Οι άγνωστες "Στυμφαλίδες Όρνιθες"

Οι πρώτοι κάτοικοι της Αρκαδίας λέγεται ότι προηγήθηκαν  της Σελήνης. Γι’αυτό ο Αριστοτέλης ονόμαζε τους Αρκάδες ΠΡΟΣΕΛΗΝΕΣ (Προσέληνας = Προ της Σελήνης).

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως

Η Τρίτη Ρώμη, 

Μια χριστιανική ιστορία αγάπης

Στο φως εγκλήματα δεκαετιών.

Ένας ομαδικός τάφος στον οποίο βρέθηκαν ίχνη από 215 παιδιά αποκαλύφθηκε σε παλιό σχολείο που είχε ιδρυθεί για την αφομοίωση των αυτόχθονων κατοίκων στη Βρετανική Κολούμπια του Καναδά.

 Ολα τα παιδιά ήταν μαθητές του Kamloops Indian Residential School το οποίο μαζί με άλλα παρόμοια στον Καναδά είχαν αναλάβει το έργο της "ενσωμάτωσης" των αυτοχθόνων στη "σύγχρονη" κοινωνία με το (χριστιανικό) δυτικό τρόπο ζωής.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...Οδυσσέας Ελύτης «Τό Ἄξιον Ἐστί» Ψαλμός Β΄

 «Χωρίς τη γλώσσα του ο άνθρωπος θα’ ταν το κρανίο των Πετραλώνων

Τσεχία: η γραφή πριν από Κύριλλο και Μεθόδιο

Η Ιστορία είναι μία ερμηνεία του υλικού και άυλου πολιτισμού κάθε εποχής.

"Εάλω η Πόλις"«Τις πταίει;»

 

Κωστής Παλαμάς (1859-1943)ΛΟΓΟΣ Α΄ Ο ερχομός.

Για μας ο δημόσιος δρόμος, ο κάβος, τα δάση, τα βράχια.
Είμαστε λαός από τυχοδιώχτες που όλο περπατεί.
Σπίτια και τζάκια για τους άλλους είναι.
Ibsen («Brand»)

Στις 25 του Μάη 1453 οι Βυζαντινοί τα χάνουν από τη σφοδρότητα της επίθεσης με κανονιοβολισμούς και απόπειρες αναρρίχησης των Τούρκων στο κάστρο. Οι ανθενωτικοί και πάλι βγαίνουν μπροστά και ζητούν να παραδοθεί η Πόλη. Πολλοί υπουργοί και αυλικοί υποστηρίζουν πως πρέπει να φύγει ο Αυτοκράτορας και το ίδιο ενστερνίζεται και ο Πατριάρχης. Η Πόλη ήδη έχει πέσει από μέσα!

Η ΕΚΑΤΗ φωτίζει το Βυζάντιο

Κατά την περίοδο της εξάπλωσης του Φιλίππου Β', το Βυζάντιο (το αρχαίο, ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΌ, πριν το λεηλατήσουν οι Ρωμαίοι) υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με τον πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου, ωστόσο εκείνος πολιόρκησε την πόλη, το 341 π.χ.χ, μετά από άρνηση των Βυζαντινών να στραφούν εναντίον της Αθήνας. 

 

Η ΕΚΑΤΗ ΛΑΜΠΑΔΗΦΟΡΟΣ

Οι κάτοικοί της πόλης απέδωσαν τη σωτηρία της σε θαύμα της θεάς Εκάτης,

Η ΕΚΑΤΗ φωτίζει το Βυζάντιο

όπως μαρτυράται από άγαλμα που έστησαν προς τιμή της σε λόφο κοντά στον Βόσπορο, αλλά και σε παραστάσεις της σε νομίσματα της εποχής. 

Κατά την διάρκεια μίας αφέγγαρης, βροχερής συννεφιασμένης νύχτας ο Φίλιππος προσπάθησε αιφνιδιάσει τους Βυζαντινούς και να επιτεθεί στην πόλη, αλλά ξαφνικά τα σύννεφα εξαφανίστηκαν,  εμφανίστηκε στον ουρανό μια τεράστια λάμψη που τρόμαξε όλα τα σκυλιά της πόλης και έτσι οι κάτοικοι ξύπνησαν, η επίθεση αποκρούστηκε και σώθηκαν. Τότε απέδωσαν το θαύμα στην απο τα πανάρχαια χρόνια προστάτιδα της πόλης Εκάτη, και της έστησαν σε ένα λόφο άγαλμα, γνωστό ως Η ΕΚΑΤΗ ΛΑΜΠΑΔΗΦΟΡΟΣ.

Ο ΕΝ ΣΑΜΩ ΚΟΜΗΤΗΣ

 

Τὰ πάντα ῥεῖ *

Ηράκλειτος

Επιμέλεια κειμένου>Νίκος Σάμιος

Σ’ αυτή την κοσμολογική χρήση σχημάτων και αριθμών οικοδομήθηκε η εικόνα του Πυθαγόρα

Διάταγμα των Μεδιολάνων -το διάταγμα της Ανεξιθρησκείας ; Κάτι δεν πάει καλά...

 

Το Πάνθεον της Ρώμης είναι αρχαία θρησκευτική κατασκευή η οποία βρίσκεται στην Piazza della Rotonda (Ρώμη). Κατασκευάστηκε ύστερα από εντολή του Αγρίππα κατά τον 1ο αιώνα π.x.x. και στον θριγκό φέρει την επιγραφή Marcus Agrippa Lucius filius, consul tertium, fecit, δηλ. ο Μάρκος Αγρίππας τού Λούκιου γιος, ύπατος για τρίτη φορά, το έκανε.

Στην αρχαία Ρώμη, η ρωμαϊκή θρησκεία, έχοντας δεχτεί ισχυρές  ελληνικές επιρροές, ήταν πολυθεϊστική (Ανεξιθρησκεία), μόνο Χριστιανισμός αποκαλείτο τότε νέα και βλαβερή(ολέθρια) δεισιδαιμονία (superstitio nova ac malefica, Σουητώνιος, Νέρων ) και superstitio illicita (παράνομη δεισιδαιμονία).

