Φαιάκων Βίος

Η επανάσταση του κρίθινου οίνου

Iδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες έχουν μεγάλη αξία πρωτοβουλίες από τα κάτω που μπορούν να φέρουν μεγάλα αποτελέσματα. Όπως μια επανάσταση με τον Κρίθινο Οίνο, Κρίθινον πόμα, ποτό δηλαδή, όπως το ονόμαζαν οι πρόγονοι μας. Μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία μιας Τοπικής, Εθνικής Αναπτυξιακής και Γαστρονομικής Πολιτικής

του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι όταν το υπαρκτό πολιτικό προσωπικό της χώρας, όλων των χρωμάτων, μιλά για ανάπτυξη επαναλαμβάνει κατά πληκτικό τρόπο την λέξη χωρίς να ξέρει τι σημαίνει.

Κοινώς δεν ξέρουν τι λένε.

Στερούνται πολιτικής και κυβερνητικής παιδείας για περισσότερo απλά πράγματα, πόσο μάλλον για ένα ζήτημα που απαιτεί μεγάλα εφόδια, γνώσεις, ικανότητες και αρετές που δεν τους χαρακτηρίζουν. Δικηγόροι, Γιατροί, Μηχανικοί και μάλιστα ακατέργαστοι δεν μπορούν να κυβερνήσουν τομείς που αγνοούν.

Είναι όμως μεγάλο το έλλειμμα του Πανεπιστημίου γι’ αυτό το ζήτημα. Δεν υπάρχει ουσιαστικά ως τομέας σπουδών. Είναι αποκαλυπτική η απουσία βιβλιογραφίας αλλά και η φτώχεια – ορισμένες φορές τηλεοπτική – του Πανεπιστημιακού προσωπικού. Είδα πρόσφατα μια Άγλωσση εκπομπή ως συνήθως. Το κακό πολιτικό προσωπικό με το κακό Πανεπιστημιακό προσωπικό βαδίζουν μαζί στον μεταπολιτευτικό κύκλο. Είτε είναι δεξιό, είτε είναι αριστερό. Ένας ανεπαρκής και επόμενα φοβικός  κλειστός κόσμος.

Για αυτό τον λόγο, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες έχουν μεγάλη αξία πρωτοβουλίες από τα κάτω που μπορούν να φέρουν μεγάλα αποτελέσματα. Μιλώ στα βιβλία μου γι’ αυτό.

Αυτή είναι η ουσία της επικοινωνίας μου με αυτό που οφείλει να οργανωθεί ως η Κέρκυρα της Ποιότητας, της Τυπικότητας. Οι αληθινά νέες πολιτικές ομάδες, οι τοπικές πρωτοβουλίες, οι παραγωγοί, τα πρόσωπα που κυοφορούν την Νέα Κέρκυρα, την Νέα Ελλάδα.

Ένα παράδειγμα τοπικής, ενδογενούς και αυτοτροφοδοτούμενης ανάπτυξης είναι ο Σπύρος Καλούδης με την τοπική Ζυθοποιεία.

Τι θα σήμαινε όμως για την χώρα ως παραγωγή, ως επιχειρηματικότητα, ως αισθητική, ως στιλ, η συνάντηση της τοπικής δυναμικής με την εξυπνάδα και ικανότητα αυτών που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης.

Κάπου γράφω για την εξυπνάδα των θεσμών. Εδώ δεν υπάρχει εξυπνάδα, υπάρχει βλακεία που παράγει διαφθορά όπως έλεγε ο Σωκράτης ο Αθηναίος.

Θα μπορούσε στην Ελλάδα να γίνει μια επανάσταση του Κρίθινου Οίνου, Κρίθινον πόμα, ποτό δηλαδή, όπως το ονόμαζαν οι πρόγονοι μας. Είναι μεγάλη η υπεροχή, ο συμβολισμός του ονόματος. Είναι μεγάλο Brand το Κρίθινος Οίνος. Μπορεί να αποτελέσει αφετηρία μιας Τοπικής, Εθνικής Αναπτυξιακής και Γαστρονομικής Πολιτικής.

