Τον καθαίρεσαν, τον αναθεμάτισαν τον ίδιο και τις διδασκαλίας του και οι Αρχές άνοιξαν τον τάφο του και τον γέμισαν με ασβέστη...
Ο Θωμάς Καΐρης γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19.10.του 1784. Φοίτησε στις Κυδωνίες (Αϊβαλί), όπου διδάχθηκε φιλολογία και φιλοσοφία, μαθηματικά και στοιχεία επιστημών από σημαντικούς δασκάλους, όπως το Γρηγόριο Σαράφη και το Βενιαμίν Λέσβιο, και στη συνέχεια στη σχολή της Πάτμου και στη Χίο, όπου παρακολούθησε τη διδασκαλία του Αθανάσιου Πάριου και του Δωρόθεου Πρωΐου. Σε ηλικία 18 ετών χειροτονήθηκε διάκονος και ονομάστηκε Θεόφιλος.
Το 1819 μυείται στη Φιλική Εταιρεία και, μόλις ξεσπά η Επανάσταση, φεύγει από το Αϊβαλί. Στις 10 Μαΐου πρωτοστατεί στην κήρυξη της επανάστασης στην πατρίδα του και φεύγει για την Πελοπόννησο. Συμμετέχει στην Α΄ Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο και το 1822 τραυματίζεται στην εκστρατεία του Ολύμπου. Στις εθνοσυνελεύσεις που ακολούθησαν, ο Καΐρης συμμετέχει ως «πληρεξούσιος παραστάτης» της Άνδρου και γίνεται μέλος του Βουλευτικού Σώματος. Η τελευταία του εμφάνιση στα πολιτικά πράγματα είναι στην Αίγινα, στις 11 Ιανουαρίου 1828, όταν αναλαμβάνει να προσφωνήσει τον Ιωάννη Καποδίστρια, που έφτανε στην Ελλάδα ως κυβερνήτης, με ένα λόγο διαπνεόμενο από φιλελεύθερο πνεύμα. Το 1835 αρνήθηκε την παρασημοφόρησή του από το βασιλιά Όθωνα, ως διαμαρτυρία για τη μη συνταγματική διακυβέρνηση της χώρας, ενώ δύο χρόνια αργότερα αρνήθηκε την έδρα της φιλοσοφίας στο νεοσύστατο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Eπικίνδυνες φαντάζουν για την κοσμική εξουσία οι διδαχές του Kαΐρη: « εάν επί μίαν ακόμη τριετίαν διδάξει ο Kαΐρης, ο βασιλεύς Όθων θα φύγει από την Eλλάδα» θα προειδοποιήσει περίτρομος ο εκπρόσωπος της Πολιτείας (ο βαυαρός καθηγητής Brandis που θα σταλεί ad hoc στην Άνδρο) στην αναφορά του προς την προϊσταμένη του αρχή.
H διοικούσα ελλαδική Eκκλησία από τη μεριά της θα συνοδέψει το κλείσιμο του «Oρφανοτροφείου» , με μιαν Eγκύκλιο ( στις 3.11.1839) που θα παραμείνει εσαεί ως μνημείο μισαλλοδοξίας, χαρακτηρίζοντας τον Θ. Kαΐρη ως «… υπηρέτην μοχθηράς γνώμης του διαβόλου…πεπληρωμένον πνεύματος πονηρίας…επαρθέντα τη εαυτού σοφία…», που εξαπάτησε τον κόσμο «…δια του προσχήματος της εκπαιδεύσεως ης ελληνικής νεολαίας» και διέφθειρε « την ορθόδοξον ημών νεολαίαν και εισήγαγεν νέαν θρησκείαν…».
Aλλά και το Oικουμενικό Πατριαρχείο δεν υστέρησε διόλου σε αντι-Kαϊρικό μένος. Ένα μήνα αργότερα (στις 19.12.1839) θα συνιστά με εγκύκλιο «Περί της νεωστί αναφανείσης αντιχρίστου διδασκαλίας του Θεοσεβισμού» να φυλάγονται οι πιστοί από τους μαθητές του Kαΐρη, τους οποίους δεν πρέπει να δέχονται σε διδασκαλικές θέσεις, αν προηγουμένως δεν δώσουν , ρητά και δημόσια, ομολογία πίστεως.
