Η Μέδουσα στην ελληνική Ιερή Παράδοση αναφέρεται ως μία από τις τρεις Γοργόνες. Από τις τρεις αυτές αδελφές η Μέδουσα ήταν η θνητή. Το άλλο της όνομα ήταν Γοργώ (εξ ου και το Γοργόνειο) που σημαίνει άγρια ματιά.
Υπήρξε κόρη του Φόρκυ ή Φορκέα και της Κητούς, αδελφή των Γοργόνων Σθενώ και Ευρυάλη, και των Γραιών Δεινώ, Ενυώ και Πεφρηδώ, ήταν στην αρχή Κενταύρισσα.
Κατά μια εκδοχή ήταν μια πανέμορφη ιέρεια της Αθηνάς που ο Ποσειδώνας τη γονοιμοποίησε μεταμορφωμένος σε άλογο στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε.
Κάποτε λοιπόν, ο Περσέας φτάνει στη σπηλιά όπου κοιμόταν η Σθενώ, η Ευρυάλη και η Μέδουσα, οι τρείς γοργόνες. Θνητή ήταν μόνο η μία από αυτές. Η Μέδουσα. Η τύχη του έπρεπε να οδηγηθεί από το χέρι του ή το χέρι της Θεάς Αθηνάς. Ο ήρωας έπρεπε ψηλαφιστά να βρεί τον λαιμό της Μέδουσας και να έχει γυρισμένο το κεφάλι γιά να μη δει την θανατηφόρο όψη της. Διηγούνται επίσης οτι η Θεά του έδειξε το κεφάλι της Γοργούς σε μία λαμπερή ασπίδα την οποία ή έδωσε στον Περσέα ή την κρατούσε για αυτόν, αυτή η ίδια. Με ένα καμπυλωτό ξίφος -θεικό δώρο κι αυτό- που ήταν ένα παλιό όπλο των Τιτάνων, έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας πέρα γιά πέρα.
Λένε επίσης πως η Αθηνά μάζεψε το αίμα που έτρεχε από τις φλέβες της Μέδουσας και το έδωσε στον Ασκληπιό. Το αίμα από τις φλέβες της αριστερής πλευράς πέθαινε τους ανθρώπους. Το αίμα από την δεξιά πλευρά τους γιάτρευε. Ένας άλλος συγγραφέας λέει πως η Αθηνά και ο Ασκληπιός μοιράστηκαν το αίμα που έτρεξε από το κεφάλι της Μέδουσας. Ο Ασκληπιός το χρησιμοποίησε γιά να ανακουφίζει τους ανθρώπους από τις αρρώστιες και η Αθηνά αντίθετα γιά να τους εξοντώσει.
Όταν ο Περσέας σκότωσε τη Μέδουσα, πρόσφερε στη θεά το κεφάλι της (γοργόνειο) ως ευχαριστήριο δώρο, γιατί χάρη στη γυαλιστερή ασπίδα που η θεά του είχε δωρίσει, εκείνος μπόρεσε να κατατροπώσει τη Μέδουσα κοιτάζοντας μόνο το είδωλό της μέσα από αυτήν.
Το κεφάλι της, το περίφημο «Γοργόνειο», το παρέλαβε η θεά από τον ήρωα και το επέθεσε στην ασπίδα* της, επειδή το κεφάλι της, ακόμη και νεκρό, πέτρωνε όποιον το κοίταζε.
Μέχρι και στις μέρες μας, το Γοργόνειο κατέληξε να είναι ένα είδος φυλακτού κατά της βασκανίας....
*Αιγίδα ή αιγίς ονομαζόταν στην Αρχαία Ελλάδα το δέρμα κατσίκας («αιγός») και κατά προέκταση η ασπίδα, όταν αυτή καλυπτόταν από τέτοιο δέρμα.
Με αυτό οι αρχαίοι Έλληνες σκέπαζαν τη γυμνότητά τους και αμύνονταν, καθώς ως επένδυση στην ασπίδα προσέφερε πρόσθετη προστασία. Έτσι λεγόταν και η ασπίδα του Δία, την οποία έφτιαξε ο Ήφαιστος από το δέρμα της Αμάλθειας, της κατσίκας, με το γάλα της οποίας είχε ανατραφεί ο Δίας.
Η φράση "υπό την αιγίδα" απο την αιγίδα του Διός *δέρμα της Αμάλθειας* προέρχεται.