Βασικά, το Διάταγμα των Μεδιολάνων -το λεγόμενο διάταγμα της Ανεξιθρησκείας δεν περιέχει καμία ανεξιθρησκία  (προυπήρχε ανεξιθρησκεία), παρά μόνο την επιβολή του χριστιανισμού.

 Παραθέτουμε τό κείμενο τοῦ Διατάγματος

Ανδρόνικος ο Μέγας

 

Ο Λίβιος Ανδρόνικος (280/260 π.χ.χ. - 200; π.χ.χ.) θεωρείται ο πατέρας του ρωμαϊκού δράματος και έπους.

Ο ίδιος ήταν Ελληνικής καταγωγής από τον Τάραντα, του οποίου οι πρώτοι έποικοι ήταν οι Παρθενίαι ή "γιοι της Παρθένας" με μητέρα μία άγαμη Σπαρτιάτισσα γυναίκα και πατέρα έναν Περίοικο που ήταν ελεύθερος πολίτης τη θεατρόπολη της μεγάλης Ελλάδας , και βρέθηκε στη Ρώμη ως αιχμάλωτος πολέμου. Πρέπει να υπηρέτησε ως δάσκαλος στην οικογένεια των Λιβίων, οι οποίοι αργότερα τον ελευθέρωσαν, από όπου πήρε και το όνομα Λίβιος. Ίδρυσε σχολή και δίδασκε ελληνικά και λατινικά.

Το έτος 207 π.χ.χ. επί υπατείας του Μάρκου Λίβιου Σαλινάτορα του ανατέθηκε από την πολιτεία η σύνθεση μιας λιτανευτικής ωδής, για ένα χορό παρθένων με σκοπό την αποτροπή κακών οιωνών . Στη συνέχεια , για να ευχαριστήσει τον ποιητή η πολιτεία παραχώρησε στο "σύλλογο τον γραφέων και ηθοποιών" το ναό της Αθηνάς στον Αβεντίνο λόφο ως τόπο συγκέντρωσης και λατρείας , καθιστώντας με αυτό τον τρόπο την Αθηνά προστάτιδα της ποίησης και του θεάτρου ( αντί του Διονύσου ).

Ντροπή σας Ελληνες! Το μόνο βέβαιο που τώρα μας περιμένει είναι να χαθούμε!

 Αρκετές φορές ακούμε τη φράση «αἰδώς Ἀργεῖοι». Τι σημαίνει όμως αυτή η φράση; Ποιος την είπε και γιατί; Που την βρίσκουμε και τι σημαίνει.

Η Ιστορία του Πόντου... και το ποτάμι μάτωσε !

 Επιμέλεια κειμένου:

Νίκος Πλάτων Παπαδόπουλος Πισατίδης, Nίκος Σάμιος.

 

Πατρίδα μου σε γυρεύω

Πατρίδα μ' αραεύω σε

.

  Προποντίδα

Βουκεφάλας ο Μέγας

 

Το θρυλικό ατίθασο πολεμικό άλογο της Θεσσαλίας, ο Βουκεφάλας

κέβλαρ αλεξίσφαιρα γιλέκα και αρχαίοι Ελληνες

 Εγραψε πριν πολλά (10) χρόνια ο Νίκος Σάμιος

Από τα αρχαία χρόνια η προστασία του θώρακα του κάθε μαχητή, ήταν προτεραιότητα και ο «Θώρακας», βασικό και απαραίτητο κομμάτι εξοπλισμού του κάθε στρατιώτη για την προστασία του. Όσο περίεργο και εάν φαίνεται ο θώρακας αποτελείτο από ενισχυμένα υφάσματα τα οποία με την θερμοκρασία του σώματος εφάρμοζαν στον κάτοχο, και έτσι ο Θώρακας άντεχε στα βέλη.

Αυτός ο εξοπλισμός που λέγεται πλέον αλεξίσφαιρο, είναι η εξέλιξη του Θώρακος ...

Τα σύγχρονα αλεξίσφαιρα γιλέκα,

είναι φτιαγμένα από ένα υλικό που ονομάζεται κέβλαρ.

Αυτό το υλικό είναι ελαστικό σαν το βαμβάκι και 5 φορές πιο ισχυρό και ανθεκτικό από το ατσάλι! Εάν λοιπόν κάποιος καταφέρει και κόψει ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο, θα δει ότι αποτελείται από πάρα πολλές στρώσεις αυτού του υλικού.

Ο θώρακας των αρχαίων Ελλήνων παρείχε μεγάλη προστασία στον πολεμιστή. Αλλά είχε στο κάτω μέρος δεξιά (το λιγότερο προστατευμένο μέρος από την ασπίδα) και την «εικόνα» της Αθηνάς για προστασία. 

Ο Ολυμπιονίκης Κόροιβος ο Ηλείος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μάγειρας

  «των Ηλείων που μνημονεύουν τα αρχαιότατα»

Επιμέλεια κειμένου:

Νίκος Πλάτων Παπαδόπουλος Πισατίδης

Nίκος Σάμιος 

 

 Ολυμπιονίκης Κόροιβος ο Ηλείος

Πρόλογος

  Η πομπή ξεκινούσε από το Δίπυλο -κοντά στον Κεραμεικό, τη γειτονιά των αγγειοπλαστών- και προχωρώντας μέσα από την Αγορά έφτανε στους πρόποδες της Ακρόπολης. Εκεί, οι εργαστίνες κατέβαζαν το πέπλο από το «καράβι» και το έδιναν με σεβασμό στους ιερείς, που θα στόλιζαν μ’ αυτό το ιερό, ξύλινο ξόανο της θεάς Αθηνάς.Η παράδοση του ιερού πέπλου συνοδευόταν από θυσίες και  στο βωμό της Αθηνάς, όπου βρισκόταν, παλιά, ο αρχαίος ναός της. Μετά ης θυσίες, το κρέας που είχε απομείνει, μεταφερόταν στην περιοχή του Κεραμεικού, όπου οι πολίτες είχαν μαζευτεί, περιμένοντας να πάρουν τη μερίδα τους από το γιορτινό τραπέζι.Κι αυτό γιατί οι πιο πολλοί πολίτες δεν μπορούσαν να πάρουν μέρος στην πομπή και στις θυσίες. Έτσι, ήταν κι αυτός ένας τρόπος να γιορτάσουν όλοι τα Παναθήναια

Κόροιβος ο Ηλείος

 Επάγγελμα

 Αυτό που ίσως δεν θα περίμενε κανείς είναι το επάγγελμα του, καθώς εκτός από αθλητής ήταν και ιερέας και μάλιστα θυσιαστής ιερών σφαγίων. Μέρος της δουλειάς του ήταν να προετοιμάζει τα σφάγια και τα ψητά, των οποίων βεβαίως η κνίσα και κάποια από τα εντόσθια προσφέρονταν κατά τις θυσίες και τελετές στους Θεούς, ενώ τα υπόλοιπα έμεναν για τους ανθρώπους.