Μπορούν να εμφανισθούν σε σύντομους χρόνους μεγάλοι αριθμοί δημιουργών, βιοτεχνών, παραγωγών, επιχειρηματιών Κρίθινου Οίνου.

Είναι εύκολο, απλό να κατανοήσει κανείς τι σημαίνει αυτό σε τοπικό επίπεδο ως θέσεις εργασίας στις νέες βιοτεχνίες ζυθοποιίας, στην εστίαση. Π.χ. νέο στυλ εστιατορίων με καταλόγους Κόκκινου, Λευκού και Κρίθινου Οίνου στην Νάξο, την Κέρκυρα, τους Μεταξάδες του Έβρου, την Χαλκιδική, την Μακεδονία, την Αττική, την Εύβοια, την Αιτωλοακαρνανία, την Χίο, την Λέσβο. Σε αυτά και πολλά άλλα προσθέσετε μια νέα πινελιά στο αγροτικό τοπίο. Τα χιλιάδες στρέμματα κριθαριού που θα καλλιεργηθούν. Στο Αγροτικό τοπίο της Κέρκυρας θα επανέλθουν η ομορφιά των Αμπελιών που έδιναν κατά την γνώμη μου το ωραιότερο κρασί στον Κόσμο το Μοσχάτο Κέρκυρας αλλά και τα Κριθαροχώραφα.

Δυστυχώς στον τομέα της Ζυθοποιίας υπάρχει μια αποικιακού τύπου κυριαρχία των Πολυεθνικών,
όπως στο λάδι μιας και «οι κυβερνήτες» ήθελαν να κόψουν τις ελιές. Είναι τόσο μεγάλη ώστε οι τηλεοπτικοί οπαδοί του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ δεν αγαπούν πλέον τις ομάδες τους αλλά τις πολυεθνικές μάρκες μπύρας.

Όταν ο  Ελληνικός Κρίθινος Οίνος – μια κυρίαρχη χώρα θα τον είχε προστατεύσει νομικά – θα μπορούσε να είναι ασυναγώνιστος, χωρίς αντίπαλο.

Προϋπόθεση για την ανάπτυξη είναι η αγάπη προς τον τόπο, προς την Πατρίδα, προς την Πόλη. Ένα παράδειγμα αγάπης προς τον τόπο είναι μια δική σας διανοούμενη που την αναφέρουν τα Κλασσικά κείμενα η Αγαλίδα. Λόγω αγάπης προς την Κέρκυρα απέδιδε στην Ναυσικά την χρήση της σφαίρας, της μπάλας, στον χορό. Όπως και το τραγούδι, «σφαιρίζουσας άδειν». Δεν ξέρω αν το γνωρίζουν οι τοπικοί δάσκαλοι χορού ή τα μουσικά σχολεία.

Τα ζητήματα αυτά είναι βαθύτερα. Το ζήτημα της οικονομίας είναι ζήτημα πολιτισμού. Όταν στην οικοδόμηση μιας νέας υπαίθρου - το βιβλίο Αγροφιλία -  πρόσθεσα την δημιουργία μιας νέας Πόλης της Ρωμανίας είπα το εξής. Το μήνυμα είναι να ακολουθήσουμε, να ανακτήσουμε την Hellenistic – Byzantine way of life όχι την American που υφιστάμεθα επαρχιώτικα. Εξ’ άλλου αυτή κατέρρευσε εκεί που γεννήθηκε.

Στην ιστορία η τοπική σας διάσταση, η πλέον επεξεργασμένη διάσταση του Ελληνικού τρόπου, ονομάσθηκε Φαιάκων Βίος.

Σας το δίδαξαν αυτό στα σχολεία;

Η μάλλον αναφέρεται αυτό στα σχολικά βιβλία; 

*Από την ομιλία του στην Βόρεια Κέρκυρα - Αρίλλας

www.Polis-agora.blogspot.com  Ιστολόγιο Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Πηγή...