Υπήρξε κόρη του Φόρκυ ή Φορκέα και της Κητούς, αδελφή των Γοργόνων Σθενώ και Ευρυάλη, και των Γραιών Δεινώ, Ενυώ και Πεφρηδώ, ήταν στην αρχή Κενταύρισσα.
Κατά μια εκδοχή ήταν μια πανέμορφη ιέρεια της Αθηνάς που ο Ποσειδώνας τη γονοιμοποίησε μεταμορφωμένος σε άλογο στον ιερό χώρο της Αθηνάς. Η θεά, εξοργισμένη με το γεγονός, δεν μπορούσε να έρθει σε ρήξη με τον Ποσειδώνα και έτσι ξέσπασε πάνω στη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε απεχθές τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε.
Κάποτε λοιπόν, ο Περσέας φτάνει στη σπηλιά όπου κοιμόταν η Σθενώ, η Ευρυάλη και η Μέδουσα, οι τρείς γοργόνες. Θνητή ήταν μόνο η μία από αυτές. Η Μέδουσα. Η τύχη του έπρεπε να οδηγηθεί από το χέρι του ή το χέρι της Θεάς Αθηνάς. Ο ήρωας έπρεπε ψηλαφιστά να βρεί τον λαιμό της Μέδουσας και να έχει γυρισμένο το κεφάλι γιά να μη δει την θανατηφόρο όψη της. Διηγούνται επίσης οτι η Θεά του έδειξε το κεφάλι της Γοργούς σε μία λαμπερή ασπίδα την οποία ή έδωσε στον Περσέα ή την κρατούσε για αυτόν, αυτή η ίδια. Με ένα καμπυλωτό ξίφος -θεικό δώρο κι αυτό- που ήταν ένα παλιό όπλο των Τιτάνων, έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας πέρα γιά πέρα.
Λένε επίσης πως η Αθηνά μάζεψε το αίμα που έτρεχε από τις φλέβες της Μέδουσας και το έδωσε στον Ασκληπιό. Το αίμα από τις φλέβες της αριστερής πλευράς πέθαινε τους ανθρώπους. Το αίμα από την δεξιά πλευρά τους γιάτρευε. Ένας άλλος συγγραφέας λέει πως η Αθηνά και ο Ασκληπιός μοιράστηκαν το αίμα που έτρεξε από το κεφάλι της Μέδουσας. Ο Ασκληπιός το χρησιμοποίησε γιά να ανακουφίζει τους ανθρώπους από τις αρρώστιες και η Αθηνά αντίθετα γιά να τους εξοντώσει.
Όταν ο Περσέας σκότωσε τη Μέδουσα, πρόσφερε στη θεά το κεφάλι της (γοργόνειο) ως ευχαριστήριο δώρο, γιατί χάρη στη γυαλιστερή ασπίδα που η θεά του είχε δωρίσει, εκείνος μπόρεσε να κατατροπώσει τη Μέδουσα κοιτάζοντας μόνο το είδωλό της μέσα από αυτήν.
Το κεφάλι της, το περίφημο «Γοργόνειο», το παρέλαβε η θεά από τον ήρωα και το επέθεσε στην ασπίδα* της, επειδή το κεφάλι της, ακόμη και νεκρό, πέτρωνε όποιον το κοίταζε.
Μέχρι και στις μέρες μας, το Γοργόνειο κατέληξε να είναι ένα είδος φυλακτού κατά της βασκανίας....
*Αιγίδα ή αιγίς ονομαζόταν στην Αρχαία Ελλάδα το δέρμα κατσίκας («αιγός») και κατά προέκταση η ασπίδα, όταν αυτή καλυπτόταν από τέτοιο δέρμα.
Με αυτό οι αρχαίοι Έλληνες σκέπαζαν τη γυμνότητά τους και αμύνονταν, καθώς ως επένδυση στην ασπίδα προσέφερε πρόσθετη προστασία. Έτσι λεγόταν και η ασπίδα του Δία, την οποία έφτιαξε ο Ήφαιστος από το δέρμα της Αμάλθειας, της κατσίκας, με το γάλα της οποίας είχε ανατραφεί ο Δίας.
Η φράση "υπό την αιγίδα" απο την αιγίδα του Διός *δέρμα της Αμάλθειας* προέρχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου