθών κανόνων γραφής, λαμβάνομένης μεν υπ’ όψιν και της σημερινής γλωσσικής πραγματικότητος, αφαιρουμένων δε -κατά την κρίση των συντακτών της- ,  όσων εκ των τόνων δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικές ανάγκες τονισμού ή απεικόνισης της ορθότητας της γραφής. Είναι καιρός να αποκτήσουμε -δοθείσης της ευκαιρίας αυτής- μια οριστική και θεμελιώδη για τις επόμενες γενεές γραμματική, στην οποία ουδείς πλέον θα δύναται να επιβάλη δόλιες τροποποιήσεις, μεταμφιεσμένες σε ‘εκσυγχρονιστικές’ απλουστεύσεις, ούτε συγκεκαλυμμένους γλωσσικούς ακρωτηριασμούς, με δικαιολογία κάποιο δήθεν τονικό ζήτημα. 
Μια πάγια και επίσημη γραμματική με οριστικούς ορθογραφικούς κανόνες, συνεπείς με την αρχαία ετυμολογία. Να αδράξουμε την ευκαιρία και να επανορθώσουμε την γιγαντιαία νοητική ζημία που έχει υποστεί η γλώσσα μας από τους κανόνες του μονοτονικούαφαιρώντας ταυτόχρονα από την γραφή μας όσες δυσκολίες είναι περιττές πλέον και την κάνουν άσκοπα δύσχρηστη ! 
Να επανασυνδέσουμε τις επερχόμενες γενεές με τα μηνύματα της πανάρχαιας γλώσσας μας, μέσα από κανόνες που θα τηρούν συνέπεια με την παράδοση των αρχαίων, χωρίς τηνπλεονάζουσα ποικιλία υστερογενών τονικών συμβόλων που σήμερα δεν εξυπηρετούν πλέον τον σκοπό για τον οποίο επινοήθηκαν. Ένα τέτοιοσυμπεφωνημένο από κορυφαίους λειτουργούς έργο, με το κύρος που θα προσδίδει ησυλλογική τους εργασία,  θα σηματοδοτούσε μια νέα εποχή για τον Ελληνισμό και θα  τον προστάτευε από οποιαδήποτε ανάλογη απειλή στο μέλλον. 

Η συνεχιζόμενη διαμάχη γύρω από το τονικό λειτουργεί διχαστικά και συντηρεί το πολωτικόκαι  ψευδεπίγραφο πολιτικό τέχνασμα ‘αριστερά - δεξιά’, που εξυπηρετεί αποκλειστικά τους εχθρούς των Ελλήνων. Αυτοί χρησιμοποιούν έντεχνα το εν λόγω γλωσσικό ζήτημα ως ένα ακόμη πρόχειρο και υποσυνείδητο «κριτήριο» για να διευκολύνουν τα ανυποψίαστα θύματά τους να προσαρτούν αναμεταξύ τους διχαστικές κομματικές ‘ταμπέλες’ χωρίς περιττές και κουραστικές σκέψεις !  Η συνέχιση μιας τέτοιας διαμάχης στις επερχόμενες γενεές, θα παγίωνε από τη μία πλευρά έναν πυρήνα αποτελούμενο κατά ένα μεγάλο μέρος από άκριτα προσκεκολλημένους στις παραδόσεις οι οποίοι θα έχουν ενστερνισθή χωρίς βάσανο τον νεολογισμό ‘πολυτονικό’ως μία δήθεν ‘αρχαία’, ‘ιερή’ και αδιαπραγμάτευτη παράδοση. Από την άλλη θα είχαμε έναν ευρύτερο κύκλο Ελληνοφώνων πολιτών, οι οποίοι αντίθετα θα έβλεπαν οτιδήποτε σχετίζεται με παραδόσεις να περιττεύη, εφ’ όσον δεν  συνδέεται άμεσα με την καθημερινή τους επιβίωση. 

Αυτοί ειδικά,  έχοντας υποστεί τις τραγικές συνέπειες της μεγάλης κοινωνικής κρίσης που έπεται της οικονομικής δολοφονίας της χώρας μας, δεν θα είναι σε θέση να αξιολογήσουν κανένα από τα τεράστια οφέλη που προσφέρει η Νοητική Ελληνίδα Φωνή και αναπόφευκτα θα στήριζαν είτε ενεργητικά είτε παθητικά μια υπεραπλουστευμένη μονοφωνήεντη γραφή,  ή  -ακόμα χειρότερα- μια εκλατινισμένη μορφή της, οι οποίες θα κατέστρεφαν την Ελληνική γλώσσα  με τρόπο μη αναστρέψιμο.

Τέλος, πρέπει να τονισθή ότι η Ελληνική γλώσσα αποτελεί μακράν την πολυτιμότερη πολιτισμική παρακαταθήκη των Ελλήνων και επομένως ΟΛΟΙ οι συνειδητοί  Έλληνες έχουν λόγο στην διαδικασία εξελίξεως της.

Κρίνεται επίσης απαραίτητο είναι να προστεθή ότι ο γράφων δεν διατηρεί επαγγελματικής φύσεως σχέση με την Ελληνική Γλώσσα ώστε να προβάλλει ως κάποιου είδους αυθεντία σε αυτήν. Ως εκ τούτου δεν εξαιρεί τον εαυτό του από όσους οι κατευθυνόμενες γλωσσικές παλινδρομήσεις μετέτρεψαν σε δυνητικούς ανορθογράφους. Από αυτήν ειδικά την οπτική γωνία, ίσως και το παρόν κείμενο να μην αντικατοπτρίζη παρά μία μέτρια απόπειρασυνεπείας προς την ορθή γραφή.  Όμως ο ίδιος,  από σεβασμό προς την πανάρχαια γλώσσα μας καταβάλλει προσπάθεια να τηρή την συνέπεια αυτή, στο μέτρο που του επιτρέπουν οι γνώσεις του.

Κ.Σ.   http://www.aegean-theory.gr