Ο Έλληνας ιερέας δεν θεωρείται εκπρόσωπος του θεού επί της γης, είναι απλός κι εκλεγμένος εκπρόσωπος λατρευτικών αναγκών, εξουσιοδοτημένος είτε να φροντίζει το Ναό στον οποίο τοποθετείται ως "αρχιερεύς", είτε να τελεί τις θυσίες ως "ιερεύς",

«Αφ' Εστίας άρχεσθαι»

Οι αρχαίοι θυσίαζαν ένα κομμάτι του ζώου στο θεό και το υπόλοιπο έτρωγαν αυτοί και οι οικείοι τους. Πολλές φορές το κρέας των θυσιών μοιραζόταν όλη η πόλη. Η λέξη εστιατόριο στην αρχαιότητα ήταν το δωμάτιο κοντά στο βωμό, όπου έτρωγαν όσοι είχαν τελέσει τη θυσία

 Ἀπὸ τὴν λέξη ἑστία προέκυψε τὸ ῥῆμα «ἑστιάω» = φιλοξενῶ
ἀργότερα πῆρε τὴν ἔννοια "φιλοξενῶ σὲ γεῦμα, συμπόσιο" καὶ ἔτσι προέκυψε ἡ λέξη :
«ἑστιά-τωρ», (θέτοντας τὸ ἐπίθημα -τωρ , ποὺ δηλώνει πρόσωπο)
αὐτὸς ποὺ φιλοξενεῖ, ποὺ προσκαλεῖ σὲ δεῖπνο, συμπόσιο.

Πολλές φορές ήταν μια ευκαιρία για τους κατοίκους των πόλεων να εξασφαλίσουν γεύματα πλούσια με κρέατα άριστης ποιότητας, σε εποχές που αυτά δεν ήταν εξασφαλισμένα για τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού μιας πόλης.

Τα μέρη που έμεναν μετά τη θυσία ήταν τα περιβόητα ειδωλόθυτα (Γ. Α. Ρηγάτος, «Η διατροφική παράδοση στην Ελλάδα»). Οι θυσίες των φτωχών ήταν περισσότερο αναίμακτες για ευνόητους λόγους.

Ζεί ο Κόροιβος;

 Στο πέρασμα των αιώνων πολλά στοιχεία "ξεχάστηκαν", όχι όμως και ο τεράστιος Ολυμπιονίκης Κόροιβος ο οποίος αποτέλεσε έμπνευση αθλητικού ιδεώδες σε πολλά σωματεία με μεγαλύτερο παράδειγμα ο Ολυμπιακός Πειραιώς

που στο εμβλημά του απεικονίζεται ο Κόροιβος έμπνευσης ενός εκ των ιδρυτών του, του αεροπόρου ήρωα Νότη Καμπέρου

 Κέρδισε τον αγώνα δρόμου

ενός σταδίου* στους πρώτους καταγεγραμμένους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 776 π.x.x. μετά την 28η Ολυμπιάδα και έτσι ο Κόροιβος υπήρξε ο πρώτος καταγεγραμμένος ολυμπιονίκης. Ο τάφος του βρισκόταν στα σύνορα της Ήλιδας και πάνω του υπήρχε επιγραφή αναφερόμενη στη νίκη του αυτή.

* Για την μέτρηση του μήκους οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το στάδιo. Το στάδιο είχε βασική μονάδα μέτρησης το πόδι του Ηρακλή.
Άλλες μονάδες που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν είναι το πόδι (που χρησιμοποιείται ακόμη στο αγγλικό σύστημα καθώς και στις Η.Π.Α). Οι πιο γνωστοί πόδες της αρχαιότητας είναι ο πους της Ηράκλειας στην Κάτω Ιταλία, ο πους του κούρου της Τενέας, ο αιγινήτιος πους, ο σολώνιος αττικός πους, ο ιωνικός πους και ο ολυμπιακός πους. Ο πους του κούρου της Νεμέας, που ονομάστηκε modulor (χρυσή μονάδα), ισοδυναμεί με 0,216 μ., και αυτό προσδίδει στο άγαλμα μέγεθος φυσικό.

Ο τάφος 

 Ω ξειν', αγγέλλειν

ότι τήδε κείμαι

Και αυτή είναι η απόδειξη. Την εποχή που διατηρούσαν την παράδοση των ολυμπιάδων, το έπαθλο ορίστηκε για πρώτη φορά για τον αγώνα δρόμου και το κέρδισε ο Ηλείος Κόροιβος. Δεν υπάρχει ανδριάντας του Κοροίβου στην Ολυμπία, αλλά ο τάφος του βρίσκεται στα σύνορα της Ηλείας. Στη δέκατη τέταρτη ολυμπιάδα, πρόσθεσαν και τον δίαυλο, στον δίαυλο ο Πισαίος 'Υπηνος κέρδισε τον κότινο και την επόμενη φορά ο Λακεδαιμόνιος Άκανθος νίκησε στον δόλιχο.

δῆλον δέ: ἐξ οὗ γὰρ τὸ συνεχὲς ταῖς μνήμαις ἐπὶ ταῖς Ὀλυμπιάσιν ἐστί, δρόμου μὲν ἆθλα ἐτέθη πρῶτον, καὶ Ἠλεῖος Κόροιβος ἐνίκα: εἰκὼν μὲν δὴ οὐκ ἔστιν ἐν Ὀλυμπίᾳ τοῦ Κοροίβου, τάφος δὲ ἐπὶ τοῖς πέρασι τῆς Ἠλείας. Ὀλυμπιάδι δὲ ὕστερον τετάρτῃ καὶ δεκάτῃ προσετέθη σφίσι δίαυλος: Ὕπηνος δὲ ἀνὴρ Πισαῖος ἀνείλετο ἐπὶ τῷ διαύλῳ τὸν κότινον, τῇ δὲ ἑξῆς ἐπὶ τῷ δολίχῳ Ἄκανθος Λακεδαιμόνιος. Από Βικιθήκη Παυσανίας -Ἠλιακῶν Α'[5.8.6.]

Ο τάφος του βρισκόταν στα σύνορα της Ήλιδας περίπου 12 χμ νοτιοανατολικά της Αρχαίας Ολυμπίας. Η πρώτη ανασκαφική έρευνα στον λόφο Τούρλα έγινε τον προπερασμένο αιώνα (1845-1846). Πραγματοποιήθηκε ανασκαφική έρευνα από τον L. Ross, με πολυάριθμο συνεργείο Ελλήνων εργατών.. Σκοπός της έρευνας ήταν να εντοπιστεί ο τάφος του Κοροίβου, Λένε (όλοι) πώς. η ανασκαφή είχε αποδώσει πενιχρά αποτελέσματα, καθώς και τα λείψανα διαφόρων κτισμάτων τα οποία δεν είχαν χρονολογηθεί από τον ανασκαφέα.

Η θεία αρχή των Ολυμπίων

 ανάγεται στην επικράτηση του Διός επί του Κρόνου. Ο Κρόνος είχε πρώτος την εν ουρανώ βασιλείαν, ελατρεύετο δε από τους τότε ανθρώπους στην Ολυμπία. (Ο Κρόνιος λόφος που υπέρκειται του ιερού χώρου της Άλτεος, και το ιερό της Γης στην πλαγιά του το μαρτυρεί ).  Ο Ζεύς είτε πάλαιψε προς τον Κρόνο για την εξουσία είτε έθεσε αγώνα προς εορτασμό της νίκης του επί του πατρός του. Στους αγώνες νίκησε ο Απόλλων τον Ερμή στον δρόμο, και τον Άρη στην πυγμαχία. Ο Απόλλων είναι ο κύριος και χαρακτηριστικός θεός της νέας Ολυμπιακής, Δωρικής και Ελληνικής λατρείας. Λόγω της νίκης του εκείνης, το Πυθικόν αύλημα συνώδευε το πενταθλικό άλμα στην Ολυμπία.

 

Όλοι γνωρίζουν ως έναρξη της πρώτης Ολυμπιάδας το έτος 776 π.χ.χ. στην Ολυμπία. Όμως, αυτή ήταν η 28η Ολυμπιάδα! Αυτό προκύπτει από έναν χάλκινο εγχάρακτο δίσκο «τον Ιφίτου δίσκον» όπως τον ονομάζει ο Παυσανίας (Ηλιακά Α’ 5.20.1) τον οποίο είδε ο ίδιος στην αρχαία Ολυμπία. Στον δίσκο είναι γραμμένα τα βασιλικά ονόματα του βασιλιά της Ήλιδας Ιφίτου, του βασιλιά της Σπάρτης Λυκούργου και του βασιλιά της Πίσας Κλεοσθένη, που συμφώνησαν περί ιερής ειρήνης: «ιερής εκεχειρίας», μεταξύ τους. Η συμφωνία αυτή όριζει με ακρίβεια την αληθινή εναρκτήρια χρονολογία, μεταθέτοντας την έναρξη των Ιέρων Ολυμπιακών Αγώνων στην Ιεράν Άλτιν της Ολυμπίας, κατά 108 χρόνια ενωρίτερα! Η πραγματική εναρκτήρια χρονολογία βρίσκεται, αν στην γνωστή μας χρονολογία 776 π.χ.χ. προσθέσουμε 108 χρόνια, δηλαδή 27 ακόμα ολυμπιάδες για τις οποίες δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα, αφού δεν ετηρήθησαν γι’ αυτές γραπτά αρχεία. Έτσι φτάνουμε στην έναρξη των Ιερών Αγώνων της Ειρήνης, δηλαδή της αρχικής Ολυμπιάδος, στο έτος -884 ! Άρα, από τότε έως σήμερα έχουν περάσει 2905 έτη.

Αναφέρει ο Παυσανίας στα Ηλειακά Α” ότι όταν ο Ηρακλής, ο Ιδαίος Δάκτυλος χάριν παιδιάς αγωνοθέτησε, αφού μέτρησε με τα πέλματά του το ΣΤΑΔΙΟΝ, επειδή ήταν πέντε οι ΙΔΑΙΟΙ ΔΑΚΤΥΛΟΙ, οι αγώνες λάμβαναν χώρα ανά ΠΕΝΤΕ έτη!

[Παυσανίας, Ε, 7, 10. – Η διήγησή του βασίζεται, όπως δηλώνει εξ αρχής, στις τοπικές εγκυρότατες παραδόσεις, στα λεγόμενα «των Ηλείων που μνημονεύουν τα αρχαιότατα»].

Η ιστορική έναρξη των Ολυμπίων, και η συνηρτημένη με τον ιερό αγώνα Ολυμπιακή Εκεχειρία, έγινε με συνεργασία από τον Ηλείο Ίφιτο και τον Λακεδαιμόνιο Λυκούργο. Μαρτυρία του γεγονότος αποτελούσε ο μέχρι των χρόνων του Πλούταρχου και του Παυσανία σωζόμενος Ολυμπιακός Δίσκος, τον οποίο επικαλείται και ο Αριστοτέλης:

ἥκιστα δὲ οἱ χρόνοι καθ’ οὕς γέγονεν ὁ ἀνὴρ [ὁ Λυκοῦργος] ὁμολογοῦνται. οἱ μὲν γὰρ Ἰφίτῳ συνακμάσαι καὶ συνδιαθεῖναι τὴν Ὀλυμπιακὴν ἑκεχειρίαν λέγουσιν αὐτόν, ὧν ἐστι καὶ Ἀριστοτέλης ὁ φιλόσοφος τεκμήριον προσφέρων τὸν Ὀλυμπίασι δίσκον, ἐν ᾧ τοὔνομα τοῦ Λυκούργου διασώζεται καταγεγραμμένον. 