O κύκλος των διώξεων θα κλείσει 13 χρόνια αργότερα, με την δικαστική καταδίκη του «αιρετικού» για «προσηλυτισμό και διάδοσιν νέας θρησκείας αγνώστου» και το θάνατο του Kαΐρη στη φυλακή, τη νυχτα της 9ης προς τη 10η του Γενάρη του 1853, δέκα ημέρες πριν ο Άρειος Πάγος ακυρώσει τελικά την εις βάρος του καταδικαστική απόφαση
Η καταδίκη και ο θάνατος του Θεόφιλου Καΐρη
Από την άνοιξη του 1839 οι φήμες που αφορούσαν τις θρησκευτικές αντιλήψεις του Καΐρη γιγάντωσαν, με αποτέλεσμα να φτάσει το θέμα στην Ιερά Σύνοδο, η οποία του ζήτησε να υπογράψει ομολογία πίστης. Ο ίδιος όμως αρνήθηκε, με αποτέλεσμα να τεθεί υπό περιορισμό στη Σκιάθο, ενώ το Ορφανοτροφείο διαλύθηκε. Ένα χρόνο αργότερα τέθηκε υπό περιορισμό για μια διετία στη Θήρα και ακολούθησε η καθαίρεση και ο αναθεματισμός του ίδιου και της διδασκαλίας του.
Το Μάρτιο του 1842 ο Καΐρης αναχώρησε για το εξωτερικό μέχρι τον Ιούνιο του 1844. Όταν το Σύνταγμα καθιέρωσε την ανεξιθρησκία, επέστρεψε στην Άνδρο. Εκεί ασχολήθηκε και πάλι με το Ορφανοτροφείο, όπου είχαν παραμείνει ακόμα λίγα ορφανά, και προσπάθησε να διαδώσει τη «Θεοσέβεια», προκαλώντας όμως οξύτατες αντιδράσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να παραπεμφθεί σε δίκη στη Σύρο το Δεκέμβριο του 1852, κατηγορούμενος «επί προσηλυτισμώ και διαδόσει νέας θρησκείας αγνώστου». Καταδικάστηκε σε φυλάκιση δύο ετών. Τη νύχτα όμως της 9ης προς 10η Ιανουαρίου του 1853 πέθανε και τον έθαψαν κοντά στο Λαζαρέτο (νοσοκομείο) της Σύρου, ενώ την επόμενη ημέρα οι Αρχές άνοιξαν τον τάφο και τον γέμισαν με ασβέστη, για να εμποδίσουν τους μαθητές του να τελέσουν κανονική νεκρώσιμη λειτουργία. Δέκα μέρες αργότερα, ύστερα από προσφυγή του αδελφού του Δημητρίου Καΐρη, ο Άρειος Πάγος αναίρεσε την απόφαση του δικαστηρίου της Σύρου.
Η Καΐρειος βιβλιοθήκη στη Χώρα.
Θεόφιλος Καΐρης
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑ
ΙΟΥ - Καΐρης Θεόφιλος
Insomnia: Η κοινή των αιρετικών μοίρα: Θεόφιλος Καϊρης
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ
Ο Θεόφιλος Καΐρης, (1784-1853) υπήρξε στενός φίλος του Κοραή. Γνωρίστηκαν στο Παρίσι, όπου ο νεαρός, 22χρονος τότε Καΐρης και ο 58χρονος Κοραής, για τέσσερα περίπου χρόνια έζησαν συντροφικά τις περίπλοκες πολιτικές και πολιτισμικές αλλαγές, της γαλλικής επανάστασης.
