Μήνυμα Μίκη Θεοδωράκη για τη μάχη του Μαραθώνα.

Ο δήμαρχος Μαραθώνα Σπύρος Ζαγάρης διαβάζει το μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη για την επέτειο 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα.

«ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον» (δεν με αφήνει να ησυχάσω η δόξα του Μιλτιάδη*)Θεμιστοκλής.

Ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε κάτι από την νεότερη Ιστορία:

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης κηρύσσοντας τον αγώνα της Ελληνικής Ελευθερίας καλεί δια της επαναστατικής προκηρύξεως (24 Φεβρουαρίου 1821)« να δώσουν μάχη μεταξύ Θερμοπυλών και Μαραθώνος».

Και πράγματι, προς γενική κατάπληξη ο Αθανάσιος Διάκος εκ των πρώτων αρχηγών της Ελληνικής Απελευθερώσεως κρατεί την γέφυρα της Αλαμάνας εντός της Μαλίδος πεδιάδος, δηλαδή του θεάτρου του αγώνος του Λεωνίδα κατά του Ξέρξη και θυσιάζεται μαζί με τα παλικάρια του, αρνούμενος υποχώρηση κατά το παράδειγμα των Θερμοπυλομάχων.

*«Η εικόνα του Μιλτιάδη σαν διοικητή στο πεδίο της μάχης στέκεται γιγάντια στα πρώιμα χρονικά της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας. Βρίσκουμε εδώ την πιο πλήρη και την πιο σπάνια μορφή ηγεσίας που έχει γεννήσει η πολεμική τέχνη μέχρι σήμερα, τον συνδυασμό άμυνας - επίθεσης, στις απλές καλλιτεχνικές γραμμές του πρώτου μεγάλου στρατιωτικού γεγονότος. Τι διορατικότητα στην επιλογή του πεδίου της μάχης, τι αυτοέλεγχος εν αναμονή της εχθρικής επίθεσης, τι εξουσία επί των μαζών, επί ενός στρατού από υπερήφανους, ελεύθερους πολίτες ώστε να μπορέσει να τους συγκρατήσει σταθερά στη θέση που είχε διαλέξει και μετά να τους οδηγήσει σε μια ξέφρενη επίθεση την αποφασιστική στιγμή! Όλα ήταν ρυθμισμένα για τη στιγμή αυτή -ούτε ένα λεπτό νωρίτερα, οπότε οι Αθηναίοι θα έφταναν στον εχθρό ξέπνοοι και αποδιοργανωμένοι, ούτε ένα λεπτό αργότερα, οπότε πολλά από τα βέλη του εχθρού θα είχαν βρει το στόχο τους και ο μεγάλος αριθμός των ανδρών που θα έπεφταν και θα δίσταζαν θα έσπαγε την ορμή της εφόδου, η οποία θα έπρεπε να πέσει σαν χιονοστιβάδα στις γραμμές του εχθρού αν ήθελε να νικήσει. Θα έχουμε ευκαιρία να αναλύσουμε και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις αλλά ποτέ μια μεγαλύτερη από αυτή.»

Αυτά έγραψε ο ιστορικός Hans Delbruck στο έργο του «Ιστορία της Τέχνης του Πολέμου, Πόλεμος στην Αρχαιότητα», και όχι ότι ...μας έσωσε το πείραμα της Φιλαδέλφειας.