 Αριστοτέλης Fr. 533 Rose = Πλούταρχος, Λυκούργος, 1, 2

 Ο θεσμός της εκεχειρίας πρωτοκαθιερώθηκε με την αναδιοργάνωση των Αγώνων κατά τον 8ο αι. π.χ.χ. Υπεύθυνοι γι' αυτό θεωρούνται οι βασιλείς της Ηλείας, της Πίσας και της Σπάρτης, Ίφιτος, Κλεοσθένης και Λυκούργος αντίστοιχα, οι οποίοι σύναψαν συνθήκη με διαρκή ισχύ, τη λεγόμενη ιερή εκεχειρία. Ο αρχικός στόχος ήταν να σταματήσουν οι πόλεμοι ανάμεσα στους λαούς της Πελοποννήσου, ουσιαστικά όμως επρόκειτο για μία συνθήκη σεβαστή από όλους τους Έλληνες. Αρκετοί μελετητές συνδέουν την εκεχειρία των Αγώνων με ανάλογες περιπτώσεις, γνωστές κυρίως από τα ομηρικά έπη, όπου σταματούσαν οι εχθροπραξίες προκειμένου να περισυλλεγούν οι νεκροί του πολέμου, να ενταφιαστούν και να τελεστούν αγώνες προς τιμήν τους. Επρόκειτο για συνθήκη σεβαστή και από τις δύο πλευρές.

 
Ο Φλέγων ο Τραλλιανός (2ος αιώνας) ήταν Έλληνας συγγραφέας και απελεύθερος του αυτοκράτορα Αδριανού,  με καταγωγή από τις Τράλλεις ...
Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ότι όταν επισκέφτηκε την Ολυμπία το 2ο αι. μ.χ.χ. είδε να φυλάσσεται στο ναό της Ήρας, μαζί με άλλα ιερά αντικείμενα, ο χάλκινος δίσκος, ο λεγόμενος του Ιφίτου,

όπου είχε αναγραφεί το κείμενο της εκεχειρίας.

Το κείμενο αυτό γράψανε ο Λυκούργος, ο γνωστός νομοθέτης της Σπάρτης, ο Κλεοσθένης της Πίσας (Ηλειακή πόλη) και ο Ίφιτος, από την Ήλιδα. Οι τρεις αυτοί νομοθέτες συμφωνήσανε και υπογράψανε:

1ο. Την αναβίωση «των πατρώων αγώνων» τους οποίους είχαν εγκαταλείψει.

2ο. Ορίσανε να γίνονται κάθε πέντε χρόνια.

3ο. Τόπο τελέσεως ορίσανε την Ιερά Άλτη (δασώδης χώρος) της Ολυμπίας.

4ο. Κήρυξαν την Ολυμπία χώρο ιερό και απαραβίαστο.

5ο. Την διοργάνωση την ανέθεσαν στην Ήλιδα. Στην Πίσα ανέθεσαν την ανά πενταετία οργάνωση των «γυναικείων ολυμπιακών αγώνων» των Ηραίων.

6ο. Κατά τη διάρκεια των αγώνων , ένα μήνα πριν και ένα μήνα μετά, κηρύξανε εκεχειρία, δηλαδή απαγορεύσανε κάθε εχθροπραξία ώστε να επιτρέπεται η ασφαλής διέλευση αβλαβώς όλων των αθλητών και των επισήμων θεωριών δια μέσου των εδαφών όλων των πόλεων κλπ. Τυχόν παραβίαση της εκεχειρίας συνεπάγεται την καταβολή στο ιερό ταμείο του Ολυμπίου Διός, χρηματικού ποσού 2 μνων ανά στρατιώτη, ως και αποκλεισμό από τους αγώνες της υπαίτιας πόλης.

7ο. Κήρυκες από την Ηλεία, αναγγέλλουν σε όλες τις ελληνικές πόλεις απανταχού την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων και πρώτα στη Σπάρτη.

8ο. Αναγνωρίζουν τον Ηρακλή προστάτη και εγγυητή της αδιατάρακτης διεξαγωγής των αγώνων, γι' αυτό και του φτιάξανε βωμό.

Έτσι καθιερώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες (βλέπετε Παναγ. Κυριακόπουλος «Η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων κατά το Αττικό Δίκαιο», Βιβλιοθήκη Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

ΟΛΥΜΠΙΑ. Ο ΟΡΚΙΟΣ ΖΕΥΣ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΔΙΝΑΝ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΟΡΚΟ ΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ, ΟΙ ΓΥΜΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΤΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΑρμΕνιος. Ο πολέμαρχος ως σύμβολο της γερμανικής ενότητας

 

Κατά τη διάρκεια της ενοποίησης της Γερμανίας τον 19ο αιώνα, ο ΑΡΜΕΝΙΟΣ ή Αρμίνιος χαρακτηρίστηκε ως σύμβολο της γερμανικής ενότητας και ελευθερίας. Στη Γερμανία, το όνομα Αρμίνιος ερμηνεύτηκε ότι αντικατοπτρίζει το όνομα Χέρμαν από τον Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος θεωρούσε τον Αρμίνιο σύμβολο του γερμανικού λαού και τον αγώνα του ενάντια στη Ρώμη. Ο Χέρμαν των Χερούσκων, έγινε έμβλημα της αναβίωσης του γερμανικού πατριωτισμού που τροφοδοτήθηκε από τους Ναπολεόντιους Πολέμους τον 19ο αιώνα. Το 1838, ξεκίνησε η κατασκευή ενός τεράστιου αγάλματος του Αρμινίου, γνωστό ως "Hermannsdenkmal", σε έναν λόφο κοντά στο Ντετμόλντ, στον Τευτοβούργιο Δρυμό. Τελικά ολοκληρώθηκε και αφιερώθηκε στα πρώτα χρόνια της Δεύτερης Γερμανικής Αυτοκρατορίας, μετά την γερμανική νίκη επί της Γαλλίας στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο του 1870-1871. Το μνημείο υπήρξε σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο από τότε. Δυστυχώς, ο Αρμίνιος χρησιμοποιήθηκε και από τους Ναζί, ως σύμβολο γερμανικού εθνικισμού, κατά την διάρκεια του Τρίτου Ράιχ.