Ο νεαρός μοναχός, φυσικομαθηματικός, αλλά και σπουδαγμένος φιλόσοφος Καΐρης, κοντά στον μεγάλο δάσκαλο του Γένους Κοραή: «ένιωσε για πρώτη φορά τον κλονισμό της χριστιανικής του πίστης». Στον ίδιο τον πνευματικό του δάσκαλο Κοραή, οφείλεται προφανώς και ο μετέπειτα ασίγαστος ζήλος του παπα Καΐρη, για την διδασκαλία και την διάδοση των αρχαιοελληνικών γραμμάτων. Οι δυο άνδρες άλλωστε, διατήρησαν επί μακρόν, ενδιαφέρουσα φιλοσοφική και επιστημονική αλληλογραφία.
Ρήτορας και διανοητής λοιπόν, ο παπα Καΐρης, ονομάσθηκε και «νέος Σωκράτης»! Στην ωριμότητα των αναζητήσεών του, ξέφυγε φανερά απ’ τα στενά πλαίσια του δογματισμού και: «εδίδασκε θρησκειολογία και περιέγραφε τις βάσεις όλων των θρησκειών, χωρίς να εκφράζει έπ’ αυτών κρίσεις».
Ο πρώτος αυτός θρησκειολόγος, επιχείρησε σταδιακά να απαγκιστρώσει το έθνος από την σκλαβιά της ιουδαιο-χριστιανικής θεολογίας. Ανακήρυξε ζητούμενο την αδογμάτιστη θεοσέβεια, ορθώνοντας ένα αξιοθαύμαστο και ηχηρότατο όχι, στο μονοπώλιο της χριστιανικής, καιροσκοπικής θεολογίας.
Ο Καΐρης κατανόησε κάτι πολύ απλό, ότι η υποδούλωση έχει πολλά πρόσωπα και οι διαχειριστές της θρησκείας, τα θεοκάπηλα ιερατεία, που διατρέφονται παρασιτικά και καλοζωΐζονται ισόβια, απ’ τις παχυλές εισφορές των πιστών, έχουν κάθε λόγο να πολλαπλασιάζουν την θρησκοληψία και να καταστρέφουν μεθοδικά, κάθε δυνατότητα απελευθερωτικής γνώσης, παιδείας και πνευματικών αναζητήσεων.
Καθιέρωσε λοιπόν: «αντί για τις τυπικές χριστιανικές λειτουργίες... τελετές με ύμνους και προσευχές στον ένα, ανώνυμο και μοναδικό θεό. Είχε μάλιστα συντάξει άσματα και ευχές, σε δωρική διάλεκτο (που να βρίσκονται άραγε αυτά τα πολύτιμα κειμήλια;) και μεταξύ των άλλων, πρότεινε και νέο τύπο ναών, για τους θεοσεβείς ανθρώπους, με διαφορετική εσωτερική διαρρύθμιση, όπου αντί εικόνων, έπρεπε να έχουν (ανηρτημένα) ρητά και αξιώματα, (!!!) για να προάγουν το κατ’ αρετήν και θεοσέβειαν πολιτεύεσθαι»!!!
Μέγας κοινωνικός επαναστάτης λοιπόν, ο παπά-Καϊρης! Τι ειρωνεία αλήθεια, το λαμπρότερο παράδειγμα ελληνικής ηρωικής θρησκευτικής μεταρρύθμισης... ένας αγνός παπάς! Ένας ρασοφορεμένος Έλληνας!!! Ένας ιερέας του ιουδαιο-χριστιανισμού, που κατάλαβε το απατηλό πρόσωπο, της ανθελληνικής θρησκείας που υπηρετούσε! Κατάλαβε τον διασυρμό και την κακοποίηση που υφίσταται από τις Βιβλικές θρησκείες, το ομορφότερο ανθρώπινο συναίσθημα, αυτό της φιλοθεΐας! Κατάλαβε την σκόπιμη, αισχρή μετατροπή του περήφανου αυτού συναισθήματος, σε ταπεινωτική λατρευτική επαιτεία, σε θεολογία συναλλαγής και τελικά σε εθιστικό, μεταφυσικό τζόγο, όπου η συντριβή ψυχής και η υποτέλεια στους ορισμούς του ιερατείου, θεωρούνται έγκυρες ελπιδο-μετοχές... μεταθανάτιας σωτηρίας!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου "Αγιο Φως Θαύμα ή Απάτη;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου