ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑΒΑΣΙΣ: Η Αντιγόνη και ο Αριστοτέλης

Η Αντιγόνη υπήρξε από τους πλέον διασκευασμένους αρχαίους μύθους.

Όμως δημιουργοί όπως ο Μπέκετ, o Πίντερ, ή ο Μάμετ, δεν αγγίζουν τα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα που απασχόλησαν τους Έλληνες.

Στη Ν. Υόρκη παιζόταν πριν λίγα χρόνια το «Προσχέδιο: Αντιγόνη» (Antigone Project) όπου πάνω σε μια συνταγή τύπου «Ρασομόν» πέντε γυναίκες παρουσίαζαν πέντε διαφορετικές μορφές της Αντιγόνης. Για πολλούς το μήνυμα της Αντιγόνης όμως μένει μήνυμα, εφ’ όσον η επαναστατική της χειρονομία – να θάψει τον αδελφό της παρά τη ρητή διαταγή του θείου και βασιλιά της Κρέοντα, ηγέτη* των Θηβών– δεν έχει βέβαια αίσιο τέλος, και ούτε πιάνει τόπο.

Αλλά :

Η Αντιγόνη αιώνες πριν το πραγματικά υπέροχο χριστιανικό "αγαπάτε αλλήλους" στέλνει ένα μήνυμα αγάπης εδραιώνοντας έτσι την ελληνική προτεραιότητα στην αγάπη, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ξεπερνάει τα όρια (η χριστιανική αγάπη αφορά τους ζωντανούς) , τους νόμους και αποσκοπεί να διδάξει ένα αγαθό το οποίο οι Θεοί σε πολλούς, όπως τον Κρέοντα δεν έδωσαν, με αποτέλεσμα να μείνει μόνος με τα αλλεπάλληλα και τραγικά χτυπήματα του πεπρωμένου. Τότε μόνο κατάλαβε ο Κρέων ότι "των φαντασμένων τα μεγάλα λόγια με μεγάλες συμφορές πληρώνονται". Με ένα και μόνο εφόδιο θα μπορούσε ο Κρέων να αποτρέψει το πεπρωμένο:

Με ΦΡΟΝΗΣΗ.

*Το δίδαγμα της τραγωδίας προς τους ηγέτες της ανθρωπότητας, είναι η μεσότητα.

Κατά τον Αριστοτέλη, η αναζήτηση της αρετής είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη, με την έννοια της μεσότητας καταρχήν, του έθους, της ευδαιμονίας και της φρόνησης.

Η συνέχεια εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=e9M8wRu6RGQ&feature=related