 Ο Αρμίνιος (ή ΑΡΜΕΝΙΟΣ ) γεννήθηκε το 19 π.χ.χ. στην Μεγάλη Γερμανία, σε μια περιοχή που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν γη των Βαρβάρων (σημερινή Βορειοδυτική Γερμανία). Ήταν πρίγκιπας των Χερούσκων, αλλά απήχθη από τους Ρωμαίους όταν ήταν μικρός, μαζί με τον μικρότερο αδερφό του. Αυτοί του άλλαξαν το όνομα,  σε Αρμένιος, και τον μεγάλωσαν ως Ρωμαίο. Δέχτηκε στρατιωτική εκπαίδευση και μία απο τις πρώτες στρατιωτικές του δράσεις ήταν στην Αρμενία εξ ου και το όνομα Αρμένιος>Αρμίνιος. Υπηρέτησε στον στρατό από το 1 μ.χ.χ έως το 8 μ.χ.χ. Τότε στάλθηκε να υπηρετήσει στην γενέτηρά του, στην Βορειοδυτική Γερμανία. Εκεί, αποδείχτηκε ότι δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα του και δρούσε κρυφά από τους Ρωμαίους και τον έπαρχο Βάρο,*(1) με σκοπό να ενώσει τις φυλές απέναντι στους Ρωμαίους. 

 Είναι γνωστός, επειδή ηγήθηκε των γερμανικών φυλών στην ιστορική Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού* στην οποία οι Βάρβαροι (όπως αποκαλούσαν τους Γερμανούς οι Ρωμαίοι) συνέτριψαν τρεις Ρωμαϊκές λεγεώνες, γεγονός που ουσιαστικά απέτρεψε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να επεκταθεί σχεδόν σε όλη την Δ. Ευρώπη. 

 Μετα τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ανατολική Γερμανία, ο Αρμίνιος εμφανίστηκε ως μια επαναστατική φιγούρα, που οδήγησε τις γερμανικές φυλές σε έναν αγώνα ενάντια στη Ρωμαϊκή κοινωνία, που χαρακτηριζόταν από την καταπίεση και την υποδούλωση των άλλων λαών και ήταν γεμάτη σκλάβους (Sklavenhaltergesellschaft). Ο Αρμίνιος ερμηνεύτηκε ως σύμβολο του σοσιαλισμού, με τη Ρώμη να είναι σύμβολο των καταπιεστών και του καπιταλισμού. 

 (1)«Quintili Vare, legiones redde (Βάρε δώσε πίσω τις λεγεώνες μου)».

* H Μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού είναι η 
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

στο βιβλίο (μυθιστόρημα)του
MANFREDI VALERIO-MASSIMO

ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΞΕΝΟΚΡΑΤΟΥΣ

 Ο Ξενοκράτης ο Χαλκηδόνιος ήταν πλατωνικός φιλόσοφος και μαθηματικός.Γεννήθηκε περίπου το 396 π.χ.χ. (ή το 395 π.χ.χ.) στη Χαλκηδόνα και πέθανε το 314 π.χ.χ. στην Αθήνα. Ήταν ο τρίτος διευθυντής (σχολάρχης) της Ακαδημείας μετά τον θάνατο του Πλάτωνα και ανέλαβε μετά το θάνατο του δεύτερου Σπευσίππου το 339 π.χ.χ. 

Η θητεία του ολοκληρώθηκε μαζί με το φυσικό του θάνατο το 314 π.χ.χ. Ο Ξενοκράτης παρ'όλο που μέχρι την ηλικία των 30 διήγε βίο άσωτο, όταν εισήλθε στην Ακαδημία Πλάτωνος άλλαξε, και έχαιρε της αμέριστης εκτίμησης των Αθηναίων ως άντρας ηθικός και εγκρατής.

Χαρακτηριστικό είναι πως αναφορές της εποχής σημειώνουν πως απέκρουσε τις ερωτικές προτάσεις δύο εκ των καλυτέρων εταίρων της εποχής όπως η Λαΐς και η Φρύνη.

         «Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» 

Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....
Πήγε στο σπίτι του και του ζήτησε να διανυκτερεύσει εκεί, με τη δικαιολογία ότι την κυνηγούσαν ληστές. Ο Ξενοκράτης τη φιλοξένησε. Τη νύχτα, η Φρύνη μπήκε κρυφά στο δωμάτιο του Ξενοκράτη και ξάπλωσε δίπλα του.....
Ο φιλόσοφος δεν ενέδωσε στον πειρασμό. Της ζήτησε να επιστρέψει στο δωμάτιό της και η Φρύνη υπάκουσε, απογοητευμένη.Την επόμενη μέρα, όταν γνωστοποιήθηκε η αποτυχία της, η Φρύνη προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας:

 «Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα»

Ο φιλόσοφος δεν ενέδωσε στον πειρασμό. Της ζήτησε να επιστρέψει στο δωμάτιό της και η Φρύνη υπάκουσε, απογοητευμένη.Την επόμενη μέρα, όταν γνωστοποιήθηκε η αποτυχία της, η Φρύνη προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας: «Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα»...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη. Η αποπλάνηση του Ξενοκράτη Η αποπλάνηση του Ξενοκράτη. Πήγε στο σπίτι του και του ζήτησε να διανυκτερεύσει εκεί, με τη δικαιολογία ότι την κυνηγούσαν ληστές. Ο Ξενοκράτης τη φιλοξένησε. Τη νύχτα, η Φρύνη μπήκε κρυφά στο δωμάτιο του Ξενοκράτη και ξάπλωσε δίπλα του. Ο φιλόσοφος δεν ενέδωσε στον πειρασμό. Της ζήτησε να επιστρέψει στο δωμάτιό της και η Φρύνη υπάκουσε, απογοητευμένη.Την επόμενη μέρα, όταν γνωστοποιήθηκε η αποτυχία της, η Φρύνη προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας: «Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα». Η εταίρα συνέχισε να ασκεί το επάγγελμά της ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Ο αισθησιασμός και η γοητεία της δεν εξασθένησαν με την πάροδο του χρόνου. Υπολογίζεται ότι πέθανε γύρω στα 310 π.Χ....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

«Στοιχημάτισα να νικήσω άνθρωπο, όχι άγαλμα» Η Φρύνη είχε βάλει στοίχημα, ότι κανείς άντρας δεν μπορούσε να αντισταθεί στα κάλλη της. Επέλεξε ως θύμα το φιλόσοφο Ξενοκράτη, μαθητή του Πλάτωνα και δάσκαλο του Δημοσθένη....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/fryni-i-ierodouli-pou-latrepse-o-praksitelis-kai-prosferthike-na-xtisei-me-dika-tis-eksoda-ta-teixi-tis-thivas-athoothike-apo-to-dikastirio-otan-gymnothike-brosta-stous-dikastes/

Με αφορμή της σημερινή γιορτή της μητέρας

 

 Η προβληθείσα τον 18^ο αιώνα άποψη ότι η Ελληνική γλώσσα ανήκει στην Ινδοευρωπαική οικογένεια γλωσσών, καθώς και η άποψη ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικοσημιτικής προελεύσεως απετελούν αντικείμενα συνεχιζομένων μέχρι σήμερα εντόνων συζητήσεων και αμφισβητήσεων.

Ο Μαρσύας και το συμπόσιο των θεών

Ο Μαρσύας, θεωρείται ο εφευρέτης του δίαυλου, ενώ ο Πάνας της σύριγγας ή του αυλού· κατάφερε, μάλιστα, οι Φρύγες να αποκρούσουν τους Γαλάτες, ενώ αυτός έπαιζε τον αυλό. Στην Αθήνα παραδίδεται ότι τον αυλό τον είχε εφεύρει η Αθηνά, ενώ άλλες παραδόσεις θέλουν κάποιον Αλφαιό από τη Φρυγία, γιο του

Σαγγάριου, να μαθαίνει στη θεά να παίζει· όταν όμως είδε στα νερά ενός ρυακιού ότι ασχήμιζε το πρόσωπό της, πέταξε τον αυλό μακριά.

 

 Διαγωνισμός ανάμεσα στον Απόλλωνα και τον Μαρσύα.  

Πιέτρο ντι Κριστόφορο Βανούτσι,γνωστός ως Περουτζίνο (il Perugino) Λούβρο, Παρίσι

 Αλλοι λένε ότι η θεά έφτιαξε με κόκαλα ελαφιού αυλό για πρώτη φορά σε ένα

συμπόσιο των θεών. Όταν η Ήρα και η Αφροδίτη την κορόιδεψαν, γιατί το πρόσωπό της παραμορφωνόταν σε κάθε φύσημα του αυλού, η θεά έτρεξε στη Φρυγία για να δει το πρόσωπό της στα νερά ενός ποταμού. Εκεί πέταξε τον αυλό απειλώντας με φρικτές τιμωρίες όποιον τον μάζευε. Τον μάζεψε ο Μαρσύας και με αυτόν προκάλεσε τον Απόλλωνα σε μουσικό αγώνα, γιατί θεώρησε τον ήχο του αυλού τον ωραιότερο.

 Αναπόφευκτη η τιμωρία του, τόσο γιατί αψήφησε την Αθηνά όσο και γιατί συναγωνίστηκε ένα θεό. Η τιμωρία υπήρξε σκληρή, πόσο μάλλον που η πρώτη φάση του διαγωνισμού έμεινε χωρίς νικητή. Γι' αυτό ο Απόλλωνας τον προκάλεσε να γυρίσουν ανάποδα τα όργανά τους και να παίξουν. Σε αυτή τη φύση αποδείχθηκε η ανωτερότητα της λύρας και οι ξεχωριστές ικανότητες του θεού. Κριτής στον αγώνα ορίστηκε ο Τμώλος, ο θεός του ομώνυμου βουνού, και ο Μίδας· κατά άλλους ο Μίδας υπήρξε αυτόκλητος κριτής στη μουσική διαμάχη ανάμεσα στον Απόλλωνα και τον Μαρσύα. Άλλες μαρτυρίες θέλουν κριτές του αγώνα τις Μούσες. Περιπλανώμενος ο Μίδας στα βουνά, έφτασε στο σημείο του διαγωνισμού την ώρα που ο Τμώλος ανακήρυσσε τον Απόλλωνα νικητή· εκείνος πάλι έκρινε την απόφαση ως άδικη. 

Ο Απόλλωνας θύμωσε και έκανε να βγουν δύο αυτιά γαϊδάρου στο κεφάλι του, προφανώς για να ακούει καλύτερα ή γιατί γαϊδουρινά αυτιά μοιάζουν ακαλαίσθητα σε ανθρώπινο κεφάλι. Όσο για την τιμωρία του Μαρσύα… Επειδή, πριν από την έναρξη του αγώνα, είχε οριστεί ο νικητής να επιβάλει στον ηττημένο όποια τιμωρία ήθελε, ο Απόλλωνας, παρασυρμένος από την οργή του, έδεσε τον Μαρσύα σε πανύψηλο πεύκο (Απολλόδωρος) ή πλάτανο (Πλίνιος) και τον έγδαρε. Μετανιωμένος για τον θυμό του ο θεός έσπασε τη λύρα του και, σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, μεταμόρφωσε τον Μαρσύα σε ποταμό της Φρυγίας μετονομάζοντας αυτόν που παλαιότερα λεγόταν Πηγή του Μίδα. Κατά την αρχαιότητα κοντά στις Κελαινές, στη Φρυγία, έδειχναν ένα σπήλαιο, όπου ο Απόλλωνας είχε κρεμάσει το δέρμα του σάτυρου Μαρσύα (Ξεν., Κύρου Ανάβ.1.2.8) ή έναν ασκό φτιαγμένο από το δέρμα του (Ηρ. 7.26). Σύμφωνα με άλλο μύθο, το φοβερό εκείνο τρόπαιο είχε κρεμαστεί σ' ένα σπήλαιο της Ακρόπολης.

 Ο Πλίνιος γράφει ότι ο τόπος του διαγωνισμού ήταν η Αυλοκρήνη στον δρόμο από την Απάμεια προς τη Φρυγία (5.106, και Στράβ. 12.8.15) και ο Στέφανος Βυζάντιος για τον τάφο του Μαρσύα σ' ένα λόφο κοντά στην Πεσσινούντα, προσθέτει μάλιστα τις πληροφορίες ότι ο Μαρσύας ήταν ιδρυτής της πόλης Τάβαι της Λυδίας και ότι είχε έναν αδελφό, τον Κιβύρα. Ο Φώτιος αναφέρει ότι σε μια γιορτή προς τιμή του Απόλλωνα προσφέρονταν στον θεό δέρματα θυσιασμένων ζώων στη μνήμη του Μαρσύα.

Ο Αλκιβιάδης, στο εγκώμιο που πλέκει για τον Σωκράτη, τον συγκρίνει με τους Σιληνούς γενικά και τον Μαρσύα ειδικότερα, τόσο στη μορφή, στην εξωτερική του εμφάνιση, όσο και στη γοητεία που ασκεί με τα λόγια του και στην κατάληψη του νου του συνομιλητή του. Όπως οι αυλοί του γδαρμένου Σιληνού.

 Η ήττα του Μαρσύα, αν λάβουμε υπόψη τα λεγόμενα του Παυσανία, ήταν αναμενόμενη εξαιτίας των δυνατοτήτων των δύο οργάνων. Σύμφωνα με τον Παυσανία παλιά έπρεπε οι αυλητές να χρησιμοποιούν τρεις διαφορετικούς αυλούς για να παίζουν κατά τις τρεις τεχνοτροπίες: τη δωρική, τη φρυγική και τη λυδική (9.12.5). Είναι πιθανό ότι ο Απόλλωνας να έπαιξε σε άλλον τόνο, αφού κούρδισε διαφορετικά τη λύρα του· ή ότι έπαιζε και ταυτόχρονα τραγουδούσε, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει ο Μαρσύας.

Πηγή 

 
Μαρσύας ποταμός ἐστι τῆς Φρυγίας κατὰ πόλιν Κελαινὰς κείμενος· προσηγορεύετο δὲ πρότερον πηγὴ Μίδα δι᾽ αἰτίαν τοιαύτην. Μίδας βασιλεὺς Φρυγῶν [περι]ερχόμενος τὰ ἐρημότερα τῆς χώρας καὶ ἀνυδρίᾳ συνεχόμενος, ἤψατο τῆς γῆς καὶ χρυσῆν ἀνέδωκε πηγὴν, τοῦ ὕδατος χρυσοῦ γενομένου· καὶ ὑπόδιψος ὢν καὶ τῶν ὑποτεταγμένων θλιβομένων, ἀνεκαλέσατο τὸν Διόνυσον. Γενόμενος δ᾽ ἐπήκοος ὁ θεὸς, δαψιλὲς ὕδωρ ἀνέτειλε. Κορεσθέντων δὲ τῶν Φρυγῶν, Μίδας τὸν ἐκ τῆς κρήνης καταρρέοντα ποταμὸν Μίδα πηγὴν ἐκάλεσε. Μετωνομάσθη δὲ Μαρσύας διὰ τοιαύτην αἰτίαν. Νικηθέντος ὑπ᾽ Ἀπόλλωνος Μαρσύου καὶ ἐκδαρέντος, ἐκ τοῦ ῥεύσαντος αἵματος ἐγεννήθησαν Σάτυροί τε καὶ ποταμὸς ὁμώνυμος, Μαρσύας καλούμενος, καθὼς ἱστορεῖ Ἀλέξανδρος Κορνήλιος ἐν γ' Φρυγιακῶν. (Ψευδο-Πλούταρχος, περί ποταμών 10.1.1-10.1.16)

Tι μου τσαμπουνάς;

Ποιο άραγε ελληνικό μουσικό όργανο, με οξύ και διαπεραστικό ήχο, μας συνδέει πολιτισμικά με τη Φινλανδία, το Μπαχρέιν, το Κουβέιτ, τη Γαλλία και την Αίγυπτο; Οχι, δεν είναι η κιθάρα ή η λύρα. Ο αρχαίος άσκαυλος (ασκί + αυλός) ή φυσσαλίς είναι. Η γνωστή μας βορειοελλαδίτικη γκάιντα, η νησιώτικη τσαμπούνα, το ποντιακό τουλούμ, η κρητική ασκομαντούρα είναι με παραλλαγές ο συνδετικός κρίκος.  Η  τσαμπούνα στην αρχαία Ελλάδα ονομαζόταν ‘’συμφωνία’’ (η τσαμπούνα προέρχεται από την ιταλική λέξη "Ζampognia" η οποία με την σειρά της προήλθε από την ελληνική λέξη "συμφωνία").

Πρώτες μαρτυρίες, όσο αφορά τον άσκαυλο , από την αρχαία εποχή είναι αυτές του Αριστοφάνη (445 – 385 π.χ.χ.), 

 στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Λυσιστράτη», έχουμε αναφορά για τον άσκαυλο ως φυσαλίδα:

«Λάκων: ὦ Πολυχαρείδα λαβὲ τὰ φυσατήρια,

ἵν᾽ ἐγὼ διποδιάξω τε κἀείσω καλὸν

ἐς τὼς Ἀσαναίως τε καὶ ἐς ἡμᾶς ἅμα.

Ἀθηναίος: λαβὲ δῆτα τὰς φυσαλλίδας πρὸς τῶν θεῶν,

ὡς ἥδομαί γ᾽ ὑμᾶς ὁρῶν ὀρχουμένους.»

του Χρυσοστόμου του Δίου ( περί τα 100 ), του Marcus Valerius Martialis (Ρωμ. Ποιητής 40 – 100 ) και του Gaius Suetonius Tronquillus (Ρωμ. Συγγραφέας 70 – 130 ). Ο τελευταίος μάλιστα στα συγγράμματα του ("De vita caesarum") αναφέρει τον Νέρωνα σαν μεγάλο άσκαυλίτη. Ο ίδιος και ο Marcus Valerius Martialis συνέχισαν να αναφέρουν τον άσκαυλο που δεν είναι τίποτα άλλο από την Γκαϊντα. Για το είδος της Γκάϊντας η του άσκαυλου όσο αφορά τον ήχο αναφέρει ο Αριστοφάνης ότι ήταν αραχνοειδής, συμφωνικός και εκστασιακος.